SecretBellรักสุดใจนายตัวแสบ

ไค...ไค...ไค ตื่นสิไค ตื่นขึ้นมา ฉันบอกให้ตื่นยังไงล่ะ ไม่นะ อย่าทิ้งฉันไป ไม่นะ ได้โปรด ฉันบอกให้ลืมตาขึ้นมา ไม่!!! ตอนนี้ฉันได้แต่นั่งร้องไห้ กอดเรือนร่างของชายผู้เป็นที่รักของฉัน น้ำตาฉันไหลพราก ได้แต่เรียกชื่อเค้าซ้ำๆ ฝนตกโปรยปรายลงมาใส่ ฉันแทบจะขาดใจตายตรงนั้น

"เซรา...ปล่อยเถอะ ไปได้แล้ว เดี๋ยวทางนี้เราจัดการเอง"เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นพี่สาวของฉัน เธอพยายามดึงฉันให้ลุกขึ้น แต่ฉันก็ยังกอดเรือนร่างของไคไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยและคืนนั้น ฉันได้แต่นั่งร้องไห้ เห็นแต่ใบหน้าที่ไม่มีชีวิตของคนที่ฉันรัก 

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด.......ปั่บ!

เสียงนาฬิกาดังขึ้น ฉันลืมตาและมองไปยังเพดานก่อนที่จะเอามือไปกดปิดนาฬิกาที่ดังอยู่ ฉันเอามือปิดหน้าตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ 

"ฝันอีกแล้วหรอเนี่ย"ฉันพูด

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ เซรา อายุฉัน500 ปีแล้ว ฉันเป็นแวมไพร์ อันที่จริงจะเรียกว่าแวมไพร์เลยก็ไม่ได้ เพราะฉันเป็นครึ่งแวมไพร์ครึ่งหมาป่า แม่ของฉันเป็นแวมไพร์ พ่อของฉันเป็นหมาป่า ฉันมีชีวิตอยู่บนโลกนี้มา500 ปีแล้วแหล่ะ โดยที่ไม่แก่เลย พ่อแม่ของเราให้เลือกว่าอยากจะเป็นหมาป่าหรือแวมไพร์ แน่นอนว่าฉันเลือกที่จะเป็นและอยู่กับแวมไพร์ แต่ว่านะ ฉันกินอาหารมนุษย์ได้ด้วยแหล่ะ นี่เป็นเรื่องที่ดีมากๆเลย วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันจะต้องไปโรงเรียน หลังจากที่ไม่เคยไปมากว่า500 ปี ให้ตายสิ โรงเรียนมันเป็นยังไงกันนะ

"เซรา ตื่นหรือยัง รีบอาบน้ำแต่งตัว เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก"เสียงพี่สาวคนสวยที่แก่กว่าฉัน100ปี เธอเป็นผู้หญิงสวย สง่า และอีกอย่าง เธอเป็นเจ้าของโรงเรียนและ ผอ.ของโรงเรีนที่ฉันจะไปเรียนในวันนี้ อยู่มาตั้งนานเธอไม่เคยให้ฉันไปเรียนเลย แต่เมื่อ5วันก่อน เธอมาบอกให้ฉันไปเรียนซะงั้น 

ฉันใช้ชีวิตแบบมนุษย์ธรรมดา แต่ว่า ฉันโดนแดดไม่ได้หรอกนะ เพราะถ้าฉันโดนแดด ผิวของฉันจะเปร่งประกาย สวยมากเลยแหล่ะ เมื่อใครก็ตามที่เห็นเค้าจะคิดว่าฉันแปลกประหลาด และจะไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ 

เอาหล่ะ เราไปโรงเรียนกันดีกว่านะ