News คนขายข่าว

 

กฎข้อที่สองพนักงานขายข่าวต้องทำตามความต้องการของลูกค้าไม่ว่าจะเป็นอะไร

 

                ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เสียงเพลงเมอรี่คริสมาร์สดังผ่านลำโพงที่ติดอยู่ตามผนัง และเพดานห้างเดอาไม่ค่อยได้มาเท่าไหร่นักหรอกถ้าไม่ใช่มาซื้อของจริงๆ ดูเหมือนว่าอีกคนตอนนี้กำลังเลือกนั่นดูนี่อย่างสนุกสนาน ไบรอันหยิบเดรสตัวหนึ่งขึ้นมาแล้วนำมาทาบบนตัวเดอา เธอทำหน้างงๆ ใส่เขา

 

                “อะไรเนี่ย”                                                                                                

 

                “ชุดไงเห็นมันเหมาะกับเธอดี” แล้วเขาก็ยิ้มกริ่มแล้วหยิบอีกตัวขึ้นมา “เธอใส่ไซส์ไหน”

 

                “ฮะ!?” อีกคนเอาแต่ยิ้ม

 

                “คงจะประมาณไซส์ L สินะ” จากนั้นชายหนุ่มก็เอาแต่ยิ้มแล้วซื้อชุดนั้นมา เขาเดินดูรอบๆ อีกครั้งแล้วเลือกหยิบเสื้อตัวนั้นกระโปรงตัวนี้อย่างอารมณ์ดี รวมทั้งหมดที่ซื้อมาแล้วก็เยอะโขอยู่ ไบรอันยื่นถุงกระดาษใส่เสื้อผ้าให้เดอาพร้อมกับรอยยิ้มหวาน “เอ้านี่เสื้อผ้าของเธอ”

 

                “ทั้งหมดนี่เลยเหรอ ย... เยอะเกินไปนะ” เธอมองถุงเสื้อผ้าแล้วโอดครวน ที่พูดแบบนี้เพราะเธอมีชุดอยู่แค่ไม่กี่ชุดผลัดเปลี่ยนกันใส่ ชายหนุ่มจูงมือเดอาเดินออกจากร้านนั้น “ไปไหนน่ะ”

 

                “กินไอติมกันนะ” เขาพูด “ร้านนี้ฉันมาบ่อยเชียวล่ะ”

 

                ด้วยเป็นห้างดังในย่านตัวเมืองสิ่งปลูกสร้างแห่งนี้จึงตัดแบ่งโซนในแต่ละชั้นให้เหมาะสมกับโครงสร้างของอาคาร ทั้งความกว้าง และในเรื่องของการวางบันไดเลื่อน ไบรอันที่เป็นหนุ่มฮ็อตรู้จักดีทีเดียวจึงพาเดอาเดินมาไม่กี่นาทีก็ถึง ร้านไอศกรีมกว้างถูกตกแต่งด้วยของประดับน่ารักๆ โคมไฟให้แสงสว่างสีเหลืองนวลตาช่วยเพิ่มความเป็นสไตล์วินเทจให้แก่ร้าน พี่สาวหน้าเคาท์เตอร์ท่าทางใจดีกล่าวต้อนรับอย่างเป็นมารยาท

 

                โต๊ะที่ทั้งคู่เลือกนั่งเป็นโต๊ะที่อยู่ติดหลังร้านให้ความเป็นส่วนตัวมากขึ้น เมนูร้านในรูปแบบหนังสือขนาดกระดาษ A4 พับครึ่งน่ารักๆ ที่พอเปิดออกก็เป็นชื่ออาหารพร้อมกับภาพประกอบที่ดูสวยงามจนเลือกไม่ถูก แต่คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามสั่งไปเรียบร้อยแล้ว พอหันไปเดอาก็ได้รอยยิ้มหวานกลับมา

 

                “นี่รู้มั้ยตอนแรกที่ฉันรู้ว่าเธอคือแบล็คก็ตกใจใหญ่เชียวล่ะ ตอนนั้นฉันเองก็แทบไม่อยากเชื่อว่าเธอคือแบล็คหรอกนะ”

 

