หน้าหวานแบบนี้ผมขอชิมได้มั้ยครับ ( Yaoi ) 18+

               แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องกระทบหน้าเด็กหนุ่มที่อยู่บนเครื่องบิน เส้นผมสีน้ำตาลแดงสวยหน้าเรียวยาวเหมือนผู้หญิง ริมฝีปากเล็กอมชมพู

               ''ดิ๊งด่องงงงงงง ในขณะนี่ได้ถึงสนามบินสยามประเทศไทยแล้วค่ะกรุณาลงเครื่องได้ค่ะ ตรวจเช็ดของๆท่านก่อนลงน่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ''

               ''อะอืมมมมมมมมมม ถึงแล้วหรอเนี่ยรู้สึกเหมือนหลับไปสิบชาติเลยอะเรา อะเคเรามาแล้วน่ะประเทศไทย Lat go ''

              ผมชื่อสมายเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศลมาที่ประเทศไทยเพื่อมาหาพ่อที่มาประเทศไทยเมื่อ 10 ปีที่แล้ว  ตอนนี้ในหัวผมมีแต่ความคิดว่าตอนนี้จะไปอยู่ทึี่ไหนดีเพราะกรุงเทพมันก็กว้างเกินไป

              ผมตัดสินใจยิบข้าวของที่เอามาไปที่แท็กซี่แล้วบอกคนขับให้ไปที่โรงแรมที่ใกล้ที่สุด

              '' ถึงสักที เอาละที่เหกลือก็แค่จองห้องแล้วเก็บเสื้อถ้า แล้วไปห้าง อะเค รอไรเล่า แจวกันโลด ''

              ผมเอาข้าวของมาเก็บที่ห้องอย่างด่วนเพราะรู้สึกเหมือนท้องจะร้องแล้ว เพราะยังไงกำลังต้องเดินด้วยท้องอยู่ดี

               ผมเดินไปที่แท็กซี่แล้วบอกให้ไปห้างแถวๆนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

               '' เอาล่ะถึงแล้วววว ก่อนอื่นเลยไปแผนกทำขนมหวาน Lat goooooo ''

              ในระหว่างทางผมไม่ได้มองที่อื่นมองสินค้าที่เขาจัดวางไว้แล้วเดินตรงไปโยไม่คิดเลยว่ามีคนข้างหน้ารึป่าว แต่อยู่ผมก็รู้สึกเหมือนไปชนอะไรที่มันใหญ่เข้าจังๆ

              '' อะ Im so sorry .''  ผมดันไปขอโทษเข้าด้วยภาษาอังกฤษเขาจะรู้เรื่องรึป่าวน่ะ(ก็ต้องรู้อยู่แล้วล่ะ ถ้าไม่รู้แม่งโง่ )

              ผมเงยหน้าขึ้นมาพบกับชายร่างสูงผมสีดำ แต่งตัวเหมือนคนญี่ปุ่น แต่หน้าตาเขาน่ากลัวมาก ผมเลย Im sorry ตลอดทางที่จะไปจากตรงที่เขาอยู่

             '' โอ้ตายแล้วเราเกิบตายแล้วมั้ยล่ะ เอาล่ะยังไงก็อยู่ห่างๆดีกว่า ไปหาของกินต่อ''

              ผมเดินไปที่โรงอาหารเพราะยังไงก็คงทำอาหารไม่ทันแล้วล่ะ ผมเดินไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่น เพราะผมชอบอาหารญี่ปุ่นมาก แต่ในทันใดนั้นเองถึงกับอึ้งแปป ผู้ชายคนที่ผมเจอนี่น่า แถมสบตากันแล้วด้วย หายใจเข้าออกช้าๆ เราไม่รู่จักๆ

               ผมเดินไปสั่งซูชิ1ชุดแล้วเดินไปนั่งที่ตรงข้ามฝั่งของผู้ชายคนที่เจอ   แต่ที่แปลกก็คือ คุณจ้องผมทำไมหน้าผมเหมือนพ่องงงงงคุณหรอ

              เมื่อซูชิมาผมก็กินให้เร็วที่สุดเท่าทีึ่จะทำได้ แล้วรีบกลับบ้าน 

            ผมรู้สึกว่าอากาศด้านนอกมันสดชื่นดีเลยเดินกลับโรงแรมไปแต่ในระหว่างทางที่กลับผมรู้สึกว่ามีคนตามพอผมหันไปเห้ยไอคนนั้นนี่นา รอไรครับ วิ่งสิิ

            '' แม่งเถอะตามมาทำไมม่ายยยยยยยยยยยย เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน ย้าาาาาาาาาาาาาาาาา''

              พอผมถึงโรงเเรมก็บึ่งไปที่ห้องแล้วรีบนอนแล้วในที่สุดผมก็อยู่ในช่วงการหลับใหล

        ////////////////////////////////////////////////////////////////////////

             เอาล่ะ I ไม่ขออะไรมากขอให้สนุกกับนิยาย แล้วติดตาม I ไปตลอดน่ะ