Love My Prince รักนะ ♥ เจ้าชายน้อยองค์น้อย

     12:25 น.

     ปึก!

ฉันเปิดตู้เย็นมองหาของกินแต่...ไม่มีอะไรกิน T_T

     “ไม่มีจริงๆ เมื่อวานก็ซื้อโยเกิร์ตกับมาม่าไว้แล้วนะ...แต่ทำไม...ช่างมันเถอะออกไปชื้อของกินดีกว่า” ตอนนี้ฉันเก็บอารมณ์ความโกรธหิวไว้แบบสุดๆ แล้วนะ เดิน เดิน เดิน เดินไปหน้าประตู หันซ้ายขวา หันหน้าหันหลัง ดูสิว่าลืมอะไรไหมคราวก่อนเลือกของมาแยะเลยแต่...ดั้นลืมเอาเงินไป ขายขี้หน้าต่อหน้าลูกค้าทั้งนั้นเลย (- -  ) (  - -) (- -) (_ _)

พร้อมแล้วออกได้ เปิดประตู ย้า!!! เหมือนจะไปสู้จบกับใครที่ไหน แต่มันก็เหมือนจริงๆนั้นแหละ ฉันต้องสู้กับความอับอายเมื่อกี้ คุณหนูผู้ร่ำรวยเดินไปซื้อของแต่ลืมเอากระเป๋าเงินไปด้วย มันช่าง!

     แอดดด~

     แกรก~

     “เอ๊ะ! ติดอะไรเนี่ย กริ๊ดๆ~~~  มีคนมานอนเป็นตายหน้าบ้านของฉันได้ยังไง ” เป็นเด็กผู้ล้างเล็กมินิขาวเนียน เห็นแล้วน่ากอดจังคะ...แล้วจะทำยังไงกับเด็กน้อยคนนี้ดีนะ ตรงต้นคอมีรอยถูกตีด้วยน่ากลัวจัง ยังไงก็มานอนหน้าบ้านฉันแล้วลางเข้าบ้านทำ... ทำแผลก่อนดีกว่า ไม่อยากโดนพวกคุณป้าข้างบ้านไปตั้งข่าวลือว่า คุณหนูใจร้าย แล้งน้ำใจ เจอคนบาดเจ็บอยู่ตรงหน้า แล้วไม่ยอมช่วย...

     12:50 น.

     ฮึบ!

     ลางไปวางไว้บนโซฟา พร้อมทำแผลเรียบร้อยเสร็จอย่างสวยงาม พอทำแผลเสร็จเนื้อตัวก็สะอาด พอดูดีๆ แล้ว เด็กคนนี่ก็หล่อเหมือนกันนะ ผมสีบรอนเงิน ขนตายาวงอน จมูกซุปเปอร์โดง ผิวขาวเนียน ต้องเป็นชาวต่างชาติแน่ๆ หรือไม่ก็ลูกครึ่ง

     จ๊อก!~~~

ลืมไปเลยว่าฉันกำลังหิว มัวแต่ ดูแล เด็กที่ไหนก็ไม่รู้ ก่อนอื่น ต้องไปหาอะไรกิน! (พูดเหมือนตัวเองเห็นแก่กินมากเลย) แต่นี่มันก็เที่ยงแล้ว เด็กคนนี้ได้ทานอะไรมาบ้างรึยังนะ คงจะต้องปลุกให้ตื่นด้วย...งั้นก็

     “นาย! นายๆๆๆ ตื่นสิตื่น ตื่นมาเร็วๆ สิฉันหิวแล้วนะ” ฉันเขย่าตัวเด็กคนนั้น อาการโกรธหิวเริ่มออกอาการแล้วนะเอาละหมดความอดทนแล้ว จะไม่เกรงใจแล้วนะยะ!

     เพียะ! เพียะๆๆๆ!!!

     ฉันระดมตบหน้าใสๆ ของเด็กคนนั้นแล้ว....แต่ก็ยังไม่ตื่น ถึงแม้ร่างกายแขนฉันจะมีแรงตีอยู่ แต่งกระเพาะมันร้องไม่หยุดเลย หิว~~~จาง~~~ออกไปซื้อก่อนแล้วกัน ให้มารอจนตื่นมีหวังเด็กคนนี้แก้มบวมแน่ (โดนตบ)

     พรึบ!

