High School full love
เขียนโดย 
ปลาดุกหนวดน้อย
วันที่ 15 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 12.42 น.
แก้ไขเมื่อ 24 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 14.18 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) รักแรกรึเปล่า?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความโรงอาหาร
" ชินจังงงง ทางนี้!" นามีร้องเรียกฉันทันทีที่ฉันก้าวเดินเข้าโรงอาหาร วันนี้โรงอาหารดูคึกคักแฮะ
โดยเฉพาะโต๊ะที่อยู่ตรงมุมโรงอาหารนั่น...ปกติแถวนั้นไม่ค่อยมีคนไปนั่งนะ เพราะส่วนใหญ่ก็มีแต่
พวกนักเลงหัวม้าไปนั่งอยู่มุมมืดอยู่ตรงนั้น แต่ทำไมตอนนี้มีแต่พวกผู้หญิง รุ่นเยาว์ ยัน รุ่นยาย
ไปสุมหัวกันแถวนั่นล่ะ?
" ตรงนั้นมีอะไรเหรอนามี?" ฉันหันไปถามเพื่อนซี้หน้าสวยที่นังเฝ้าโต๊ะอยู่กับจานข้าว...
" อ๋อ...ก็เด็กใหม่ไง คนที่หล่อๆอ่ะ" 0_0 >*< คนหล่อๆสำหรับฉันก็คือผู้ชายที่ก้มลงมามอง
ฉันแล้วถามว่า เป็นอะไรรึเปล่า เท่านั้นจ่ะ-w- เฮ้อ...คิดแล้วก็ฟิน โอ๊ะ!ฉันกลายเป็นแบบนี้อีกแล้ว
" อะ อ๋อ...เด็กใหม่หรอ" ฉันหลุดออกจากห้วงความคิดของตัวเอง
" ก็ใช่ อย่าจำผิดเชียวนะ เพราะเด็กใหม่หล่อๆนั่นน่ะ เป็นแฝดกัน" หืม?
" แฝดเหรอ?" ได้ยินแล้วถึงกับอึ้ง โรงเรียนนี้ไม่เคยมีเด็กแฝดให้ฉันเห็นเลยนะเนี่ย ถึงว่าล่ะ...
ทำไมยัยผู้หญิงพวกนี้ถึงเอาแต่แหกปาก...ไม่เคยเห็นแฝดนี่เอง หรืออาจจะมีแค่เราที่ไม่เคยเห็น
=_=
" นี่ชินจัง!กินข้าวเถอะ..." นามีร้องเตือนสติฉัน
" อะ อ๋อ ข้าวเหรอ นั่นสินะ แฮะๆ^0^;"
" เธอ...โอเครึเปล่าเนี่ย?" 0_o นามีหรี่ตามองฉัน
" นี่! ฉันไม่ได้บ้านะยะ.."ฉันสวนกลับ
" อ่ะๆ งั้นกินข้าวกัน..." นามีรีบเปลี่ยนเรื่อง
" นี่ฉันดูบ้ามากเลยเหรอเนี่ย..." ฉันสบถขึ้นเบาๆ
ที่บ้าน ห้องนอน
เฮ้อ...ให้ตายสิ! ทำไมฉันถึงดูเปลี่ยนไปขนาดนี้นะ จะไปโทษผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้...เพราะฉันแอบ
ชอบเขาข้างเดียว เขาไม่ผิดหรอก เดี๋ยวนะ! ถอนคำพูดๆๆ ฉันยังไม่ได้ชอบเขาซักหน่อย
ก็แค่เก็บไปมโน...
" คนอย่างฉันเข้าหายากนะ! จะบอกให้ คิก คิก คิก" ฉันพร่ำเพ้อพรรณนาอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า
จินตนาการของ ชินจัง...
" ฉันชอบเธอจริงๆนะชินจัง! รับรักฉันเถอะนะ" ผู้ชายคนนั้นขอร้องอ้อนวอนฉันจนแทบจะกอดขาฉัน
" ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจ โทษทีนะ" ฉันตอบอย่างเกรงๆ
" ฉันจะเป็นผู้ชายที่ทำให้เธอมีความสุขตลอดไปเลยนะ!" >< เหมือนที่พระเอกบอกนางเอกเลย
" นายจะไม่รักใครนอกจากฉันใช่มั้ย?" ฉันถามเพื่อความชัวร์ก่อนจะตัดสินใจ ปฎิเสธก็บ้าแล้วค่ะ!
ผู้ชายที่แสนจะหล่อเหลา แถมยังพูดให้เราไว้วางใจเขาขนาดนี้..
" ฉันรักเธอคนเดียว รักมาตั้งนานแล้วล่ะ..." ><
" คำพูดผู้ชาย...ฉันจะไปเชื่อได้ยังไงกัน>*-" ฉันทำเป็นเล่นตัว
" เอาจูบฉันเป็นประกันมั้ยล่ะ:D" โอ๊ะ! นี่เขา...
" นายคิดจะทำอะไรกันแน่" ฉันเริ่มเขินขึ้นทุกที ยิ่งมองใบหน้าหวานๆของเขาก็ยิ่งหวั่นไหวขึ้นทุกที
" ตอบฉันก่อนสิ ว่าเธอก็รักฉัน..ฉันถึงจะไม่จูบเธอ" อุ๊ย!ไม่อยากตอบละ>0<(สัญชาตญานโผล่)
"..." ไม่ใช่ว่าฉันอยากจูบกับเขามากนักหรอกนะ(โกหก!)...แต่เพราะว่าฉันมัวแต่เหม่อมอง
เขา ที่กำลังจ้องมองฉันด้วยสายตายั่วยวน...
