คำสาปสยองในโรงเรียน!!!

     ณ บ้านร้างไม่สามารถระบุพิกัดได้ [Part:โคโคโร่]

โคโคโร่ ฮิคาริ:บ้านร้างหรอกเหรอ???

ยูกิ ฮิเมะ:ใช่!!! บ้านร้างที่แทบจะเรียกว่า คฤหาสน์ ได้เลยละ แปลกดีใช่ไหม???

     ผมจะต้องทนกับผู้หญิงพิลึกแบบนี้ไปถึงไหน!!!

โคโคโร่ ฮิคาริ:ออกไปข้างนอกเลยดีไหม??? ในห้องนี้ เอ่อ... ห้องเก็บของมันอึดอัดนะ

ยูกิ ฮิเมะ:ไม่ได้นะ!!! (กระชากคอเสื้อของผม)

     ตาสีแดงของยูกิจ้องประสานกับตาสีน้ำตาลของผม 

โคโคโร่ ฮิคาริ:ทำไมละ???

ยูกิ ฮิเมะ:ข้างนอกไม่ใช่ในบ้านเธอนะ ที่จะเข้าออกได้ง่ายๆนะ 

โคโคโร่ ฮิคาริ:เธอนี้รู้ไปหมดทุกอย่างเลยนะ นี่เธอเป็นลูกของปีศาจเหรอ??? 

     ฉาด!!!

     มือสีขาวซีดของยูกิตบไปที่หน้าของผมอย่างแรง ผมมองเธออย่างไม่เชื่อ

ยูกิ ฮิเมะ:อย่าพูดแบบนี้อีกนะ ถ้าไม่อยากตายเร็ว รีบไปหาอะไรป้องกันตัวซะ...

     ยูกิสั่ง นัยย์ตาสีแดงนั้นกลิ้งไปมาอย่างกริ้วโกรธ ผมรีบหาอาวุธ จนไปเจอท่อน้ำเก่าๆ อันนึง

ผมไม่รอช้า คว้ามาทันที

โคโคโร่ ฮิคาริ:แล้วของเธอละ??? ยูกิ

ยูกิ ฮิเมะ:แค่ขาโต๊ะนะ (ชูให้ดู)

โคโคโร่ ฮิคาริ:รีบออกไปกันเถอะ

ยูกิ ฮิเมะ:อย่าเพิ่งสิ ข้างนอกมีทั้ง ซอมบี้ ฆาตกรโรคจิต อะไรก็เชื่อถือไม่ได้หรอกนะ

(นิ่งไปสักพัก) อิจฉายายอากาเนะจัง ไม่ต้องเอาตัวรอดแบบเราเนอะ เหอะๆ!!!

     ผมเห็นช่องเล็กๆ ตรงประตู ผมเอาตาส่องตรงประตูนั้น ท่าทางจะเหมือนอย่างที่ยูกิพูดจริงๆ

โคโคโร่ ฮิคาริ:ข้างนอก ฉันเห็นเลือดเต็มไปหมด ไม่เห็นใครเลย

     ปัง!!!

     ประตูถูกผลักอย่างแรง พร้อมกับร่างของ...

สึบาสะ ริว:โคโคโร่ นายปลอดภัยดีใช่มั้ย???

โคโคโร่ ฮิคาริ:เออ!!!

ไดซุเกะ ยูตะ:ดีแล้วครับ ไม่เป็นอะไร ผมเพิ่งวิ่งหนีออกมาจากห้องที่โผล่มาครับ

โคโคโร่ ฮิคาริ:งั้นเราไปพร้อมๆ กันเถอะ

     หลังจากเดินมาถึงทางเดิน ยูกิกระซิบกับผมว่า

ยูกิ ฮิเมะ:เขาจะเป็นห่วงเราทำไม??? ในเมื่อตอนนี้ ต้องเอาชีวิตรอดอย่างเดียว

     ผมฉุกคิดขึ้นได้ ผมไม่รอช้า จับมือของยูกิ แล้ววิ่งอย่างเร็ว เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

ฆาตกรคนที่ 1:โธ่เอ๊ย!!! จะจับได้อยู่แล้ว ดันไหวตัวทันซะอีก

ฆาตกรคนที่ 2:นั่นนะสิ วิ่งตามไปเถอะ

     แล้วฆาตกร 2 คนก็วิ่งตามผมไป

to be the continune.