                “แล้วนายไปรู้ข้อมูลนั้นจากไหน” เดอาถาม เป็นจังหวะเดียวกับที่พนักงานของร้านนำไอศกรีมมาเสิร์ฟพอดี เธอตักไอศกรีมรสตอว์เบอร์รี่สีชมพูแดงซึ่ง... ไม่เหมาะกับเธอเลยเข้าปาก เพราะเธอชอบดาร์คช็อคโกแลตมากกว่า

 

                “เอ๋ ก็แผนกสืบค้นข้อมูลยังไงล่ะ”

 

                “หืม...” อีกคนทำหน้าครุ่นคิด “แผนกนั้นมีเอาไว้ให้คนในองค์กรใช้งานไม่ใช่เหรอ”

 

                “ก็ใช่ ฉันอยู่แผนกนักฆ่าน่ะ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความภาคภูมิใจ มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนในมหาวิทยาลัยนี้จะเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรแห่งนี้ แต่ที่แปลกก็คือไบรอันก็เป็นหรือ โดยส่วนใหญ่คนที่ถูกพามาจะเป็นคนที่มีปัญหาอะไรสักอย่างเกี่ยวกับชีวิต “รู้สึกว่าตอนเด็กๆ ฉันจะเคยเชือดคุณป้าแม่บ้านที่อยู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านะ ฉันเป็นเด็กกำพร้าแล้วก็ถูกรับเลี้ยงโดยพ่อแม่บุญธรรมที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีลูกสักทีน่ะ” เดอานั่งฟังประวัติของเขาอย่างสนใจ “จากนั้นก็ฝึกให้ฉันทุกอย่างเลยก็เลยกลายมาเป็นแบบทุกวันนี้นี่แหละ”

 

                “อืม”

 

                “เห แปลกใจหน่อยสิเธอเนี่ยเย็นชาเกินไปแล้วมั้ง”

 

                “ก็นะว่าแต่นายมีอะไรจะบอกฉันหรือเปล่า” หญิงสาวเอียงคอ “เหมือนนายมีอะไรจะบอกแต่ไม่บอก”

 

                ฝ่ายนั้นพึมพำอะไรสักอย่างแล้วร้องอ้อ “คือว่าเธอฆ่าเกรย์เดอร์ใช่มั้ยล่ะ”

 

                “เรื่องนั้นก็ใช่นะ มีคนจ้างมา”

 

                “คือพ่อของมันรู้เข้าโกรธใหญ่เชียวล่ะเห็นว่าถึงจะเป็นแบล็คก็เถอะ แต่รู้สึกว่าเธอโดนตามล่าอยู่นะ” โอ!พระเจ้า เธออุทานในใจแม้ไม่มีคนมาร้องต๊ะเอ๋ข้างหน้าต่างแต่ก็มาโดนล่าหรือนี่ ถึงจะมีฝีมือเข้าขั้นและมีทักษะอยู่พอตัวแต่เธอก็ไม่อยากฆ่าคนพร่ำเพรื่อหรอก เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปไบรอันก็พูดต่อ “ตอนนี้กำลังสืบอยู่ว่าแบล็คเป็นใคร แต่ก็โดนทางหน่วยข่าวกั๊กข้อมูลไว้เพราะเงินยังไม่มากพอดังนั้นเลยยืดเยื้ออีกสักระยะน่ะ”

 

                “เอ่อ...” เธอกำลังพยายามจับข้อมูลที่ส่งเข้ามาทางสายตาของอีกฝ่าย “ที่พูดมาทั้งหมดนี่ไม่ได้หมายถึง ‘เธอจะมาพักอยู่บ้านฉันก็ได้นะ’ อะไรประมาณนี้ใช่ไหม?”

 

                “สมกับเป็นเธอ” ชายหนุ่มยกนิ้วให้แล้วแถมมาด้วยรอยยิ้มหวานชวนใจละลาย “ก็ประมาณนั้นแหละ มาอยู่กับฉันเถอะนะ”

 

                เพี๊ยะ!

