Mistake love อลเวงรักฉบับมโน

ตอนที่ 1

หลังจากเดินออกมาจากตึกลงทะเบียน ฉันก็เดินตามป้ายมา ตลอดทาง ตามที่ พี่คนนั้นบอกเป๊ะๆ ป้ายที่ว่านั้นก็เป็นป้ายแบบใช้กระดาษแข็งพร้อมเขียน ลูกศร บอกทิศทางไป ยิม5 เท่านั้น

      น่าแปลกที่ยิ่ง เดินตาม ลูกศรไป ก็ยิ่งรู้สึกว่า ยิม ที่ฉันกำลัง จะไปนั้นดูซับซ้อน แปลก ๆเพราะ ทางที่จะไปยิม 5 นั้นไม่มี ใคร ผ่านไปมา เลยแม้ แต่น้อย สองข้างทาง ขนาบด้วย ต้นไม้ใหญ่ที่ โค้งเข้าหา กัน และมีทางเดิน ปู ด้วย คอนกรีตสีขาว ขนาดของทางเดินไม่ใหญ่นัก  

มิน่าพี่เค้าถึง บอกว่าเอารถเข้ามาไม่ได้

ลูกศรป้ายบอกทาง บ่งบอกว่าฉันต้องเดินตรงไปจนสุด ทาง แต่ฉันยังไม่เห็นวี่แวว ของยิมเลยแม้แต่น้อย 

นี่ถ้า เมื่อคืนไม่ ดูซีรีย์ จนโต้รุ่ง แล้วตื่นสายนะป่านนี้ฉันนั่งอยู่ในยิม เรียบร้อย ไปแล้วไม่ต้องมาลำบากลำบน เดินตามหายิม คนเดียว

ไม่น่าเลยยยยยยยยยยยยยยT-T ก็มันอดใจไม่ไหวจริงๆนี่นา ซีรีย์เพิ่งอัพตอนใหม่ด้วย

ไม่มีใครมาสายนอกจากฉันจริงๆเหรอฟะ

       แต่แล้ว….สายตาฉันก็ไปปะทะ กับผู้ชายคนนึงที่นอน แน่นิ่ง อยู่ใต้ต้นไม้ ข้างหน้าไม่ไกลนัก พอเดินเข้าไปไกล้ๆ ก็เห็นป้ายชื่อแบบเดียวกับฉัน ถูก ถอดออกแล้วคว่ำ ไว้ข้างๆ ตัวเขา ดูแล้วน่าจะอยู่ ปี1 เหมือนฉัน

 เอ๊ะ !เขามานอน ทำไม แถวนี้ นะ

คนปกติไม่น่ามานอนแถวนี้ มันทั้งเปลี่ยวและดูวังเวงแปลกๆยิ่งเป็นเด็กปี1ด้วยตอนนี้คงไปเริงร่าอยู่ที่งานรับน้องในยิม5แล้วถ้าเป็นฉันก็คงไม่มานอนแถวนี้แน่ๆต้นไม้เยอะมากถึงจะร่มก็เถอะแต่มันมีบางอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆบางทีอาจมี งู ออกมาก็ได้ต้นไม้ยิ่งเยอะๆอยู่

เห้ย! งู

……หรือว่า เค้าไม่ได้นอน แต่ กำลังตามหายิมเหมือนฉัน แต่ ระหว่างทางถูกงูกัดซะก่อน!!!!!!!!!ตอนนี้เขาคงกำลังหายใจรวยรินรอคนมาช่วย

“อย่าหลับๆ  ไม่งั้น นายจะ ไม่ตื่น อีกแล้ว!!!!!!!”