" ไม่ตอบสินะ:D" เขายิ้มอย่างมีเลศนัยนั่นเหมือนกับสัญญาณบางอย่างที่เตือนฉัน...
" ดะ เดี๋ยว! เฮือก..." ยังไม่ทันขยับปากพูดให้รู้เรื่อง เขาก็ดันจู่โจมฉันด้วยริมฝีปากบางที่ประกบ
ริมฝีปากฝ่ายคนขี้แพ้อย่างฉัน...จากการประโลมจูบอย่างอ่อนโยนก็เริ่มร้อนแรงขึ้นในไม่กี่วินาที...
ความเป็นจริง
" คิก คิก คิก..." ฉันได้แต่เขินกับตัวเองเหมือนคนปัญญาเสื่อม=_=
มีโอกาสมั้ยนะ...จะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงกับฉันมั้ยนะ?...หรือว่าฉันคงได้แต่ฝัน เฮ้อ...
" ชินจัง!!! มีเพื่อนมาหาน่ะ" เสียงแม่ร้องเรียกฉันลั่นบ้าน...
"ค่า~~" ฉันขานรับแล้วลุกจากเตียงนุ่มเพื่อนลงไปหา เพื่อน ว่าแต่...ยัยนามี เนี่ยนะจะมาหาฉัน
ตอนค่ำ เพราะพ่อแม่ของยัยนั่นหวงลูกอย่างกับ ไข่ในหิน. ช่างเถอะ สงสัยพ่อแม่ยัยนั่นคงปล่อย
ลูกแล้วล่ะมั้ง...
" นามีเหรอคะแม่?"ฉันถามแม่เมื่อเดินผ่านท่าน
" ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้...คงมาจีบแกอีกล่ะมั้ง?" ผู้ชาย!?...ฟึบ! ฉันรีบหันหลังกลับทันทีแต่ทว่า...
" อะแฮ่ม! ออกไปดูเดี๋ยวนี้" แม่ยืนขวางฉันด้วยท่าทางน่าเกรงขาม
" แม่คะ...เลิกหวังเถอะว่าหนูจะ.."
" แกโชคดีแค่ไหนแล้วรู้มั้ย! ได้พันธุกรรมสวยๆจากฉันไปแล้วยังไม่รู้จักใช้ให้เป็นประโยชน์"
=0=;
" ก็หนูไม่ได้บ้าผู้ชายนี่คะ!" ฮึ่ยยย
" นี่แกจะบอกว่าฉันบ้าผู้ชายเหรอฮะ! ถ้าฉันบ้าผู้ชาย ฉันก็คงไม่ได้แต่งงานกับพ่อแกหรอกย่ะ!"
ก็จริงอยู่...หลังจากที่แม่คลอดฉันได้ไม่นาน พ่อก็ดันจากเราไปเพราะพ่อถูกยิงขณะที่สู้กับกลุ่มผู้
ก่อการร้ายที่บุกเข้ามาในน่านฟ้าเมืองไทย พ่อของฉันเป็นทหารอากาศ แต่อย่างน้อยก็น่าภูมิใจที่
พ่อยอมสู้เพื่อประเทศชาติ. และนั่นบทเรียนครั้งใหญ่ที่ทำให้ฉันแข็งแรงจนถึงทุกวันนี้
แอ๊ดด
ในที่สุดฉันก็ออกไปเปิดประตูหน้าบ้านเพื่อพบกับ...
" เธอ..."0_0 ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้น
" นะ นาย.." ใครจะไปรู้ล่ะว่า..ผู้ชายที่แม่พูดถึงก็คือ เขาคนนั้น! คนที่ฉันเฝ้าพร่ำเพ้อเหม่อหา...
ละ..แล้วเขารู้จักบ้านฉันได้ยังไงกัน
" เธอทำไอ้นี่หล่นไว้น่ะ..." หืม..ผ้าเช็ดหน้า>< นี่มันรู้สึกดียิ่งกว่ามโนอีกนะเนี่ย! ว่าแต่...ฉันไปลืม
ไว้ที่ไหน เมื่อไหร่?
" ขอบใจนะ...ว่าแต่นายรู้จัก.."
" บ้านเธอน่ะเหรอ...ฉันถามจากพวกผุู้ชายที่โรงเรียนน่ะ" เหรอ?รู้ดีจังนะ ไอ้พวกบ้า!
" แล้วใครกันที่.."
" ไว้เจอกันนะ.ชินจัง " เขาพูดทิ้งท้ายไว้ด้วยสีหน้าที่ยากจะเดาออก แต่นั่นมันทำให้ฉันโคตรฟิน!
กรื๊ดดด นี่เขารู้จักชื่อฉันด้วย!!! อ๊ากกก...เขินโว๊ยยยย ตึกตัก ตึกตัก หัวใจบ้า! เลิกเต้นแรงซักที
ในบ้าน
"แหม่ๆ หน้าแดงกลับมาเชียวนะจ้ะ" แม่พูดขั้นทันทีที่สังเกตุสีหน้าของฉัน
" มันแดงขนาดนั้นเลยเหรอคะ 0//0." ฉันหันไปถามแม่ที่ยืนอยู่ข้างๆ
" แดงอย่างกับจะระเบิดเลยล่ะ! แหม่...ทำเป็นปากดี ชอบเขาเข้าแล้วสิท่า!" ฉึก!แทงใจเหลือเกิน
" นะ...หนูไม่ได้ชอบเขาซักหน่อย" ฉันรีบแก้ตัวทันที
" โฮะๆๆ หัดมีใจกับเขาซักที นังลูกคนนี้.." แม่นะแม่ =//= ระ..หรือว่าจะเป็นแบบที่แม่พูดนะ
เขาอาจจะเป็นรักแรกของฉันก็ได้ แอร๊ยยย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
