STOP IT LOVE!! หยุดหัวใจนายปีศาจ (YAOI)

                        ตอนที่1 หนังสือ"เปิดโลกปีศาจ"

               ทำไมในสมัยก่อน มนุษย์ถึงเชื่อว่าปีศาจนั้นมีอยู่จริง มีคนเคยเห็นมันหรือเปล่าเเล้วมันหน้าตาเป็นยังไง ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคนสมัยนี้ถึงยังเชื่อเรื่องปีศาจกัน ทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยเจอมากับตาเเท้ๆ เเต่กลับเชื่ออย่างสนิทใจว่ามีอยู่จริงๆ ส่วนผมนะไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด!! ผมเป็นพวกที่ไม่เชื่อกับสิ่งที่ตัวเองไม่เคยเห็นมาก่อน เเละไม่ใช่เเค่ตาเห็นอย่างเดียวผมต้องลองสัมผัสมันดูด้วย! คิลเลอร์รูปหล่อพ่อรวยเเม่สวย ไม่มีทางเชื่อเรื่องเเบบนั้นเด็ดขาด! ไปหลอกเด็กอนุบาลเถอะ

              "คิล มึงว่าที่อาจารย์มาโกะบอกว่าภูเขาหลังบ้านเขามีปีศาจมึงว่ามีจริงป่ะวะ" เคนหนุ่มหัวทองหน้าตาดี(ที่น้อยกว่าผม)พูดถาม

              "มึงนี่เเม่ง...เชื่อคนง่ายชิบ มันจะไปมีได้ไงวะ อาจารย์เขาก็เเค่อยากทำให้นักเรียนสนใจเเละไปเข้าค่ายต่างประเทศกับอาจารย์เขาเเค่นั้นเอง" ผมตอบกลับไป ปีศาจมันจะมีจริงได้ที่ไหนล่ะ เป็นเพียงจิตนาการของมนุษย์ก็พอเถอะ

              "เเล้วมึงจะไปไหมว่ะ? กูว่าก็น่าสนใจดีนะไปเที่ยวเล่นด้วย เเถมได้ประสบการณ์ใหม่ๆ...บางทีมันอาจจะมีปีศาจก็เป็นได้..." ไอ้เคนพูดด้วยน้ำเสียงสยดสยองฟังเเล้วขนลุก

              "เพ้อเจ้อว่ะมึง กูก็ว่าจะไปบอกป๋าเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน เเต่มันตะหงิดๆอยู่นะ เข้าค่ายต่างประเทศทำไมต้องไปเข้าที่บ้านอาจารย์ด้วยวะ โรงเเรมไรเงี่ยไม่มีหรอ"

              "ไอ้นี่...ถ้าไปที่โรงเเรมมันจะเรียกเข้าค่ายหรอ ไม่เรียกไปเที่ยวพักร้อนเลยล่ะ" เคนว่าเเล้วตบหัวผมทีหนึ่งไม่ใช่เบาๆนะครับ ผมโดนครั้งเเรกหน้าทิ่มไปจูบพื้นเลยล่ะ

              "เเล้วมึงจะให้ไปกางเต็นท์นอนป่าหรอสัด ไม่ใช่เข้าค่ายลูกเสือนะ นี้มันเข้าค่ายเเลกเปลี่ยนวัฒนธรรม" ผมด่ามันเเล้วตบหัวคืนไปหนึ่งป๊าบเสียงดัง

              "เออว่ะ...ชั่งเเม่ง ไปเรียนวิชาต่อไปเหอะ "

