รักนี้ที่ โรงเรียน

ณ มหาวิทยาลัย วันจบภาคการศึกษา ของ รุ่นพี่ ปี 4 วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วสำหับนักศึกษาปี 4 เรียกได้ว่าทุกคนก็จะจากลากันไป ด้วยดี มีอนาคตใหม่ ๆ 

หน้า มหาวิทยาลัยตอนนี้ นักศึกษาทุกคนก็มายืนต่อแถวเพื่อทำการ ใส่กำไล เพื่อแสดงตัวว่ามีสิทธิเข้างานนี้ ซึ่ง ผ.อ. ก็เป็นคิดเรื่องนี้เอง 

 นักศึกษาหน้าตาดีคนนึง นามว่า ซีโน่ ก็เอ่ย พร้อมกับยื่นแขนให้ เจ้าหน้าที่ ''เขาจะให้พวกผม ใส่เจ้านี้ ทำไมกันละครับ '' พ้อมกับทำหน้าตาเซ็ง ๆ 

เจ้าหน้าที่จึงตอบไปส่งๆ ''อย่าถามมากเลยไอ้หนู มันก็ไม่มีอะไรหรอก ''

เพื่อน ของเค้า ที่มีผมสีม่วงหน้าตาหวานแหวว ได้พูดเสริม พ้อมกับยื่นมือต่อคิวจากซีโน่ '' ใช่ๆ แล้วแกจะถามมากมาย ขี้สงสัยอะไรหนักหนาละห๊าา'' 

'' เอาๆน้าา ๆ จะมากัดกันทำไมในแถว '' หนุ่มขี้อาย ดัซส์ พูดขัดเอาไว้ก่อน จากนั้นก็มีมือจากไหนไม่รู้ มาสวมเข้าที่เอวของ ดัซส์ช้าๆ แน่นอน หนุ่มฉลาดเจ้าเล่ เดม่อน '' ช่ายยยนั้นสิ เนอะ ดัซส์ พวกเราเข้า งานดีดว่า ''  '' เอ๊ะ มะม่อน เอามือออกไป ก่อนสิ '' หนุ่มขี้อาย ดันมือ 

'' ป่ะๆ เข้าไปนั่งกันดีกว่า '' แล้วทุกคนก็พากันเข้า รั่วมหาลัย 

ณ ห้องประชุมใหญ่ ภายในที่เต็มไปด้วยโต๊ะอาหารสำหรับนักเรียนและอาจาย์ และแล้วทุกคึนก็เงียบลง เพราะตอนนี้ ผ.อ. ได้อยู่บนเวที เพื่อทำการพูดถึงวันสำคัญวันนี้ 

 

ผู้อำนวยการกล่าว ''สวัสดี ๆ นักเรียนทุกคน วันนี้ก็คงจะเป็นวันสุดท้ายแล้วสินะ ที่จะได้เจอ หน้ากัน แหม่ๆ ฉันนะไม่อยากให้ จากกันไปไหนเลย '' พร้อมกับยิ้มมุมปากขึ้นช้าๆ '' นั้นสินะ ทำไงดี แต่พวกเธอ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก นะ เดะเราคงได้อยู่กันอีกยาว ''

'อะไรของเขา นะ วันนี้ก็จากกันแล้วนี่ ' ลีโอ หนุ่มหน้าหวาน เอ่ยขึ้นด้วยท่าทางสงสัย 

'นั้นสินะ แต่มันอาจจะเป็น แค่มุกขำๆละมั้งง ' ดัซส์ เพื่อนร่วมโต๊ะแสดงความคิดเห็น 

'' ไหนๆวันนี้ก็ เป็นวันสำคัญแล้วเนี่ยย ฉันเองก็ มีของขวัญ เล็กๆน้อยๆ ให้ทุกคน '' ผ.อ. พูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูจิงใจ แต่วาวตามัน แปลกๆ ''พวกเธอเห็น กำไลที่ข้อมือตัวเองกันรึเปล่า ลองดึงมันออก สิ ... มันดึงไม่ออก ใช่มั้ยละ ฮา ๆ ๆ '' เขาหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ แต่อีกด้านนึง ทุกคนกลับประหลาดใจ 

'เฮ้ๆ ! แบบนี้มันไม่ตลกนะ ดึงไม่ออกนะเว้ยย ' ซีโน่ พยายาม ดึงมันด้วยกำลังก็ไม่ออก ในขณะที่ เดม่อนกำลังใช้ความคิด แต่ก็ไม่ออก  'บ้าเอ้ยย มันทำมา จากอะไรเนี้ย ก็แค่ยางธรรมดานี่ ' 

 'เอาๆละๆ ทุกคนใจเย็นๆก่อน อย่าเพิ่งรีบตื่นเต้นเลย กำไลนั้่นนะก็ แค่ยางธรรมดา แต่ฉันร่ายมนต์ ไว้ไงละ เลยดึงไม่ออก ..' 'ตาแก่บ้าา เวทมนต์บ้าบออะไรกันเล่าา มีที่ไหนนอย่ามาตลกนะ' ลีโอเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่ได้  ' แต่ก็อย่างว่าแหละนะ ฉันไม่อยากให้พวกเราจากกันไปไหน นี่นา มาอยู่เล่นเกมกัน ก่อนดีกว่าา.. ' ทุกอย่างตอนนี้ ดูเงียบไปหมด กับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น  'ฉันจะอธิบาย เกมของเรา ง่ายๆเลยนะ ใคที่สามารถผ่านมันไปได้ ก็จะได้ออกจาก มหาวิทยาลัยนี้ แต่ถ้าไม่ ..อ้ะ! ฉันลืมอะไรไป นี่.. ' ผ.อ. ก็หยิบบางอย่างขึ้นมา นั้นก็คือ ลีโมท อันเล็กๆขึ้นมา ถือไว้ แล้วกดไปที่ปุ่มของมัน ทันใดนั้น จึ๊กก!  

'โอ้ยย อะไรเนี่ย เจ็บข้อมือซะมัด ' ดัซส์ จับที่ข้อมือของตน แล้วเห็นว่ามีเลือดไหลออกมา คนอื่นๆก็เช่นกัน 

' อ่าาา.. เรียบร้อย ที่จะบอกนั้นก็ คือ ถ้าใครไม่ผ่านละก็ ระเบิดที่ฉันฝั่งไว้ในข้อมือทุกคน ก็จะ ทำงานนะสิ ' เขายิ้มออกมาเหมือนกับ ทั้งหมดนนี่ เป็นเรื่องธรรมดาซะงั้น

' อ้อ! ยังมีข่าวดีสำหรับพวกเธอนะ ทุกคนแล้วตั้งแต่มาเรียนที่นี้ ก็มีพลังเวท กันหมดนั้นแหละ แต่แค่ไม่มีการฝึกฝน อะนะ แต่จะมีเวทอะไร ก็ ไปค้นหากันเองละกัน มันสามารถ ช่วยพวกเธอได้ ขอให้สนุกกับเกม ละกันนะจ๊ะเด็กๆ ... ฮาๆ! ' และได้มีฟ้าผ่าลงมา ตรงที่เขายืน แล้วเขาก็หายไป 

..... ตอนนี้ทุกอย่างเงียบสนิท ได้ยินแม้กระทั่งเสียงแอร์ ในหอปะชุม 

หนุ่มทั้ง4 เอ่ยกันเป็นเสียงเดีย ว   '' นี่.. มันบ้าอะไรกันนนนนเนี่ย  ''