ตัวผมกับโลกต่างมิติทีไม่ได้อยากจะไปเลยสักนิด

รู้สึกตลกสุดๆไปเลยแหะ เอ่อ คือ จะอธิบายไงดีละ ?

พอตัดสินใจที่จะเดินไปยังถนนที่อยู่ทางด้านซ้ายมือใช่ไหม

แค่พอออกเดินออกมาจากตรงที่ลิซาร์ดแมนตายได้แค่เพียงไม่นาน

 

ก็มีเสียง อะไรบางอย่างดังขึ้นมาจากด้านหลังที่เป็นถนนอีกสายนึง พอหันหลังกลับไปมองดูก็พบเข้ากับ รถม้า  

หลังจากที่รอคอยมานานสุดท้ายก็ได้พบกับรถที่ผ่านไปมาสักที

 

 โอ้ว เพิ่

งจะเคยเห็นรถม้าของจริงเป็นครั้งแรกนะเนี้ย ! สวยสุดๆ ไปเลยแหะ

 

 

พอรถม้าวิ่งมาใกล้ตัวชิน เสียงของ มนุษย์ ก็ดังขึ้น

 

"นี่ เธอตรงนั้นนะ "

 

 

ประตูรถม้าถูกเปิดออก ทำให้เห็นหน้าของชายที่อยู่ด้านในนั้น

ชายหนุ่มใบหน้าค่อนข้างสวย ดวงตาสีน้ำตาล   ผิวขาว อายุน่าจะ 30 กลางๆ  ไม่มีหนวด  เขาใส่สวมหมวก สไตร ยุโรป และใส่ชุด ที่ดูประหลาดตาสำหรับผม ก็เลยไม่รู้จะอธิบายมันออกมาเป็นคำพูดอย่างไรดี

 

"ครับ มีอะไรงั้นเหรอ ?"

 

 

ชินตอบกลับไปด้วยความสุภาพ ทั้งๆที่ใน ใจอยากจะขอเขาติดรถ เข้าเมืองไปด้วยสุดๆ

 

" ดูจากการแต่งตัวเธอเป็นนัก ผจญภัยอย่างงั้นเหรอ ?"

 

เขาถามผมพร้อมกับ ขยับหมวกที่ตนใส่อยู่

นักผจญภัย มันคือ อะไรหวา ? เอาเป็นว่า ตอบว่า ใช่ไปก่อน ก็แล้วกัน

 

"ใช่ครับ "

ผมตอบพลาง พยักหน้าไป ด้วย

 

"งั้นเหรอๆ แต่ว่าแถวนี้มันอันตรายนะ เห็นว่ามี ลิซาร์ดแมน ออกอาละวาดอยู่ด้วยนี่ เลเวลมันค่อนข้างสูงจะไม่แย่เอาเหรอถ้าเจอกับมันเข้านะ "

 

อ่า ลิซาร์ดแมนที่ว่าเนี้ย ไอ้ตัว นั้นใช่ไหมนะ... มันเก่งขนาดนั้นเลยรึ ?

 

“คิดว่าคงไม่แย่อะไรขนาดนั้นหรอกครับ”

“งั้นรึ”

“ครับ”

 

ก็นะ..ผมฆ่ามันไปกับมือแล้วนี่หวา จะบอกว่ามันโคตรอ่อนเลยก็เสียมารยาทกับมันที่เป็นคู่ต่อสู้ของผมมากไป  

เพราะฉะนั้นจะเงียบเอาไว้แล้วกัน 

 

ชายหนุ่มมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า..ก่อนที่จะพูดบางสิ่งขึ้นมา

"เธอเองก็กำลังจะเข้าไปใรเมืองสินะ สนใจ จะไป ด้วยกันกับผมไหมละ ? "

 

ชายหนุ่มเอยปากชวนให้ผมขึ้นรถ ไป ด้วย ถ้าได้แบบนั้นก็เยี่ยมไปเลยนะสิ จะได้ไม่ต้องเดินให้เมื่อยแล้ว ไป ครับๆ ฉันขอติดรถไปด้วยคน ก็อยากจะตอบแบบนั้น อยู่หรอก แต่ ก็รู้สึก แปลกๆ เหมือนกันที่จะพูดออกไปแบบนั้น เพราะทำหน้าลำบากใจ ออกไป ละมั้ง ชายหนุ่มจึงชิงพูดต่อ

 

"ไม่ต้องเกรงใจ ผม หรอก เชิญเลย"

 

เมื่อได้ฟังแบบ นั้นผมก็ พยักหน้ารับ และเดินขึ้นรถ

 

"ถ้างั้นขอรบกวนด้วยครับ"

