H.O.P.E.

H.O.P.E.3

ก็คือเธอ ก็คือฉัน

 

“แล้วนายเป็นใคร ฉันไม่เคยเห็นหน้าเลย”ออกัสไม่ชอบสีหน้าไม่เป็นมิตรที่มองเขามาแม้แต่น้อย ดวงตาคมที่กวาดขึ้นลงมองสำรวจเขาอย่างไร้มารยาททำให้เขารู้สึกไม่ค่อยพอใจชายหนุ่มตรงหน้าเสียเท่าไร น้ำเสียงถามเมื่อครู่ก็ดูไม่ค่อยอยากจะทำความรู้จักกับเขาเสียด้วย

 

“ออกัสเพิ่งมาทำงานแผนกฉันวันแรก เขาเป็นวิศวกรฝ่ายแมคคานิกส์น่ะ”ปีเตอร์แนะนำตัวเขาด้วยรอยยิ้มในฉบับคนที่ร่าเริงและเป็นกันเอง

 

“อ้อ ช่างเครื่องใหม่นี่เอง”ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงดูถูกขณะที่ออกัสพยายามจะปั้นสีหน้าเป็นมิตรกลับไป เขายื่นมือออกมาหวังจะทักทายแบบสากล ซึ่งชายหนุ่มก็ทำท่ายื่นมือจะมาจับมือเข้าเหมือนกันแต่ก็กลับชักออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนรังเกียจ เขาล่ะไม่ชอบผู้ชายคนนี้เลยจริงๆ “ฉันชื่อโทมัส ฮอลตัน อยู่ตำแหน่ง energy inventor ดูแลระบบพลังงานของฮิวแมนไนท์ทั้งหมด รวมถึงพลังงานของทั้งแลปนี้ด้วย”

 

“คุณหมายถึงระบบพลังงานของฮิวแมนไนท์ ที่ใช้แก๊สไนโตรเจนเป็นแหล่งพลังงานน่ะเหรอ”ออกัสถามด้วยเสียงประหลาดใจ เขาเคยศึกษาเรื่องการแปลงไนโตรเจนในอากาศมาเก็บไว้ในรูปแบบพลังงานมาก่อน มันเป็นงานวิจัยที่สุดยอดมากในวงการวิศวกรรมในยุคนี้ ถึงเขาจะไม่ชอบหน้าผู้ชายคนนี้แต่ก็ต้องยอมรับว่าโทมัสคนนี้มีฝีมือเก่งไม่น้อย

 

“ระบบไนโตรเจน ฉันเป็นคนพัฒนามันจนได้พลังงานเกือบ100% ไม่งั้นฮิวแมนไนท์ก็ต้องคอยเติมไนโตรเจนเหมือนพวกหุ่นรุ่นเก่าๆกากๆ งานระดับนี้ช่างเครื่องอย่างนายไม่มีปัญญาทำหรอก”น้ำเสียงอวดตัวและเหยียดคนอื่นทำให้ออกัสกระตุกยิ้มขึ้นมานิดหนึ่ง คิดว่าเขาจะสู้คนไม่ได้รึไงกัน

 

“งั้นรอดูละกันครับ ว่าช่างเครื่องอย่างผมจะทำอะไรได้บ้าง คุณเด็กปั๊ม”

 

“นี่นาย!!”

 

“เอ่อ โทมัส เดี๋ยวฉันขอตัวพาออกัสไปดูแผนกไบโอดีไซน์ก่อนนะ”ปีเตอร์ที่เห็นท่าไม่ดีรีบออกตัวขัดขึ้นมาก่อนที่โทมัสจะถลาไปชกหน้าเด็กใหม่อย่างออกัส ถ้าขืนเกิดเรื่องขึ้นมา เขาคงจะโดนดอกเตอร์เกรย์ตำหนิไปด้วย “นายไปทำงานต่อเถอะ ต้องส่งรายงานความก้าวหน้าให้ดอกเตอร์วันนี้ไม่ใช่เหรอ”

 

“ห่วงงานตัวเองเถอะปีเตอร์ ฉันไปพบดอกเตอร์ดีกว่า เสียเวลกับพวกนายนานไปแล้ว”โทมัสหันก้มหน้าลงมามองปีเตอร์นิดหนึ่งเพราะความสูงที่ค่อนข้างต่างกัน ก่อนจะทำเสียงหึในลำคอและหันกลับมามองออกัสอีกครั้งพร้อมรอยย้ิมดูถูก “ยินดีที่ได้รู้จักนะ ช่างเครื่อง” 

