สองพี่น้องฮันเตอร์ กับ ไข่มังกรแห่งซาเกร็ตต์

บทนำ
ชายในชุดคลุมสีเทา

อุณหภูมิยามบ่ายในเดือนเมษายนร้อนแรงราวกับพระอาทิตย์อยู่ห่างศีรษะเพียงไม่กี่เมตร เม็ดเหงื่อน้อยใหญ่ผุดเต็มใบหน้าคมที่มีหนวดเครา มันไหลลงไปตามลำคอและแทบจะท่วมตัวชายร่างสูงขณะที่เขาเดินไปตามถนนปูอิฐสีขาวซึ่งคราคร่ำไปด้วยผู้คน เส้นทางนี้ถูกเรียกว่าถนนราชา มันเป็นถนนเส้นยาว ไกลและค่อนข้างกว้างซึ่งถือเป็นประตูเมืองทิศตะวันออก โดยมีปลายทางคือพระราชวังมอนต์โกเมรีอันโอ่อ่า ปกติแล้วท้องถนนจะโล่งเปล่าแทบร้างผู้คน แต่วันนี้กลับดูครึกครื้นเป็นพิเศษ

เสื้อคลุมสีควันสบัดพริ้วไปตามกระลมร้อนระอุ มือหนาดึงหมวกฮู้ดลงต่ำจนปกถึงดวงตา ส่วนมืออีกข้างจับชายเสื้อคลุมเอาไว้ วันนี้ลมแรงผิดปกติและอากาศก็ร้อนเกินควร อาจเป็นลางดี เวทมนต์จะมีประสิทธิภาพสูงสุดเมื่อสภาพภูมิอากาศร้อน กำไรข้อมือที่ทำจากลูกแก้วสะท้อนแสงแวบวับเมื่อโดนแสงแดด ทำให้ตัวอักษรรูนโบราณทั้งยี่สิบสี่ตัวซึ่งสลักอยู่ที่ผิวหน้าเรืองแสง มันลอยออกมาเหมือนลูกโป่งหน้าตาประหลาดและบินไปรอบ ๆ ข้อมือเหมือนฝูงผึ้งก่อนจะกลับไปประสานกับลูกแก้วดังเดิม

“เย็นไว้ ยังไม่ถึงเวลาของเจ้า” ชายคนนั้นพึมพำกับกำไรข้อมือ

ดวงตาสีน้ำเงินเข้มมองบรรยากาศทรุดโทรมสองฝั่งถนนที่แผ่ยาวไปสุดลูกหรูลูกตา ไอน้ำที่ระเหยจากท่อระบายน้ำส่งกลิ่นที่ทำให้ต้องจมูกย่น เศษหนังสือพิมพ์ที่ทำจากปาปิรุสเกลื่อนกลาดเต็มท้องถนน มีแผ่นหนึ่งปลิวมาติดที่ขาซึ่งถูกพัดมากับกระแสลมคิมหันต์ เขาหยิบมันขึ้นมาและพบว่ากำลังอ่านเนื้อข่าวที่ตีพิมพ์เกี่ยวกับการขึ้นภาษีนำเข้าสินค้า คิ้วหนาสีน้ำตาลขมวดเข้าหากัน ดวงตาที่เหมือนท้องฟ้ายามราตรีฉายแววขัดเคือง ราวกับพายุเพลิงกำลังก่อตัวขึ้นในคืนที่ฟ้าประดับดาว แล้วหนังสือพิมพ์โชคร้ายก็มอดไหม้เป็นจุลคามือ

“งี่เง่าสิ้นดี” ชายคนนั้นบ่น

กำไรร้อยลูกแก้วเรืองแสงสีแดง ราวกับกำลังถ่ายทอดอารมณ์ของผู้สวมใส่

เขาเดินผ่านหน้าหมู่บ้านแห่งหนึ่ง คิดว่ามันน่าจะเป็นอย่างนั้นเพราะมีบ้านรูปทรงเหมือน ๆ กันปลูกเรียงเป็นแถว แต่เมื่อพิจารณาแล้วมันไม่ได้น่าอยู่อาศัยเท่าไหร่นัก สภาพบ้านช่องที่เก่าจนอาจกลายเป็นคฤหาสน์ของพวกหนู บ้านสองชั้นฉาบด้วยปูนซึ่งเดาว่ามันเคยดูสวยงาม ตอนนี้ผนังกลับแตกร้าวและมีราขึ้นเต็มไปหมด ปากทางเข้าตรอกแคบ ๆ มีเสาหินสูงใหญ่ตั้งอยู่ ลึกเข้าไปในซอยนั่นมีบ้านหลังหนึ่งที่มีรูปทรงผิดแปลกไปจากหลังอื่น ๆ มันสูงและมีมากกว่าสองชั้นแน่ ๆ ให้ความรู้สึกเหมือนหอคอยหน้าตาพิลึก เขาไม่ได้ใส่ใจรายละเอียดเล่านั้นมากนักและออกเดินไปตามถนนราชาต่อไป