 

                ฝ่ามือเรียวตบหน้าผากตัวเองจนอีกคนต้องรีบปรามด้วยความเป็นห่วง

 

                “หวะ หวา ทะ ทำอะไรน่ะ” หญิงสาวฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างหมดแรง “เอาเถอะมองโลกในแง่ดีไว้หน่อยสิยังไงซะก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นแบล็คอยู่แล้ว”

 

                “ก็นายคนนึงแหละที่รู้...” เธอลากเสียงยาว

 

                “มันก็จริง” เขาพยักหน้ารับรู้แล้วตักไอศกรีมเข้าปากต่อ “แต่! อย่าเอามันมารวมกันสิ”

 

                หลังจากทั้งสองเดินกินลมชมวิวในห้างสักพักก็เดินออกมาข้างนอกต่อ ปุยหิมะขาวนุ่มแต่มันกลับเย็นจัดเสียจนอุณหภูมิเสียดแทงเข้าสู่ผิวเนื้อ แม้มีดวงอาทิตย์แต่มันก็เป็นแค่ดาวฤกษ์ที่ให้แสงสว่างในยามนี้ ทำหน้าที่เพียงแค่ส่องสว่างดั่งโคมไฟไร้ค่า ลมหนาวพัดมาวูบหนึ่งเธอรู้สึกได้ว่ากำลังถูกความกลัวกัดกลืน

 

                “นี่” คนข้างๆ สะกิดเธอ “เป็นอะไรรึเปล่าเห็นเธอเหงาๆ” เดอาส่ายหน้าแทนคำตอบ แว่วเสียงหนึ่งดังมาตามด้วยร่างของสาวฮ็อตประจำมหาวิทยาลัยที่...เอาน้ำปั่นมาราดหน้าเธอเมื่อวานนี้ เจ้าหล่อนอยู่ในชุดสเวตเตอร์ตัวหนากำลังบิดซ้ายบิดขวาอยู่หน้าไบรอัน ตอนนี้ถ้าให้คนทั่วไปประเมินเดอาย่อมสวยกว่าอยู่แล้ว

 

                “ไง ไบรอัน” น้ำเสียงที่ใช้มันช่าง... น่าถีบเสียจริงๆ

 

                “อือ สวัสดี” ชายหนุ่มกุมมือหญิงสาว น้ำเสียงเอื่อยๆ ถูกส่งให้อย่างไม่ค่อยยินดี “ลาก่อน” เขากำลังเลี่ยงไปอีกทางแต่ก็โดนร่างนั้นเข้ามาขวางไว้

 

                “คือ ไหนๆ ก็เราอยู่ตรงนี้แล้ว...” หล่อนคลี่ยิ้ม แม้เดอาจะยืนหัวโด่อยู่แต่อีกฝ่ายหาได้สนใจไม่ “ไปเที่ยวกันไหม?”

 

                “ไม่ล่ะขอบใจ” ไบรอันตอบเนือยๆ “ฉันมีนัด”

 

                “กับใครเหรอ?”

 

                “แอน...อุ๊บ!” ชายหนุ่มเกือบล้มเมื่อเดอาแทบจะตบปากอีกฝ่ายไว้

 

                “นายจะพูดอะไรน่ะ อย่าบอกชื่อฉันสิ” เมื่อลากมาไกลยัยนั่นแล้วหญิงสาวก็ค้อนใส่ทันที

 

                “อา... ก็ได้แล้วจะให้ฉันบอกว่าอะไรล่ะ”

 

                “แล้วแต่สิอย่าบอกชื่อฉันเป็นพอ” ทั้งคู่หันไปหาหญิงคนเดิมอีกครั้ง

 

                “เมื้อกี้ทำอะไรเหรอ” เสียงแหลมถาม “ว่าแต่นายนัดกับใครน่ะ”

 

                “แฟนของฉันเอง”

 

                “อะไรนะ!” หล่อนตะโกน ส่วนเดอาก็ทำหน้าเหมือนโลกพังทลายลงมาใส่แต่เจ้าตัวต้นเรื่องก็เอาแต่ยิ้มๆ เหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร...