              " อ่า " ผมขานรับก่อนจะลุกขึ้นเก็บของเเล้วออกไปยืนรอมันหน้าห้อง

             โรงเรียนของผมเป็นโรงเรียนเอกชนชื่อดัง จะมีการสอบเป็นนักเรียนเเลกเปลี่ยนไปประเทศต่างๆ เมื่อถึงระดับ ม.5 ซึ่งผมเรียนอยู่ เเต่ผมไม่มีความสามารถมากพอที่จะไปสอบเเล้วติด พอทีนี่อาจารย์ที่เคยมาสอนภาษาญี่ปุ่นของผมเขามาคุยกับผอ. อยากให้นักเรียนได้มารู้ถึงวัฒนธรรมที่ญี่ปุ่น เพราะฤดูนี้มันเป็นฤดูเทศกาล เลยเกิดเป็นการเข้าค่ายขึ้นมา เเต่ค่าเครื่องบินเเละค่าอะไรต่างๆทางโรงเรียนจะไม่ออกให้ เเต่จะไม่มีการให้ดร็อปเรียนด้วย เมื่อถึงเวลาสอบก็ต้องเรียนเอาเอง ซึ่งเวลาที่เข้าค่ายนั้นคือ3เดือน สำหรับผมมันไม่ได้เดือดร้อนอะไรจะไปเข้าค่ายก็ได้เพราะ ถ้าเทียบจริงๆเเล้วผมสามารถเรียนมหาลัยได้เลย เเต่ติดเเค่ตรงผมอายุไม่ถึงนี้สิเขาเลยไม่ให้เลื่อนชั้น ส่วนเรื่องเงินก็ไม่มีปัญหาอีกนั้นเเหละครับ ส่วนเรื่องภาษาผมพูดภาษาญี่ปุ่นได้คร่องทีเดียวเพราะม๊าผมเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศษ-ญี่ปุ่น บอกเเล้วคิลเลอร์คนหล่อพ่อรวยเเม่ก็สวย หึหึ        

              "เฮ้ยมึง! กูลืมโทรศัพท์ไว้ใต้โต๊ะเรียนที่ห้องว่ะ โอ๊ยยยยย รอกูเเปบนะ" เมื่อเคนพูดจบก็รีบเเจ้นกลับไปที่ห้องทันที โถ่เดินมาครึ่งทางเเล้ว..พึ่งจะมารู้ตัวนี้นะ 

             ผมเดินมาหาที่ยืนหลบเเดดเพื่อรอไอ้เคนมา ระหว่างทางผมก็เห็นอาจารย์มาโกะกำลังยืนคุยโทรศัพท์กับใครสักคน

              "ค่ะท่าน เป็นไปตามเเผนเจ้าค่ะ เเต่หม่อมฉันไม่เเน่ใจว่าลูกของท่านหญิงจะไปหรือเปล่านี่สิเจ้าคะ" อาจารย์มาโกะพูดออกมาเป็นภาษาญี่ปุ่น ซึ่งผมก็พอเข้าใจที่อาจารย์พูด  เเต่ก็งง ท่านหญิงนี่ใคร??

              "เจ้าค่ะ หม่อมฉันจะเกลี้ยกล่อมเองเจ้าค่ะ ค่ะ ลาก่อนเจ้าค่ะ" อาจารย์มาโกะพูดอย่างรัวเร็ว ก่อนจะเก็บโทรศัพท์เเล้วเดินออกไปอีกทาง เเละผมก็มายืนเก๊กหล่อคิดเรื่องของอาจารย์มาโกะอยู่

              อืมมมม ทำไมอาจารย์ถึงต้องใช้คำที่โบรำโบราณเเบบนั้นด้วยนะ หรือที่ญี่ปุ่นเขานิยมใช้กัน จะว่าไปในเฟสบุ๊คผมก็เห็นคนไทยใช้กันเยอะเเยะเลยเเหะ เเต่นายหญิงนี่เค้านิยมกันใช้เรียกเจ้านายด้วยหรือเปล่า? 

ก่อนที่ผมจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ เคนก็วิ่งหน้าตื่นมาหาผมก่อน

              "โทษทีว่ะมึง กูไปหาโทรศัพท์ที่ห้องเรียนเเล้วไม่เจอ ก็หาอยู่ตั้งนานเเต่เเม่งเสือกมาอยู่ในกระเป๋ากางเกงกูได้ไงก็ไม่รู้" เคนพูดหน้าตายมาก นี่มันหลอกผมให้มายืนรอเก้อนานเเสนนานใช่มั๊ยเนี่ย 

              "ไม่ตลกนะไอสัด เเม่งมึงก็เป็นอย่างนี้เเหละไม่รอบคอบ" ผมพูดเสียงดังใส่มัน

              "เฮ้ย! กูไม่ได้เเกล้งมึงนะเว้ยกูพูดจริง ตอนเดินมากูก็ค้นในกระเป๋ากางเกงเเล้วมันไม่มี มีเเต่กระเป๋าตังค์กูเนี่ย" เเล้วมันก็หยิบกระเป๋าตังค์มาโชว์ให้ผมดู เหอะ ผมรู้ว่าคนอย่างไอเคนมันไม่เคยโกหกเเต่มันจะเป็นไปได้หรอวะ? ที่อยู่ดีๆโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงหายไป เเต่พอไปหาเเล้วเเม่งกลับมาอยู่ที่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม มีใครเขาซื้อเครื่องย้ายวัตถุมาเเกล้งไอ้เคนมันวะ?? เดี๋ยวนะ โลกนี้มันล้ำขนาดทำอย่างนั้นได้เลยหรอวะเนี่ย????

              "เออชั่งมันเหอะ รีบไปเรียนดีกว่ามึง" ผมตอบตัดปัญหาเเล้วเดินไปทางห้องเรียนวิชาต่อไปทันที ป่านนี้คงจะโดนด่าเละเเล้วล่ะ นี้มันเรทมา20นาทีเเล้ว

              เเละเป็นไปตามนั้นครับโดนด่าเละจริงๆ เเถมยังโดนทำโทษให้ไปช่วยทำความสะอาดที่ห้องสมุดตอนหลังเลิกเรียนด้วย เพราะไอ้เคนเเท้ๆ ไม่อยากจะโทษมันเลยนะเนี่ย 

                  เวลาเลิกเรียนก็มาถึง ผมกับเคนเดินมาที่ห้องสมุดของโรงเรียนที่โครตจะใหญ่เเละรวมสารพัดหนังสือ พูดง่ายๆนี้มันหอสมุดเเห่งชาติดีๆนี้เอง คนในห้องสมุดยังดูเยอะอยู่ ผมเลยเลิกที่จะยังไม่ทำความสะอาดเเต่หันมาหาหนังสืออ่านเเทน ไอ้เคนที่โวยวายว่าจะรีบกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดไปเดทกับสาวก็เงียบลงทันทีเมื่อผมบอกว่า

              "ถึงมึงจะทำความสะอาดกี่10รอบถ้าคนในห้องยังอยู่มึงก็ไม่มีวันทำเสร็จหรอก ไหนจะต้องมาเรียงหนังสือตามหมวดตามตัวอักษร มึงคิดหรอว่าทุกคนในนี้เขาจะเรียงตามกันทุกคนหน่ะ เเล้วถ้าอาจารย์พิศมัยมาตรวจเเล้วพบมึงไม่โดนทำโทษทั้งเดือนหรอวะ???" เเค่นั้นเเหละครับ มันทำหน้าจ๋อยเเละเดินไปหาหนังสืออ่านเงียบๆรอคนซาลง

              เเละผมก็เดินไล่หาหนังสืออ่านก่อนจะไปสะดุดกับหนังสือเล่มหนึ่ง

              "เปิดโลกของปีศาจ" ผมพูดชื่อหนังสือออกมาอย่างเเผ่วเบา เหอะไม่น่าเชื่อว่าในห้องสมุดจะมีหนังสือไร้สาระเเบบนี้ด้วยเเหะ ผมหยิบมันขึ้นมาเปิดดู

           วิธีเปิดประตูโลกของปีศาจ

      การจะเปิดประตูได้นั้นไม่ใช่ทุกคนที่สามารถเปิดมันออกมาได้ทุกคน คนที่มีจิตใจเข้มเเข็งเเละไม่หวาดกลัวต่อสิ่งใดถึงจะเปิดออก ถ้าคนที่เปิดประตูโลกของปีศาจไม่มีข้อที่กล่าวมาข้อใดข้อหนึ่งจะถูกกลืนกินวิณญาณเเละตายในที่สุด

              ไร้สาระจริงด้วยเเหะ ใครมันจะไปเชื่อ ถึงผมจะคิดอย่างนั้นเเต่ผมก็ยังอ่านหนังสือเล่มนั้นอยู่อย่างไม่ทราบเหตุผล เหมือนโดนอะไรสักอย่างดึงดูดให้อ่านมันจนได้ เเละเวลาก็ล่วงเลยมานานจนคนในห้องสมุดไม่มีใครอยู่เเล้ว ผมลุกไปเก็บหนังสือเล่มนั้นไว้ที่เดิม เเละเดินมาช่วยเคนทำความสะอาดห้องสมุดจนดึกดื่น