ฉันรีบถลาลงข้างทาง แล้ว รีบไปเขย่าตัว เขาไม่ให้หลับ ไม่งั้น เขาจะหลับยาวไม่ตื่นอีกเลย โชคดีนะที่ฉัน เคยเรียน ปฐมพยายาลเบื้องต้น ตอน ประถม ในวิชา เนตรนารี  เลยพอมีความรู้อยู่บ้าง (มั้ง)   ขั้นแรก ต้องหาแผลที่ งูกัด ก่อนจะได้ ดูดเอาพิษออก 

ฉันพยายาม ถกขา กางเกง ผู้ชายนิรนาม เคราะห์ร้ายที่ตอนนี้ก็ยังคง นอนนิ่ง แต่ หายังไงก็ไม่ เจอแผลที่ งูกัดเลย

ผู้ชายอะไร ขาเนียนชะมัด!!! เนียนยิ่งกว่าผู้หญิงแท้ๆอย่างฉันซะอีก ขาเนียนกริบไม่มี รอยอะไรสักนิดต่างจากฉันที่หัวเข่าดำเหมือนหลุมดำ-0- ฉันน่าจะเชื่อแม่ที่ให้ทาครีมบำรุงผิว ขัดผิว TT

ไม่ได้!!! อย่านอกเรื่องดึงสติกลับมา ฉันต้องช่วยชีวิตเค้าก่อนแต่ว่าหาแผลไม่เจอ-0-

หรือว่า งูมันจะกัดที่แขน

หมับ

ทันที ที่ฉันคว้า แขน เขา มา เพื่อหาจุดที่งูกัด เขาก็ตะปบ มือ ฉันไว้ แล้วก็ หลี่ตามองฉัน เหมือนว่า กำลัง หงุดหงิดสุดๆ

-0- <- หน้าฉัน

-.-  <- หน้าเขา

“เฮ้ย !!! นาย ไม่ได้ สลบ เพราะ พิษงู หรอกเหรอ“

“พิษงู ? “

“ใช่ ก็นายโดน งูกัดไง ถึงได้ มานอน สลบ อยู่ตรงนี้ อย่าบอกนะว่าไม่รู้ตัว“

“ฉันไม่ได้โดน งูกัด  ฉันแค่ มาหาที่นอน ก็เท่านั้น ช่วยลดความมโนของเธอหน่อยก็ดี“

พอพูดจบ เขาก็สะบัดมือ ฉันออก ก่อนจะทำท่าปัดมือ อย่าง รังเกียจ และ สวมป้ายชื่อหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อ ก่อนจะ ลุกขึ้น แล้วทำท่าจะเดินไป

    ฉันพอเริ่มจะเดาได้แล้วว่า เขาคง ไม่ได้ มีรสนิยม ชอบ ผู้หญิง พอมีผู้หญิงมาจับเนื้อต้องตัวเขา  ก็เลยหงุดงิด แล้วไม่พอใจ แต่ ฉันไม่ได้ ทำเพราะ มีเจตนาไม่ดี  แค่อยากช่วยก็เท่านั้น แสดงท่าทาง แบบนี้ มันเกินไป

“นี่!!! ถึงนาย จะไม่ได้ชอบผู้หญิง แต่ ช่วยกรุณา มีมารยาท กับฉันบ้าง ยังไงฉันก็ คือคนที่คิดจะช่วยนาย“

กึก

พอจบประโยคฉัน เท่านั้นแหละ นายนั้นก็หยุดเดิน ทันที แล้ว ตวัดสายตา มามองฉัน ตั้งแต่หัว จรดเท้า อย่างไม่เป็นมิตร

“เธอ เนี่ยนะ…. ผู้หญิง“

นายนั้นทำหน้า อย่างกับ    แน่ใจเหรอ  ดูไม่เหมือนเลย

“ถ้าอย่างเธอเป็นผู้หญิง หมู คงออกลูกเป็นลาแล้วล่ะ “

“หมายความว่าไง!!!!!!! “

นายนั้น ชำเลืองชื่อ ฉันแล้วพูดต่อ

“แค่ ชื่อ ก็ แปลกแล้ว คนอะไร ชื่อ  อ๊บออม พิลึก ดี เป็น ญาติกับกบ ในบึงเหรอไง“

“ คนอะไร ชื่อ เบ็นแซ็ก  เป็นญาติกับ เบ็นเท็น เหรอไง อยู่บ้าน คงเล่น แปลง ร่างทุกวันเลยล่ะสิ“

“เอาล่ะ ฉันไม่มีเวลา มาเถียงกับเธอ เชิญเธอดิ้นไปคนเดียวเหอะ “

นายนั้น เชิดหน้าขึ้น อย่างเชิดๆ ก่อนจะ หมุนตัว เดินไปตามทาง

 เอ๊ะ ถ้า นายคนนี้ เป็นรุ่นเดียวกับฉัน แสดงว่าเขาก็จะต้องไป ยิม5เหมือนกันอย่างน้อย ฉันก็มีคนที่มีจุดหมายเดียวกัน   ย้ำว่า ฉันไม่ได้เดินตามนายนั้นนะ แต่เพราะ มันต้องใช้ทางเดียวกันต่างหาก

เดินมาซักพัก เสียงดนตรีไทย จู่ ๆก็ดังขึ้นมา

กึก

 พวกเรา หยุดเดินทันทีโดยไม่ได้นัดหมาย นายเบ็น ที่เดิน นำหน้า หันกลับมามองหน้าฉัน

“เสียงโทรศัพท์ เธอรึเปล่า“

“เปล่า ซะหน่อย ฉันไม่ได้ ใช้เสียง ดนตรีไทย“

พอฟังดีๆ ก็พบว่า เสียงดนตรีไทย นั้นดังมาจากข้างทาง  ซึ่งมีทาง แยก เป็นคอนกรีต เล็กๆ  โผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทั้งๆที่ตอนแรกฉันสาบานได้ว่า ฉันไม่เห็นทางแยก ที่ไหนเลย มีแต่ทางตรงไปยังยิม เพียง อย่างเดียว

“อ้าว เฮ้ย  นายจะไปไหน“

“ก็จะไป ดู ว่าใช่รุ่นพี่ เค้าย้านฐานมา ทางนี้ รึเปล่า จะได้ไม่ ต้องเสียเวลาเดินไปยิม5“

“แต่ตามกำหนดการณ์ มันไม่มีที่อื่น นอกจากยิม 5เท่านั้น“

“ไม่ไป ก็เรื่องของเธอ แต่ฉันบอกไว้ก่อนว่าฉันไม่มาตาม เธอนะ ถ้าพี่เค้าย้ายฐานจริงๆ

เชิญเธอเดินไปยิม คนเดียวเถอะ“

“ไอ้คนแล้งน้ำใจ“

“จะคิดยังไงก็เชิญ“

นายนั้น เบ้ปากใส่ฉัน ก่อนจะเดินแยกไป ตามทางเล็กๆนั้น ตามเสียงดนตรีไทย ปริศนานั้นไป  เอาไงดีล่ะ ฉันจะ ตามนายนั้นไป หรือจะ มุ่งไปยิม5 อย่างเดียว แต่ถ้า ไม่ยิม แล้วเค้าย้าย ฐานจริงๆ ฉันก็ต้องเสียเวลาเดินกลับมาอีก แวะเข้าไปดู ทางนี้หน่อยก็ไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง

น้อง ห้ามลืมนะครับ ว่าต้องเดิน ไปตาม ป้าย เท่านั้น  อย่าออกนอกเส้นทาง

แต่ก่อนที่ฉันจะก้าวออกจากทาง ไป ยิม เพื่อเดินตามเสียงนั้นไป   เสียงของพี่ ผู้ชายที่กองทะเบียนก็ ดังขึ้น ในโสตประสาท เหมือนย้ำเตือนฉันอีกครั้ง ………

ช่างเถอะ คงไม่มีอะไรอะไรหรอกน่า

ฉันเลือกที่จะเดินตามเสียงนั้น ไปบนทางคอนกรีตเล็กๆ แทนที่จะฟังคำเตือนของพี่คนนั้น

ตอนหน้า บางสิ่งหรือบางคนกำลังจะเล่นกับพวกเขา...