 

 

เมื่อขึ้นมาบนรถม้าเรียบร้อยผมก็นั่งลงบนที่นั่งอย่างเงียบๆ

และมันเริ่มเคลือนที่อีกครัง ผมก็หันมองไปยังบานหน้าต่างที่อยู่ด้านข้างเพื่อชมวิวของข้างทาง ที่ผมไม่เคยเห็น มันเป็นพื้นที่ ที่ชนบท เอาเรื่องเลยละแถวนี้

 

"ผมชื่อ เซราส เป็น พ่อค้าของประดับและหินเวทย์ อยู่ในเมือง โรเซนซ์ ที่เรากำลังจะไปนะ ยินดีที่ได้รู้จัก "

 

ชายหนุ่มชื่อ เซราส กล่าวแนะนำตัวและ ยืนมือมาข้าง หน้าเพื่อขอจับมือกับผม

 

" ฉัน ชิน เป็นนักผจญภัยนะ "

ผมตอบกลับไป สั้นๆ พร้อมกับ มือ กับ เซราส

ถึงแม้จะโกหกเรื่องที่เป็นนักผจญภัย แต่อย่างน้อยชื่อที่บอกไปก็เป็นชื่อของผมจริงๆนะ

 

เซราส จ้องมอง ผมด้วยความสนอกสนใจ และชวนผมคุย

 

 

"เธอ ออกมาเก็บ เลเวล แถบนี้อย่างงั้นเหรอ ?"

 

"ก็ราวๆ นั้น"

 

"หืม เก่งจังเลยนะเธอนะ คงเป็น นักผจญภัย เลเวล 10 ขึ้นไปแล้วสินะ ถังได้จัด การกับ ลิซาร์ด แมนที่มีเลเวล ถึง 9 ได้ด้วยตัวคนเดียวนะ"

 

สงสัยจะเห็นผลงานของผมเข้าแล้วสินะ...

เซราส พูดแล้ว ก็ยิ้มกรุมกลิม ออกมา

“ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้เข้าไปช่วยเธอนะ.. ตอนแรกผมเห็นเธอวิ่งหลบไปมา ตอนนั้นนึกว่าจะแย่ซะแล้ว แต่เธอก็ หลบไปมาแบบนั้นได้ตั้ง 1 ชม. โดยที่ไม่ได้บาดแผลอะไรเลยสักนิด ยอมรับเลยละว่าตกใจมาก

ผมเลยรู้สึกถูกใจเธอขึ้นมานะ”

“งั้นเหรอครับ ”

“ใช่แล้วละ เธอรู้ไหม เจ้าลิซาร์ดแมนตัวนั้นนะ เก่งมากเลยนะ”

“งั้นเหรอครับ”

จะว่าไป ไอ้เจ้า ลิซาร์ดแมน มันเก่งขนาด นั้นเลยเหรอ ? หรือว่าระดับพลังของคนในโลกนี้จะต่ำกันแน่นะ เจ้าลิซาร์ดแมนนั้น มันก็แค่มันมีแรง เยอะกว่าปกตินิดหน่อย เท่านั้น เองนี่นา 

แถมท่าทางจะโง่ซะด้วย

ก็ที่ฆ่ามันได้ง่ายๆ นี้ก็เพราะมันเล่นออกแรงอย่างบ้าคลั้ง ตั้ง 1 ชม และก็หมดแรงจากนั้นก็โดนฆ่าตาย เหมือนของเล่นแค่นั้นเอง

อ่าจริงด้วยสิ คนธรรมดาคงไม่มีใคร เขายื้อ เวลาจนมันหมดแรงได้แบบเรานี่นะ

ไม่สิต้องพูดว่าไม่มีใครเขาคิดจะทำถึงจะถูกสินะแถมถ้ามันหัดใช้สมองสักหน่อยเราอาจจะแย่ก็ได้

 

 

"ก็ ประมาณนั้นครับ"

 

ตอบไปว่าเลเวล 3 แต่จัดการ ลิซาร์ดแมน ที่เลเวลมากได้คงเป็นเรื่องแน่ ก็เลยตอบตามน้ำไป

 

 

ผมหยิบ โทรศัพท์ มือถือ ที่หน้าจอแตกละเอียด ออกมาจากกระเป๋ากางเกง เพื่อนำมันออก มากลิ้งเล่นเพื่อฆ่าเวลาเล่นในขณะที่นั่งอยู่ในรถม้าแล้วรู้สึกเบื่อ

 

"โอ้ว สิ่งนั้นมันคืออะไรกันนะ ?"

