my wife คนเนี้ย เมียกูใครอย่าแตะ

[GAME pask]

ตอนนี้ผมเดินออกมาจากห้องเรียนกับมีน

“เฮ้ออออ เรียนคาบบ่ายทำให้ง่วงจังงโว๊ยยยยยยยยยย” มีนตะโกน นับวันยิ่งทำตัวเหมือนทอม

“เบาๆหน่อยสิยัยเฟ๊อะ” ผมบอกมีนพลางใส่รองเท้าไปด้วย

“มันจริงนิ เอ่อไปหลังอาคาร 2กันที่ลับของเรา” มีนพุดแล้วเดินนำหน้าผมไป

“มีน เอากระเป๋าเธอมา” ชิบล่ะ ปากพูดไปเอง

“ห๊ะ!?” มีนรีบหันมาหาผมแล้วเร่งฝีเท้ามาหาผมอย่างด่วนแล้วเอามือจับหน้าผากผม

“เฮ้ย เกม เป็นไข้หรอว่ะ”

“ยัยบ้าๆ เอามาสิกระเป๋าฉันรุ้อยู่แล้วว่าเธอต้องเอากระเป๋ามาให้ฉัน” ผมพูดแล้วพลางยื่นมือไปขอกระเป๋า

“อุ๊ยต๊ายยยยยยยยย คุณมึงงงรู้ใจกูด้วย” ยัยมีนทำท่ากระดี๊กระด๊าเหมือนกระเทยควายเพิ่งเจอหนุ่มหล่อ

“นี่ เลือกเอาจะเป็นผู้หญิงหรือกระเทยควาย” พอพูดปั๊บคุณนางก็แยกเขี้ยวใส่ผมทันที

“สั* นี่ ฉันส่วนสูงแค่ 165 เท่านายเลยนะ ส่วนน้ำหนักแค่ 48 นะยะ ยังผอม สวย เลือกได้โว๊ยยยยยยยยยยย” ยัยมีนโวยวายจนเพื่อนที่กำลังใส่รองเท้าหันมามอง

“คร๊าบบบบบ ใจเย็นๆ เพื่อนมองมึงหมดแล้วกูอายยยยยยยยยย” ผมบอกมีน

“ก็มึงมาปากหมา..กะอุ๊ปปปปป :x” ผมรีบปิดปากยัยมีนแล้วเดินลงมาจากอาคาร

“ยัยบ้านี่ เลิกแหกปากได้ไหม” ผมพามีนเดินมาหลังตึก

“ก็มึงงอ่ะ....เกมห้ามดู” จู่ๆมีนเอามือมาปิดตาผม ผมพยายามแกะมือมีน

“อะไรของมึงง .......เบสกับต้า” สิ่งที่ผมเห็นหลังจากที่เอามือของมีนออกคือ ต้ากับเบสกำลังกอดกัน

“ตาบ้า มานี่เลยมึง” มีนลากผมจากตรงนั้น

“เอ่อ มีน” ผมกำลังจะเอ่ยปากพูด มีนก็สวมกอดผมอย่างอ่อนโยน คือผมนั่งยัยมีนยืนกอดผม

“มึงนี่ก็นะ เจ็บล่ะสิมึง เวลามึงเจ็บมีคนที่เค้าเจ็บกว่ามึงนะเว้ย” สิ่งที่มีนพูดขึ้นมาทำให้ผมนึกถึงมีน เพราะเวลาผมพูดถึงเบสมีนจะแสดงสีหน้าเจ็บปวดแต่ก็ยังรับฟังผมต่อไป

“มึงหรอมีน” ผมพูดไป มีนรีบผละตัวออกจากผมทั้งที

“สั* พูดไรมึง กระดากปากป่ะวะ” มีนพูด

“ฮ่าฮ่า ป่ะกลับหอกัน” ผมลากยัยมีนกลับหอพัก

ณ หอพักTRE

ห้อง 128

“ห้องนี้คือวิมานนของกูโคนเดียวววววววววววววววว” พอยัยมีนถึงห้องก็กระโดดลงบนเตียงของตัวเอง

“อ้าวสั* ของกูด้วย” ผมพูดแล้วกระโดดลงเตียวของผมเอง

“ง่วงโคตรๆ วันนีมีเรียนแต่วิชายากๆเลยว่ะ คณิต ฟิสิก วิท เบื่อมากกกกกกกกกกกก” ยัยมีนบ่นพลางปล่อยผมทรงหางม้าของเธอ

“อือๆ เฮ้ย!!!!!”

