memory book หนังสือแห่งความทรงจำ

     ผมนั่งคิดวิธีที่จะออกไปจากบ้านตั้งนาน เอาสมุดจด มาดูวิธีที่ทำไปแล้ว..."อืมมมมม.......".....ยังไงก็คิดไม่ออกง่าาาา....."ดิ๊งด๊อง!...."เสียงกริ๊งประตูหน้าบ้านดังขึ้น

"ที่นี่มีกริ๊งด้วยเหรอวะ" ผมพูดพึมพำ แล้วเดินไปที่หน้าประตูบ้าน

"อืมมมมมม" ทำไงดีวะ!! มีคนมา!! มีคนมา!! ถ้าคนคนนั่นเปิดได้! เราก็ออกไปได้!!!!

" เอ่อ....คิดว่ามีคนอยู่จริงๆเหรอวะ" เสียงคนข้างนอก

"...กูจะรู้มั๊ยละ คำสั่ง คือ คำสั่ง ต้องลักพาตัวเด็กในบ้านไปให้บอส" เสียงคนคุยกัน มีสองคน เขาจะมา.....ลักพาตัว!? ผมเหรอ.....? ผมงั้นเหรอ......? ........อ้ากกกกกกกก!!!!!ม่ายยยยยจริ๊งงงง

" เชี่ย...เล่นไรวะ ..."

" สัด....น่ากลัว ไปเห้อ...บ้านน่ากลัวชิบหาย!"  คุยกันอีกละ น่ากลัว ตรงไหน(ก็มึงไม่เห็นไง:เซลตี้-..-)

ถึงข้างนอกน่ากลัวข้างในอบอุ่น นะ (ข้างในตัวมึงเหรอ:เซลตี้-_-) (สัด มีหน้าที่เขียนก็เขียนไป(เด็กไร้นาม)

ใครก็ได้ช่วยผมที!!!!! เหอะ!.... หมดหวังอีกเราเหนื่อยเว้ยยยย นอนดีกว่า ง่วงแล้วด้วย เหอะ!!  ผมถอนหายใจแล้วก็หลับไป zzzzzzzzz......

"อืมมมม..." อะไรวะ รู้สึกอุ่นๆที่ปาก ผมคิดแล้วก็ลืมตาขึ้น

"อื้ม...." เชี่ยยยย ตกใจ ครับ ตกใจ ลืมตาขึ้นมาเจอใครไม่รู้ กำลัง....จูบ.....ผมอยู่..อร้ายยยยแกเป็นครายยย ผมพยายามรวบรวมสติ แล้วก็ผลักไอ้บ้าที่จูบผมออกไป

"มะ.....มึง..มึง!  มึงเป็นใครห๊ะ!!! มา จะ จูบ. กูทำไม สัด!!!!!" ผมพูดด้วยอารมณ์ที่สับสน ทั้งโกรธ ทั้งอาย 

แต่ทำไมหัวใจผม ถึงได้. เต็นเเรงแบบนี้(จูบแรกอิอิ:เซลตี้) ( หะ หุบปากไปเลยไอ้นักเขียกบ้า) ไม่มีทางผะ ผมเป็น ผะ ผู้ชายนะ ละ แล้ว นี่มันจูบแรกของฉานนนนนนนน

ผมพยายามมองหน้าไอ้บ้านั่นชัดๆอีกครั้งแต่.......ทำไม.  มัน. แปลกๆวะ.....มองไม่คอยเห็นเลย.....อะไรกันเนี่ย ง่วง นอน จัง อ่าาาาา. ตึง!!!!! แล้วผมก็สลบไป

"ขอโทษ ด้วยนะ...."นั้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยิน...