หลวงพ่อชุดนี้ไม่ธรรมดา

ท่านพ่อ ตอนนี้ข้าเป็นบาทหลวงในแบบที่ท่านหวังเอาไว้ได้หรือยังนะ หากว่าท่านยังมีชีวิตอยู่จะตอบข้าว่าเช่นไรกัน

 ยามลมอ่อนๆพัดผ่านไปอย่างแผ่วเบาเหมือนอยากจะส่งข้อความของข้าไปให้ท่านพ่อสุดที่รักได้รับรู้ ข้าค่อยๆโน้มตัวลงนอนบนหญ้าสีเขียวขจีที่โบกสบัดไปตามลม เสียงขับขานบทเพลงจากหมู่มวลนกน้อยชวนให้หลงไหร แต่หากผู้ใดเผลอหลับไปโอกาศที่จะตื่นจากนิทรานั้นชั้งน้อยเสียยิ้งกว่าน้อย

"มาทำอะไรอยู่ตรงนี้หรือท่านดราคูล"น้ำเสียงอ่อนนุ้มแต่แฝงไปด้วยอำนาจที่เอ่ยวาจาออกมานั้นทำให้ข้าเงยหน้าขึ้นไปมองชายหนุ่มผู้มาใหม่ซึ่งมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ตอนไหนนั้นข้าเองก็ไม่รู้

"ไงลูซิเฟอ งานศพจบแล้วหรือ"ข้ายิ้มให้กลับชายหนุ่มเจ้าของนามลูซิเฟออย่างอ่อนโยนและเอนดู

"จบแล้วละ แต่ถ้าท่านไม่ว่าอะไรจะไปที่หลุมศพพี่เป็นเพื่อนข้าหน่อยได้ไหม"ลูซิเฟอถามพลางจ้องมองมาที่ดวงตาของข้าเหมือนต้องการหาอะไรบางอย่างจากในตาสีแดงเลือดของข้า แต่ขอโทสเถอะคนที่หลอกลวงชาวบ้านมาทั้งชีวิตอย่างข้าไม่มีทางอ่านออกง่ายขนาดนั้นหลอกนะ

"อืม เอาสิ"ข้าค่อยๆลุกขึ้นและเดินไปที่สุสารแห่งหนึ่งห่างจากที่นี่ไม่มากนักข้าและลูซิเฟอเดินไปหยุดอยู่หน้าหลุมศพหนึ่ง ชื่อของเจ้าของร้างที่ตอนนี้ได้ลาจากโลกนี้ไปแล้ว

                                             'มิคาเอล'

"นานแค่ไหนแล้วนะที่เราสามคนต้องเสี่ยงตายเพราะการโกหกที่สมจริงเกินไปของพวกเราไม่คิดเลยจริงๆว่าเจ้าจะตายมิคาเอล"ข้าพึมพำเบาๆพรางนึกถึงวันเก่าๆ วันที่เป็นจุดเริ้มต้นของการโกหกครั้งนี้ที่นำมาซึ้งการตายของมิคาเอล