Love spy สืบรักมัดหัวใจนายต้วร้าย
เขียนโดย 
Yolyname
วันที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 10.14 น.
แก้ไขเมื่อ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2558 10.52 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) มีปัญหา...ปะ!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ2
มีปัญหา...ปะ!
หมอนั้นมันก็ยืนแนะนำตัวตามปกติของชาวโลกอะ แต่ฉันเนี่ยแทบไม่ใช่คนปกติของมนุษย์ชาติแล้ว ฉันจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับโต๊ะเรียนแสนสวยงามเลิศในปฐพีแล้วตอนนี้คือฉันพยายามก้มหน้าฟุบโต๊ะให้ได้มากที่สุดเพื่อไม่ให้อัคคีมองเห็นฉัน
“อัคคีไปนั่งโต๊ะริมหน้าต่างหลังห้องนะ”
“ครับ”
ตายแล้วคะคุณผู้อ่าน ที่นั่งริมหน้าต่างที่เค้าต้องนั่งมันอยู่ข้างฉันคะ ความพยายามของฉันมันสิ้นสุดหลงแล้วหรอเนี่ย TOT
“เฮ้ยยัยบ้าตอนนั้น มาทำอะไรที่นี่เนี่ย”
“ไง”ฉันยิ้มเจืองๆให้หมอนั้น
เอาแล้วไงคะเนี่ย ฉันต้องมาแข่งสงครามความอดทนกับอัคคีหรอ ฉันคงไม่ได้เรียนกันพอดีถ้าอัคคีเอาแต่ปากระดาษมาใส่หัวฉัน คนอย่างน้ำซุปเนี่ยไม่ใช่ว่าจะให้คนอื่นมาแกล้งกันง่ายๆแบบนี้นะ ดีนะที่ตอนนี้เห็นอัคคีเป็นเป้าหมายสืบอยู่ ถ้าฉันเห็นเป็นศัตรูเมื่อไรละก็หมอนั้นคงไม่ได้มาปากระดาษใส่หัวฉันแบบนี้แน่
หลังจากจบคราบเรียนเช้าตอนนี้ฉันก็มานั่งกินอาหารเที่ยงกับคุกกี้ที่โรงอาหาร และฉันก็เล่าเรื่องที่เจอกับอัคคีให้คุกกี้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบเลยค่า และก็บอกเรื่องที่ฉันต้องไปสืบอดีตกาลล้านปีของอัคคี และตอนนี้ยัยคุกกี้คงกำลังอึ้งกับเรื่องที่ฉันเล่าอยู่ตอนนี้
“แกพูดจริงหรอวะน้ำซุป”
“ก็จริงอะดิ ฉันจะไปโกหกแกเพื่อ”
“แล้วแกจะทำไงต่อไปอะ เรื่องนี้มันยากมากเลยนะเว้ย”
“แต่มันคงไม่ยากเกินไปกว่าความสามารถของฉันคนนี้หรอก(มั้งนะ) ฉันกะว่าจะจัดงานเลี้ยงขึ้นพรุ่งนี้แล้วล่อให้อัคคีมาแล้วมอมเหล้า เผื่อตอนนั้นอัคคีอาจจะคลายคำพูดที่ฉันอยากรู้ก็เป็นได้นะ”
“น้ำซุปแกเลวมาก( ก ไก่ ล้านตัว) ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีเพื่อนที่มีความคิดชั่วแบบนี้”
“- -*”
เอาตามตรงนะถ้ายัยคุกกี้ไม่ใช่เพื่อนล่ะก็ แม่งจะตบให้หน้าคว่ำเลยคำพูดของมันทำให้ฉันจี๊ดเลยถ้าไม่ต้องมานั่งตามสืบเรื่องแบบนี้นะ ความคิดแบบนี้ไม่เกิดขึ้นแน่ หลังจากที่ฉันกินข้าวเที่ยงเสร็จแล้วฉันกับคุกกี้ก็พากันเดินไปยังตึกฟิสิกส์ เพราะคราบบ่ายนี้มีเรียนซึ่งไอ้ตึกนี้ไม่รู้ทำไมต้องไปสร้างไกลนักหนาก็ไม่รู้ และอยู่มาวันนึงได้ข่าวมาว่าที่สร้างไกลเพราะว่า ผอ.โรงเรียนเราชั่งใจดีมากอยากให้เด็กเดินไกลเพื่อสุขภาพแข็งแรง ร่าเริงแจ่มใส เบาหวานจะลด ผดผื่นจะหาย ตับไตไส้พุงจะสะอาดกริบ แต่ไม่เคยถามเด็กบ้างว่าอยากเดินไกลรึเปล่า
โอ๊ย!
