ชายบำเรอ

"ท่านชายเพคะ หญิงรู้สึกว่าท่านชายจะพยายามเว้นระยะห่างจากหญิงเหลือเกินนะเพคะ" ท่านหญิงมาริสาเอ่ยกับท่านชายทินกรขณะชายหนุ่มอยู่ลำพัง

"หญิงสาลืมไปแล้วหรือไงครับ? ว่าหญิงสาเป็นคนขอผมเอง ว่ายังไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องนั้น ผมก็ทำตามที่หญิงสาขอไงครับ"

"ฮึ ช่างเคร่งครัดเหลือเกินนะเพคะ หญิงควรจะดีใจดีหรือไม่กันนะ หญิงคงไม่ท้วงหรอกเพคะ ถ้าท่านชายจะเว้นระยะกับหญิงเฉพาะอยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่มันไม่เป็นอย่างนั้นสิเพคะ แม้กระทั่งอยู่กันสองต่อสอง หรืออยู่ตามลำพังกับหญิง ท่านชายก็ไม่สนใจหญิงเลย ท่านชายยังไม่ลืมลดาใช่ไหมเพคะ?"

"ผมไม่มีวันลืมลดาแน่นอนครับ ไม่ว่าเมื่อไหร่ ผู้หญิงที่ผมรักก็คือลดาเพียงคนเดียวเท่านั้น แม้แต่ตอนนี้"

"ท่านชายเพคะ! ลืมไปแล้วเหรอเพคะ? ว่าท่านชายทำอะไรกับหญิงไว้"

"หญิงสาครับ คิดว่าผมไม่รู้จริงๆเหรอครับ ว่าเรื่องวันนั้นเกิดขึ้นได้ยังไง? การที่อยู่ๆ ผมซึ่งไม่เคยมีความรู้สึกพิศวาสอะไรหญิงสาเลยแม้แต่น้อย ตอนแรกก็ยังปกติดีอยู่ จนหลังจากมื้ออาหารเท่านั้นแหละ...  ชายหนุ่มเว้นประโยคไว้เป็นที่เข้าใจโดยไม่ต้องพูดต่อ และก้มลงกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาว 

"ยิ่งหญิงพูดเรื่องวันนั้นขึ้นมาทีไร มันก็ทำให้ผมรู้สึกสะอิดสะเอียนผู้หญิงอย่างหญิงสา มากขึ้น"  กล่าวจบก็เดินจากไป ทิ้งให้หญิงสาวมองไปด้วยความเจ็บใจ

"กรี๊ด!! หนอยแน่ ท่านชาย ฮึ เจ็บใจนักอุตส่าคิดว่าถ้าวางแผนจับท่านชายได้สำเร็จ แล้วทุกอย่างจะเป็นไปตามแผน แต่ท่านชายทินกร กลับไม่ยอมอยู่ในโอวาสของเราซะนี่  ...แต่อย่านึกนะว่าฉันจะยอมแพ้เท่านี้ ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องทำลายความรักของแกกับท่านชายให้ได้ นังเพชรลดา"

ในขณะที่เพชรลดากำลังนำเค้กที่ทำด้วยมือตนเอง มาแบ่งให้ยศในขณะที่ชายหนุ่มกำลังล้างรถอยู่

"เอ้านี่! นายยศล้างมือแล้วไปนั่งกับฉันที่โต๊ะหินอ่อน มาพักกินขนมก่อนสิ เค้กนี่ฉันทำเอง อยากให้ลองชิมหน่อยว่าเป็นไง?" เธอเอ่ยชวนอย่างเป็นกันเอง

"ครับ" หลังจากนั้นยศก็มานั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนกับหญิงสาว กินขนมเค้กที่หญิงสาวเป็นคนทำอย่างอะเหรดอร่อย พร้อมเอ่ยปากชม

"อร่อยๆมากครับคุณเพชรลดา" ชายหนุ่มกินโดยไม่รู้ตัวว่าปากกำลังเลอะอยู่

"เอ้า... ดูสินายยศ  ปากเลอะหมดแล้ว" เพชรลดาเอ่ยขึ้นพร้อมกับหยิบกระดาษทิชชู่เช็ดปากให้ยศ ในขณะที่ยศได้แต่อึ้งชะงักไป หัวใจเต้นรัว แต่แล้วท่านชายทินกรที่เดินมาเห็นภาพนั้นเข้า ก็รีบเดินตรงเข้าไปหากระชากคอเสื้อของยศแล้วชกไปที่ใบหน้าจนล้มคว่ำไป ท่ามกลางความตกใจของเพชรลดา

"ว้าย!! ยศ... ท่านชายเพคะ ไปทำร้ายยศทำไมกัน?"เธอเอ่ยถามพร้อมกับลุกไปประคองยศที่กำลังล้มคว่ำอยู่

"ก็มันอยากไม่เจียมทำไมล่ะ!  มันมาวอแวกับลดาของผมทำไม?"

"วอแวอะไรกันเพคะ? ลดาก็แค่ทำเค้ก แล้วก็มาแบ่งให้ยศกินก็เท่านั้น ไม่มีอะไรเลย"

"แล้วทำไม ลดาต้องไปสนิทสนมกับมันขนาดนั้นด้วย? ผมรู้มาว่าลดาซื้อมันมาจากซ่อง มันเป็นไอ้ผู้ชายบำเรอชั้นต่ำ ลดาไม่ควรไปเกลือกกลั้วกับมันมาก"

ในขณะที่ยศที่ถูกย้ำปมยืนซึม เพชรลดารู้สึกเห็นใจชายหนุ่มจึงเอ่ยปกป้อง

"หยุดเดี๋ยวนี้นะเพคะท่านชาย! คนเราไม่สามารถเลือกทางเดินชีวิตของตัวเองได้ ยศเองเขาก็ไม่ได้อยากไปทำแบบนั้น และตอนนี้เขาเป็นคนของลดา ลดาไม่อยากได้ยินท่านชายดูถูกเขาแบบนี้อีก"

"นี่ ลดาปกป้องมันเหรอ?"     "เพคะ! ลดาไม่คิดเลยนะเพคะว่าท่านชายที่ลดารู้จักจะเป็นคนดูถูกคุณค่าของคน อย่าลืมสิเพคะว่าลดาเองก็เป็นแค่ลูกของข้ารับใช้ที่ท่านเมตตาสงสารรับเป็นลูกบุญธรรม ชาติกำเนิดลดาก็ไม่ได้สูงส่งอะไร  ลดาว่าท่านชายเก็บเอาคำพูดของลดาไปคิดให้ดีนะเพคะ ไว้ท่านชายอารมณ์เย็นมีเหตุผลกว่านี้ เราค่อยคุยกัน"

"ยศ ไปกับฉันเดี๋ยวฉันจะประคบแผลให้" หญิงสาวคว้ามือชายหนุ่มจากไปทิ้งให้ราชนิกูลหนุ่มยืนมองด้วยความเจ็บใจ   อีกด้านหนึ่งท่านหญิงมาริสายืนมองเหตุการณ์นั้นด้วยรอยยิ้ม มาดหมายแผนการบางอย่าง