Rainbow University(2)บทรักยึดหัวใจนายต่างชาติ

          การจับพี่รหัสเป็นไปอย่างราบรื่น ใครจะเป็นพี่รหัสของฉันกันนะ ตื่นเต้นจัง แต่ที่ดูตื่นเต้นกว่าก็คือการจับบัดดี้

          “จะมีสลากหมายเลขอยู่ในขวดโหลนี้ ให้มาจับกันคนละใบ เสร็จแล้วพี่จะเรียกตามหมายเลขที่อยู่ในสลากนั้นนะคะ” พี่พิ้งกี้ชี้ไปที่สลากพร้อมกับอธิบาย

          “ค่ะ/ครับ” ทุกคนค่อยๆทยอยออกไปจับกันมาคนละใบ

          ฉันได้หมายเลข 25 คงอีกนานกว่าพี่จะเรียกระหว่างนี้ก็ส่องคนหล่อๆไปพลางๆก่อนละกัน เอ๊ะ ! นั่น นายเด็กแลกเปลี่ยนยังไม่ออกไปเลยนี่หน่า จะได้คู่กับใครกันนะ ขอแค่ไม่ใช่ฉันก็พอ ไม่อยากเป็นที่จับตามองไปมองไปมากกว่านี้ กะอีแค่โดนว่าเรื่องสิริโฉมไปเมื่อตะกี้ก็ดังพอควรแล้ว รอฉันถอดรูปก่อนเถอะแล้วจะอึ้ง

          “25 ค่ะ” อ้าว เผลอคิดอะไรเรื่อยเปื่อยแป๊บเดียว ถึงตาฉันแล้วเหรอ

          ฉันรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปหน้าแถว รู้สึกเหมือนถูกมอง เมื่อหันไปทางไอ้พี่ว๊ากที่ชื่อต้อม จริงๆด้วย มองไม่วางตาเลย หลงฉันแล้วอะดิ๊ (เค้าจับผิดแกอยู่ต่างหาก)

          แต่...ทำไมถึงรู้สึกโล่งๆวะ อ้าว คู่ของฉันไปไหนอ่า ใครคือคู่ของฉันเอ่ย ออกมาเหอะนะ อย่าทำให้ฉันเปล่าเปลี่ยวอีกเลย

          “ใครได้เลข 25 คะ ออกมาเร็วๆค่ะ” ฉันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมไม่มีใครอยากเป็นบัดดี้ฉันเลย ขอเหอะใครสักคน ช่วยดึงฉันออกจากหลุมบ้านี่ซะที (เพ้ออะไรของแก)

          “ผมเองครับ!” ชายหนุ่มผู้ขี่ม้าขาวมาช่วยดึงฉันออกจากหลุมไม่ใช่ใครที่ไหน เค้าคือคนที่ฉันหลีกเลี่ยงที่จะเป็นบัดดี้ เพราะไม่อยากเด่นดังนั่นเอง

          “น้องหลี่เย่ ไปไหนมาคะ” เค้ามองหน้าฉันแบบแปลกใจที่เป็นฉัน แอบดีใจนะที่นายไม่มองฉันด้วยสายตาดูถูกเหมือนคนอื่นน่ะ

          “ห้องน้ำครับ” นายหลี่เย่เดินมายืนข้างๆฉัน เกิดเสียงฮือฮาที่เหลือเชื่อว่า เหตุใดเค้าจึงคู่กับฉันได้

          สุดจะทนกับชีวิตนางเอกอย่างฉัน ทำได้แค่เดินไปนั่งรวมกับเพื่อนที่แยกไว้ว่าได้บัดดี้แล้ว นายเด็กแลกเปลี่ยนเดินไปนั่งอีกที่หนึ่ง ดูก็รู้ว่าเค้าไม่อยากจะคู่กับฉันเสียเท่าไหร่

          “ได้บัดดี้กันแล้ว ดูแลซึ่งกันและกันด้วยนะคะ” พูดจบ พี่พิ้งกี้ก็พยักหน้าเป็นเชิงว่าปล่อยกลับบ้านแล้ว ฉันจึงเดินแยกออกมาคนเดียวเพื่อเดินกลับหอ เพราะหออยู่หอในจ้า

          โครม !

