พี่ครับๆ ผมยังเด็กอยู่ เป็นเมียพี่ไม่ได้หรอกครับ

          กลางเมืองโตเกียว เวลา 20.40 น.

          ณ.ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

          “วันนี้ขอบใจมากนะ กลับบ้านดีๆนะ” เสียงของชายชราคนหนึ่งดังขึ้นบอกกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเก็บป้ายหน้าร้าน

          “ครับ” เด็กหนุ่มที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วและออกมาช่วยเก็บของต่อตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “คุณอาซาอิเองก็กลับบ้านดีๆนะครับ” เด็กหนุ่มกล่าวขึ้น แล้ววางป้ายร้านพิงกับผนัง

          .

          .

          .

          เด็กหนุ่มร่างบางหน้าตาน่ารักที่พึ่งเลิกงานพาลไทม์ กำลังเดินกลับบ้านอย่างทุกทีเขาเป็นคนที่ร่าเริงมากๆเขามักร้องเพลงเบาๆแล้วเดินไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงบ้าน ที่ทำงานของเขากับบ้านอยู่ห่างกันไม่มากนัก แต่ในระหว่างที่เขากำลังเดินกลับบ้าน เขาได้เดินผ่านทุ่งหญ้ากว้างที่มีแม่น้ำสายใหญ่ไหลผ่าน

          “เอ๊ะ!?” เขาได้มองไปรอบๆแล้วก็พบอะไรบางอย่าง ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่ามันคืออะไร ขาบางๆทั้งสองข้างได้ขยับเข้าไปใกล้ๆอะไรบางอย่างแล้วค่อยๆก้มตัวลง แล้วก็พบว่า “อ่ะ คนนี่” เขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ทั้งเนื้อทั้งตัวชุ่มไปด้วยน้ำ “อ่ะ โดนยิงมาด้วยนี่” เด็กหนุ่มตกใจมากเมื่อตอนที่พลิกตัวแล้วเห็นเลือดออกที่แขนของคนที่นอนสลบอยู่ พอมองดูดีๆ มีรอยกระสุนด้วยนี่นา

          “แบบนี้ไม่ดีแน่...ทำไงดี” เด็กหนุ่มหน้าหวานลนลานเป็นอย่างมาก เขาไม่รู้ว่าควรทำยังไง เขาไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน หันซ้ายหันขวาก็ไม่เจอใครแบตมือถือดันมาหมดอีก “ทำไงดี” ขืนเป็นแบบนี้ได้ตายแน่ๆ และทันใดนั้น เด็กหนุ่มก็เหมือนจะคิดอะไรออกและรีบเข้าไปหาคนที่สลบอยู่ทันที

          .

          .

          .

          ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!

          เสียงเคาะประตูรัวๆทำเอาคนที่อยู่ในบ้านตกใจแล้วรีบวิ่งมาเปิดประตูทันที เคาะทีอย่างกะแผ่นดินไหว

          “โอ้ย! ใครน่ะ เคาะซะดั- อ่ะ” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นแล้วเปิดประตูออกมา “อะเอวิส ละแล้วนั่นใครน่ะ”

          “ชะช่วยกันก่อนได้มั๊ยครับ เขาถูกยิงน่ะ” เด็กหนุ่มหน้าหวานที่ถูกเรียกว่า เอวิส กล่าวขึ้น ทำให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตกใจเฮือก

          “ห๊ะ! ถูกยิง!แล้วเขาเป็นใคร? แล้วพามาทำไม!?” คนตรงหน้าพูดออกมาด้วยความตกใจ

          “แล้วจะให้ผมทิ้งเขาไว้ แล้วให้เขาตายไปเฉยๆหรอครับพี่!” เอวิสตะคอกใส่คนตรงหน้าที่เขาเรียกว่า พี่ ด้วยความไม่พอใจ

          “อ่ะ...ชิ ยังไงก็พาเขาเข้ามาก่อนเถอะ” เหมือนพี่ชายจะยอมให้คนที่สลบอยู่เข้ามาในบ้าน แล้ววิ่งเข้าไปให้ตัวบ้าน ส่วนทางด้านน้องชายก็รีบพาคนที่บาดเจ็บเข้าไปนอนที่โซฟาก่อน

          “เอาหละ หลบไป ยังไงก็ต้องห้ามเลือดก่อน” คนที่เป็นพี่ชายเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาล

          “ตะแต่เขายังมีกระสุนฝังในอยู่เลยนะครับ” น้องชายที่น่ารักของตนได้กล่าวขึ้น ต่อให้ปฐมพยาบาลไปก็เท่านั้น ถ้าไม่เอากระสุนออก

          “ละแล้วจะให้พี่ทำยังไง ถ้าจะให้พอไปหาหมอละก็ ถ้าไม่รู้ประวัติก็เปล่าประโยชน์ แล้วแถวนี้ก็ไม่มีโรงพยาบาลด้วย” พี่ชายพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เขาเองก็ไม่อยากเห็นใครตายหรอกนะ

          “อ่ะ หะห้องเก็บของมีเครื่องมือผ่าตัดของพ่ออยู่นี่ครับ ถ้าเป็นพี่ละก็-”“ไม่ไหวหรอก!” ก่อนที่เอวิสจะพูดจบก็โดนคนที่เป็นพี่ชายพูดแทรกขึ้น

          “ก็จริงที่พี่จะเรียนแพทย์ แต่พี่ก็ยังอยู่แค่ ม.6 นะ” พี่ชายกล่าวขึ้น “ถึงพ่อจะสอนไว้ล่วงหน้าแต่พี่ก็ไม่เคยผ่าตัดจริงมาก่อนเลยนะ!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

