จับรักมัดใจยัยคุณหนูมาดนิ่ง

ปัง!!! เพล้ง!!!

กระจกบานใหญ่ที่ถูกกระสุนทะลุไปนั้นได้แตกออกเป็น

เสี่ยงๆเศษเสี้ยวของมันสร้างบดแผลตามผิวหนังที่พ้นจากภายใต้

เสื้อผ้าของเธอยังดีที่เอามือมาบดบังเศษเสี้ยวเหล่านั้น

ฉันพุ่งตัวออกไปยังกระจกบานใหญ่ ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันอยู่บนตึก

ที่สูงหลายชั้น แต่นั้นไม่ใช่ปัญหา...บาดแผลบริเวณแขน

ที่ถูกกระสุนเฉี่ยวไป สายเลือดยังไหลไม่หยุดแม้แผลนี้จะไม่ลึกก็ตาม

ฉันกระโดดออกจากบนนั้น เพื่อไปตรงชั้นล่าง...ไปยังที่หมาย

พร้อมกับกระเป๋าใบนั้น

ตึก~เสียงดังขึ้นเมื่อปลายเท้าติดพื้น

เหล่าสมุนทั้งหมดวิ่งเข้าหา

"เป็นอะไรไหมครับ"

"ไม่ รีบไปเร็ว"

ทุกคนในกลุ่มพากันขึ้นรถอย่างรวดเร็ว

ฉันมองไปข้างบนตึกนั้น เขาที่มีบาดแผลอยู่บางส่วน

เลือดที่ไหลไม่ขาดสาย เขามองมาที่ฉันด้วยสายตา

ความโศกเศร้าแสนเย็นชาจากข้างบน

ฉันสะบัดหน้าหนีสายตาคู่นั้น

มันรู้สึกเจ็บปวด...เหลือเกิน

"ไปที่หมายต่อไป"

"ครับ"

...

...

...

ตีสอง ฉันกำลังกลับมาที่ห้องของตัวเอง

มืออีกข้างที่พยายามห้ามเลือดเอาไว้เต็ม

ไปด้วยน้ำสีแดงสดที่เริ่มแห้ง

แก๊ก~

ฉันเดินเข้าห้องที่แสนเงียบเหงาของตัวเอง

ครืด~เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

"ฮัลโหล"

"เป็นไงบ้าง ได้ยินว่าได้แผลมาด้วยไม่ใช่หรอ"

"อือ ไม่เป็นไรหรอก"

"แผนวันนี้สำเร็จเรียนร้อย เธอสบายใจได้"

"อือ แต่นี้นะ"ติ๊ด~

ฉันลุกมาทำแผล มันไม่เจ็บมากเท่าไหร่หรอก

ฉัน...ชินแล้ว

...

...

...

ขอโทษนะ...สำหรับวันนี้

ขอโทษจริงๆ..."อินเนอร์"