SecretBellรักสุดใจนายตัวแสบ

     เช้าวันต่อมา ฉันตื่นขึ้นมาจากที่นอน พร้อมกับฝันร้ายที่ปลุกฉันมาตลอดห้าสิบปี ให้ตายสิ ฉันจะต้องฝันแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่นะ ฉันรีบไปอาบน้ำแต่งตัวและตรงไปยังโรงเรีนทันที

  ณ โรงเรียน

"เซรา อรุณสวัส"ฮารุกะรีบวิ่งมาหาฉันแล้วทักทาย

"อรุณสวัสจ่ะ"ฉันขาลรับ

"เซรานี่ไม่ยิ้มแย้มเลยนะ หน้าเดียวตลอดเลย"ฮารุกะพูด

"ฉันหรอ เปล่าหรอก ฉันแค่ไม่มีโอกาสจะยิ้มน่ะ"ฉันพูด

"จ้า จ้า ไปโรงอาหารกันเถอะ ไได้ข่าวมาว่า เช้านี้พวกเรนจะมาน่ะ พวกนี้หาเจอได้ยากมากเลยนะ นานๆทีจะลงมาที่โณงอาหาร"ฮารุกะ

"อ่อ ไปสิ"ฉันพูด เราสองคนเดินตรงไปยังโรงอาหารที่แสนจะวุ่นวาย

  ณ โรงอาหาร

   เราสองคนตรงไปนั่งที่นั่ง จากนั้นฮารุกะก็อาสาไปซื้อของกินให้เหมือนเดิม ยัยนี้เป็นเบ๊ฉันหรือไงนะเนี่ย ให้ตายสิ

"กรี๊ดด พี่เรน คิดถึงจังเลย"เสียงหญิงนิรนามกรี๊ดกร๊าดเสียงดังและพูดขึ้น

"มิกะ หันมาทางนี้หน่อยสิ"เสียงชายนิรนามเรียกหาคนชื่อมิกะ

"พี่อลิซคะ พี่สวยจังเลย ฉันชอบพี่มากเลยนะ"เสียงหญิงนิรนามอีกคนพูดกับคนชื่ออลิซ

และแล้ว โรงอาหารก็วุ่นวายเหมือนเมื่อววานที่ซาบะมาตามเคย นี่ขนาดตอนเช้านะเนี่ย จะไม่เว้นให้ฉันได้นั่งกินข้าวแบบสบายใจบ้างหรือไงนะ ให้ตายสิ

"เซรา ขนมปังยังไม่มาส่งเลย เธอทานอย่างอื่นก่อนมั้ย"เสียงฮารุกะตะโกนเรียกชื่อฉันแต่ไกล เอิ่มม ยัยบ้านี่ ทำไมไม่เข้ามาใกล้ๆนะ ฉันเลยตัดสินใจลุกไปแล้วเอากระเป๋าฉันจองที่ไว้ ฉลาดมะ

"ทำไมเธอต้องตะโกนเรียกฉันด้วยนะ เข้ามาใกล้ๆก็ได้นี่"ฉันพูดกับฮารุกะ

"ขอโทษ ฉันไม่อยากเดินไปมาน่ะ เดี๋ยวต้องมาต่อแถวยาวอีก"ฮารุกะพูด

"มานี่ม่ะ เดี๋ยวฉันซื้อเอง เธอไปนั่งรอป่ะ"ฉันพูด

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันซื้อเอง"ฮารุกะพูด

"เดี๋ยวฉันซื้อให้ เธอสองคนไปนั่งมั้ย"เสียงชายนินามคนหนึ่งพูดขึ้น พอฉันหันไปมองแค่นั้นแหล่ะ ซาบะ!

