Harsh Love รักนายไอจอมซน 18+

          เพราะชีวิตคือชีวิต  เมื่อมีเข้ามาก็มีเลิกไป มีสุขสมมีผิดหวัง หัวเราะและหวั่นไหว เกิดขึ้นได้ทุกวัน อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน  

               เสียงเพลงจากวิทยุของคุณป้าขายของชำ แว่วมาในหูผม โอยยย มันจะซ้ำเติมชีวิตของผมไปถึงไหน  เงินตอนนี้ก็ไม่มี ผมนั่งอยู่ริมฟุตบาทข้างทาง แถวๆหน้าปากซอยบ้านไม่ไกล เผื่อพ่อจะกลับมาง้อผมบ้าง แต่นี่ก็จะเย็นละ พ่อก็ไม่เห็นส่งคนมาตามหาแต่อย่างใด

                    เก็ทๆตาโรรี่ตะ ต่ะๆๆๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ดังพร้อมแรงสั่นที่ตูด อ้าว!!!ลืมไปเลยว่ามีโทรศัพท์ ใครโทรมาหว่า "ฮัลโหล"                       

               "ไอต้นไม้อยู่ไหนวะ ไปเที่ยวกันเถอะเพื่อนรัก"เสียงไอต้นกล้าลูกพี่ลูกน้องของผม

แจ๋นมาจากโทรศัพท์ ถ้าปกติผมคงด่ามันไปแล้ว แต่ตอนนี้เหมือนเห็นแสงแห่งโชคชะตา ไม่มีผิด โฮๆๆๆ  "ไอกล้ามึงมารับกูหน่อยดิ กูอยู่หน้าปากซอยบ้าน"

                "ก็ขับรถมาองดิวะ"จี้ใจดำกูTT

                "เออน่ะ มารับกูก่อน แล้วเดี๋ยวกูมีเรื่องจะบอก"

ณ ร้านKOKO

"อะไรนะโดนไล่ออกจากบ้านเหรอ!!!"เสียงโวยวายแจ๋นๆของไอต้นกล้าดังลั่นร้านเรยกความสนใจให้คนแถวนั้นหันมามองโต๊ะเราเป็นตาเดียว

"เบาๆดิวะ กูอายเค้า"

"ไปทำอีท่าไหนวะ คุณลุงถึงไล่ออกมาเนี่ย"

"ก็ท่ามาตรฐานอ่ะ"

"อย่าบอกนะ ว่าเอาหญิงมาปาร์ตี้แล้วคุณลุงจับได้"

"ก็ประมาณนั้นอ่ะ"ผมพูด สองนิ้วชี้จิ้มๆกันด้วยท่าที่คิดว่ดูน่าส

สารที่สุดในสามโลก

"โอย  ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้เนี่ย"ก่อนที่ไอต้นกล้าจะเทศนาผมอีกคนเสียงโทรศัพท์มันก็ดังขึ้นก่อน

"ครับ คุณลุง ครับอ่อครับ ก็ได้ครับ"

"พ่อฉันว่าอะไรวะ หรือง้อฉัน"

"เปล่าวะ แต่มันร้ายกว่านั้นเยอะ"ต้นกล้าพูดสายตาสงสารส่งมาถึงผม

"อะไรวะ"

"คุณลุงบอกว่าตอนนี้จะอาญัติบัตรฉันด้วย จะได้ช่วยแกไม่ได้"

"ตายๆๆ กูตาย แล้วกูจะไปอยู่ไหนดีวะเนี่ย ตังอีก"

"ไปอยู่กับฉันมั้ยล่ะ"เสียงนี้ไม่ใช่ของต้นกล้าหรือผมแต่เป็นของเพื่อนอีกคนที่เดินเข้ามาพร้อมกับโลกของผมที่มันกำลังจะเปลี่ยนไป

"รวี"ผมคิดว่าจะไม่ได้เรียกชื่อนี้อีกแล้ว