Twin love รักนี้มีแต่ป่วน

วันต่อมา

09:00 น.

หลังจากที่ตื่นนอนมาก็รู้สึกอยากหลับต่อชะมัดเลย ท้าไม่ติดที่ว่ามีถ่ายแบบชุดคอสเพลย์หูแมว ผู้น่ารักหรอกนะ แต่ว่านะวันนี้นะ ง่วงนอนจังเลย(ขี้เซาเป็นบ้าเลย-0-)

‘วันนี้ไม่อยู่นะ พอดีติดธุระ’

ฉันที่หยิบกระดาษที่เขียนอะไร ลายมือของลูกพีชนี้ แล้วท้าให้ไปกองถ่ายคนเดียวก็ไม่ได้อีก อีกอย่างท้าโทร

ไปหาเพรทเซลคงจะไม่มาให้หรอก งั้นโทรหาใครดีล่ะ มือจริงด้วย เอสไง หมอนั้นน่าจะว่างอยู่ล่ะนะ (' ')

“อะ ฉัลโหลเอส”ฉันที่กดเบอร์โทรของเอส เสียงปรายสายที่ดังออกมา

(ครับรุ่นพี่รากิ)

“พอจะว่าไหมวันนี้ ช่วยอะไรหน่อยสิ(' ')”

(ได้ครับอะไรหรอครับ)

“ช่วยมาที่นี้หน่อยนะ ล็อกบี้ 12 ตอน 10:00 น.”หลังจากที่วางสายไปฉันที่เดินเข้าห้องน้ำไป พูดไปฉันมันก็ซื่อแต่ภายนอกจริงๆนั้นแหละนะ คอสเพลย์หูแมวหรอ คงน่ารักบ้างล่ะ

เอส

ผมที่มาตามนัดของรุ่นพี่รากิ ที่นัดผมมา ที่นี้มันที่ไหนกันล่ะเนี่ย ผมที่เดินเข้าไปข้างใน เห็นกำลังถ่ายแบบกันอยู่ แล้วทำไมถึงมาที่นี้ล่ะ

“เอส”เสียงอันเล็กที่คุ้นหู ผมที่หันไปมองข้างหลังรุ่นพี่รากิ วิ่งมาหา คนตัวเล็กที่อยู่ในชุดคอสเพลย์สีดำ หูแมว ดูไปแล้ว น่ารักสุดๆเลย -///-

“รุ่นพี่นัดผมมาที่นี้ทำไมครับ”หลังจากที่ น่าแดงไปพอสมควรแล้ว ก็เข้าเรื่องเลยดีกว่า

“ก็นะ คือแบบว่า ฉันทำงานโดยไม่มีคนอยู่ด้วยไม่ได้นะ(' ')”แล้วไงล่ะเนี่ย”พอดีว่าเพื่อนฉันไม่อยู่นะ เลยไม่รู้จะขอร้องใคร เท่าที่เห็นก็มีเอสนี้แหละ(' ')”รุ่นพี่รากิที่มองผมด้วยดวงตากลมโตแบ๊วสุดๆ นั้นอีกมีใครไม่ใจอ่อนมั้งล่ะเนี้ย ท้าเจอแบบนี้นะ

“ตกลงครับ รุ่นพี่”

“ขอบใจนะ”รุ่นพี่ที่กระโดดกอดผมทันที รอยยิ้มที่ผุดออกมา รอยยิ้มนี้น่ารักจริงเลย

ผมที่ยื่นดูรุ่นพี่รากิทำงานนั้น แต่ล่ะรูปนั้นเหมือนแมวจริงๆนั้นแหละ คนขี้เซาแบบนั้นได้แต่ตัวแบบนี้มันลูกแมวชัดๆเลย

“นี้เสร็จแล้วล่ะ ไปหาไรทานกัน”รุ่นพี่ที่เดินมาหาผม หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ

“ครับ”

ร้านอาหาร

ผมที่มานั่งอยู่ในร้านอาหาร แต่พอมาถึงรุ่นพี่ดันเจอน้องสาวตัวเอง ซึ่งก็เป็นเพื่อนผมเหมือนกัน ยัยนั้นมากับแฟนของเธอแต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เราได้นั่งทานข้าวโต๊ะเดียวกัน รุ่นพี่ดูเปลี่ยนไปทันที จากที่เมื่อกี่ยังสดใสกับกลายเป็นเย็นชาแทน ผมก็ไม่ค่อยรู้สึกอะไรเท่าไรหรอก แต่เพรทเซล กับ แฟนของเธอ ดูจะไม่ค่อยรู้สึกดีเท่าไร ถึงผมจะเป็นคนเย็นชาก็เถอะ แต่ก็พึงเคยเจอครั้งแรกเลยที่มีแรงกดดันมหาศาล กับ รังสีอำมหิต ที่ฆ่าคนได้ด้วยสายตาเท่านั้น

“พี่รากิค่ะ หนูบอกกี่ครั้งแล้วค่ะว่าเลิกทำนิสัยแบบนี้สักที”ในที่สุดเพรทเซลก็ พูดเสียงดังขึ้นมา รุ่นพี่ที่เงยหน้าขึ้นมามอง

“ก็ต่อเมื่อแก เลิกนิสัยเจ้ากี้เจ้าการนั้นแหละ บ่นจนเป็นยายใกล้ตายอยู่แล้วแท้ๆ”-.- เถียงไม่ออกหรอก ถึงจะรู้ว่ารุ่นพี่ปากหนักก็เถอะนะ แต่ไม่คิดว่าจะปากหนัก ปากเสียขนาดนี้

“...”

ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้ง(เหมือนมันเคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย เหตุการณ์นี้)ทุกอย่างดูจะไม่ดีเลยสักนิด ไม่มีใครอยากทานอาหารเลยสักคน นอกจากรุ่นพี่ ผมที่เงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะจัดการอาหารบนโต๊ะนี้

“รุ่นพี่จะกลับเลยไหมครับ”ผมที่ถาม รุ่นพี่รากิอีกครั้ง รุ่นพี่พยักหน้าแล้วเดินออกไป ทำไมกันนะที่ทำให้รุ่นพี่เปลี่ยนไป หรือจะเป็นเพราะ ผู้ชายคนนั้น?.