          “ต้องทำได้ พ่อสอนพี่เพื่องานนี้ ช่วยเหลือคนไงหละ นะพี่ ลองดูเถอะนะครับ” น้องชายที่แสนน่ารักขอร้องอ้อนวอนคนที่เป็นพี่ชาย สีหน้าของเอวิสตอนนี้เหมือนดอกไม้ที่เหี่ยวเฉา พี่ชายมองเออวิสกับคนที่นอนอยู่สลับกันไปมา จนในที่สุด

          “กะก็ได้ แต่พี่ไม่รู้ผลที่ออกมาหรอกนะ” เขาพูดเสร็จก็รีบวิ่งไปห้องเก็บของเพื่อไปเอาเครื่องมือการแพทย์ที่พ่อเขาทิ้งเอาไว้ เขารีบทำความสะอาดเครื่องทันที แล้วรีบวิ่งกลับไปที่ห้องนั่งเล่น “เอวิส นายไม่ต้องมองมาที่พี่กับหมอนี่ ให้นายมองแค่เครื่องมือแล้วส่งมาให้พี่ โอเคมั๊ย?”

          “อะโอเคครับ” เด็กหนุ่มตอบตกลง เขามีหน้าที่แค่ส่งเครื่องมือ แล้วไม่นานพี่ชายก็เริ่มการผ่าตัดเขายินเสียงมีดคมกรีดกับเนื้อ แล้วพี่ก็สั่งให้เขาหยิบนั่นหยิบนี่

          .

          .

          .

          เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ในที่สุดเขาก็ผ่าเอากระสุนออกได้แล้วเย็บแผลทันทีเพื่อไม่ให้เชื้อโรคเข้าแผล

          “เฮ้อ เสร็จซะที” พี่ชายนั่งด้วยท่าสบายๆแล้วถอนหายใจออกมาเขารู้สึกร้อนจนเหงื่อแตก ทั้งๆที่พึ่งอาบน้ำแท้ๆ

          “พี่รุนเก่งสุดเลยครับ ผมนับถือเลย” เอวิสกล่าวกับพี่ชายตัวเองที่ชื่อ รุน ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

          “เฮอะ เอาหละ นายก็ไปอาบน้ำได้แล้ว” รุนสั่งน้องชายให้ไปอายน้ำ เขามองสภาพน้องชายตอนนี้ เฮ้อ ดูไม่ได้เลย

          “ละแล้วคนๆนี้หละครับ” เอวิสถามพี่ชายกลับแล้วมองไปทางคนที่นอนอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง

          “อ่า เดี๋ยวฉันจะเช็คตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เอง แล้วจะให้นอนไหนหละเนี่ย?” รุนพูดกับเอวิสด้วยสีหน้าหน่ายๆ

          “งั้น พี่พาเขาไปนอนห้องผมก่อนก็ได้ครับ ผมเป็นคนพาเขามา ผมก็ต้องดูแลเขา” เอวิสกล่าวออกมายิ้มๆ แต่แน่นอนว่าพี่เขาต้องค้าน

          “ไม่ มี ทาง! เขาเป็นใครก็ไม่รู้ แล้วโดนยิงแบบนี้ไม่ใช่คนธรรมดาแน่ ถ้าเขาตื่นขึ้นมาแล้วทำร้ายนายจะว่าไง!” รุนพูดรัวๆไม่เปิดทางให้อีกฝ่ายตอบโต้

          “ไม่เป็นไรหรอกครับ เขาไม่มีแรงขนาดทำร้ายผมได้หรอก นะครับ นะ~” น้องชายที่แสนน่ารักทำท่าน่ารักๆอ้อนวอนพี่ชาย จน...ไม่มีทางเลือกอื่น

          “เฮ้อ ก็ได้ๆ แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้น ให้นายตะโกนออกมาทันที แล้วพี่จะรีบเข้าไป” รุนพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับลูบหัวคนตัวเล็กตรงหน้า

          “ครับ” เอวิสตอบรับ “งั้นผมไปอาบน้ำก่อบนะครับ” เขาพูดขึ้นแล้วรีบเดินเข้าในอาบน้ำทันที

          “เฮ้อ ให้ตายสิ” รุนถอนหายใจออกมาแล้วเริ่มไปนำน้ำมาเช็คตัวคนที่สลบอยู่ หลังจากนั้นก็คงเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วแบกเขาเข้าไปในห้องของเอวิส

          .

          .

          .

          เวลาผ่านไปสักพักเอวิสก็อาบน้ำเสร็จแล้ว และดูเหมือนว่าพี่ชายของตนจะเหนื่อยกับการผ่าตัดทำให้เขาหลับสนิทไปก่อนแล้ว เอวิสเดินเข้าห้องของตัวเองแล้วเห็นคนที่ไม่รู้จักนอนหลับอยู่บนเตียงตน

          “คุณ...เป็นใครกันนะ” เด็กหนุ่มหน้าหวานเอ่ยขึ้นมาเบาๆ แล้วค่อยๆเข้าไปนอนใกล้ๆคนที่สลบอยู่อย่างช้าๆ “หวังว่าคุณจะไม่ทำร้ายผมนะ” เขาพูดขึ้นเบาๆกับตัวเองพร้อมกับมองใบหน้าอันหล่อเหลาของคนตรงหน้าก่อนที่จะเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด