only you เธอเท่านั้นที่ฉันจะรัก

   ถ้าฉันไปแล้วมันจะเป็นอะไรหรือเปล่านะ แน่นอนว่าเป็น!เพราะถ้าฉันหนีไปแล้วฉันจะคุยกับใครล่ะคะ หนีไปก็เหมือนอยู่คนเดียวซะมากกว่าซึ่งฉันก็ไม่ชอบเลยค่ะไอ้การที่ต้องอยู่คนเดียวคุยกับใครก็ไม่ได้เนี่ย มันอึดอัด! อยู่กับอีตาปีศาจนี่ยังมีเรื่องให้ทำอีกเยอะแยะ เเล้วแต่ละเรื่องฉันล่ะโคตรจะสะใจเลยค่ะ อยู่กับกับอีตานี่ดีกว่า^^ แล้วอีกอย่างนึงถ้าฉันหนีไปตอนนี้ก็เหมือนคนจรจัดอ่ะ เงินก็ไม่มี ที่พักไม่มี เอาง่ายๆมีแต่ตัวกับรอยยิ้ม อยู่ที่นี่ฉันยังมีข้าวกินยังมีที่นอน(มีแอร์ด้วย>_<)ดีจะตาย

   "ทำไมไม่หนีล่ะ"

   "อุ๊ย!"ฉันสะดุ้งเบาๆ พอหันไปก็เจอกับอีตาปีศาจที่กำลังยืนพิงต้นไม้อยู่

   "ฉันอุส่าห์เปิดทางให้แล้วนะ"

   "ถ้าฉันมีเงินฉันหนีไปแล้วย่ะ"

   "เหรอ..."

   "ย่ะ!"

   "..."

   "..."

   ต่างคนต่าก็เงียบไป นี่ฉันพูดอะไรผิดไปเปล่าวะ ก็มันจริงๆอ่ะถ้าฉันมีเงินติดตัวมั่งนะฉันคงหนีไปแล้วจ้า ไม่มานั่งรอนอนรอว่าอีตานี่จะปล่อยฉันเมื่อไหร่หรอก-^-

   "ไปแต่งตัวสิ ฉันจะพาไปซื้อเสื้อผ้า"เออ!ลืมเลย เสื้อผ้าฉันต้องซื้อใหม่นี่หว่า เพราะอีตานี่นี่ทิ้งของฉันไปหมดแล้วสิ พูดแล้วอยากจะตบ(ใช้ตีน)หน้าจริงๆ-_-+ แล้วทีนี่ฉันจะใสอะไรไปซื้อเสื้อผ้าล่ะคะ อยากบอกนะว่าเสื้อผ้าอีตานี่อ่ะ โน!!ฉันอายเค้าอ่ะ เสื้อตัวใหญ่กับคนใส่ตัวเล็กT^T แค่คิดก็อนาจแล้วค่ะ

   "แล้วฉันจะเอาเสื้อผ้าไหนใส่ล่ะ นายทิ้งไปหมดแล้วอ่ะ"

   "ก็เสื้อ..."

   "ไม่!!!"ฉันพูดก่อนเดม่อนจะพูดจบ เพราะฉันรู้ไงว่าเขาจะพูดอะไรอ่ะ=_= จะให้ฉันใส่เสื้อเขาไง!!

   "อะไรของเธอ อยากจะแก้ผ้าใช่มั้ย!ฉันแค่จะบอกว่าฉันมีเสื้อผ้าผู้หญิงอยู่=_="

   หา!!เสื้อผ้าผู้หญิง! อย่าบอกนะว่า..."

   "0_0!!"

   "อย่าคิดอะไรทุเรศๆนะ เสื้อผ้าแฟนฉันโว้ย!!"

   "แฟน!!!O[]O"

   "เออ!ไปแต่งตัวไป เสื้ออยู่ในตู้เสื้อผ้าเธอแล้ว ไปๆ!"

   เดม่อนไม่เปิดโอกาสให้ฉันถาม เขารีบเดินเข้าบ้านไปทันทีที่พูดจบ แฟนเหรอ!? ใครกันอ่ะ ฉันอยากเห็นหน้าจัง>_< ไม่แปลกหรอกที่ตานี่จะมีแฟนอ่ะ แต่ที่แปลกใจก็คือทำไมฉันไม่เคยเห็นเขาคุยโทรศัพท์กับใครเลยนอกจากจิงหรงอ่ะ แฟนกันก็ต้องโทรหากันบ้างไม่ใช่เหรอ--? ช่างเถอะ!เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องของฉันเลยสักนิดแล้วฉันจะคิดให้รกสมองทำเพื่อ เนอะ^0^

   

 

   "สวย..."ทันทีที่ฉันเดิมมาถึงเดม่อนก็เอ่ยชมฉัน แหม...ฉันก็คนนะยะชมฉันแบบนี้ฉันก็เขินอ่ะสิ นายนี้เป็นหนึ่งไม่กี่คนที่ชมฉันว่าสวยเพราะที่คนนั้นมักจะเรียกฉัน 'แสบ' T^T ฉันเคยนะคำว่าแสบอ่ะเพราะมันน่ารักคิขุดีอ่ะเวลาพระเอกเรียกนางเอก แต่พอมาเจอกับตัวเองฉันล่ะเกลียดคำนี้จริงๆT^T

   "ขอบใจ...แฟนนายต้องสวยแน่ๆเลยอ่ะ"

   "..."เดม่อนเงียบไปทันทที่ฉันพูดถึงแฟนเขา อะ...อ้าว ฉันพูดอะไรผิดไปอ่ะ ฉันชมแฟนเขานะเฟ้ย ไมใช่ด่า ทำไมต้องทำหน้ากึ่งโมโหกึ่งเศร้าด้วยวะ==?

   "เอ้า!ไปสิยะ"

   "อืมๆ"เดม่อนรับคำแล้วเดนนำหน้าไปที่รถ ระหว่างทางนั้นไม่มีใครพูดอะไรเลยสักคำ...

   

 

   damon talk...

   "นายเป็นอะไรของเนี่ย! ทำไมเอาแต่เงียบแบบนี้อ่ะ! พูดหน่อยก็ได้นะย!!"จู่ๆยัยลุลาก็พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ แล้วใครล่ะที่ทำให้ผมเงียบอ่ะ ไม่ใช่ยัยนี่เหรอ! จะไปพูดถึง 'คนตาย'ทำไมวะ...

   "ฉันไม่รู้จะพูดอะไร..."เพราะผมพูดไม่ออกต่างหาก ผมพยายามจะลืมเรื่องเมื่อสองปีก่อนแล้วแท้ๆแต่ยัยนี่ที่ไม่รู้เรื่องห่าอะไรเลยกลับพูดขึ้นมา มันเลยทำให้ผม...พูดไม่ออกแบบนี้ไง...

   "นายนี่มัน...โว้ย!!"

   "..."ผมก็เงียบเหมือนเดิม ผมเปล่ากวนโมโหยัยนี่นะ ผมไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ

   ผมเลี้ยวรถเมื่อถึงห้างที่จะพายัยแสบมาซื้อเสื้อผ้า เอาล่ะๆ!หมดเวลาเศร้าแล้วแล้วครับ!(อารมณ์ไม่คงที่=..=)ถึงเวลาที่ผมต้องทำตัวใหม่แล้วล่ะ!!

   "เฮ้ย!จะไปไหนน่ะ รอฉันด้วยสิโว้ย>[]<"ผมเรียกยัยลุลาที่กำลังเดินดิ่งๆไปที่ประตูห้าง ถ้าหลงไปมีแต่ตายกับตายครับห้างนี้อ่ะ คนเยอะมากกก แล้วยัยนี่รู้จักเหรอว่าแผนกเสื้อผ้าอยู๋ไหนอ่ะ ต้องผมนี่!มาบ่อย

   "เร็วๆสิยะ!"ยัยแสบเร่ง ผมเอื้อมไปหยิบปืนที่หลังรถ ทำไมต้องพกปืนเหรอครับ ก็ผมเป็นมาเฟียไงก็เลยต้องพกปืนอ่ะ ถ้าเกิดไปเจอศัตรูขึ้นมาทำไงอ่ะ ลูกน้องก็ไม่มีมาด้วย เพราะผมสั่งให้พวกมันเฝ้าบ้านไว้