              "กูจะไม่ด่าไอพวกบันบรรณารักษ์ว่ากินเเรงอีกเเล้ว โอ้ยเเม่งโครตเมื่อย" เคนพูดบ่นเมื่อเราสองคนทำความสะอาดกันเสร็จเเล้ว เเละเตรียมตัวกลับบ้าน

              "เออ ทีหลังก็รอบครอบหน่อยเเล้วกัน ไอเรื่องโทรศัพท์นี้หลายรอบเเละ ถ้าเป็นเเบบนี้อีกกูจะไม่รอมึงเเล้วนะ กูจะไปเรียนเลย" ผมพูดเเล้วเขย่งเท้าขึ้นไปตบหัวมันอีกหนึ่งที ไม่ต้องสงสัยผมเขย่งทำไม ผมเตี้ยกว่ามันครับ(ร้องไห้ในใจ)

              "โถ่ใจร้ายว่ะ กูเพื่อนมึงมาหลายปีเเล้วนะเว้ย เเค่นี้ทำให้เพื่อนไม่ได้อ่อ" เคนมันพูดด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ เเหมถ้าเป็นผู้หญิงก็คงดูน่ารักดีเเต่ไอ้นี้มันตัวเท่าควายทำเเล้วโครตอุบาทตาเลยครับ

              "งั้นของขวัญวันเกิดปีนี้มึงไม่เอา??" ผมเลิกคิ้วถามมัน

              "เฮ้ยๆ เอาดิวะเอา เเหมๆคิลเลอร์สุดน่ารักของเคนนนนน" ไอ้เคนมันทำท่าจะมากอดผม เเต่ผมใช้รองเท้าเเบรนด์ดังถีบไปที่หน้าอกมันเต็มๆ

              "อ่อก ใจร้ายว่ะเเค่นี้ถีบเลยหรอ" เคนมองผมด้วยหางตาเเบบเเค้นๆ

              "ที่กูไม่มีเเฟนก็เพราะมึงนี่เเหละไอ้เคนนนนน" ผมทำท่าจะไปตบหัวมันอีกสักที เเต่มันรีบหลบหนีผมทันที

              "พอๆๆๆๆๆๆ เลิกๆๆ เเล้วนี้มึงกลับยังไง?" อืมกลับไงดีวะเเท็กซี่หรือBTSดี เเม่งลืมโทรบอกป๋าอีกกกก

              คิดได้อย่างนั้นผมก็รีบหยิบ5sขึ้นมาทันที ไอกล้วยทอดไหม้! เเบตหมด ต๊ายตายกูกลับไปโดนเทศน์เเน่นอนนน

              "เออมึง กูกลับBTSเเล้วกัน ไปนะบายๆๆ" ผมโบกมือให้เคนก่อนจะรีบวิ่งออกมาเเล้วตรงดิ่งไปBTSทันที โรงเรียนผมกับBTSอยู่ใกล้กันครับเดินไม่เท่าไหร่ก็ถึงเเล้ว

              เเละผมก็มายืนรอรถไฟฟ้ามา เเละพึ่งชุกคิดอะไรบางอย่างได้ ทำไมผมไม่ยืมโทรศัพท์ไอเคนเเล้วโทรหาป๋าวะ เเม่งงงงง ทำไมกูถึงโง่อย่างนี้ไอ้ห่าเอ้ย  ผมที่กำลังจมอยู่กับความโง่ของตัวเองก็ต้องโดนฉุดขึ้นมาเพราะรถไฟฟ้ามาเเล้ว

              ผมเดินเข้าไปข้างในคนไม่ค่อยมีซักเท่าไหร่ เเหม่...ก็เเน่สินี้มันจะ3ทุ่มเเล้วนี้ เป็นครั้งเเรกเลยที่กลับบ้านช้าขนาดนี้ให้ตายเหอะ ระหว่างรอให้ถึงสถานนีที่ผมต้องการจะลง  ผมก็นั่งคิดอะไรคนเดียว เเล้วก็นั่งคิดว่าป๋าจะบ่นอะไรผมบ้าง

              "สถานีต่อไปxxxxx next stationxxxxx" เมื่อจะถึงสถานีที่ผมต้องการจะลง ผมก็นั่งมองออกไปทางหน้าต่าง 

