พี่ครับๆ ผมยังเด็กอยู่ เป็นเมียพี่ไม่ได้หรอกครับ

          วันหนึ่ง ณ.โกดังร้างแห่งหนึ่งในโตเกียว

ในโกดังร้างที่ไม่น่ามีใครอยู่ได้กลายเป็นที่นัดส่งของของพวกมาเฟียกลุ่มหนึ่ง และตอนนี้ก็ถึงเวลานัดแล้ว มีคนมากมายจากกลุ่มสองกลุ่มมายืนประจันหน้ากัน กลุ่มหนึ่งมีกระเป๋าใหญ่ๆที่ดำส่วนอีกกลุ่มมีรังไม้ขนาดใหญ่หลายรัง ดูเหมือนจะเป็นแก๊งมาเฟียลูกเจ้าพ่อกันทั้งนั้น

          “ผมดีใจจริงๆที่ได้เจอคุณ คุณสการ์เล็ต” ชายหนุ่มวัยกลางประมาณ40กว่ากล่าวขึ้นกับคนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะเด็กกว่า ก่อนจะยืดมือไปให้

          “ผมก็เหมือนกันดีใจที่ได้เจอคุณ คุณเดนิส” เด็กหนุ่มกล่าวขึ้นแล้วจับมือตอบ สายตากับรอยยิ้มที่เชื่อไม่ได้ทำให้ตาแก่(?!)รู้สึกหงุดหงิดแต่ก็ต้องเก็บอาการไว้

          “ผมหวังว่าคุณจะเตรียมเงินมาครบนะครับ” หนุ่มวัยกลางกล่าวขึ้น เขาไม่ค่อยเชื่อใจพวกสการ์เล็ตซะเท่าไหร่เพราะใครๆก็รู้ว่าคนตระกูลนี้ฉลาดแกมโกง

          “นี่คุณไม่ไว้ใจพวกผม? รู้สึกแย่จริงๆเลยนะเนี่ย~” เด็กหนุ่มพูดเสียงเจ้าเล่ห์ออกแล้วแกล้งทำหน้าหงอย “แล้วทางคุณหละของครบมั๊ย?”

          “แน่นอนว่าต้องครบ ถ้าคุณอยากให้มั่นใจก่อนกลับก็เชิญเข้ามาดูได้เลย” หนุ่มวัยกลางเชิญชวนให้เด็กหนุ่มตรงหน้าเปิดรังไม้ที่อยู่ฝั่งของตน

          “ถ้าผมเปิดแล้ว...จะมีอะไรโผล่ขึ้นมารึเปล่า?” เด็กหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ออกพร้อมกับทำหน้ากวนหน่อยๆใส่ตาแก่วัยกลางตรงหน้า เหมือนเขาจะรู้ว่าอะไรอยู่ในกล่อง

          “555 คุณอโฟรดี้เขาคิดยังไงถึงเอาลูกชายทั้งสองคนมาเจรจากับเราเนี่ย” ตาแก่พูดขึ้นเอาเด็กหนุ่มหุบยิ้มทันทีแล้วหันไปมองน้องชายด้านหลังเล็กน้อย

          “ก็ได้ ผมจะเข้าไปเปิดดู” เด็กหนุ่มพูดขึ้นก่อนที่จะค่อยๆเดินเข้าไปในกลุ่มของอีกฝ่าย และก่อนหน้าที่เขาจะไปถึงรังไม้ เขาได้หยุดยืนอยู่ข้างหลังตาแก่นั่น

          “เอ๋ เอาไงดีหละ...ที่ผมมาวันนี้ ผมไม่ได้มาดูของซะด้วยสิ” เด็กหนุ่มพูดขึ้นทำเอาตาแก่ต้องหันหลังกลับมามองแต่ทันใดนั้น “เอาไงดีหละ” ปีนกระบอกหนึ่งได้จี้อยู่ที่หน้าตาแก่เดนิสอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำเอาเดวิสตกใจจนล้มไป

          “นะนี่แกทำอะไรน่ะ ถ้ามันลั่นขึ้นมาจะว่าไง!” เดนิสว่าให้หนุ่มตรงหน้าก่อนที่จะลุกขึ้น           “อโฟรดี้คิดยังไงถึงให้เด็กเหลือขอมารับของกันห๊ะ!” เขาโวยวายเสียงดังจนน่ารำคาณกระทั่ง

