รักนะ เจ้าวิญญาณน้อย

     ตอนที่ 2

     ไดอารี่

     แอ๊ดดดด∼

     ฉันค่อยๆ ก้าวเท้าปีนหน้าต่างเข้ามาในข้างเดินของสถาบันอย่างแผ่วเบาที่สุด ตอนนี้ฉันคงจะไม่ต่างอะไรกับโจรปล้นบ้านคนเลยสินะ -_-

     โอ้พระเจ้า! สถาบันตอนกลางคืนน่ากลัวชะมัดยากเลย ฉันนะอยากรู้จริงๆ เลยว่าพวกยามทนอยู่ที่นี่ทั้งคืนได้ยังไง น่ากลัวอย่างกลับที่นี่มีผีสิงอยู่อย่างนั้นแหละ แถมข้างในยังหนาวอีกต่างหาก บรรยากาศที่นี่เหมือนในหนังสยองขวัญได้มีผิดเลยแหะ นี่ฉันคิดถูกหรือผิดกันแน่เนี่ยที่แอบเข้า T^T

     ตึก ตึก ตึก...

     เสียงฝีเท้าปริศนาดังขึ้นมาจากทางด้านขวา ก่อนจะค่อยๆ มีแสงปรากฏขึ้นตามมา หรือว่าเป็นผีอ่ะ กรี๊ดดดด!!! TTOTT

     "ลัลลา ลาลัลล้าาาาา∼" เอ๋? เสียงใครร้องเพลงฟะเนี่ย แบบนี้คงจะไม่ใช่ผีสินะ มันคงจะเป็นคนมากกว่า แต่เดี๋ยวก่อนนะ ถ้ามีคนเห็นฉันแบบนี้แย่สิ! ต้องรีบหนีแล้วววว T^T

     พึ่บ!

     รีบวิ่งเข้าไปหลบในห้องห้องหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ ก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูอย่างช้าๆ ไม่ให้มีเสียงจนผู้ที่กำลังเดินมาได้ยิน ฉันเดินเข้าไปในห้องที่มืดมิด ก่อนจะรีบไปปิดประตู แล้วรอ รอจนกว่าเจ้าของเสียงจะเดินหายไปจนมองไม่เห็น 

     นี่อาชีพโจรอาจจะเหมาะกับฉันก็ได้มั้งเนี่ย -_-'

     "เฮ้อ เกือบไปแล้วมั้ยล่ะเรา U_U" ฉันถอนหายใจอย่างแผ่วเบา กลัวว่าเจ้าของเสียงที่เงียบไปแล้วจะได้ยิน

     และนี่ฉันจะออกไปได้รึยังเนี่ย เสียงฝีเท้านั้นก็เงียบไปสักพักแล้วด้วยสิ...งั้นลองเปิดดูข้างนอกหน่อยดีกว่า

     ฉันบิดลูกบิดประตูอย่างแผ่วเบา มองซ้ายมองขวาก็พบกับความมืดและความเงียบ ฉันจึงหยิบไฟฉายที่ใส่กระเป๋าเป้ที่สวมมาด้วยออกมาจากกระเป๋าเป้ ก่อนจะเปิดไฟฉายแล้วเข้าไปยังห้องแล็บของพ่อ

     อยากจะบ้าตาย! มืดก็มืด แถมยังเงียบอีก ไม่ชินเลยแหะ ปกติเวลาที่ฉันมาที่นี่จะมีเสียงดังตลอด ผิดกับตอนกลางคืนลิบลับเลยแหะ ดีนะที่เอาไฟฉายมาด้วย ไม่งั้นต้องแย่แน่ๆ เลย =_='

     ตึก ตึก ตึก...

     คราวนี้ไม่ใช่เสียงฝีเท้าของใครที่ไหน เสียงฝัเท้าของฉันเอง โอ๊ย! หลอนชะมัดยากเลยแหะ ไปมาๆ เริ่มอยากกลับบ้านแล้วสิ แงงงง แม่จ๋า พ่อจ๋า หนูกลัววววว T^T

     "ห้องแล็บพ่ออยู่ไหนกันนะ มืดจนมองไม่ชัดเลย =_=;" ฉันพึมพำกับตัวเองในความมืด 

     ฉันเข้าตรงไปข้างหน้าเรื่อยๆ จนในที่สุดก็มาถึงห้องแล็บของพ่อสักที เอาล่ะ! ฉันจะต้องรู้ให้ได้เลยว่าทำไมพ่อต้องเลิกมาทำงานที่นี่ แต่ไม่ได้มาห้องนี้ตั้งนาน ข้าวของหายไปเยอะเลยแหะ แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันต้องรู้ให้ได้เลยว่าทำไมพ่อต้องเลิกทำงานที่นี่แล้วกลับไทย

     ฉันตัดสินใจเดินไปค้นของตรงโต๊ะทำงานของพ่อเป็นอย่างแรก แต่บนโต๊ะกลับว่างเปล่า ไม่มีข้าวของใดๆ อยู่บนโต๊ะ ฉันจึงเปิดลิ้นชักบนโต๊ะแต่ก็ไม่มีอะไรสำคัญเลยนอกจากขยะ =_=' ฉันจึงเปลี่ยนขึ้นไปดูบนชั้นบนแทน ก็พบกับสิ่งประดิษฐ์ที่พ่อที่ยังไม่หายไปไหน ฉันละสายตาไปมองที่ตู้ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ ฉันมองหาของที่จะช่วยบอกแต่ก็แทบจะไม่มี จนสายตาฉันเหลือบไปเห็นไดอารี่เล่มหนึ่่งที่น่าจะเป็นของพ่อ ฉันหยิบไดอารี่นั่นขึ้นมานั่งอ่าน แต่ด้วยความที่มันค่อยข้างหนามาก ฉันจึงเปิดไปหน้าท้ายๆ เล่ม ซึ่งมันเขียนขึ้นตอนปีนี้ ในไอดารี่นั้นก็เขียนแต่เรื่องสิ่งประดิษฐ์ที่พ่อสร้าง

     'ในที่สุดฉันก็สร้างมันสำเร็จ! อุปกรณ์ที่จะมองเห็นวิญญาณได้ แต่ทำไม!! ยังไม่ทันที่จะได้ลองใช้อยู่เจ้าริกะก็มียกเลิกสัญญาที่จะช่วยออกเงินให้ฉัน ฉันไม่เข้าใจเธอเลย อะไรกัน ทไมต้องตอนนี้'

     อ่านแค่นี้ฉันก็เข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว! อะไรกัน ที่ไหนได้คุณริกะก็ยกเลิกสนับสนุนพ่อ หนอย ไหนที่ผ่านมาก็พูดแต่จะช่วยสนับสนุนอย่างเต็มที่ แต่ไหนมากับคำพูด มาเลิกสนับสนุนฉันเฉย แต่เดี๋ยวก่อนนะ...พ่อประดิษฐ์ไอ้นี่สำเร็จแล้วงั้นเหรอ!!? O_O

     ฉันหันไปมองไอ้สิ่งประดิษฐ์ของพ่อด้วยความอย่างรู้อยากเห็น มันเสร็จสมบูรณ์แล้วงั้นเหรอเนี่ย...