 

              คำว่าแฟนมันไม่ใช่คำบ่งบอกความสัมพันธ์ทั่วไปเหมือนพ่อแม่ หรือเพื่อน มันเป็นคำที่บ่งบอกถึงความรู้สึกที่มีให้กัน สำหรับไบรอันที่เคยบอกว่าแฟนของเขานั้นต้องเป็นคนที่เขารักมากจริงๆ ด้วยแล้ว เธอก็ต้องคิดหนักกันแล้วล่ะทีนี้…

 

              “จะ จริงเหรอ!!!” ฝ่ายนั้นที่ดูเหมือนโลกกำลังจะถล่มลงมาเอ่ยแล้วหันขวับมาทางเดอาซึ่งมีสภาพหน้าไม่ต่างกัน เชียลีดเดอร์อันดับหนึ่งของโรงเรียนแสร้งยิ้มงามก่อนปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติแล้วเอ่ยถาม “งั้นขอฝากตัวด้วยนะจ๊ะ ฉันชื่อรอสแล้วเธอล่ะ”

 

              “ฉันชื่อ…” เดอากำลังคิดหาชื่ออยู่ ตอนนี้ในสมองของเธอมีชื่ออยู่มากมายแต่ชื่อไหนเหมาะล่ะ!

 

              “เดอา เธอชื่อเดอา” ชายหนุ่มเป็นคนตอบแทนรอสเคลื่อนกายเข้ามาใกล้กระซิบที่ข้างหูด้วยน้ำเสียเจือด้วยความขุ่นแค้น

 

              “ยินดีที่ได้รู้จักเดอาเราคงได้พบกันอีกนะ”

 

              “เช่นกันรอส…เห็นทีเราคงต้องไปแล้ว ไปกันเถอะไบรอัน” หญิงสาวตอบกลับแล้วควงแขนอีกคน ปกติแล้วที่มหาวิทยาลัยเธอจะใช้ชื่อปลอม แต่ก็มีบ้างบางคนที่อยู่ในองค์กรเรียกเดอาแต่ในกรณีนี้ซึ่งเป็นเหตุสุดวิสัยมันก็ช่วยไม่ได้ ไบรอันหยักยิ้มน้อยๆ แล้วเดินออกไปแต่ในกรณีนี้ซึ่งเป็นเหตุสุดวิสัยมันก็ช่วยไม่ได้

 

              ดวงอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าแล้วส่องแสงประกายอาบย้อมท้องฟ้าให้กลายเป็นสีส้มอมแดงงามตาน่ามอง ชายหนุ่มนาม ‘ปีแอย์’ เหม่อมองภาพนั้นอยู่นาน กรุงลอนดอนเขามาแล้ว… สิ่งต่อไปคือการไปรายงานตัวที่องค์กร ในทางเดินมืดมิดปีแอย์กลับมองเห็นได้อย่างชัดเจนแม้ไม่มีอุปกรณ์ใดๆ ช่วยเหลือ

 

              เมื่อผ่านทางคับแคบมาแล้วก็เป็นส่วนที่สร้างขึ้นเฉพาะเจ้าหน้าที่ซึ่งมันต่างจากภายนอกลิบลับ ห้องโถงทรงกลมกว้าง เฟอร์นิเจอร์ทันสมัยวางเรียงรายกันอยู่หลายชิ้น ส่วนนี้คือห้องรับแขก ที่จัดไว้ต้อนรับพนักงานแผนกต่างๆ ที่ต้องการเก็บตัวจากเหตุบางอย่าง แต่กลับมีคนน้อยกว่าที่คิด

 

              เมื่อผ่านห้องรับแขกมาแล้วก็เป็นส่วนของพนักงานในองค์กรที่ไม่มีบ้านอยู่ ตามทางเดินมีห้องที่ฝังตัวอยู่ในผนังเยอะแยะมากมาย ถ้าจำไม่ผิดห้องของคนๆ นั้นคงจะอยู่สุดทางเดิน เขาเคาะห้องสามครั้งตามมารยาท

 

              “เข้ามา” เมื่อเจ้าของห้องอนุญาตเขาก็เปิดเข้าไปก็พบกับชายหนุ่มที่ให้บรรยากาศเย็นยะเยือกทุกครั้งที่เข้าใกล้ เขายกขาไขว่ห้างด้วยท่าทีสบายๆ ไม่สนใจว่าเป็นใคร อันที่จริงไม่ว่าคนตรงหน้าจะเป็นใครเขาก็ทำแบบนี้ แต่กับปีแอย์เป็นคนพิเศษที่สุดเมือเทียบกับคนอื่นๆ ปีแอย์หย่อนร่างลงบนเก้าอี้บุนวมหนา ตั้งแต่เด็กชายหนุ่มถูกฝึกด้วยหลักสูตรทหาร จากคนที่พาเขามาและเปรียบเสมือนพ่อ

