ถึงคราวนางร้าย ทะลุมิติ

พราวนภา  เล่าเรื่องราวของตัวเอง โดยอ้างอิงนิทาน ให้เข้าใจว่าเป็นเรื่องราวของหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งไม่ใช่เธอ ด้วยเพราะเธอมั่นใจว่า  เรื่องราวของตัวเธอนั้น  เป็นเรื่องเหลือเชื่อเกินกว่าจะเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง และผู้ที่เธอถ่ายทอดให้ฟังนั้นก็เป็นคนปัญญาอ่อน ที่คงเชื่อว่ามันเป็นเพียงนิทานเรื่องหนึ่ง   โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่า  เป็นการทำให้คน(แสร้ง)ปัญญาอ่อนข้างๆเธอนั้น ได้รู้คำตอบที่สงสัยมานานเกี่ยวกับตัวตนของเธอ

"โหๆ ยอดเลย! นิทานของนางฟ้าสนุกดี เราไม่คิดมากแ้ล้วล่ะ! ถ้ามีนางฟ้าอยู่นะ  ไม่ว่าเราจะต้องเจอกับอะไร เราก็ไม่กลัวอีกแล้วล่ะ! ฮ่องเต้หนุ่มเอ่ยขึ้นมา

"เก่งมากเพคะ สู้ๆนะเพคะฝ่าบาท หม่อมฉันจะช่วยฝ่าบาทสุดความสามารถเลยเพคะ"

หลังจากนั้นอันหนิงและอี้หนานก็กลับมา  หลังจากดำเนินการตามคำสั่งเรียบร้อยแล้ว  "ข้าได้เรียนนายท่านให้ทราบตามที่คุณหนูสั่งแล้วเจ้าค่ะ"

    "เอ่อ... คุณหนูเจ้าคะ นายท่านให้มาบอกว่า หลังจากคุณหนูกลับถึงบ้านแล้ว          

นายท่านมีเรื่องจะคุยกับคุณหนูตามลำพังน่ะเจ้าค่ะ ตอนนี้นายท่านกำลังรออยู่ที่ห้องโถงน่ะเจ้าค่ะ ฮูหยินใหญ่และคุณหนูใหญ่ไม่อยู่บ้าน นายท่านวานให้ไปทำธุระข้างนอกน่ะเจ้าค่ะ"

งั้นเหรอ? ขอบใจนะอันหนิง งั้นข้าคงรีบกลับบ้านก่อนแล้วล่ะ เดี๋ยวท่านพ่อจะรอนาน"                    " ฝ่าบาทเพคะหม่อมฉันทูลลาก่อนนะเพคะ ส่วนเรื่องการรับตำแหน่งฮองเฮาเข้าวังนั้น  หม่อมฉันยังขอไม่เข้าวังตอนนี้นะเพคะ  เพราะหม่อมฉันอยากจะเตรียมการอะไรก่อน รวมถึงต้องการสืบข้อมูลบางอย่างก่อนเข้าวังน่ะเพคะ เพื่อจะได้รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไปน่ะเพคะ หม่อมฉันขอเวลาอีก 7 วันเพคะ"

"อือ! ได้สิ เจ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็ตามใจเจ้าเลยแล้วกัน"               หลังจากสองสาวนายบ่าวจากไป อี้หนานก็เอ่ยขึ้นว่า

"ฮองเฮาช่างทรงเป็นหญิงที่ปราดเปรื่องและมั่นใจในตนเองมากเลยนะ       พะยะค่ะฝ่าบาท  ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนเดียวกันกับหลิวเฟิงเซียน ผู้หัวอ่อน ขี้อาย ขี้กลัวจนถูกกลั่นแกล้งเลย"

"หึ  ก็เพราะว่าตัวตนของนางไม่ใช่หลิวเฟิงเซียนน่ะสิ นางคือดวงดาวที่พร่างพราวอยู่บนท้องฟ้าต่างหากล่ะ" ฮ่องเต้หนุ่มกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

ทางด้านพราวนภา เมื่อมาถึงบ้านก็รีบเข้าพบคหบดี ที่นั่งรอที่ห้องโถงอยู่ก่อนแล้ว   "ได้ยินเรื่องที่เจ้าคิดจะทำจากอันหนิงแล้วล่ะ เป็นเรื่องที่น่าชื่นชมยิ่งนัก ที่คิดจะทำเพื่อช่วยฝ่าบาทให้พ้นจากมรสุมของผู้คิดไม่ซื่อ   แต่เจ้าจะช่วย บอกข้ามาหน่อยได้หรือไม่ว่า  เจ้าเป็นใครกันแน่? เจ้าไม่ใช่เฟิงเอ๋อบุตรสาวของข้าใช่หรือไม่?"

"หลังจากได้ยินคำถามอันหนิงตกใจรีบมองหน้าเจ้านายสาวของตนทันที  ส่วนพราวนภาก็อึ้งไปเล็กน้อย  และก็กลับมามีสีหน้านิ่งสงบไม่ได้ตื่นตกใจแต่อย่างใด เพราะเธอรู้ดีว่าผู้เป็นพ่อย่อมต้องรู้จักลูกสาวของตนดีอยู่แล้ว ซึ่งเธอแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดจึงไม่แปลกที่อีกฝ่ายจะรับรู้     "ใช่ แล้วเจ้าค่ะ ข้าไม่ใช่ หลิวเฟิงเซียน" หลังจากนั้นเธอก็ได้เล่าเรื่องราวของเธอออกไปตามตรง    หลังจากที่เธอเล่าจบ หลิวจงไห่ ก็ถอนหายใจอย่างเศร้าสลด

"เฮ่อ... มันเป็นความผิดของข้าเองที่ไม่ได้ให้การปกป้องเฟิงเอ๋อ อย่างที่ควรจะทำ  พอตอนนี้คิดได้มันก็สายไปเสียเแล้ว

ข้าช่างเป็นบิดาที่แย่เสียจริง"                      

"ข้าต้องขอแสดงความเสียใจกับ ท่านด้วยนะเจ้าคะ   ไม่ทราบว่าท่านรังเกียจข้าหรือเปล่า ที่มาอยู่ในร่างบุตรสาวของท่าน?"  พราวนภากล่าวแสดงความเสียใจพร้อมเอ่ยถาม

"ไม่ๆ ข้าไม่ได้รังเกียจเจ้าเลยสักนิด มันคงเป็นกรรมของบุตรสาวข้าเอง  ข้ารู้สึกสงสัยตั้งแต่แรกแล้วล่ะ เพราะเฟิงเอ๋อเป็นคนหัวอ่อน นางกลัวเกรงฮูหยินของข้า และพี่สาวของนางมาก ถึงถูกกลั่นแกล้งอย่างไรก็ไม่มีทางกล้าตอบโต้หรือป้องกันตัวอะไรหรอก แล้วยิ่งเมื่อได้รู้สิ่งที่เจ้าคิดทำข้าก็ยิ่งมั่นใจว่าเจ้าต้องไม่ใช่นางแน่  ในตอนนี้นางหมดกรรมของนางแล้ว ในเมื่อชะตาลิขิตให้เจ้ามาอยู่ในร่างของนางแล้ว ก็อยู่ด้วยกันเสียที่นี่เถอะ จากนี้ต่อไปข้าจะถือว่าเจ้าเป็นบุตรสาวบุญธรรมของข้าอีกคนก็แล้วกัน