The Nemesis รักครั้งแรกของยัยตัวซวย
เขียนโดย 
ขนมปังงง
วันที่ 23 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 11.39 น.
แก้ไขเมื่อ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2558 11.07 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) วันซวยๆของยัยตัวซวย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความสวัสดีฉันชื่อ 'ขนมปัง' อายุ17 ฉันมักถูกเพื่อน รุ่นพี่และรุ่นน้องแกล้งเสมอเลย
แม้กระทั่งอาจารย์!!! ขนาดโชคชะตายังแกล้งฉันเลย แงงง~T^T ที่พวกเขาพากัน
แกล้งและรังเกียจฉันก็เพราะว่า 'ฉันมันตัวซวย' ใครที่เข้าใกล้ฉันมักเกิดเรื่องร้ายๆขึ้น
จนทุกคนพากันรังเกียจ ฮือออ~ขนาดคนในครอบครัวยังสนับสนุนกัน ไล่ให้ฉันไปอยู่
หอตัวคนเดียวเลยยยย~T^T
วันนี้เปิดเทอมวันแรกของฉันเอง ตอนนี้อาจารย์และทุกคนกำลังจัดที่นั่งในห้อง
ห้องฉันมี 35 คน อาจารย์จัดที่นั่งแบบคู่ ทำให้มีเศษหนึ่งคนที่ต้องนั่งคนเดียว ผู้โชค
ร้ายคนนั้นต้องเป็นฉันแน่นอน! T-T
" ดี..พิซซ่า! ^∆^)/ "ฉันทักเพื่อนสาวที่อยู่ร่วมห้อง พิซซ่าเธอเป็นคนใจดีน่ารักและ
เรียนเก่งเรียกว่าเพอร์เฟ็กจะดีกว่า ฉันตั้งใจทักเธอเพื่อชวนเธอมานั่งด้วยกัน
"ดีจ้ะ ม..มีอะไรหรือเปล่า?" พิซซ่ายิ้มให้ฉัน แต่เธอก็ก้าวขาห่างฉัน คงไม่มีใคร
อยากคบฉันจริงๆน่ะหล่ะ ( . .)
"ไม่มีอะไรหรอก ขอตัวก่อนนะ^^ " ฉันบอกพิซซ่าแล้วหันหลังเดินออกจากเธอ
"เดี๋ยว..! ฉันไม่ได้เกียจเธอหรืออะไรเธอนะ ฉ..ฉันแค่....."พิซซ่าพูด
"ฉันเข้าใจ ฉันมันตัวซวย คงไม่มีใครอยากเข้าใกล้หรอกเนอะ^-^) " ฉันยิ้มบางๆให้เธอ
ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะเดี่ยว.. และกำลังจะนั่งลง..
กร๊อบ~
เสียงไม้ที่ไหนสักที่กำลังหัก แต่กว่าจะรู้ว่าคือที่ไหนฉันก็ร่วงไปกองกับเก้าอี้
ของฉันแล้ว โอย.. เจ็บๆๆ แง~ มาโรงเรียนวันแรกก็ออกลายแห่งความซวยแล้วT^T
"เอาแล้วๆ ยัยตัวซวยเริ่มแพร่เชื้อซวยๆของเธอแล้ว"
"เขยิบโต๊ะออกมาห่างๆหล่อนเร็ว"
"อย่าไปเข้าใกล้ยัยนั่น"
ตอนนี้เพื่อนๆกำลังซุบซิบเรื่องฉัน และความสามารถพิเศษของฉัน.. คือความ
ซวยนั่นเอง :(
"ขนมปัง เธอพังเก้าอี้ของโรงเรียน เธอถูกลงโทษทำความสะอาดห้องเรียนอาทิตย์นี้ 1
อาทิตย์" อาจารย์พูดพร้อมยิ้มตลก เขาคงกำลังกลั่นแกล้งฉัน ส่วนเพื่อนในห้องก็พา
กันสมน้ำหน้าฉัน T^T หนูผิดอารายยยยย~ แค่เกิดมาซวยเพิ่มเติมคือสวยมาก~ ฮิฮิ
พักกลางวัน
"เอาข้าวหมูทอดกระเทียมที่หนึ่งค่ะ^-^" กว่าจะพักเที่ยง กว่าจะต่อคิวมาสั่งอาหาร เล่น
เอาท้องฉันร้องเพลงไปหลายเพลงเลย ออด~ อ๊อด~
"ข้าวหมดนะหนู"ว่าไงนะ!!! ข้าวหมดงั้นเรอะ!!!!! O[]O
"อ่า...ค่ะ" ความซวยปรากฎอีกแล้ว เห้อออ~ ช่วยไม่ได้ฉันเลยเดินไปหาซื้อน้ำมาดื่มแทน ฉัน
ชอบดื่มน้ำแดงนะ แต่ผู้หญิงหลายคนเหมือนจะไม่ปลื้มที่ฉันชอบน้ำแดง ไม่รู้เพราะอะไร
พลั่กกก!?!?!?