หลังจากเสียเวลากว่ายี่สิบนาที ชายสวมเสื้อคลุมสีควันก็เดินมาถึงสำนักงานกองทะเบียนราษฎรยังใจกลางเมือง มันเป็นอาคารสีขาวและดูสะอาดสะอ้าน แม้ว่าพระราชวังมอนต์โกเมรีที่ตั้งอยู่เบื้องหลังจะไม่ขาวสู้แต่สีทองเหลืองอร่ามนั่นบ่งบอกว่ามันดูมีราศีแค่ไหน มีแม่น้ำเส้นยาวไหลผ่ากลางเมืองตั้งแต่ประตูทิศเหนือลงใต้ โดยตัวพระราชวังได้สร้างคร่อมแม่น้ำไว้เหมือนสะพานขนาดยักษ์หน้าตาดี ส่วนตัวสำนักงานเองตั้งอยู่ด้านข้างพระราชวังและถูกคั้นด้วยถนนสายเล็ก ๆ ที่มีแต่เสียงจ้อกแจ้กจอแจ

เมื่อข้ามถนนไปอีกฟากก็ยิ่งทำให้เห็นรายละเอียดพิถีพิถันตระการตาของพระราชวังมากยิ่งขึ้น อาคารทรงยาวที่มีโดมขนาดใหญ่สีทองตรงกลางสะท้อนแสงแดดเจิดจ้า ทำให้ดูเหมือนดวงอาทิตย์บนดิน ต่ำลงมามีเรือลำเล็กสามลำลอดผ่านใต้ถุนพระราชวังขนาดใหญ่เหมือนอุโมงค์ ทหารยามในเครื่องแบบสี่นายโดยสารอยู่บนเรือแต่ละลำซึ่งกำลังล่องอย่างเอื่อยเฉื่อยตามกระแสน้ำลงสู่ประตูทิศใต้ ประตูรั้วเหล็กดัดของพระราชวังเปิดให้เรือเหล่านั้นผ่านออกไปก่อนจะรีบปิดตามหลังทันที เขาแทบหยุดหายใจเมื่อคิดว่าภาพตรงหน้าสวยงามเพียงใด ก่อนจะหายไปหลังบานประตูสำนักงานกองทะเบียนราษฎร

ภายในสำนักงานถูกออกแบบให้ดูเรียบง่ายและไม่ซับซ้อน มีทางปูกระเบื้องสีทึบทอดยาวไปยังด้านใน มีเสียงประทับตรายางกะแทกกับแผนกระดาษเสียงดังตึง ผสมกับเสียงพูดคุยงึมงำฟังไม่ได้ศัพท์ เมื่อเดินไปถึงก็พบกับโต๊ะทำงานของนายทะเบียนนับสิบตั้งเรียงเป็นแถวหน้ากระดาน มีป้ายที่ทำจากไม้เขียนตัวหนังสือตั้งไว้บนโต๊ะ ระบุแผนกไว้อย่างชัดเจน มีผู้คนมาทำธุระไม่มากนัก ทางด้านซ้ายยังโต๊ะตัวที่หนึ่งมีป้ายเขียนว่า “แจ้งเกิด” หญิงสาวผมดำยาวอุ้มเด็กทารกในห่อผ้าด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างกำลังเซ็นต์เอกสารที่นายทะเบียนหน้าตาดุดันยื่นให้ เลยถัดไปยังโต๊ะตัวที่สิบซึ่งเป็นโต๊ะสุดท้าย บนโต๊ะมีป้ายที่ถูกเขียนด้วยตัวหนังสือสีแดงใหญ่เบ้อเริ่มว่า “แจ้งตาย” ชายชราคนหนึ่งกำลังพูดคุยกับนายทะเบียนสลับกับมองรูปหญิงสาวในกรอบรูปที่พกมาด้วย เขาไม่ได้ร้องไห้เสียใจหรือคงเพราะชินชาไปแล้วก็ได้