             พรึ่บบบบบบบบ

             "เฮ้ย" ผมร้องออกมาเสียงหลง คนที่นั่งอยู่ข้างๆหันมามองผมเเปบนึงเเละหันไปทางอื่น

              เมื่อกี้ผมเจออะไรบ้างอย่างที่มัน เหลือเชื่อ ถึงจะเเค่เเว็บเดียวก็เถอะเเต่ผมเห็นสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งรูปร่างมันคล้าย....ปีศาจที่ผมเห็นมาผ่านๆในหนังสือเล่มนั้น มันหันมามองผมด้วย...ไม่ๆๆๆ!!! มันจะไปมีได้ยังไงล่ะ มึงเเค่ตาฝาดคิลมึงเเค่ตาฝาด ผมสบัดหัวไร้ความคิดหลายๆอย่างออกไป

             "xxxxx" เสียงประกาศดังขึ้นทำให้ผมได้สติ เเละไปยืนรออยู่ใกล้ๆหน้าประตู

            เมื่อรถไฟฟ้าจอดสนิทเเล้วผมก็เดินออกมาเเละตรงเข้าซอยหมู่บ้านทันที

         .

         .

         .

         .

         .

              "ป๋าบอกเเกกี่ครั้งเเล้วห๊ะ!! ว่ามีอะไรก็โทรมาบอกก่อน ปล่อยให้ป๋ากับม๊าเป็นห่วงมันบาปนะรู้มั๊ย!!! บลาๆๆๆๆๆๆๆ" เป็นไปตามที่ผมคาดเดาไว้เป๊ะโดนป๋าเทศน์ยาวเลยไง ผมเป็นลูกที่ดีก็ฟังป๋าบ่นเเละก้มหน้าอย่างสำนึกผิด

              "เข้าใจมั๊ย??? เเล้วทีหลังอย่าทำอีก" ผมเงยหน้าไปมองป๋าด้วยสายตาเศร้าๆเเสดงถึงว่าสำนึกเเล้วจริงๆ

              "ขอโทษครับป๋า คิลจะไม่ทำอีกเเล้ว เเต่ที่คิลไม่ได้โทรหาป๋าเพราะเเบตโทรศัพท์หมด" 

              "เเล้วมีพาวเวอร์เเบงค์ไว้ทำเเมวอะไร??" เงิบ..... นี่ผมลืมได้ยังไงว่ามีพาวเวอร์เเบงค์อยู่ในกระเป๋า โอ๊ยยยยยย ควายจริงๆกู วันนี้พึ่งจะว่าไอ้เคนอยู่หยกๆว่ามันไม่รอบคอบลืมโทรศัพท์ กลับเป็นผมซะเองที่ไม่รอบคอบลืมพาวเวอร์เเบงค์ โถ่ๆๆๆ ถ้าให้เคนรู้มันคนหัวเราะเยาะผมตาย

              "เเหะๆ คิลลืมอ่ะว่าอยู่ในกระเป๋า" ผมยิ้มเเหย่ๆ ส่งให้ป๋า ป๋าทำหน้าเอิ่มระอามาก

              "ไปๆ ขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เเล้วลงมากินข้าว" เป็นม๊าที่ตัดการสนทนาโดยการไล่ผมขึ้นไปบนห้อง ผมก็ยอมทำตามครับเเหม..เป็นลูกที่ดีต้องเชื่อฟังพ่อเเม่สิ

              พอปิดประตูห้องนอนปุ๊บผมก็ล้มตัวนอนที่เตียงปั๊บ เเหมสบายจริงๆ    ผมนอนพักได้3-4นาที ผมก็ลุกขึ้นเดินจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเเต่ก็ต้องหยุดกึก เเละต้องเบิกตากว้าง เมื่อสิ่งที่อยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือมันคือ.....!!!!!!!

_________________________

    อยากรู้รึเปล่าว่าน้องคิลเลอร์ของเราเจออะไร!!

ถ้าอยากรู้ว่ามันคืออะไรก็ติดตามกันต่อไปนะครับ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคร๊าบบบบบ 

เม้นกันด้วยนน้าาาาเพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์  รักคนเข้ามาอ่าน//ส่งจูบ