"ข..ขอโทษค่ะๆ! "มัวแต่เดินคิดอะไรเพลินจนเผลอสะดุดขอบโต๊ะไปโดน 'นีน่า' น้ำแดงหกเลอะ
เปลื้อนเสื้อนีน่า ดูเหมือนนีน่าไม่ปลื้ม
"ซุ่มซ่ามจริงๆ-*-" ก็ฉันมันตัวซวยนี่! >:(
"ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"
"เธอจะชดใช้ยังไง!*- -)"อย่าทำหน้าโกรธสินีน่า ฉันไม่ได้ตั้งใจ แงงง~
"ล..แลกเสื้อกันไหม?" ถ้าแลกเสื้อเธอก็จะไม่เปียก แต่ฉันเปียกแทน..? ความคิดดีปะล่ะ(?)
"แบบนี้ดีกว่า"ยัยนีน่า หยิบแก้วน้ำส้มที่อยู่บนโต๊ะข้างๆเธอ ยกน้ำราดใส่หัวฉัน นี่มันจะมากไป
แล้วนะยัยนีเน่าา!!
"นี่เธอบ้าไปแล้วรึไง! ฉ..ฉันเปียกหมดแล้วนะ!! T^T "ทั้งเปียกทั้งเหนียวทั้งเหม็น ฉันเกียจ
น้ำส้ม!!!
"เธอนั่นแหละที่บ้า!! ฉันไม่ยอมแลกเสื้อกับตัวซวยอย่างเธอหรอก เสียชื่อฉันหมด!"ยัยนีเน่าพูด
แล้วเดินกระแทกไหล่ฉันไปจากตรงนั้น ปล่อยให้ฉันยืนค้างอยู่คนเดียว ซวยอีกแล้ว...
หอพัก
แฮ่กๆ กว่าจะวิ่งมาอยู่หน้าห้องเนี่ยเหนื่อยแทบตาย-..-) เพราะอะไรน่ะหรอ(?) โดน
หมาควบหน้าหอ แง~ ToT เอ..ว่าแต่กระเป๋าเก็บกุณแจกับเศษตัง เอ้ย! กับเงินฉันหายไปไหน
เนี่ยยยย~!!!/(0[]0)\
"เฮ้~ กระเป๋าจ๋าา อยู่ไหน~" ตอนนี้ฉันกำลังเดินไล่หากระเป๋าเก็บของที่ฉันทำตกไว้ที่ไหนสักที่
"ฮ่ะๆๆ"นี่ฉันยังมีอารมณ์มาหัวเราะอีกรึเนี่ยY-Y แต่เดี๋ยวนี่ไม่ใช่เสียงฉัน! แล้วเสียงใคร?
( ' ')...(^^ )
"เธอนี่ตลกจัง ฮ่าๆ ว่าแต่กำลังหากระเป๋าใบนี้อยู่รึเปล่า?" มีผู้ชายคนหนึ่งที่ขาว ที่หล่อ ที่สูง และ
ที่หัวเราะฉันอยู่- -) ยื่นกระเป๋าใบสีครีมมาทางฉัน นั้นกระเป๋าฉันหนิ กระเป๋าจ๋าาา~ >3<
"ใช่! เอาของฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! -3-" หมับบบ~ ฉันคว้ากระเป๋าโปรดมาจากมือขาวๆของตานั่น
แล้วรีบเขยิบห่างก่อนตานั้นจะซวย -[]-
"ขอโทษนะที่แอบดูของในกระเป๋านะ" ว่าไงนะ! เสียมารยาทที่สุด หน้าตาดี๊ดี แต่ทำไมมารยาท
เสียแบบนี้! ในกระเป๋าใบนั้นยิ่งมีของสำคัญอยู่ด้วย
"เสียมารยาท! แต่ก็ขอบใจนะที่เอามาคืนน่ะ ฉันขอตัวกลับห้องก่อนนะ"
"เดี๋ยว ฉันชื่อเคคิง เธอชื่ออะไร?"เขาดึงมือฉันไว้
"อย่าเขามาใกล้ฉัน! เดี๋ยวนายก็ซวยหรอก ฉันมันตัวซวย!!"ฉันสะบัดมือออกจากเขาแล้วเขยิบ
ออกมาห่าง1เมตร
"ฮ่ะๆ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอซวย"เขาพูดพร้อมกับเดินมาทางฉัน ฉันเตือนนายแล้วนะ T-T
พลั่กกก???
ตุ้บบบบ!!!
"โอ้ย! รู้สึกเหมือนฉันจะขาพลิก"ไงล่ะ? ไม่เชื่อ! ตอนนี้มาล้มทับขาฉันทำมายยย แงงง เจ็บ
"บอกแล้วก็ไม่เชื่อ>:( ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลย!" ตาบ้าค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นช้าๆ ส่วนฉันเองก็รีบลุกตาม
"เธอยังไม่บอกฉันเลยนะ เธอชื่ออะไร? อายุเท่าไร? เรียนที่ไหน"ตอนแรกนายถามชื่ออย่างเดียว
ไม่ใช่เรอะ! น่าแปลกที่เขาอยากรู้จักตัวซวยอย่างฉัน
"ฉันชื่อ ขนมปังเรียกปังก็ได้ อายุ17 เรียนที่xxx"แล้วเรื่องอะไรที่ฉันจะต้องบอกนายด้วยเนี่ย- -^
"ไว้เจอกันสาวน้อย^^"เขายกมือตบหัวฉันเบาแล้วลูบหัวด้วยความเอ็นดู(มั้ง) คนนะย่ะ ไม่ใช่หมา
หรือแมว-*-
"อืม.. ฉันไปละนะ"
"เดี๋ยว?!?!?!"บอกครบหมดแล้วจะถามอะไรอีกเนี่ยยยย!!
"อะไรอีกหาาา=[]=" ฉันมองเขาด้วยความสงสัยและ 'รำคาญ'#หนักมาก
"มีคนขาพลิกทั้งคน ไม่คิดจะช่วยพยุงไปส่งหน่อยหรอ?" สุดท้ายฉันก็ช่วยพยุงเขาไปส่งที่ห้องจน
ได้อย่างน้อยก็ล้มไปหลายตลบ=..= กว่าจะถึงห้องพักก็ได้หลายแผลอยู่นะ ว่าแต่ตาบ้านั่น..ชื่อ
อะไรนะ? แล้วจะมาเป็นเพื่อนกับตัวซวยอย่าฉันหรือเปล่า
ขอบคุณที่แวะเข้ามา ติ ชม ได้น่าาา~ #ขนมปังงง
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