 

เสียงถอนหายใจของปีเตอร์ดังขึ้นเมื่อโทมัสเดินออกจากประตูไป เขาหันกลับมายิ้มแห้งๆให้ออกัส เข้าใจว่าชายหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนจะเดินนำไปทางออกอีกทางจากที่ออกัสเข้ามา

 

“คนในห้องแลปนี้นี่ไม่ธรรมดากันทั้งนั้นเลยนะ”ออกัสเอ่ยแซว พลางหันไปยิ้มให้กับมาริยงที่ส่งจูบมาหาเขาจากโต๊ะทำงานและอแมนด้าที่ขยิบตาให้เขาอย่างมีความหมาย ชายหนุ่มรีบเร่งฝีเท้าก็จะโดนสายตาหว่านเสน่ห์ของสองคนนั้นจู่โจมเสียก่อน

 

“นายอย่าไปถือสาเขาเลย โทมัสน่ะชอบข่มคนอื่นเพราะเขามีเส้นสายกับรัฐบาลน่ะ พ่อแม่เขาเป็นเจ้าของธุรกิจพลังงานให้ทุนสนับสนุนโครงการนี้ตั้งหลายร้อยล้าน”ปีเตอร์พูดขณะเอื้อมมือไปวางสแกนลายน้ิวมือที่แท่นแก้วหน้าตาล้ำสมัยที่โผล่ขึ้นมาจากพื้น “ในยุคนี้น่ะเหลือคนรวยระดับนี้อยู่ไม่กี่คน ส่วนมากถ้าไม่ล้มละลายก็ฆ่าตัวตายไปแล้ว ทางที่ดีนายอย่ามีเรื่องกับเขาเลย”

 

“ไม่เป็นไรฉันไม่ถือสาคนแบบนั้นหรอก”ออกัสเอ่ยพลางกวาดตามองทางเดินที่เชื่อมกับทางเดินแรกที่เขาเดินผ่านมา ประตูห้องโปรแกรมด้านนี้เปิดสู่ทางเดินด้านที่มีเทเลพอร์ตั้งอยู่ ประตูกระจกที่ปิดกั้นทางเข้าเทเลพอร์ตไว้สะท้อนภาพผนังของทางเดินแทนที่จะเป็นเงาของเขาหรือผนังในเทเลพอร์ตเหมือนจะเป็นระบบป้องกันบางอย่างที่ซ่อนเทเลพอร์ตให้พ้นจากสายตาของผู้บุกรุก

 

‘ติ๊ดๆ’เสียงสัญญาณเตือนเปิดระบบของเทเลพอร์ตดังขึ้น พร้อมกับประตูกระจกค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นความมืดภายใน “นายต้องสแกนลายน้ิวมือก่อนเข้านะ ไม่งั้นสัญญาณบุกรุกจะดังเอา”

 

ปีเตอร์หันกลับมามองออกัสที่เงียบไปอย่างผิดปกติ เขาเห็นออกัสหยิบกระป๋องบางอย่างมาพ่นอย่างรีบร้อน “นั่นนายทำอะไรน่ะ”

 

“ฉันเป็นหอบหืดน่ะ เลยต้องพกยาติดตัวไว้”ออกัสกล่าวขณะรีบเก็บกระป๋องสีขาวในมือลงในกระเป๋ากางเกง

 

“เฮ้ย จริงสิ เป็นหนักมากรึเปล่าเนี่ย ถ้าไม่ไหวบอกก่อนนะ”ปีเตอร์พูดเสียงตกใจอย่างเป็นห่วง

 

“ไม่เป็นไรๆ ฉันชินแล้วล่ะ”ออกัสบอกปัดด้วยรอยย้ิม

 

“งั้นเดี๋ยวฉันจะพานายไปดูส่วนสุดท้ายแล้วกัน”ปีเตอร์กล่าวก่อนจะหายเข้าไปในความมืด ออกัสจับกระป๋องสีขาวผ่านกางเกงให้มั่นใจว่าเขาเก็บมันไว้กับตัวเช่นเดิมแล้ว แล้วจึงเอื้อมมือข้างหนึ่งไปสแกนลายน้ิวมือบนแท่นกระจกตามที่เขาเคยเห็นปีเตอร์ทำและเดินเข้าสู่ความมืดภายในเทเลพอร์ต

 

 

 