 

              “สวัสดีครับ”

 

              “สวัสดีกลับมาแล้วสินะ” เรียวปากสีซีดหยักยิ้ม “ไปอยู่ที่โน่นเป็นยังไงบ้าง”

 

              “ก็ดีอยู่นะครับ ที่โน่นก็ดีอยู่บางครั้งก็ติดต่อมาหาน้องด้วย” ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ “แล้วก็ที่ว่าให้ฝึกเด็กอะไรนั่น”

 

              “อ้อ นั้นสินะ เด็กที่ชื่อโคนันนั่นน่ะ พัฒนาการไปถึงไหนแล้ว”

 

              “อาทิตย์ก่อนเธอไปแตะกระจกหน้าต่างเข้าแตกเลยครับ แล้วพัฒนาการล่าสุดก็แตะแก้วเปล่าแก้วนั้นสลายไปกับอากาศไม่เหลือเศษเลยครับ”

 

              “แล้วรายละเอียดอื่นๆ ล่ะ”

 

              “ครับ จากการทดสอบความสามารถด้านลบนี้สามารถสลายได้เฉพาะของแข็ง และดูเหมือนว่าของแข็งที่มีลักษณะโปร่งใสจะตอบสนองดีเป็นพิเศษ ความสามารถนี้ใช้ไม่ได้ผลกับมนุษย์ซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิต ส่วนความสามารถด้านบวกนั้นจะส่งผลต่อสิ่งมีชีวิต แต่เรายังไม่แน่ใจว่าเธอความสามารถนี้อยู่รูปแบบฟื้นฟูหรือย้อนเวลา”

 

              “ย้อนเวลา” เขาทวนคำ ปีแอย์แลบลิ้นเลียริมฝีปากก่อนอธิบายเพิ่ม

 

              “ครับที่บอกว่าอาจย้อนเวลาได้เพราะครั้งหนึ่งเราเคยให้เธอทดสอบสัมผัสนาฬิกาไร้ถ่านปรากฏว่ามันทำงานแต่ทำงานย้อนหลัง โดยเข็มนาฬิกานั้นเดินไปในทางทวนเข็มนาฬิกาครับ” อีกฝ่ายปรบมือแทนคำชม

 

               “เยี่ยมยอด… เราจะพัฒนาโปรเจกต์แบบนี้ต่อ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงลิงโลด แต่ยังคงไว้ซึ่งความเยือกเย็น “แล้วปีแอย์จะไปเยี่ยมน้องเหรอ”

 

              “ไม่ครับผมยังไม่ได้บอกให้เขารู้ กะว่าจะเก็บเป็นเซอร์ไพรส์ครับ” ปีแอย์พูดยิ้มๆ

 

                เมื่อเดินออกมาข้างนอกแล้วชายหนุ่มก็หยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมากดโทร.หาน้องสาว

 

                “สวัสดีตอนเย็นค่ะพี่” เสียงหวานดังลอดลำโพงเข้ามายังโสต

 

                “สวัสดีเช่นกัน สบายดีไหม” เขาได้ยินเสียงปลายสายหัวเราะน้อยๆ

 

                “พี่ถามเรื่องแมงมุมยักษ์รึไงคะ สบายดีอยู่แล้วสิ”

 

                “เรื่องเรียนเป็น’ไงบ้าง”

 

                “ก็ใกล้สอบแล้วค่ะช่วงนี้” ปีแอย์เดินเลียบแนวฟุตบาท “แล้วที่โน่นล่ะคะ”

 

                “ปิดเทอมแล้ว” เขารู้สึกได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่มองมา แต่เมื่อหันกลับไปก็พบเพียงความว่างเปล่า “ว่าแต่เราเรียนอยู่ที่ไหนนะ”

 