ฉันเดินชนใครคนนึง แต่พอลุกขึ้นปุบและเห็นหน้าปับรู้ทันทีว่าคือใคร อัคคีเดินมากับพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง
“เธอเรื่องตอนนั้นยังไม่จบเลยนะมาเคลียร์กันก่อน”
“มันจบลัวย่ะ ฉันไม่มีเรื่องไหนจะคุยกับนายแล้ว”
“อัคคีอย่ามีเรื่องกันเลยนะ คราบบ่ายมีเรียนฟิสิกส์ไม่ใช่หรอเดี๋ยวปาล์มไปส่งนะ”
“อืม...ส่วนเธอพรุ่งนี้ได้เห็นดีกันแน่”
“ไม่มีวันหรอก แบร่^O^”
ฉันหันไปแลบลิ้นใส่หน้าอัคคีแล้วก็หัวเราะใส่หน้าเขานิดหน่อย โฮะ โฮะ หมอนั้นหยุดความคิดได้เลยว่าจะมาเห็นดีกับฉันคนนี้
“แกจะบ้ารึเปล่าเนี่ย ไปว่าเขาแบบนี้ได้ไงเดี๋ยวเขาก็ไม่ไปงานเลี้ยงแกหรอก”
“ไม่ต้องห่วงหรอกคุกกี้ หมอนั้นต้องไปงานเลี้ยงฉันแน่นอน”
“แล้วแกแน่ใจได้ไง”
“เห็นพี่เมื่อกี้นี้ปะ เขาเป็นพี่ที่ชมรมฉันเองฉันเลยขอให้พี่เขาไปแกล้งเป็นแฟนอัคคีแล้วให้ชวนไปงานเลี้ยงฉันฉลาดปะ”
“ไม่อะแต่แกชั่วมากอะน้ำซุป”
“อ้าวว คุกกี้แกมาว่าฉันแบบนี้ได้ไงอะ-_-*”
“ก็แกชั่วมากจริงๆอะ แต่ชั่งเถอะตอนนี้ก็ใกล้เวลาเรียนแล้วรีบไปเถอะ”
“อืม-_-^”
ตอนนี้ฉันก็มาถึงห้องเรียนเรีบยร้อบโดยไม่ปริยายเลยสักนิด ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะเป็นวันที่รอบเดือนฉันมา(ลืมนับวัน) TOT แถมมาแบบเยอะมากด้วยและอีกหนึ่งที่โชคร้ายก็คือฉันไม่มีผ้าอนามัย ฉันลองถามคุกกี้แล้วแต่ยัยนั้นก็ไม่ได้พกมา ฉันกลัวว่ามันจะเปอะกระโปรงนะสิแล้วทุกคนก็จะล้อฉันนนนนนน T^T
ฉันเลือกที่นั้งหลังห้องสุด เผื่ออาจาร์ยจะให้ลุกขึ้นตอบคำถามทุกคนจะได้ไม่เห็นกระโปรงฉันคนนี้ แต่ไม่รู้อะไรที่ดลใจอาจาร์ยเข้า ถึงสั่งให้อัคคีมานั่งร่วมโต๊ะกับพวกฉัน ตอนนี้เลยเป็น
ฉันนั่งริมโต๊ะข้างซ้าย คุกกี้นั่งคั่นเผื่อไม่ให้เกิดสงครามครั่งที่XXX ส่วนอัคคีนั่งริมโต๊ะข้างขวา ตอนที่ทุกคนเริ่มเรียนกันฉันกับยัยคุกกี้ก็นั่งจดเนื้อหาตามปกติ แต่มันก็กำลังจะไม่ปกติอีกถ้านายอัคคีเอาแต่ หนังยางรัดข้าวแกงดีดขาฉัน มันเจ็บนะเฟ้ย!