“ถึงแล้ว ที่นี่เป็นห้องทำงานของมีอา”เสียงปีเตอร์ดังขึ้นขณะที่ออกัสต้องกระพริบตาถี่ๆเมื่อแสงไฟแยงตาทันทีที่ประตูเทเลพอร์ตเปิดออก ออกัสกวาดตามองไปรอบๆห้องที่เต็มไปด้วยตู้กระจกทรงกระบอกสูงเหนือหัวเขา ภายในบรรจุร่างของฮิวแมนไนท์ที่เหมือนกับมนุษย์ไม่มีผิด เสียงของปีเตอร์ยังคงบรรยายต่อไปขณะที่พวกเขากำลังเดินผ่านสลอทใส่ฮิวแมนไนท์หลายสิบสลอทลึกเข้าไป “เธอเป็นนักออกแบบไบโอดีไซน์คนเดียวของที่นี่ เอ๋ แต่ไม่รู้ตอนนี้หายไปไหน”

 

ตอนนี้พวกเขาอยู่ในพื้นที่ว่างลึกจากเทเลพอร์ตล้อมรอบด้วยสลอทฮิวแมนไนท์มากมาย ทางเดินหลายทางทอดมาบรรจบกันที่บริเวณนี้ โต๊ะกระจกกว้างวางตั้งอยู่ตรงกลางห้อง มีตู้เก็บของที่ตั้งโชว์ดีไซน์ดวงตา ผมและเล็บวางถัดออกไปไม่ไกล ตู้ว่างๆหลายตู้มีกระดาษออกแบบแปะทับกันไปมาแทบจะไม่เหลือช่องว่างให้เห็นผนังตู้เลย

 

“งานของเธอดูน่าสนใจดีนะ”ออกัสพูดขณะกวาดตามองบนโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยภาพสเกตซ์โครงหน้าและแผ่นเฉดสีของดวงตาวางระเกะระกะ ลายเส้นที่ถูกเขียนด้วยดินสอทำให้เขารู้สึกประหลาดใจกับรสนิยมของเธอ โลกนี้มันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว เทคโนโลยีที่ล้ำหน้าทำให้กระดาษและดินสอไม้ดูเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ไปโดยปริยาย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นว่าผลงานจากดินสอไม้บนแผ่นกระดาษแท้จริงแล้วเป็นเช่นไร

 

ออกัสเดินเข้าไปหยุดมองฮิวแมนไนท์ในสลอทใกล้ๆอย่างสนอกสนใจ ใบหน้าที่ไม่ต่างจากคนเลยแม้แต่น้อยกำลังหลับตาพร้ิมเหมือนคนกำลังนอนหลับอยู่ ฮิวแมนไนท์แต่ละตัวต่างก็มีลักษณะใบหน้าและรูปร่างต่างกันออกไป “ฉันเพิ่งเคยเห็นฮิวแมนไนท์พวกนี้เป็นครั้งแรก เหมือนคนมากจริงๆ”

 

“ใช่ วิทยาการที่นี่ ด็อกเตอร์เกรย์เป็นคนพัฒนาขึ้นมา หน้าที่ของนายคือการสร้างฮิวแมนไนท์พวกนี้นี่แหละ เจ้าพวกนี้น่ะเป็นแค่ตัวทดลอง”ปีเตอร์หันมาอธิบายให้ก่อนจะไปหยุดยืนมองภาพสเกตซ์ที่แปะไว้บนผนังตู้

 

ออกัสพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปตามทางเดินที่อยู่ตรงข้ามกับทางที่เขาเพิ่งเดินเข้ามา เขาไล่สายตามองฮิวแมนไนท์ในสลอทเหล่านั้นอย่างสนใจก่อนที่เขาจะเดินไปเจอสลอทที่น่าสงสัยสลอทหนึ่งเขา เขาพยายามเพ่งมองเข้าไปแต่ก็พบเพียงเงาใบหน้าของเขาสะท้อนออกมาเท่านั้น “ปีเตอร์ ทำไมสลอทนี้ถึงไม่มีฮิวแมนไนท์อยู่ข้างในล่ะ”

 

ปีเตอร์เงยหน้าจากภาพสเกตซ์ในมือขึ้นมามองเขา ก่อนจะเดินมาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆเขาด้วยใบหน้าเคร่งขรึมผิดจากปีเตอร์ในยามปกติ “อย่าบอกใครนะว่าฉันเล่าเรื่องนี้ให้นายฟัง”

 