     “เอ๊ะ! นายตื่นแล้วหรอ” จูจู่ เด็กคนนั้นก็จับแขนฉันเอาไว้ มือไวจริงๆ ไม่ทันรู้ตัวเลยนะเนี่ย

     “พะ...ผมอยู่ที่ไหน แล้วพี่สาวเป็นใคร” เด็กคนนั้นทำท่าทางงงๆ ก็แน่ละ ตื่นมาอยู่บ้านใครก็ไม่รู้

     “อะไรกัน นายนั้นแหละที่อยู่ๆ มานอนเป็นตายหน้าบ้านฉัน และที่นี้ก็คือบ้านของฉัน” ฉันกอดอกแล้วพูดอย่างองค์อาจ (ทำท่าให้ดูมีอำนาจ)

     “หรอ...โอะ โอ้ย! ปวดหัวจังเลยครับพี่สาว” เด็กคนนั้นปวดหัวหรอ เอามือจับหัวไว้ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว

     “นายไม่เป็นอะไรมากนะ นายชื่ออะไรหรอ ฉะ...ฉันชื่ออริซ”

     “ชื่อของผม ผมชื่อ...ผมชื่ออะไร” เอ๊ะ! ดูมันแปลกๆอยู่นะ! หรือว่า...ไม่จริงหรอกมั้ง

     “นายจำชื่อของตัวเองไม่ได้งั้นหรอ นายมาจากไหนก็จำไม่ได้งั้นหรอ” แบบนี้คนเรียกกันว่า ความจำเสื่อมสินะ

     “พะ...ผมจำ...อะไรไม่...ได้เลย...” เขาเอามือจับหน้าผากพลางส่ายหัว พลางแสดงออกเพื่อบอกว่า ‘ผมไม่รู้อะไรจริงๆครับ’ แบบนั้นเลย

     ก็คงจะจริงเด็กคนนี้ความจำเสื่อมจริงๆ แล้วสรุปฉันจะเอายังไงกับเด็กคนนี้ดีละ ปีนี้ฉันก็ต้องอยู่บ้านคนเดียว ถ้าจะให้มาดูแลคงไม่ไหวหรอก

     “แล้วนายจะเอายังไง ฉันไม่คิดจะเป็นคนดูแลนายหรอกนะ” ไอการเลี้ยงดูคนความจำเสื่อมก็เหมืนเลี้ยงน้องจอมซนนั้นแหละ

     “แต่ว่า...พี่สาวผมของอยู่ที่นี้ได้มะ นะน้า ♦♦” ดูเค้าทำท่าสิ อ้อน ตาเป็นประกาย วิ้งๆ เลย ฉันเองก็เป็นพวก แพ้รังษีหนุ่มน้อยด้วยสิ แต่อย่างพึ่งใจอ่อนนะอลิซ นี้มันเรื่องใหญ่เลยนะ เธอน่ะไม่ไหวหรอก

     “ไม่ได้! ฉันไม่อนุญาติ” ถึงจะน่าสงสารแต่ตอนนี้ฉันอยู่บ้านคนเดียวก็จะตายอยู่แล้ว แล้วตอนนี้ฉันก็ใจแข็งได้อีกไม่นานนักหรอก

     “แต่ว่า...พี่สาว ผม... ♦♦” วิ้งๆๆๆ มาอีกแล้ว เฮื่อย~~~ น่าสงสาร คงต้องยอมใจอ่อนแล้วละ เป็นไงเป็นกันละที่นี่

     ฉันที่ยังคงถูกมองด้วยสายตาออดอ้อนอนน่ารักนี่ ก็คงไม่วายใจอ่อนอีกตามเคย แต่ก็คงไม่เป็นไร ยังไงเด็กคนนี้ก็น่าสงสารมากจริงๆ ฉันที่ต้องอยู่ในประเทศนี้ตามลำพัง ก็คงอดคิดว่าไม่อยากให้เด็กคนนี้รู้สึกเศร้าเหมือนกันฉันที่ผ่านมา แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ หลังจากตอบรับไป ก็คงต้องคิดอนาคตว่าจะอยู่ยังไงต่อไปและแผนการที่ต้องคอยรับมือเจ้าเด็กแก่แดดคนนี้ด้วย!