                “ไกล้องค์กรก็มีมหา’ลัยเดียวนั่นแหละค่ะ ตอนนี้หนูเรียนปี 3ใกล้จบแล้ว”

 

                “อ้อ แล้วชื่อที่ใช้ล่ะ” เขาสาวเท้าเร็วขึ้นอีก

 

                “แอนนา แอนนา วิลเบอร์” หัวคิ้วสวยบัดนี้กลับงองุ้ม “ถามทำไมคะ”

 

                “เปล่าหรอก” ชายหนุ่มไขว้นิ้วไว้ในเสื้อโค้ท “แล้วถ้าพี่ไปเที่ยวที่โน่นมีโรงแรมไหนแนะนำมั่ง”

 

                “หืม เอาแบบไหนดีล่ะ มีอีตัว...” เดอายิ้มเยาะพลางกลั้นขำจนไหล่สั่น

 

                “ยัยน้องบ้าระดับพี่ต้องห้าดาวสิ ห้าดาวน่ะ!” แว่วเสียงปลายสายหัวเราะพรืด

 

                “ก็ที่ทราฟเวลโฮเท็ลค่ะอาหารอร่อยดี ถ้าเน้นพวกเมนวิวล์ก็เข้าตัวเมืองไปเลย”

 

                “แล้วมีโรงแรมไหนใกล้มหา’ที่เราเรียนอยู่มั่ง”

 

                “ไม่มีค่ะ”

 

                “เข้าใจแล้ว…” เขาหันขวับชี้ปลายกระบอกปืนไปที่หน้าผากอีกคนที่เดินตามมาจนเขาต้องยกมือทำท่ายอมแพ้ “ตามมาทำไม”

 

                “เอ้า ก็รุ่นพี่มาทั้งทีผมก็ต้องต้อนรับสิครับ” ไบรอันพูดยิ้มๆ ปีแอย์เก็บปืนแล้วซุกมือในโค้ท

 

                “ที่นี่อากาศหนาวจริงวุ้ย” เขาพึมพำ รุ่นน้องของเขาเพียงแต่หรี่ตาลงเล็กน้อย

 

                “ไม่ให้มันหนาวได้ยังไงล่ะครับนี่ฤดูหนาวนะ” ก่อนรุ่นพี่สุดที่รักจะได้แปลงร่างเป็นฆาตรกรแล้วฆาตกรรมเขา ไบรอันก็ชิงพูดก่อน “รุ่นพี่วันนี้ไปดื่มกันเถอะ ผมรู้จักบาร์แถวๆ นี้ด้วยสาวๆ เพียบ”

 

                “พรุ่งนี้นายไม่มีเรียนรึยังไงกัน”

 

                “ไม่มีครับพรุ่งนี้หยุด” ปีแอย์ครางอืมเป็นการตอบรับแล้วทั้งคู่กกอดคอกันเดินเข้าร้านเหล้า

 

                “แกดูแลน้องสาวฉันดีรึเปล่าล่ะ” เขาพูดขณะยกเบียร์ขึ้นจิบ

 

                “ดีอยู่แล้วครับ เห็นตอนนี้เดอาโดนตามล่าอยู่”

 

                “ใคร”

 

                “พ่อของเกรย์เดอร์”

 

                “อ้อ แต่ถ้าอยู่ที่มหา’ลัยนายคงดูแลน้องฉันไม่ได้ใช่มั้ย”

 

                “เอ๋”

 

                “ก็เด็กเนิร์ดกับนักเรียนที่ฮ็อตยังกะอะไรดีนี่ถ้ามาอยู่ด้วยกันฉันนึกภาพไม่ออกจริงๆ” ปีแอย์เอามือเท้าคางก่อนจะยกเบียร์ขึ้นจิบต่อ

 

                “เรื่องนั้นก็จิงอยู่นะครับแต่ดันไปบอกสาวที่ฮ็อตที่สุดในมหาลัยว่าเดอาเป็นแฟนผมแล้วนี่สิ ป่านนี้ข่าวแพร่ทั่วมหา’ลัยแล้วแน่เลยว่าผมมีแฟน…”

 

                พรวด!!!