อาจเป็นเพราะเสื้อคลุมโทนสีชวนขนลุก เขาเริ่มกลายเป็นจุดสนใจขณะยืนมองบรรยากาศรอบตัว อันที่จริงแล้วเขากำลังมองหาโต๊ะที่มีป้าย “ระเบียนข้อมูลและทะเบียนบ้าน” เขาเคยมาที่นี่ครั้งหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะจำทุกอย่างได้ ไม่นานก็พบว่ามันคือโต๊ะตัวที่ห้าและมันก็ว่างเสียจนคิดว่านายทะเบียนอาจจะสบายเกินไปแล้ว สีหน้าพอใจปรากฏขึ้นในช่วงเวลาสั้น ๆ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปทันที

นายทะเบียนร่างผอมผู้มีเส้นผมมันเยิ้มหวีเป๋ไปด้านข้างกำลังแอบงีบหลับ เขาเผลออ้าปากและอาจจะเริ่มกรนถ้าไม่ใช่เพราะถูกขัดจังหวะเสียก่อน

“ไงโฮล์ม หลับกลางวันสบายดีมั้ย”

น้ำเสียงทักทายอย่างกระตือรือร้นทำให้นายทะเบียนปีเตอร์ โฮล์มแทบจะหงายหลังตกเก้าอี้ เขาเผลอปัดขวดหมึกล้มทำให้น้ำหมึกสีดำเจื่องนองไปทั่วโต๊ะ ปีเตอร์ตั้งท่าจะโวยวายก่อนจะหุบปากตัวเองทัน ท่าทางเขาดูตลกมากเมื่อทำปากพะงาบ ๆ แต่ไร้ซึ่งเสียงใด ๆ เล็ดลอด ปีเตอร์กลืนสิ่งที่จะพูดออกมาและรีบปรับสีหน้าให้ดูมีชีวิตชีวาอย่างที่คนประจบสอพอชอบทำ

“คุณรอดเจอร์!” เสียงของปีเตอร์ใหญ่กว่าตัวมาก ๆ ช่างไม่เข้ากันเสียเลย

“นายรู้ใช่ไหมว่าเรามีนัดสำคัญ โฮล์ม”

“แน่นอนครับ” ปีเตอร์ทำเสียงสูงประหลาด “ผมไม่เคยลืม ทุกอย่างเป็นไปได้สวย”

“จริงรึ”

“ครับ”

“ห้าโมงเย็นที่เดิม…นายรู้ใช่มั้ย” เจ้าของนามสกุลรอดเจอร์กล่าวอย่างเป็นการเป็นงาน “ข้าต้องได้สิ่งนั้น”

ปีเตอร์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขาพยักหน้างึก ๆ เหมือนเด็กเชื่อฟังผู้ใหญ่ ก่อนจะขานรับ

“ดีมาก” รอดเจอร์ว่า “เอาล่ะ ฉันมีเรื่องวานนายอีกอย่าง”

ปีเตอร์มองหน้าชายตรงหน้าอย่างหวาด ๆ พร้อมกับพยักหน้า

“ช่วยจัดการกับหนังสือเล่มนี้ที นายรู้นะว่าควรทำอย่างไร”

พูดจบเขาก็ล้วงเอาหนังสือสีเขียวออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุม ปกของมันค่อนข้างนุ่มเมื่อสัมผัสราวกับทำมาจากหนังสัตว์ มีตัวหนังสือสีเงินเขียนไว้

“ไม่มีปัญหาครับคุณรอดเจอร์” ปีเตอร์บอก เหน็บหนังสือเล่มนั้นไว้ใต้รักแร้ “เชื่อใจผมได้”

“เช่นนั้น” รอดเจอร์พูดเสียงราบเรียบ “ไว้เจอกันตามเวลานัดหมาย นายทะเบียนผู้ขยัน”

พูดจบกำไรข้อมือของเขาก็เรืองแสงสีเขียวจาง ๆ ปีเตอร์แทบจะกรีดร้องออกมาแต่ก็ทันยกมือปิดปากตัวเองเอาไว้ได้ น้ำหมึกที่หกเลอะเต็มโต๊ะไม้เนื้อดีกำลังไหลตัวเองเข้าไปในขวดแก้ว ตบท้ายด้วยจุกไม้ที่ปิดปากขวดด้วยตัวเอง ปีเตอร์ตัวสั่นกับสิ่งเหนือธรรมชาติตรงหน้าสลับกับมองแผ่นหลงกว้างของผู้ใช้เวทที่กำลังเดินจากไป เขาเกลียดเวทมนต์