เมดเหมียว~ที่รัก

"ถึงมันจะน่ากลัวไปหน่อยแต่ฉันจะเล่าให้นะ"ยูเมะพูดก่อนจะเริ่มเรื่อง

"เมื่อประมาณ5ปีที่แล้วที่เกรด11ห้องAนั้นได้มีกิจกรรมช่วงดึก รุ่นพี่ชาย3คนก็ถูกอาจารย์สั่งให้ขึ้นมาหยิบของที่ห้อง พวกเข้าค่อยๆเดินมา ทางของโรงเรียนในตอนดึกนั้นวังเวงมากมีลมพัดเย็นเฉียบพัดมาเบาๆ เงาของกิ่งไม้สั่นไปมา มองแล้วน่ากลัวมากๆ จนพวกเขาเดินมาจนถึงที่ห้อง พวกรุ่นพี่หาของยังไงก็หาไม่เจอ สักพักก็มีคนกระโดดมาที่หน้าต่างแล้วเปิดหน้าต่างดัง ปั๊ง เขาถามพวกรุ่นพี่ว่า หาอะไรกันอยู่หรอ~ หน้าของเธอเต็มไปด้วยเลือดและมีหูแมว รุ่นพี่เลยถามเธอว่าชื่ออะไร เธอคนนั้นบอกว่าชื่อ Luneko(ลูเนโกะ) ฉันคิดว่าน่าจะมาจากคำว่า ลูน่ากับเนโกะ อ่ะนะ"

ฉันรู้สึกว่ามีนำ้เริ่มไหลมาจากตาฉัน ฉันอึ้งและตกใจมากเพราะ...

"เนโกะชิจัง เนโกะชิจัง! เป็นอะไรรึเปล่า? กลัวหรอ?"ยูเมะจัง พูดกับฉัน

"นึดหน่อย...ล่ะมั้ง"ฉันพูดด้วยเสียงสั่นๆ

"งั้น...เนโกะชิจังตอนเย็นไปกินเค้กกันไหม"เขาพูดชวนฉัน

"ม...ไม่ไปหรอก=3="ที่ฉันไม่ไปเพราะไม่มีเงินอ่ะนะ

"ไปกับฉันเถอะนะๆ ฉันจ่ายให้"เขาพูดด้วยความเต็มใจ

"จ...จริงๆหรอ จะจ่ายให้จริงๆนะ"ด้วยความตะกละของฉันเลยเผลอพูดออกไป

"เธอไม่มีเงินสินะ"ผู้ชายคนหนึงพูดขึ้นมา

"โอเรนจิ-คุง นี่นา"ยูเมะพูดขี้น

"ใครหรอ?"ฉันถามยูเมะ

"ก็โอเรนจิ โซระที่เป็นดาวโรงเรียนไง นั่งข้างๆเธอด้วยนะ"ยูเมะพูดด้วยความตื่นเต้น

"ไม่รู้จักผมหรอครับคุณหนูเนโกะชิ~"เขาพูดด้วยนำ้เสียงที่ดูถูกฉันมาก

"หน้าตาแบบนี้เนี่ยนะได้เป็นดาวโรงเรียน"ฉันพูดเบาๆ

"อย่างน้อยสาวๆของผมก็มีติดตามตลอดเวลาอยู่แล้ว"เขาพูดอย่างสบายใจมาก

"ไม่มีใครชอบคนเจ้าชู้หรอกนะคะ"ฉันพูดตามมารยาท

"เออ โอเรนจิคุงแล้วตอนนี้ไม่มีใครติดตามหรอ"ยูเมะพูดขึ้นมาขัด

"ช่วงเบรกน่ะครับ"เขาค่อยๆสงบสติอารมณ์

"เออ...แล้วที่คุณบอกกับฉันว่าไม่มีเงินแล้ว..."ฉันถามด้วยความสงสัย

"ผมจะหางานให้น่ะครับ"เขาพูดไม่คิดถึงจิตใจฉันสักนิด

"เอ๋! แต่ว่าชั้นม.ปลายเค้ายังไม่ให้ทำงานไม่ใช่หรอ"ยูเมะงงกับคำพูดของโอเรนจิคุง

"ให้ผมขอให้ก็ไม่มีปัญหานะคร้าบ"เขาพูดง่ายๆแต่ต้องคอยดูการกระทำสินะ

"ว่าแต่จะให้ทำงานอะไรหรอคะ?"ฉันอยากรู้แต่ยังไงฉันก็ทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว

"สาวรับใช้ เมดน่ะ" ฉันถึงกับช็อกกับคำพูดของเขา

"ดดดดเดี๋ยวสิ...ให้ฉันเป็นเมดเนี่ยนะ?!"งานนี้ไม่ค่อยชอบเลยอ่ะ

"เอาสิๆ เนโกะชิจังต้องทำได้ดีแน่ๆ"ยูเมะเชียร์ฉันเต็มที่

"จ...จะลองดูสักครั้งนะ"ฉันถึงกับเพลีย

"ดีเลยงั้นเย็นนี้กลับบ้านพร้อมฉันนะ"เค้าพูดนำ้เสียงดีใจ

หมดเวลาพักเที่ยง~

--------------------------------------------------------------------------------

เนโกะชิ:ฉันรู้สึกว่ามีนำ้เริ่มไหลมาจากตาฉัน ฉันอึ้งและตกใจมากเพราะเขาคือแม่ของฉันที่โดนฆ่า...

To be continue