ชายบำเรอ

หลังจากงานศพท่านหญิงมาริสาผ่านไปได้หนึ่งปี บ้านเอกบดินทร์กลับมาอยู่ในความสงบอีกครั้ง วันนี้บ้านเอกบดินทร์ต้องต้อนรับแขกคนสำคัญที่เป็นราชนิกูลสูงศักดิ์ผู้ที่มาเยือนคือหม่อมเจ้ารณฤิทธิ์ซึ่งเป็นเพื่อนเก่ากับหม่อมเจ้าไพวัณซึ่งมาพร้อมกับหม่อมหลวงอุบลวรรณท่านผู้หญิงของเขา

"อ้าว...ไม่ได้เจอกันตั้งนาน วันนี้มาหาฉันเรื่องอะไรกันหรือไอ้ฤิทธิ์"

"อ้อ... คือวันนี้นอกจากมาเยี่ยมตามประสาเพื่อนเก่าแล้วฉันมาเพื่อลูกชายน่ะ"

"หือ? ลูกชาย แกเป็นหมันไม่ใช่เหรอวะ?"

"ลูกบุญธรรมโว้ย พึ่งกลับมาจากอังกฤษ วันนี้ฉันจะมาสู่ขอหนูเพชรลดาลูกสาวแกให้ลูกชายของฉัน เจ้าตัวเขาลบเร้าน่าดูเลย"

"ก็ถ้าเป็นลูกชายแก ฉันไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว แต่ก็คงต้องถามลดาเขาก่อนล่ะ เพราะยังไม่เคยเห็นหน้ายังไม่รู้จักกันเลย  เจ้าตัวเขาจะคิดยังไงไม่รู้ฉันไม่บังคับลูกฉันหรอกนะโว้ย เขาชื่ออะไรล่ะลูกชายแกน่ะ"                     "ท่านชายเรืองยศ เพชรอนันต์โว้ย"

"เอ้า... ว่ายังไงล่ะลดาจะตอบรับเขาไหม?"

"ลดาต้องขอโทษด้วยเพคะ ที่คงไม่สามารถรับไมตรีจากท่านชายได้"

"เฮ่อ... งั้นลูกชายฉันก็อกหักล่ะสิเนี่ย ยังไงก็คุยกันเอาเองก็แล้วกันนะ"

"เอ้า! เข้ามาคุยกับน้องสิลูก"    สิ้นเสียงปรากฏร่างของชายหนุ่มที่ทุกคนในบ้านเอกบดินทร์รู้จักกันดี   แต่บุคคลิกท่าทางและการแต่งกายเปลี่ยนไปจนแทบจำไม่ได้         "ยศ...." เพชรลดาเปล่งเสียงเรียกด้วยความรู้สึกหลากหลายทั้งตะลึงงันระคนแปลกใจและแสนคิดถึง

"พวกเราไปกันเถอะปล่อยให้เด็กๆเขาคุยกันเองก็แล้วกัน" พวกผู้ใหญ่จากไปปล่อยให้ทั้งสองอยู่กันตามลำพัง

"นี่มันอะไรกันน่ะยศ? บอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ      ...อยู่ๆกลายเป็นท่านชายเรืองยศ เพชรอนันต์ไปได้ยังไง?"  เพชรลดาเอ่ยถามคาดคั้น

"ก็... ต้องย้อนไปเมื่อหนึ่งปีก่อนที่ผมเคยเล่าให้คุณฟังไงครับว่าผมเคยได้ไปช่วยคนที่ถูกชิงทรัพย์จากคนร้ายแล้วถูกแทงน่ะครับ   คนที่ผมช่วยก็คือหม่อมเจ้ารณฤิทธิ์ ตอนนั้นท่านรู้สึกถูกชะตากับผมและท่านก็ไม่มีลูกจึงขอรับผมเป็นบุตรบุญธรรมของท่าน    และให้ผมไปเรียนเมืองนอกเพื่อศึกษาหาความรู้และเรียนรู้การเข้าสังคมน่ะครับ   โดยมีอาจารย์พิเศษมาสอนให้ พึ่งจะกลับมาเนี่ยแหละครับ"

"อ๋อ เพราะแบบนี้ ก็เลยขอฉันออกไป...    กลับมาอีกทีกลายเป็นท่านชายไปเลยนะ"           ชายหนุ่มจับมือของเธอยกขึ้นมาจูบ  "ผมทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับคุณแล้วนะครับ   ผมลบอดีตชายบำเรอจากซ่องได้แล้ว และกลับมาเพื่ออยู่เคียงข้างคุณตลอดไป"

"มันไม่สำคัญหรอกนะยศว่าชาติกำเนิดของเราจะเป็นยังไง   มันขึ้นอยู่กับการปฏิบัติตัวของเราเองต่างหาก และที่เธอได้ดีก็เพราะผลแห่งการทำความดีของเธอเอง ฉันคิดถึงเธอมากนะยศ แต่ก็รอเธอด้วยความเชื่อมั่นว่าเธอจะต้องกลับมาหาฉันและมีชีวิตที่ดีกว่าเดิมได้แน่ ความดีของเธอทำให้ฉันยอมมอบหัวใจของฉันให้เธอดูแลตลอดไป"   ทั้งสองกอดกันแน่นด้วยความสุขใจ การรอคอยของความรักต่างชนชั้นได้สิ้นสุดลง จากนี้และตลอดไป