"ไม่ต้อง"ฉันพูด

"ไม่เอาน่าเซรา เธอเลิกเย็นชากับฉันสักทีได้มั้ย"ซาบะพูด

"เธอสองคนรู้จักกันด้วยหรอ"ฮารุกะพูด

"ไม่รู้จักและไม่อยากรู้จักด้วย"ฉันพูด

"เซรา เธอพูดดีๆกับฉันไม่ได้หรือไง"ซาบะพูด

"ฉันไม่จำเป็นต้องพูดกับนาย ไปเถอะฮารุกะ ฉันไม่หิวแล้ว"ฉันพูด

"เอะ แต่จะถึงคิวเราแล้วนะ"ฮารุกะพูด

"เดี๋ยวโทรสั่งข้างนอกมากิน"ฉันพูด 

หลังจากที่ฉันพูดเสร็จฉันก็เดินหนีออกมาจากไซบะ แต่ไม่มีทีท่าว่าไซบะจะเลิกตามฉันเลย เขาดึงแขนฉันอย่างแรง กระชากฉันเข้าไปหาเค้า

"อย่าเดินหนีฉันแบบนี้นะ"ซาบะพูด พร้อมกับมองหน้าฉันแบบโมโหสุดๆ

"ฉันไม่ฆ่านายก็บุญแล้ว"ฉันพูด

"เซรา ไอ้มนุษย์นั่นมันมีดีอะไรนักหนาหะ มันตายไปก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ"ไซบะพูด 

เพี๊ยะ!...............เพี๊ยะ! (เสียงฝ่ามืออันแสนสวยของฉันฟาดไปที่ใบหน้าเค้าเต็มแรง พร้อมกับสายตาทุกคนในโรงอาหารต่างหันมามองกันยกใหญ่ ไม้เว้นแม้แต่พวกของเรน)

"มันจะมากไปแล้วนะเซรา"ซาบะพูด

"คนอย่างนาย มันทุเรศที่สุด รู้มั้ย...ถ้า! นายเอ่ยถึงไคแบบนั้นอีก ฉันฆ่านายแน่ จำไว้"ฉันพูด ตอนนี้ฉันโมโหมาก

"ฉันทำทั้งหมด ก็เพราะฉันรักเธอ ทำไมฮะ หมอนั่นมันดีอะไรนักหนา ทำไมต้องปกป้องมันนัก เธอควรจะเป็นของฉัน"ซาบะพูด พร้อมกับสายตาและความอึ้งแบบสุดๆของยัยฮารุกะและคนทั้งโรงอาหาร

"ฉันไม่ใช่ของๆใครและนายไม่มีสิทธิ์ว่าให้เค้า ไม่มีเลยสักนิด!!"ฉันพูดและดึงแขนยัยฮารุกะเดินไป พอเดินไปสักพัก เรนก็มายืนขวางข้างหน้าฉัน

"เซรา"เรนพูด ฉันมองหน้าเรนด้วยอารมที่โมโหมากตอนนี้

"นายจะมาห้ามอะไรฉันอีกล่ะ"ฉันพูด

"เปล่า ฉันก็แค่...."เรนพูด

"แค่อะไร ถ้าไม่มีอะไรฉันขอตัว"ว่าแล้วฉันก็ลากแขนยัยฮารุกะและเดินขึ้นไปบนดาดฟ้า

ณ บนดาดฟ้าที่แสนสงบ

"เธอโอเคมั้ยเซรา"ฮารุกะพูด ฉันมองหน้าฮารุกะ แล้วน้ำตาฉันก็ไหลออกมา

"ขอโทษนะ ฉันมันขี้แยจริงๆเลย"ฉันพูดไปพรางปาดน้ำตาไป

"เธอรู้จัก เรนกับไซบะด้วยหรอ"ฮารุกะพูด

"อืม รู้จักนานมากแล้วด้วย"ฉันพูด

"เกิดอะไรขึ้นหรอ ทำไมถึงโกรธซาบะขนาดนั้น แล้วไค คือใครหรอ....ถ้าเธอไม่อยากเล่าไม่เป็นไรนะ ฉันไม่ได้อยากรู้มากขนาดนั้น อย่าร้องเลยนะ"ฮารุกะพูด

"เธอหิวมั้ย เราโทรสั่งอะไรมากินกันเถอะ"ฉันพูด

"อืม เอาสิ"ฮารุกะพูด พรางกับเอาโทรสัพท์ออกมาแล้วกดโทรสั่งอาหาร

"เห้ออออ อากาศดีจังเลยนะ หิวแล้วสิ ไปหาอะไรกินกันเถอะ"เสียงชายนิรนามดังมาจากข้างหลัง