 

                ทันทีที่ได้ยินว่ารุ่นน้องคนนี้โมเมให้น้องตัวเองเป็นคนรักลอยๆ เขาก็สำลักเบียร์ที่ดื่มเข้าไปก่อนจะไอโขลกจนตัวสั่น

 

                “นะ นาย เมื่อกี้นายว่ายังไงนะ” เขามองหน้ารุ่นน้องที่ลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อีกฝ่ายฉีกยิ้มแล้วยักไหล่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็เลยโดนค้อนควักในทันที ปีแอย์รู้อยู่แล้วว่ารุ่นน้องคนนี้ต้องดูแลเดอาได้อยู่แล้วเขาจึงไม่วิตกกังวลสักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ไอ้รุ่นน้องที่ร่าเริงอยู่เมื่อครู่ตอนนี้กลับสลบเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์อยู่หน้าโต๊ะแล้ว เขาเขย่าตัวไบรอันเบาๆ หวังจะปลุกให้ตื่น

 

                …ไร้เสียงตอบรับจากคนข้างกายที่ท่านเรียก “ไบรอัน ไบรอัน”

 

                ชายหนุ่มเรียก เขาหวังว่าจะได้เห็นคนข้างๆ ตื่นมาเต้นเย้วๆ ให้ชมเป็นขวัญตา แต่ก็ไร้ซึ่งสิ่งใดปรากฏชายหนุ่มจึงยกเท้าขึ้นสะกิดเบาๆ ตรงเก้าอี้ที่อีกฝ่ายนั่งส่งให้แรงโน้มถ่วงดึงทั้งร่างเก้าอี้ลงไปกองกับพื้น

 

                โครม!

 

                สำเร็จผลลัพธ์ที่เขาได้คือรุ่นน้องที่สภาพงัวเงียไม่รู้เหนือ ใต้ ออก ตก ตาทั้งสองข้างก็ปรือจนแทบจะปิด เขาค่อยๆ คลานขึ้นมานั่งบนเก้าอีเพลางหาวหวอดๆ ด้วยความง่วงงุน แล้วก็หลับไปอีกครา ส่งให้รุ่นพี่ที่จิบเบียร์อย่างสบายใจในทีแรกทำสีหน้าเหยเกเหนือคำบรรยาย ‘ฉันไม่อยากแบกหมอนี่ไปส่งถึงบ้านหรอกนะ’ ปีแอย์กรีดร้องในใจพลางคิดว่าจะลองดื่มให้เมาแล้วหลับมันเสียตรงนี้หรือดื่มให้เมาแล้วไปเช่าโรงแรมดี แต่ทางเลือกที่สองนั้นมีโอกาสที่จะตื่นมาและพบว่าตนเองและรุ่นน้องนอนอยู่บนเตียงด้วยสภาพเปลือยเปล่าสูง เขากระดกเบียร์อึกสุดท้ายแล้วจัดการแบกไบรอันไว้บนหลัง

 

                เพราะอาชีพขององค์กรเป็นงานที่เหมือนการรับจ้างเอกสารการเดินทางของปีแอย์จึงเป็นของจริง นั่นทำให้เขาสามารถซื้อรถสปอร์ตคันงามมาได้ด้วยเงินสด เขายัดรุ่นน้องผู้คออ่อนเข้าไปในรถฝั่งตรงข้ามคนขับในใจก็ภาวนาว่าขออย่าให้ตื่นมาอ้วกใส่รถเลยนะ แล้วเขาก็ขับรถพาไบรอันกลับบ้าน

 

                คฤหาสน์สีขาวมุกถูกแสงจันทร์ส่องประกายแลดูงดงามลึกล้ำดั่งสมบัติล้ำค่าที่ประกอบขึ้นจากฝีมือมนุษย์ รถคันใหม่ที่เพิ่งถอยออกมาแล่นผ่านประตูรั้วอัตโนมัติที่อยู่หน้าบ้าน ด้วยเพราะกว่าครึ่งของคนงานในบ้านเป็นเจ้าหน้าที่ระดับล่างๆ ซึ่งทำงานในองค์กรจึงทำให้เขาเข้าไปในบ้านและได้รับการทำความเคารพพร้อมอีก อันที่จริงที่องค์กรซ่อนตัวอยู่ได้ส่วนหนึ่งก็เพราะพ่อแม่บุญธรรมของรุ่นน้องคนนี้นั่นแหละ