 

พอกลิ้งเล่น จนเกิดเสียง กรุกๆ  เซราส ก็ หันมามองต้นเสียง

เมื่อพบกับ มือถือของผม จึงส่งเสียงร้อง ออกมาด้วยความสนใจ

 

อ้อ จริง ด้วยสิที่นี่คือต่างโลก คงจะไม่มี โทรศัพท์ มือถือ อยู่สินะ

คุณเซราส จ้องมอง ยัง โทรศัพท์ ที่พังแล้วจน ตา ส่งแสงระยิบระยับ เหมือนกับเด็กน้อย

 

"ชิน คุง มันคืออะไรอย่างงั้น เหรอ สิ่งนั้นนะ"

 

ผมยิ้ม โชว์ฟันขาว เป็นคนที่ แปลกจริงๆนะคนๆนี้ แม้จะอายุ 30 กลางๆแล้ว แต่ยังคงทำสีหน้าราวกับ เด็กน้อยออกมาได้

 

"มันคือ โทรศัพท์มือถือครับ"

"โทรศัพท์ มือถือ"

 

ผมตอบกลับไปตรงๆ และยืนมือ ส่งโทรศัพท์ ที้พังแล้วไป ให้ คุณ เซราส ดูใกล้ๆ

 

"โอ้ว เป็น ของที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนะเนี้ย มันเป็นของประดับอย่างงั้นเหรอ ?"

"เปล่า หรอก ครับ มันเป็น อุปกรณ์ สื่อ สารนะ"

 

"อุปกรณ์สื่อสาร ??"

 

คุณเซราส ทำหน้าประหลาดใจ และ จ้องมอง โทรศัพท์ มือถือด้วยความสนใจมากกว่าเดิม

 

"แล้วมันใช้ งานยังไงละ ?"

"ต้องขอโทษด้วยนะครับ คงจะทำให้ดูไม่ได้ เพราะมันพังแล้วนะครับ"

"งั้นเหรอ น่าเสียดายจัง"

 

 

คุณเซราส ทำหน้าเศร้าออกมา อย่างเห็นได้ชัด สงสัยแก คง อยากจะเห็น วิธีใช้งานมัน มากแน่ๆ

คุณเซราส ยังคงจ้องมอง โทรศัพท์ และใช้มือ จับมันอย่าง ทะนุถนอน

สงสัยเขาคงจะชอบมันจริงๆ

จริงด้วยสิ ไหนๆผมก็ไม่ได้ใช้แล้วและดู คุณเซราส จะถูกใจมันมาก งั้นเอาแบบนี่เป็น ยังไง

 

 

"คือ ถ้าไม่รังเกียจ ผม ขายให้ดีไหมครับ"

"เอ๊ะ !?"

 

คุณเซราส ส่งเสียงเปิ่นออกมาและ วางโทรศัพท์ ในมือลง บนโต๊ะ

 

"จะดีเหรอ ?"

 

เขากล่าวออกมาอย่างร้อนรน แต่บนใบหน้านั้นกลับเต็มไปด้วยความดีใจ ช่างเป็นคนที่แสดง ออกได้น่าดูจริงๆ

 

"ครับ ยังไง ก็คงไม่ได้ใช้แล้ว ขายให้คนที่เขาต้องการคงจะดีกว่า "

 

เครื่องมือที่ใช้ไม่ได้แล้ว ก็เหมือนกับขยะเพราะงั้น หาก ขายทิ้งเปลี่ยนมาเป็นเงินได้ ก็ไม่ได้เลวร้าย จะว่ามัน ดี ก็ได้ ด้วย ซ้ำ

อย่างน้อยๆ ผมก็ตัดสินใจจะ ทิ้งมันตอนไปถึงเมืองอยู่แล้ว แต่ถ้าขายได้ละก็ ถือว่าโชคดีสุดๆเลยละ

 

"อืม ดูจากขนาดรูป ร่างถ้าเราเอาตรงส่วนนี้ออก แล้วใส่ หินเวทมนต์ ลงไปละก็ จะเป็นตัวสื่อเวท ที่เจ๋งสุดๆไปเลยนะเนี้ย กุเฮะๆ "

 

คุณเซราส บ่นพึมพำ อยู่ในลำคอและดูเหมือนว่า น้ำลาย จะไหลออกมาด้วยสิ จะพิลึกเกินไปแล้ว คนๆ นี้

 

"ถ้าอย่างงั้น ราคาเท่าไหร่ดีละ ? จะเรียกร้องมากๆ ก็ได้นะผมก็ไม่ถือหรอกนะ"

 

คุณเซราส เริ่ม ต่อรองราคา ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

 