พวกเราสองคนหันไปมอง มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งกำลังจะเดินลงบันไดแต่ต้องหยุดเมื่อเห็นฉันสองคน

"โอ๊ะ นั่นSecretBellนี่"ฮารุกะพูด

"นั่นมันสาวน้อยที่มาตะโกนโหวกเหวกเมื่อวานนี่นา"พริ้นส์พูด

แล้วทุกคนก็เดินมาหาเราสองคน

"เธอมาทำอะไรที่นี่ คิดถึงฉันหรอ"เลย์พูด

"นายอีกแล้วหรอ"ฉันพูด

"ไปทานข้าวมั้ย พวกเราจะลงไปทานข้าวอยู่พอดี"ทามาโอะพูด

ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมฉันถึงรู้ว่านายพวกนี้ชื่ออะไร เพราะเมื่อวานฉันไปเปิดอากู๋ดูชื่อและหน้าตาของพวกนี้เรียบร้อย

"ไม่ล่ะ ฉันโทรสั่งแล้ว"ฉันพูด

"ฉันอยากไปนะ แต่ถ้าเซราไม่ไปฉันก็คงต้องปฎิเสธ"ยัยฮารุกะทำหน้าเศร้าสร้อย และอมยิ้มไปด้วย

"งั้นฉันจะนั่งกินกับเธอที่นี่แหล่ะ"เลย์พูด

"ฉันสั่งมาสำหรับสองคน"ฉันพูด

"ก็สั่งเพิ่มสิ ยากอะไร"เลย์พูด

"นั่นสิ โทรสั่งก็ดีเหมือนกันนะ ไปโณงอาหารแล้ววุ่นวายสุดๆ"โซจิพูด

"ขอร่วมวงด้วยคนนะ"เคนพูด แหมๆถ้าเป็นเคนพูดแล้วฉันจะปฎิเสธได้ยังไง

"อืม ได้สิ"ฉันพูด

"ทำไมตอนฉันขอแล้วผลักไส"เลย์พูด

"ก็นายมันไม่สำคัญไง"ฉันพูด

"ดูพูดเข้า...วันหนึ่งฉันอาจจะสำคัญกับเธอก็ได้นะ"เลย์พูด พร้อมกับก้มหน้าลงมาหาฉัน ฉันถึงกับต้องเบี่ยงตัวไปข้างหลัง ทพอฉันมองหน้าเค้า ใบหน้านั้นช่างหล่อเหลือเกิน ดวงตาที่แสนจะเจ้าเล่ จมูกนิดๆหน่อยๆโด่งสวยได้รูปมาก ปากเรียวอมชมพูด ผิวขาวใส โอ้วววม่ายย หน้าฉันร้อนผ่าว ไม่นะ ใจฉันเต้นแรงมาก  

"ไม่มีทาง"ฉันพูดแล้วก็ผลักเค้าออกไปด้วยความเขิลอาย

"เธอมาอยู่ที่นี่จริงๆด้วย"เสียงคุ้นหูพูดขึ้นแล้วเดินตรงเข้ามาหาพวกเราทั้งเก้าคน

"ซาบะ นายมาทำอะไรที่นี่"พริ้นส์พูดขึ้น

"ไม่ใช่ธุระอะไรของนาย"ซาบะพูดขึ้น

"ต้องใช่สิ เพราะที่นี่มันเขตของเรา นายบอกแล้วนิ่ว่าจะไม่มาเหยียบดาดฟ้านี่"อชิพูดขึ้น

"ขอเว้นวันหนึ่งไม่ได้หรือไง"ซาบะพูด

"มาทำไม"เลย์เดินตรงเข้าไปหาไซบะแล้วพูดขึ้น

"มาหาเซรา"ซาบะพูดแล้วก็มองหน้าเลย์แบบดุเดือด

Endตอนที่3 (ติดตามตอนต่อไป )