   "ป่ะๆ"ผมเดินมาจับยัยแสยแล้วจูงมือเดินเข้าห้างไป ผมสังเกตด้วยว่าหน้ายัยนี่แดงนิดๆด้วยอ่ะ ฮ่าๆผมไม่แปลกใจเลย เพราะผมมันหล่อไง:)

   "สวัสดีค่ะ เชิญด้านในค่ะ^^"พนักงานต้อนรับหน้าร้านเอ่ย 

   "ช่วยเลือกชุดให้ผู้หญิงคนนี้สักสิบชุดนะครับ"

   "จะบ้ารึไง!! ตั้งสิบชุดเลยเหรอเยอะเกินไปป่ะ!!"

   "ได้ค่ะๆ^^ เชิญทางนี้นะคะคุณผู้หญิง"พนักงานลากยัยไปโซนเสื้อผ้าผู้หญิง ส่วนผมก็ได้แต่นั่งรอ นานแค่ไหนแล้วนะที่ผมไม่ได้ซื้อของที่ห้างนี้อ่ะ สองปีได้แล้วมั้ง...มาก็ไม่ได้จะซื้ออะไรอ่ะ ส่วนมากจะให้ลูกน้องมาซื้อซะมากกว่า บ้านผมมีแต่ผู้ชายน่ะ แม่บ้านอะไรก็ไม่มีครับ แค่มีจิงหรงแค่นี้ก็เหมือนมีแม่บ้านแล้วครับ ทำกับข้าว ซักผ้า นี่คือหน้าที่ของจิงหรง ส่วนลูกน้องคนอื่นๆก็ช่วยๆกันทำสวนอะไรไป ถึงแม้ผมจะเป็นมาเฟียแต่ผมก็ใจดีนะครับ ไม่เหมือนมาเฟียในนิยายหรอก ต้องโหด ต้องดุ ต้องน่ากลัว แต่ผมไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิดเดียว ตรงข้ามกันเลยก็ว่าได้ เพราะผมสงสารลูกน้องไงครับที่ต้องงานหนักตามคำสั่งเจ้านาย นานๆทีผมถึงจะสั่งให้พวกมันไปสู้รบตบตีกับแก๊งอื่นที่มันมาระรานกับผม เพราะผมแบบนี้ไงครับลูกน้องผมถึงได้รักผมกัน(แบบเจ้านายลูกน้องนะ=.,=)ซึ่งผมก็รักพวกมันเหมือนกัน เพราะคนเราก็คนเหมือนกันแหละไม่มีใครชอบหรอกครับคนโหดๆดุๆอ่ะจริงป่ะ

   "เสร็จแล้วค่ะคุณผู้ชาย^^"เสียงพนักงานเรียกผมที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ เร็วดีอ่ะ ยัยแสบเพิ่งเข้าไปแป๊ปเดียวเอง

   "ครับ"ผมเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อคิดเงินค่าชุด พนักงานบอกเสร็จแล้วแต่ทำไมผมไม่เห็นยัยแสบนั่นวะ ชักแปลกๆแล้วสิ==

   "แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะครับ"

   "อ๋อ!นั่นไงคะ"พนักงานชี้ไปที่ห้องลองเสื้อผ้าผู้หญิง อ้าว!เสร็จทำไมยังไม่ออกมาล่ะวะนั่น ผมไม่ได้มีเวลามานั่งรอแม่คุณทั้งวันหรอกนะ ผมก็มีงานทำเหมือนกันเฟ้ย

   "ช่วยไปตามให้ผมหน่อยนะครับ"ผมบอกพนักงาน

   "ค่ะ"พนักงาเดินไปที่ห้องลองเสื้อผ้าแล้วเปิดประตูดู

   "กรี๊ด!!"พนักงานกรีดร้องทันทีที่เปิดระตู ผมจึงรีบเดินไปดูแล้วพบว่า

   ยัยลุลานอนสลบอยู่แล้วที่หน้าเธอมีแต่...

   เลือด!!!