ปึง!
ฉันทุบโต๊ะหนึ่งที่อย่างแรง จนทำให้อาจาร์ยและทุกคนในห้องถึงกับหยุดชะงัก แต่มันก็ได้ผลมันทำให้อัคคีหยุดได้ ถึงตาฉันเล่นงานกลับบ้างล่ะ
“มีอะไรไพลินพลอย ถึงได้ทุบโต๊ะเสียงดังในเวลาเรียนแบบนี้”
“คือว่าอาจาร์ยคะ นายอัคคีเอาหนังยางมาดีดขาหนูจนแดงเลยขา”
ฉันกำลังจะลุกขึ้นแต่คุกกี้ก็จับมือฉันไว้ แล้วก็มากระซิบข้างๆว่า “แกอย่าลุกขึ้นนะเว้ย เมนส์แกเปอะกระโปรงแล้ว” คำพูดนี้ทำให้ฉันนึกได้เลยว่าไม่ควรลุกขึ้นอย่างแรง
“จริงหรออัคคี”
“เอ่อ คือว่างี้ครับอาจาร์ยพอดีว่าหนังยาง ที่ผมเล่นอยู่พอดีมันลุดมือไปดีดโดนค่าของไพลินพลอยอะครับ ^^”
“งั้นหรอจ๊ะอัคคี ถ้างั้นไพลินพลอยก็ยกโทษให้นะ”
“คะ”
“งั้นก็กลับมาเรียนกันได้แล้วนักเรียน”
อาจาร์ยค่าาาหมอนั้นมันปลูกสตอเบอรี่ไว้เต็มปากเลยค่าเชื่อมันได้ไงTOT แค่อัคคียิ้มให้นิดหน่อยเองอาจาร์ยถึงไปเลยหรอคะเนี่ย ฉันหันหน้าไปหาอัคคีหมอนั้นมันยักคิ้วให้ฉัน เหมือนหมอนั้นมันจะบอกว่ามันถือไพ่เหนือกว่าฉัน จงยอมแพ้ไปซะอะไรแบบนี้ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้อัคคีหรอกฉันคนนี้ขอเอาคืนอัคคีเป็นร้อยเท่าไม่สิเป็นสองร้อยเท่าเลยค่อยดู ไม่ว่ายังไงก็ตามฉันคนนี้จะต้องชนะหมอนั้นให้ได้
จบคาบเรียนแล้วแต่ฉันคนนี้ก็ยังนั่งจมอยู่ที่โต๊ะไม่ยอมไปไหน รอให้คุกกี้เพื่อนสุดที่รักไปเอาผ้าอนามัยให้จากที่ห้องพยาบาลและ ให้ไปเอากระโปรงตัวใหม่ที่ฉันโทรไปบอกคนใช้ที่บ้านให้เอามาส่งที่โรงเรียน
แอ๊ด
คิดว่าคุกกี้ที่แท้อัคคีหรอตอนนี้ฉันรับมือนายไม่ไว้หรอกนะ สาธุ สาธุ ขออย่าให้เกิดเรื่องทะเลาะกับหมอนี่ตอนนี้เลย
“นี่เธอยังไม่กลับห้องอีกหรอ”
“ใช่ ฉันรอเพื่อน”
“งั้นหรอ”เขาพูดเสียงเรียบ
“แล้วนายกลับมาทำไม ลืมของหรอ”
“ฉันจะกลับมาทำไมก็เรื่องของฉันเธอไม่เกี่ยว”
“งั้นหรอ ชิ”
แอ๊ด
คราวนี้เป็นคุกกี้ที่เดินเข้ามาในห้อง
“ฉันไปล่ะ”หมอนั้นแปลกคนจริง อุตสาห์พูดดีด้วยแท้ๆนะ
“แกไปกันเถอะเดี๋ยวเข้าเรียนสายเอา”
“เค คุกกี้”
หลังจากที่ฉันทำภารกิจส่วนตัวเสร็จ ก็เข้าเรียนตามปกติต่อ ฉันก็ได้โพสต์ประโยคนี้ลงเฟสบุ๊คฉัน
Numsup HiHi
พวกแกทั้งหลายที่ได้อ่านข้อความนี้จงแชร์ต่อไปให้เพื่อนพวกแกด้วยนะ คือพรุ่งนี้ฉันจัดงานเลี้ยงที่บ้านคืนพรุ่งนี้นะ เลยอยากให้พวกแกทั้งหลายมาด้วยอะ มากันเยอะๆนะเว้ย