 

                เมื่อเห็นแล้วว่าเป็นใครสาวใช้ที่คอยดูแลไบรอันแทนคุณพ่อและคุณแม่ซึ่งทำงานอยู่ต่างประเทศก็ชักชวนให้พักอยู่ที่นี่ก่อน แต่เขาก็ปฏิเสธ

 

                “ฉันไปก่อนนะ” เมื่อเอ่ยลาแล้วรถคันงามที่จอดอยู่หน้าบ้านก็แล่นฉิวออกไปทันที แม้จะดึกดื่นแค่ไหนแต่โรงแรมที่คอยให้บริการแก่นักท่องเที่ยวก็ยังคงเปิดทำการ ชายหนุ่มเดินผ่านชั้นล้อบบี้ซึ่งจัดเป็นโถงทรงกลม มีพนักงานคอยให้บริการอยู่ประปราย

 

                ในยามนี้ห้องสวีท หรือห้องอะไรก็ได้ขอเพียงแค่เขาได้พัก ส่วนเรื่องเงินไม่มีปัญหาทำงานในองค์กรหมุนเงินคล่องเหมือนปลอกกล้วย แล้วยังมีบัญชีธนาคารหลายสาขาแถบๆ ยุโรปพร้อมอีก แม้จะเป็นนักฆ่าแต่ตอนเดินทางมาเขาแทบไม่ได้นอนเพราะไอ้คนที่อยู่ข้างๆ ดูเหมือนจะเป็นบาทหลวงพล่ามเรื่องศาสนาไม่หยุด ถึงขนาดงัดไม้เด็ดว่าเป็นคนในองค์กรแต่ที่ไม่รู้ก็คือองค์กรนั้นปีแอย์เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงกว่าหมอนี่เสียอีกและองค์กรที่ว่าปีแอย์ก็สังกัดอยู่เช่นกัน

 

                แม้จะอยากฆ่าเท่าไหร่แต่ก็โดนกฎซึ่งตราขึ้นมาเพื่อไม่ให้ฆ่าใครหรือตัวอะไรที่มันสร้างความรำคาญแก่โสตประสาทห้ามไว้ วินาทีนั้นอะไรก็ช่างเขาอยากยกเท้าถีบหมอนี่แล้วเอาไปโยนลงทะเลซะให้รู้แล้วรู้รอด ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนบนเตียงหนานุ่มไม่แม้แต่จะคิดอาบน้ำ กระเป๋าเดินทางก็ไม่มีที่พกมาคือกระเป๋าเป้ที่สะพายไว้บนหลัง แว่นตาดำ หมวกปีก ซึ่งใช้ในการพรางตัว

 

                อุปกรณ์สื่อสารก็จะมาหาเอาในประเทศนี้นั่นแหละ (เพราะทำพังไปแล้วตอนดื่มเหล้า) ส่วนเสื้อผ้าค่อยคิดอีกที เขาคิดขณะแกะยางที่มัดรวบเส้นผมเป็นหางม้าต่ำ เขาชอบไว้ผมเป็นหางม้าแล้วมัดรวบ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเจ้าตัวถึงชอบ นาฬิกาข้อมือบอกเวลา 01.50 น. ปีแอย์พริ้มตาหลับ ยามนี้ถ้ามีใครเข้ามาในห้องคงช็อกตายเพราะโดนความงาม (?) เข้าโจมตี

 

                ...จะให้ว่าไปรุ่นพี่ปีแอย์กับเดอาออกจะคล้ายฝาแฝดกันด้วยซ้ำ ผมสีเดียวกัน ตาสีเดียวกัน และเค้าโครงหน้าที่ดูยังไงมันก็คล้ายๆ กัน แต่ยังไงผมก็รักเดอาน้องสาวของรุ่นพี่คนเดียว♥...

 

                ไบรอันที่เพิ่งจะสร่างเมาและอยู่ในสภาพงัวเงียเขียนบันทึกไว้เช่นนั้น ขณะเดียวกันสองพี่น้องก็จามออกมาอย่างไม่รู้สาเหต...