แย่แล้วสิ ตัวผม ที่เพิ่งจะมายังต่างโลกได้ไม่นานนัก ก็ไม่รู้ ค่าเงิน ของที่ โลกแห่งนี้ซะด้วย

ผมกลืน น้ำลายลงคอ และพูด ออกไป

 

"คุณลองเสนอ ราคาออกมา สิครับ ผมเป็นคนเสนอขายมัน คงจะเรียกร้องราคาไม่ได้ หรอกครับ "

"งั้น สัก 5 เหรียญทอง เป็นยังไงบ้างละ ? "

" 5 เหรียญทอง อย่างงั้น เหรอครับ "

 

หลังจากที่ตอบไปแบบผักชีโรยหน้า ไอ้เงิน 5 เหรียญทอง เนี้ยมันมากหรือน้อยละ ไม่รู้เลยแหะ

 

“จะร้องขอเพิ่มก็ได้นะ ผมเองก็ชอบมันมาก แถมยังรู้สึกถูกใจ เธอขึ้นมาด้วยสิ”

 

คุณเซราส พูดต่อ โดย ตัวเขาเริ่มหยิบมือถือขึ้นมาสังเกตุอย่างละเอียดอีกครั้ง

 จะเอายังไงดีละ

มันจะเป็นเงินก้อนแรกที่จะมีติดตัวด้วยสิ ยังไงก็อยากจะได้ให้มันมากๆหน่อย เพราะตอนนี้ ก็ไม่มีเงิน ของโลกนี้ติด ตัวเลยซักแดงเดียว

ค่าใช่จ่ายในการใช้ชีวิตก็คงไม่น้อยด้วย

 

เดี๋ยวก่อนนะ !! เงินของโลกนี้อย่างงั้นเหรอ !?

พอรู้ตัว ว่าตัวเองมีเงิน ธนบัตรและเหรียญ มาจากโลกเก่าด้วย ก็เลยทำให้ ลุกขึ้น จากเก้าอี้ ที่ตัวเองนั่งอยู่ อย่างลืมตัว

 

"คุณ เซราส ครับ!!"

"ครับ ??"

"เงิน 5 เหรียญทอง แลกกับมือถือนั้นเป็นอันตกลงครับ แต่ว่า...”

 

ผมพูดพลางล้วง กระเป๋า เงิน ออกมาจากกระเป๋ากางเกง และหยิบ ธนบัตร สีเทา สีแดง สีม่วง และ เศษ เหรียญ ออกมาจาก กระเป๋าทั้งหมด

"ถ้าทำได้ ผมอยากจะแลกเจ้าพวกนี้ เป็น เหรียญ ทอง อีก 10 เหรียญครับ !! ด้วยนะครับ ' ผมพูดออกไปและจ้องเขม็นไปที่ คุณเซราส จะเรียกว่า กดดันด้วย สายตาละก็ คงจะไม่ผิดหรอก

" ครับ ? "

คุณเซราส ส่งเสียงตอบรับออกมา โดยที่ตัวเองยังคง ทำหน้า งงๆอยู่ ขอโทษด้วยนะครับ คุณเซราส

 

 

" อืม เป็น กระดาษ กับเหรียญที่แปลกตาดีนะ"

คุณเซราส กล่าวขึ้นขณะที่กำลัง ตรวจดู พวกธนบัตรและเหรียญ เงิน จากโลกเก่าของผม

"เอาเป็นว่า ตกลงตาม ที่เธอ พูด ก็แล้วกัน ค่า โทรศัพท์ มือถือ นั้น รวมกับ กระดาษและเหรียญประหลาด พวกนี้ ก็เป็นเงิน 15 เหรียญสินะ"

ถุงเงิน ที่มีเหรียญเงินสีทอง ที่ตัวเหรียญมีขนาดใหญ่กว่า เหรียญ 10 บาท นิดหน่อย ถูกส่งมายังด้านหน้า

 

"ขอบคุณมากครับ"

 

ผมหยิบถุงเงินเก็บเข้ากระเป๋าหลังจากกล่าว ขอบคุณ โดยที่ คุณ เซราส ก็ยัง คงจดจ่อ อยู่กับ โทรศัพท์ มือถือและ เงินจากโลกเก่า ของผม ที่ขายไปให้อย่างสนอกสนใจ

 

แม้ว่าท้องจะยังคงหิวอยู่แต่รู้สึกว่าผมก็ถูกความง่วงโจมตีมาอย่างเงียบๆในเวลาเดียวกัน

อีกนานเท่าไหร่นะ ถึงจะไป ถึงตัวเมือง ผมคิดเช่นนั้นก่อนที่จะดวงตาจะค่อยๆปิดลง