หลังจากที่ฉันได้โพสต์ข้อความนั้นไป ผ่านไปไม่ถึงนาทีก็มีคนมาคอมเม้นท์ใต้โพสฉันเต็มไปหมด
ความคิดเห็น
ดูความคิดเห็นอีก 20 รายการ
YOK YOK แกพรุ่งนี้เจอกัน
New’w Newyearน้ำซุป ฉันรองานนี้อยู่เลยเจอกันคืนพรุ่งนี้นะเว้ย
คืนวันงาน(ชั่งเร็วดั่งใจสั่ง แค่เคาะสามบรรทัดพอ)
ห้องโถงถูกประดับด้วยโคมไฟหลากหลายสี และถูกเติมแต่งไปด้วยลูกโปงหลายรูปแบบ อาหารได้จัดแบบบุฟเฟ่ต์ และส่วนอื่นๆในบ้านก็ถูกจัดให้อลังการงานสร้างเหมือนกัน แต่นั้นไม่ใช่ปัญหา ฉันก้าวเดินลงจากบันได ชุดที่ฉันใส่เป็น เดรสสั้น สีขาว แต่งระบายผ้าไหมชีฟองฟูที่ส่งตรงจากอิตาลีโดยเฉพาะ ปักเลื่อมช่วงคอ และทุกคนที่มางานก็ชั่งจัดเต็ม แต่คนที่สวยที่สุดก็ต้องเป็นฉันอยู่แล้วค่า >O< ตอนนี้ฉันเดินหาอัคคีอยู่ในงานตอนนี้เพื่อนๆฉันก็เริ่มมากันเต็ม มีทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง และเพื่อนต่างโรงเรียนกัน เริ่มไม่แน่ใจแล้วสิที่พี่ปาล์มส่งไลน์มาบอกว่าอัคคีจะมา มันมาจริงรึเปล่าเนี่ยยยยย
กรี๊ด~
“หล่ออะแก”
“ไหนๆ เห้ยหล่อจริงด้วยอะไปขอเบอร์ดีปะ”
เสียงชะนีทั้งหลายที่มุ่งดูอะไรก็ไม่รู้ ฉันเลยเบียดตัวเข้าไปดูด้วย(ชอบเผือกเรื่องช้าวบ้านนิดหน่อย) มีผู้ชายสามคนยืนเท่อยู่หน้างานพากันสาวๆกรี๊ดจนเหมือนพวกนั้นมาดูคอนเสิร์ตExoกัน คนแรกแค่มองก็รู้แล้วว่าเป็นอัคคี ส่วนอีกสองคนคงเป็นเพื่อน
หมอนั้นเดินเข้ามาในงานพร้อมกับเพื่อน รู้สึกว่าพวกนั้นจะกระซิบอะไรกันซะอย่าง แต่นั้นไม่ใช่เรื่องของฉันตอนนี้ ฉันจะต้องจดจ่อกับการที่จะมอมเหล้าอัคคียังไงเท่านั้นเอง และตอนนี้มันก็ขึ้นท็อปชาร์จอันดับปัญหาของฉันแล้วด้วยนะ
ฉันหยิบเครื่องดื่มจากบริกรชายสองแก้ว แล้วเดินตรงไปหาอัคคี สาวๆในงานได้แต่ชายคามองฉันคงไม่คิดว่าฉันจะกล้ารุกก่อน ฉันยื่นเครื่องดื่มให้อัคคีพร้อมยิ้ม^^ (อย่างไม่เต็มใจ)
“มาไม้ไหนเนี่ยยัยบ้าหรือเธอใส่*สลอดให้ฉันกิน”
“อืมใส่สองหยดเบาๆ”
“จริงดิ”
“ล้อเล่นฉันไม่ใส่หรอก ถ้าไม่เชื่อลองดื่มดูสิ^-^”
ในที่สุดเขาก็รับแก้วจากมือฉันไป
“เพื่อนเราเนี่ยไม่เจอกันแปปเดียวมีสาวใหม่อีกแล้ว แถมคนนี้สวยซะด้วยสิ”
“ช่ายยย สวยมากสเป็คอัคคีเลยนะเนี่ย”
“หยุดเลยพวกแก!!!”