ออกัสพยักหน้ารับขณะนิ่งฟังปีเตอร์เล่าด้วยเสียงเบาๆที่ชวนสั่นประสาท “มีเรื่องเล่าต่อๆกันมาว่าฮิวแมนไนท์หมายเลขแปดตัวนี้คือความสำเร็จขั้นสูงสุดของนักวิทยาศาสตร์รุ่นเก่า พวกเขารักมันเหมือนลูก แต่วันดีคืนดี มันเกิดบ้าคลั่งขึ้นมา ไล่ฆ่านักวิทยาศาสตร์ทุกคน..ตายหมด จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครหามันเจอเลย”

 

“จริงรึเนี่ย”ออกัสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อ ฮิวแมนไนท์ที่ถูกสร้างขึ้นจากฝีมือมนุษย์จะกลับมาทำร้ายผู้สร้างมันเองทำไมกัน

 

“จริงสิ แต่มันก็เป็นแค่เรื่องเล่าล่ะนะ”ปีเตอร์พูดก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้น เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบมือถือเครื่องเล็กที่มีรูปร่างเป็นแผ่นกระจกใสขึ้นมามอง ก่อนใบหน้าที่มีรอยย้ิมจะเคร่งเครียดขึ้นมา เขาเดินออกห่างจากออกัสเพื่อรับสายสำคัญนั้นด้วยท่าทางเคร่งเครียด “สวัสดีครับ...”

 

ออกัสไม่ได้ยืนอยู่ต่อให้เพื่อนรู้สึกอึดอัดใจ เขาเดินกลับมายังส่วนที่ใช้เป็นที่ทำงานของผู้ร่วมงานที่ชื่อ ‘มีอา’ ที่เขายังไม่เห็นวี่แววของเธอเลยแม้แต่น้อย เขายืสกวาดตามองรอบๆห้องอีกครั้ง พยายามหาอะไรทำให้ตัวเองดูไม่ว่างจนเกินไป ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับอวัยวะเทยมอันหนึ่งซึ่งน่าจะสร้างขึ้นเพื่อใส่ลงไปในตัวฮิวแมนไนท์ เขาเดินไปหยิบขึ้นมาถือไว้

 

“เออ ออกัส ฉันต้องขอตัวก่อนนะ พอดีว่าดอกเตอร์เรียกแล้วน่ะ”ปีเตอร์เดินเข้ามาและเอ่ยด้วยน้ำเสียงรีบร้อน ก่อนจะเดินออกไปอย่างเร่งรีบ ไม่สนใจสิ่งที่ออกัสจะพูดออกมา

 

“เดี๋ยวก...”ออกัสเอ่ยได้เพียงเท่านั้นขณะที่เพื่อนร่วมงานที่พาเขามาจะหายไปทางทิศที่เป็นเทเลพอร์ต เขาถอนหายใจเมื่อรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเมื่อถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในสถานที่ที่ไม่คุ้น ที่ทำงานส่วนนี้ไม่ใช่ส่วนของเขา เขาควรจะขึ้นไปพร้อมกับปีเตอร์ตั้งแต่เมื่อครู่

 

“นายเป็นใคร เข้ามาทำอะไรในห้องฉัน”เสียงตะโกนขึ้นของผู้หญิงคนหนึ่งทำให้ออกัสละสายตาจากทางที่ปีเตอร์เพิ่งเดินจากไปมามองผู้หญิงร่างเล็กที่กำลังใช้ใบหน้าสวยของเธอดุเขาอยู่ สายตาที่มองมาที่เขาดูไม่ไว้วางใจการมีอยู่ของเขาเลย เขาขยับสายตาจากใบหน้าเธอด้วยความอึดอัดก่อนจะสบเข้ากับแสตนด์ไม้สำหรับวาดภาพในมือเธอ หญิงสาวเงื้อมันขึ้นเมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบสนองอะไรกลับไป

 

“เอ่อ ใจเย็นก่อนนะครับ”ออกัสรีบพูดด้วยน้ำเสียงละล่ำละลักเมื่อเห็นว่าหญิงสาวมีอาวุธอยู่ในมือ อาวุธที่เขาเองยังไม่รู้ว่าจะหลบได้ทันรึเปล่า เขาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวหวังจะฉวยแสตนด์ไม้อันใหญ่นั้นมาเมื่อได้โอกาส

 

“หยุด นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ”เธอเอ่ยเสียงแข็งทำให้ชายหนุ่มชะงักยืนนิ่งอยู่กับที่พร้อมกับยกมือขึ้นเหนื้อหัวเป็นเชิงยอมจำนน หารู้ไม่ว่าการทำเช่นนั้นทำให้สิ่งที่เขาถืออยู่ในมือเผยให้หญิงสาวได้เห็น เธอมองมันพร้อมสีหน้าตกใจก่อนจะหันกลับมามองหน้าเขาอีกครั้ง “แล้วนั่นนายทำอะไรกับงานของฉันน่ะ”

