Happy love ขอบคุณสำหรับรัก

   พักเที่ยง..

ฉันเดินมาหาบันริที่หน้าโรงอาหารทุกวัน แต่เอ๊ะ! ทำไมวันนี้เขาลงมาช้าจัง ปกติเขาจะลงมาก่อนฉันนี่หน่า

นักเรียนหญิง1 : เห้ยแกเห็นอย่างที่ฉันเห็นป่ะ?

นักเรียนหญิง2 : เห็นดิแกเต็ม2ลูกกระตาเลย 

นักเรียนหญิง3 : ตอนแรกบันริกับรินดาวิ่งไล่จับกัน แต่รินดาดันวิ่งไปชนโต๊ะ เลยขาเกือบหัก

นักเรียนหญิง1 : ใช่ๆ แต่ดูบันริโครตเป็นห่วงรินดาอ่ะเนอะแก รีบวิ่งไปอุ้มพาไปห้องพยาบาลเลย

นักเรียนหญิง3 : เห็นรินดากอดบันริเอาไว้แน่นด้วย จะพูดไปก็อิจฉารินดาเนอะ

  พรึ่บ! ฉันล้มลงไปกับพื้น

โทยะ : เห้!! มิซากิเธอเป็นไรเนี่ย // วิ่งมาจับตัวฉัน

มิซากิ : โทยะคุง.. บันริอยู่ที่ไหนหรอ? // ลุกขึ้นปัดกระโปรง

โทยะ : อะ..เอ่ออคือว่า.. บะ บันริติดงานน่ะติดงานเขาฝากให้มาบอกเธอว่า หาซื้อข้าวกินไปก่อนเลยนะ เขาอาจจะไม่ลงมาน่ะนะ..

มิซากิ : งั้นหรอ.. เขาคงไม่แคร์ฉันเลยสินะ ว่าฉันรอเขา ทนหิว รอมากินพร้อมกัน..

โทยะ : อะ..เอ่ออ บันริเขาทำธุระสำคัญอยู่น่ะ

มิซากิ : คงสำคัญมากด้วย.. ส่วนฉันคงไม่สำคัญ..

โทยะ : เธอว่าไรนะ?

มิซากิ : ปะ..ป่าวน่ะ แฮะๆ งั้นเราไปหาไรกินกันดีกว่านะ.. // เดินเข้าโรงอาหาร

โทยะ : อะ..อื้อๆ อาการทางนี้ก็น่าเป็นห่วง เห้ออ.. // เดินตามมิซากิ