เพื่อนหมอนั้นบอกว่าฉันเป็นสเป็คอัคคีหรอ ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลยนะเนี่ยแต่มันก็แน่ล่ะสิ ฉันสวย ฉันเริด ฉันรวย ฉันเพอร์เฟคหมดทุกอย่าง ทั้งฐานะและอื่นๆที่ควรคู่ไปกับตัวฉัน
“นี่เธอชื่ออะไรหรอ”คนที่ยืนทางซ้ายอัคคีถาม
“ฉันชื่อน้ำซุป”
“ส่วนฉันชื่อดิน แล้วหมอนั้นมันก็ชื่อไซเรน”ดินชี้นิ้วไปทางผู้ชายที่อยู่ด้านขวาของอัคคี
“อืม หวัดดีนะพวกนายก็ตามสบายเลยสนุกกันให้เต็มที่”
ฉันเอานิ้วชี้ไปที่กลางอกของอัคคี พร้อมยิ้มใส่ให้ “ส่วนนายสนใจไปดื่มกับฉันข้างนอกไหมล่ะ ^-^”
“ก็ดีนะ”
ฉันกับเขาเดินผ่านฝูงเพื่อนที่ลุมล้อมกันไปยังสวนท้ายคฤหาสน์ ฉันสั่งให้บริกรชายเอาอาหารในงานมาเสริฟ์ให้ ฉันกับเขานั่งตรงข้ามกันดูท่าทางของเขาคงแปลกใจที่ฉันมาทำดีแบบนี้ด้วยแน่ๆ แต่เอาเถอะที่ฉันทำแบบนี้ก็หวังผลตอบแทนอยู่แล้ว
“นี่เธอวันนี้ผีคนดีเข้าสิงปะเนี่ย ถึงทำท่าทางกับฉันแปลกๆ-_-“
“ไม่นิ แล้วฉันถามอะไรหน่อยสิ”
“เรื่องอะไรล่ะว่ามา”
“ทำไมวันนี้ฉันไม่เห็นนายควงผู้หญิงคนอื่นมา ปกติฉันได้ข่าวว่านายชอบควงผู้หญิงไปไหนมาไหนไม่ใช่หรอ”
“มันเลยของฉันน่าเธอไม่เกี่ยว”
“ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว นายช่วยหยุดเรียกฉันว่า เธอ จะได้ไหมฉันชื่อ น้ำซุป ช่วยเรียกให้ถูกด้วย”
“เอาตามตรงนะเธอเนี่ยเหมือนคนบ้า คิดมากไปได้ยังกับฉันไม่เรียกชื่อเธอแล้วเธอจะตาย”
นิสัยแรกของเขาที่ฉันรู้คือ แม่งกลัวประสาทจิ๊บหายเลย
นิสัยที่สองของเขาคือ ปากน้องหมามากๆ(ใช้คำอย่างสุภาพเพื่อเนื้อเรื่องดำเนินต่อไปได้)
“นี่นายรู้ตัวปะว่าปากหมามากอะ”
“รู้สิแต่ทำไมอะ มีปัญหาปะ”
“นายทำไมถึง ชอบกวนTeenฉันจังเนี่ย ฉันทำดีด้วยก็ว่าจังพอฉันทำเฉยนายก็กัดฉันยังกับหมา นายจะเอาไงกันแน่บอกฉันมาจะได้ทำตัวถูก”
ฉันโมโหเขามาก ตอนนี้ฉันเปรียบดังภูเขาไฟที่กำลังจะปะทุขึ้นในอีกไม่กี่วินาที ถ้าเขายังไม่เลิกกวนTeenฉันตอนนี้ ฉันจะหมดความอดทนแล้ว!!!
-------------------------------------------------------------------------------
*สลอด เป็นยาถ่ายอย่างแรง
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