          ปัง!! เสียงปืนดังขึ้นทำเอาทุกคนในที่นั่นสะดุ้งเฮือก เด็กหนุ่มตรงหน้ายิงปืนใส่รังไม้นั่น มันไม่น่าตกใจซะเท่าไหร่ถ้าไม่มี เลือก ไหลออกมาจากกล่อง “หึ คุณคิดว่าสการ์เล็ตโง่รึไงครับ เดนิส” เด็กหนุ่มยิ้มเล่ห์ออกมาและทันใดนั้นก็หันปืนมาทางเดนิสทันที “หลังจากที่ผมเปิดกล่องรังนั่น ก็คงจะโดนมือปืนของคุณยิงสินะ” คำพูดอวดดีนั่นทำเอาตาแก่เดนิสถึงกับเลือดขึ้นหน้า ให้ตายสิมันรู้

          “แก...” ตาแก่เคืองมากๆเขามองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่...อีกไม่นานหรอก เขาได้ตายแน่ๆ “อึก แก... เฟซ่า สการ์เล็ตต!!”

ปัง!! เสียงปืนดังขึ้นอีกแล้ว แต่เป้าของลูกปืนเปลี่ยนจากรังไม้เป็นตาแก่ตรงหน้าก็แค่นั้นแหละ หลังจากที่เดนิสหัวหน้าใหญ่ถูกยิง เหล่าลูกน้องทั้งหลายของเขาก็รีบชักปืนออกมาทันที

          “จัดการพวกมันให้หมด อย่าให้โดนพี่หละ” คำสั่งเล็กๆจากเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่กับที่สั่งขึ้น เหล่าลูกน้องก็รีบทำตามทันที เฟซ่า สการ์เล็ต รีบวิ่งเข้าไปหลบในที่ปลอดภัยทันทีเมื่อลูกน้องของตนกับตาแก่เริ่มปะทะปืนกัน เขามองไปดูน้องชายของตัวเองที่หลบอยู่หลังรถ เขาพยายามยิงตอบโต้แล้ววิ่งกลับฝั่งของตัวเอง

          แต่ก็ดันเจอลูกน้องของศัตรูยิงดักไว้จนต้องวิ่งไปอีกทาง เขาวิ่งหลบกระสุนมาเรื่อยๆแล้วยิงโต้กลับจนออกมาถึงริมแม่น้ำใหญ่ เขาพรากชีวิตลูกน้องของศัตรูที่ไล่ตามมาได้เกือบหมดเหลืออีกแค่สองคน ปัง ปัง ปัง! ในที่สุดของก็ยิงโดนอีกคนแล้วเหลืออีกแค่คนเดียว และโดยที่เขาไม่รู้ตัวมีใครอีกคนอีกบนหลังคาโกดังนั้น

          “นายครับ ระวัง!” ปัง เสียงปืนดังขึ้น “อ่ะ” เหมือนจะสายไป เฟซ่าถูกยิง!และได้ร่วงลงแม่น้ำไป “พี่ครับ!!” ปัง เสียงปืนของลูกน้องฝ่ายสการ์เล็กดังขึ้นทำให้ศัตรูที่ซุ่มยิงอยู่ร่วงลงมา ร่างเล็กร่างหนึ่งได้วิ่งไปทางแม่น้ำ “พะพี่ครับ พี่ครับ!!!” เด็กหนุ่มตะโกนเรียกพี่ชายสุดเสียง เขาไม่เห็นวี่แววของคนร่างสูงเลยสักนิด

          “นายครับ พวกเรากลับกันก่อนเถอะครับ พวกเดนิสที่เหลือกำลังจะมา!” เสียงลูกน้องคนหนึ่งดังขึ้น “ไม่!ฉันไม่ไป ฉันจะตามหาพี่!”  เด็กหนุ่มดื้อลั้น เขาไม่ยอมยอมกลับไปกับลูกน้อง ไม่ว่าจะพยายามพูดเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง จนกระทั่ง “ถ้างั้นผมก็ขออนุญาตินะครับ!” เพื่อความปลอดภัยของเจ้านาย ลูกน้องยอมทำทุกอย่างถึงแม้จะต้องขัดคำสั่งก็เถอะ

          “ปล่อย! ปล่อยฉันน้าาา!” เด็กหนุ่มโวยวายออกมาเมื่อลูกน้องผู้ภักดีต่อเจ้านายได้อุ้ทเขาขึ้นบ่าแล้ววิ่งขึ้นรถทันที “พี่ครับ!!!”