“อะไรวะ เกม”

“สร้อยกูหายว่ะ” สร้อยที่ผมพูดถึงคือสร้อยที่มีนให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อ 2-3ปีที่แล้ว สร้อยเส้นนั้นผมไม่รู้ว่าทำไมถึงผมรักมันขนาดนั้น

“สร้อยไรมึงเนี้ย กูไม่เคยเห็นมึงใส่สร้อยเลยนะ” ที่มีนไม่เคยเห็นผมใส่สร้อยเพราะผมไม่เคยใส่ต่อหน้ามีน

ก็อกๆๆ

“เดี่ยวกูไปเปิดเอง มึงหาสร้อยของมึงไป” มีนพูดแล้วเดินไปเปิดประตู

แอ๊ดด

“หวัดดีฮะพี่มีน” เสียงของใครบ้างคนทำให้หัวใจผมกระตุกขึ้นมา

“เกม เบสมาหา” มีนหันมาบอกผม ผมลุกขึ้นไปหาเบสที่ยืนอยู่หน้าประตู

“ใช่สร้อยพี่ป่ะฮะ” เบสยื่นสร้อยที่ผมทำหายให้ผม เส้นของสร้อนเส้นนั้นทำด้วยเชือกที่ทนทานจี้สร้อยเป็นรูปสี่เหลี่ยมพืนผ้าที่แกะสลักว่า Meen Game my Friend

“พี่กำลังหาอยู่พอดี ขอบใจนะเว้ยเบส” ผมรีบรับสร้อยจากเบส

“สร้อยนี่ นายยังเก็บไว้หรอ” มีนถามผม ด้วยสายตาตะลึง ผมกับมีนถ้าอยู่ต่อหน้าใครจะใช้สรรพนาม นายกับเธอและฉัน แต่ถ้าอยู่กันสองคนจะใช่สรรพนาม มึงกับกู ดูดีเลย

“อืม”

“งั้นผมไปก่อนนะฮะ” เบสบอกลาผมแล้วเดินออกไปหาต้าที่ยืนรอ

“โห นี่มึงมันผ่านมา 3 ปีแล้วนะ สร้อยเส้นนี้กูให้มึงตั้งแต่อยู่ม.3เลยนะเว้ย” เห็นไหม มึงกู มาล่ะ มีนเอาสร้อยจากมือผมไปดู

“อืมดิ ไม่รู้ทำไมกูถึงรักสร้อยเส้นนี้มาก” พอผมพูดมีนก็หน้าแดงก่ำ

“ตะ...ตัวแทนคำว่าเพื่อนไงมึง ตัวแทนๆ” มีนพูดเสียงสั่น

“ใกล้ถึงวันเกิดมึงแล้วนี่หว่า ไปเที่ยวห้างกัน ตอนเย็นไปแดกหมูกระทะกัน เร็วไปอาบน้ำตอนนี้เพิ่ง 13.40 น. เร็ว”

“เฮ้ยจริงดิ กูไปอาบน้ำแปบ” พอพูดจบมีนก็ตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำ

ผ่านไป 20 นาที

“ยัยมีนบ้า มาเร็วๆ” ผมสตาร์รถ MSX คันโปรดสีแดงของผม

“นี่คุณมึง กูเพิ่งล้มหน้าห้องน้ำมาหมาดๆนะยะ สาสสสสสสให้กูเร็ว มึงก้อุ้มกูสิวะ” พอมีนพูดจบผมก็เดินไปอุ้มยัยมีน

“ท..ทำ เชี่ยไรมึงงงงงงง” ยัยมีนโวยวาย

“เอ้ากูอยากให้มึงเร็ว” ผมอุ้มยัยมีนซ้อนท้ายแล้วผมก็ขี่รถออกไป

“เกาะแน่นนะเว้ย ตกมาพ่อมึงเอากูตาย” ผมบอกมีน

“เออ กูไม่...กรี๊ดดด ไอ้เชี่ยเกมขี่ซิ่งไปงานศพพ่อมึงหรอ..กรี๊ดดดดด”

“ฮ่าๆๆๆๆๆ อยากไปเร็วๆนี่หว่า ฮุ้ มันส์จังโว๊ยยยย” ผมพูดแข่งกับเสียงรถ

“เกม กูกลัวจริงๆ” พอมีนพูดคำนี้ทำให้ผมนึกถึงเรื่องราวความรักเรื่องหนึ่ง ผมเบารถลงแล้วขี่ปกติ

“พอใจยัง” ผมถามมีนที่กอดผมแน่น ผมขี่รถแล้วมีรถอีกคันนึง แซงหน้าผมไปด้วยความเร็วสูงเท่าให้ผมเสียหลัก ผมรีบหักหลบไม่ทันจนเสียหลักล้มข้างทาง ผมรีบคว้าตัวมีนมาอยู่ในอ้อมกอดของผม

โครมมมมมมมม

“เกม เฮ้ย มึงเป็นไรไหม” มีนรุ้สึกตัวแล้วรีบถามผม

“โอ๊ยยยยย มีนมึงเป็นไรป่ะวะ” ผมเห็นข้อศอกมีนเลือดไหลออกเยอะ

“สัส นี่มึงห่วงตัวเองก่อนไหมไอ้เชี่ย ดูสิ เลือดไหลเยอะเลยไม่ว่าหันไปไหนในตัวของมึงก็เจอเลือด” มีนลุกขึ้นก่อนแล้วมาพยุงตัวผมขึ้น

“แต่มึงเป็นผู้หญิงนะเว้ย ป่ะ เดี่ยวไปที่ห้างต่อ” ผมเดินไปยกรถแล้วสตาร์รถ ดีนะที่รถไม่เป็นอะไรมาก =_= (ห่วงรถ)

“อีห่า มึงยังจะห่วงไปห้างอีกนะ” มีนโวยวาย

“ขี่รถไปก็จะเจอคลินิกเองแหละ ขึ้นมาเร็ว” ผมบอกมีน มีนก็เดินมาขึ้นรถ

บรืนนนนนนนน