          ฉันโดนกระเป๋าลงกับเตียงแล้วล้มตัวลงบนที่นุ่มๆ เฮ้อ...หมดไปกับอีกหนึ่งวันแห่งความโหดร้ายของผู้หญิงที่ไม่สวยแถมจนอีกต่างหาก

          นี่ฉันอินกับบทของช่อม่วงเกินไปรึเปล่า ฉันไม่ได้จนซะหน่อย แค่อยากพิสูจน์ตัวเองให้พ่อเห็นเท่านั้น ส่วนผิวไหม้กับหุ่นค่อยขัดผิวแล้วก็ออกไปวิ่งออกกำลังกายทุกวัน เดี๋ยวก็กลับมาเช้งเหมือนเดิม

          ก๊อกๆ

          ใครมาเคาะ สงสัยจะเป็นรูมเมทที่ย้ายเข้าหอช้า ต้องต้อนรับหน่อยละ

          แอด...

          แม่เจ้า คนหรือนางฟ้าเดินดิน สวยเป็นบ้าเลย ตาโต จมูกนิด ปากนิดๆน่าจุ๊บ ผิวขาวผ่อง ผมสีดำปล่อยสยาย หล่อนเคยทำให้คนตายด้วยการเผยสิริโฉมใช่ไหม หรือหล่อนคือบุษบาในเรื่องอิเหนากันนะ เดี๋ยวๆ ฉันเคยเจอหล่อน ใช่แล้ว ในวันที่สอบชิงทุน หล่อนเป็นเด็กทุนเหมือนกับฉัน

          “ขอเข้าไปหน่อยได้ไหมจ๊ะ” เสียงก็หวานใส มีคนทาบทามให้ไปเป็นนางเอกละครรึยัง ถ้ายังฉันจะได้จองตัวไว้เป็นนางเอกหนังของฉันเอง สวยถูกใจมากอะแม่คุณ

          “เข้ามาสิ มุมนุ้นของเธอนะ ติดกับห้องน้ำ” คนสวยมองตามที่ชี้ไป แล้วพยักหน้าพอใจ ฉันจึงช่วยเธอยกกระเป๋าเข้ามาในห้อง เธอยิ้มขอบใจฉันด้วย

          “ขอบคุณนะ เราชื่อโรซี่ เรียนการแสดง พึ่งมาวันนี้วันแรก” มิหน้า สวยขนาดนี้จะรอดพ้นสายตาของฉันไปได้ยังไง

          “ฉันช่อ...ม่วง เรียนการแสดงเหมือนกัน” เมื่อไหร่จะชินกับชื่อนี้สักทีนะ จะบ้าตาย

          “จริงหรอ ดีใจจังเลย เจอเพื่อนในคณะด้วย ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ”

          “เช่นกันจ่ะ” ฉันยิ้มตอบแล้วเดินไปกลับที่มุมของฉันล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม

          เอ้อใช่ วันนี้ฉันเดินผ่านบอร์ทประชาสัมพันธ์ เห็นอะไรบางอย่างที่สะดุดตามากติดประกาศอยู่ มันเป็นใบสมัครสอบชิงทุนไปเรียนที่จีน จะเป็นใครคณะไหน สาขาไหนก็ได้ถ้ามีคุณสมบัติพร้อม และคะแนนสอบเป็นเลิศก็จะได้ไป เพียงคนเดียวเท่านั้น

          ฉันอยากจะเรียนเอกภาพยนตร์ แต่มหาลัยเรนโบว์มีแต่เอกการแสดง ที่จีนน่าจะมีนะ แถมที่จีนเรื่องการทำภาพยนตร์ก็ดังมากอยู่พอควร ฉันจะไปเป็นผู้กำกับที่ทำหนังเก่งๆ ฉันจะต้องทำได้ เหลือแค่เงินเท่านั้นแหล่ะ ข้าวของที่ฉันขายไปก็เอามาจ่ายค่าหอเกือบหมดแล้ว เงินจะกินตอนนี้ยังไม่มีเลย ดับวูบไปก่อนแล้วกัน

          เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้อีกทีก็ตอนแม่โทรมา มันก็เย็นมากแล้ว ฉันต้องออกไปวิ่งนี่หน่า

          “จะไปไหนเหรอ” โรซี่มองดูฉันที่รีบออกไปวิ่งอย่างรีบร้อนจนต้องเอ่ยถาม

          “ออกกำลังกายน่ะ เจอกันนะ” ฉันโบกมือลา วิ่งลงบันไดลงไปข้างล่าง ลิฟต์ก็มีแต่อยากวอร์มร่างกายไง

          วิ่งมาได้สักพักก็เหนื่อยจึ่งหย่อนก้นนั่งม้านั่งหินอ่อนที่มีโต๊ะแถวนั่น แหม่ มหาลัยนี้มันใหญ่จังเลย เย็นแล้วคนก็ยังเยอะอยู่ดูวุ่นวายไม่ต่างจากตอนกลางวันเท่าไหร่

          “ว้าย! แม่นางคนชื่อไทย เหงื่อออกแล้วดูเซ็กซี่จังเลยหล่อน” ฉันหันไปตามเสียงก็รู้ว่าเป็นแม่กลลี่ชายใจหญิงนี่เอง ทักซะจนต้องมองดูตัวเอง เซ็กซี่ตรงไหนวะ

          “ไง ทำไมพวกเธอยังไม่กลับบ้านกันล่ะ” ไม่ใช่แค่กลลี่คนเดียวที่เดินมาทักฉัน ยังมีมัดหมี่กับต้นข้าว พวกนี้สนิทกันเร็วจัง น่าอิจฉา

          “พวกเราอยู่หอในจ้า” มัดหมี่ตอบ พลางเดินมานั่งม้านั่งข้างๆฉัน

          “เหมือนกันเลย”

          “เธอ...เป็นบัดดี้ของเด็กSFใช่มะ” ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ ทำไมทำหน้าแบบนั้น ใบหน้าที่แบบว่าฉันกำลังงานเข้า

          “ฉันได้ยินมาว่า เค้าเป็นลูกของผู้มีอิทธิพลที่สามารถสั่งให้ที่นี่ปิดได้ถ้าไม่ชอบใจ” มัดหมี่เริ่มประเด็น ตอนนี้ทุกคนนั่งล้อมวงคุยกัน เสียงก็เบาลง เพื่อที่จะได้ยินกันแค่ในกลุ่ม

          “ว๊าย!! มาเฟียเหรอ” กลลี่ร้องอุทานเสียงดังจนทุกคนในกลุ่มต้องช่วยกันปิดปากเอาไว้

          “แล้วทำไมเค้าถึงถ่อมาไกลจากจีนเพื่อมาเรียนที่นี่” ฉันยิงคำถาม เพราะกลุ่มเริ่มเงียบ

          “มีคนบอกว่า เค้าก่อคดีไว้ที่จีน พ่อของเค้าเลยส่งมาเรียนที่นี่...มั้งนะ” เกือบจะเชื่อแล้วถ้าไม่ติดคำว่า มั้งนะของมัน

          “แล้วตกลงมันจริงไหมเนี่ย” เริ่มจะทนไม่ไหว อยากรู้ความจริงโว้ย

          “ทางที่ดี อยู่ห่างๆเค้าไว้ดีกว่า กันไว้ดีกว่าแก้นะ” เออ มันก็จริงนะ

          ออกมาวิ่งยามเย็นนี่ดีจริงๆเลย ละลายไขมัน พร้อมกับไม่ตกข่าวด้วย แต่ฉันจะอยู่ห่างๆไม่ยุ่งกับนายนี่ ได้เหรอ เราเป็นบัดดี้กันนะ ยังไงก็ต้องได้ทำงานร่วมกันสักวัน เฮ้อ รอให้วันนั้นมาถึงก่อนแล้วค่อยคิดละกัน ขอกลับไปอาบน้ำขัดผิวให้ขาวผ่องดีกว่า