Luv is next to me ^^~

                                       Luv is next to me ^^~ ตอนที่ 4

(ต่อจากตอนที่แล้ว)

     หลังจากที่ผ่านเรื่องราวต่อมิอะไรมาอย่างหนักหน่วง ตอนนี้เอาแบบน่ารักกันดีกว่าเนอะ '^' ไรท์ชอบแต่งดราม่านะ ไรท์จะพยายามไม่ให้มันเศร้าจนเกินไปก็แล้วกัน U.U บ่นมาก็เยอะแล้ว ขอเชิญเข้าสู่โลกของหงุ่นอีกครั้ง เราไปอ่านกันต่อเลยยยย ^^~

     " ฮือออออออออออ  " <<< ฉัน

     " เป็นอะไรไปอีกล่ะ -_-^^^" <<< ชมจัง

     " กำลังคิดว่า ถ้าสามารถย้อนเวลากลับไปได้ เราจะไม่ทำให้เรื่องแบบนี้ เกิดขึ้นเด็ดขาดเลย" <<< ฉัน

      " นั่นสินะ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็คงจะดีไม่น้อย เราน่ะมีช่วงเวลาที่อยากจะ ย้อนกลับไปอีกครั้งนึง มีเยอะเลยล่ะช่วงเวลาที่อยากจะย้อนกลับไป" <<< มี๊

     " โฮฮฮฮฮฮฮ T.,T" <<< ฉัน

     " คราวนี้เป็นอะไรไปอีกล่ะ O_o? " <<< ชมจัง 

     " อยากกลับไปตอนนั้น ตอนที่ฉันยังเป็นเพื่อนเธอ~ T-T" <<< ฉัน

     " อยากกลับไปตอนที่สารภาพรักกับจ๊าบรึไง" <<< ชมจัง

     " ช่ายยยยยยย" <<< ฉัน พูดตามความจริงแล้ว ฉันก็อยากย้อนเวลากลับไป จริงๆนะ

หลังเลิกแถว ก่อนไปเรียนพิเศษ

หลังจากที่ฉันและมี๊ปล่อยโฮจนพอใจแล้ว โรงเรียนก็เลิกแถวพอดี หลังจากนั้น ฉันก็ยืนขึ้นและเช็ดคราบนํ้าตาที่ยังหลงเหลืออยู่ ในตอนนั้นเองเจเจก็เดินเข้า ลูบหัวเพื่อที่จะปลอบฉันและได้พูดว่า      "อย่าร้องดิ" มี๊ที่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อยู่ห่างๆ ก็ได้พูดขึ้นมาว่า

     " เราก็ร้องไห้เหมือนกันนะ ปลอบแต่องุ่นคนเดียวนั่นแหละ" <<< มี๊ 

     " โอ๋ โอ๋ อย่าร้องนะ" <<< เจเจ

     หลังจากนั้นพวกเรา(ฉันและมี๊)ก็เริ่มเดินไปที่เรียนพิเศษ โดยมีเจมาเข้าร่วมเดินทางในครั้งนี้ด้วย ซึ่งปกติแล้วเจ้าตัวมักจะกลับบ้านไปก่อนที่จะมาเรียนพิเศษอยู่เสมอ ระหว่างทางที่เดินไปเรียนพิเศษ พวกเราก็ได้เดินผ่านรถรับส่งของจ๊าบ ฉันหลบแทบจะไม่ทัน เพราะว่าสภาพตอนนี้คงไม่ต่างไปจากซอมบี้มากนัก (ซีด + จมูกแดง + ตาแดง) ฉันติดนิสัยหลบหน้าจ๊าบมาตั้งแต่ไปสารภาพรักกับเจ้า ตัวแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ในวันวาเลนไทน์ ถึงกล้าไปเจอหน้ามันได้ พิลึกคนจริงๆ