 

“เออ...ผมขอโทษครับ”ชายหนุ่มรีบเอามันมาถือประคองไว้อย่างดี ดูเหมือนว่าชิ้นงานในมือเขาตอนนี้เป็นของสำคัญสำหรับเธอมาก

 

“ส่งมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ นายรู้มั้ยว่านี่คืออะไร มันเปราะบางแค่ไหน”

 

“คือ...ผม...”น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวของหญิงสาวและการพูดรัวๆนั่นทำให้ออกัสคิดไม่ทันว่าควรจะตอบโต้อย่างไรดี

 

“มันคือหัวใจของฮิวแมนไนท์ สกินของมันพังง่ายมาก นายจะเอามาถือเล่นอย่างนี้ได้ยังไง”

 

“เออ ผมแค่หยิบม...”เขาพยายามจะแก้ตัว แต่ผู้หญิงตรงหน้ากลับไม่ให้โอกาสนั้นแก่เขาเลย

 

“นี่ นายวางมันลงเลยนะ นายคิดว่านายเป็นใคร”

 

“ผม...ผมขอโทษครับ”ออกัสเอ่ยขณะยื่นของในมือไปให้หญิงสาว แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อต่างฝ่ายต่างไม่ระวังทำให้ผลงานชิ้นสำคัญนั่นร่วงลงบนพื้นท่ามกลางสายตาตกใจของคนทั้งคู่

 

“หัวใจของฉันพังหมดแล้ว นาย...!!”หญิงสาวพูดเสียงดังอย่างไม่พอใจพยายามคิดคำต่อว่าแก่คนแปลกหน้าตรงหน้านี้

 

ออกัสรีบก้มลงเก็บมันขึ้นมาถือไว้พลางรีบพลิกมันไปมา สำรวจความเสียหายด้วยใบหน้าเป็นกังวลก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้ากรุ่นโกรธของคู่สนทนา “ผมขอโทษครับ เดี๋ยวผมซ่อมให้”

 

“นี่ นายยังสร้างเรื่องไม่พออีกเหรอ”เธอกล่าวก่อนจะรีบวางแสตนด์ไม้ลงและรีบเดินตามออกัสที่เอาแต่เดินไปมาพลางหยิบอุปกรณ์ต่างๆรอบห้องมาซ่อมหัวใจเทียมในมืออย่างตั้งอกตั้งใจ เธอพยายามที่จะเข้าถึงชายหนุ่มเพื่อเอางานของเธอคืนมา“งานนี้มันละเอียดอ่อนมาก กว่าจะสร้างเสร็จต้องใช้เวลานานแค่ไหน นายรู้บ้างมั้ย ถ้า...”

 

“ผมซ่อมเสร็จแล้วครับ”ออกัสพูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับหันมาหาหญิงสาวอย่างรวดเร็ว พลันทำให้คนที่เดินตามมาอย่างรีบร้อนหัวกระแทกเข้าไปเต็มๆชิ้นงานในมือของเขา เขารีบลดมือลงและก้มมองศรีษะของเธออย่างกังวล

 

หญิงสาวเหลือบสายตามองเขาอย่างไม่พอใจก่อนจะดันตัวเขาออก ไม่สนใจรอยแดงบนหัวและหยิบผลงานชิ้นสำคัญของเธอมาสำรวจ หัวใจเทียมดูสมบูรณ์แบบเฉกเช่นเดิมและดูเหมือนจะดีขึ้นกว่าที่เธอทำไว้อีกด้วยซ้ำ เธอเงยหน้ามองคนที่มีความสามารถด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ “นี่... นายทำได้ยังไง”

 

“ผมเคยศึกษาเรื่องนี้มาก่อนน่ะครับ แต่ฝีมือยังไม่ค่อยดีนะ คุณเช็คอีกทีดีกว่าครับ”ออกัสพูดพลางเหลือบมองหัวใจเทียมในมือของหญิงสาว เขามองตามเธอเดินไปวางมันลงอย่างทะนุถนอมในตู้กระจก เขามองเห็นจังหวะดีที่จะได้แนะนำตัวอย่างเป็นทางการกับเพื่อนร่วมงานคนนี้เสียที“เออ... ผมชื่อออกัสนะครับ เป็นวิศวกรคนใหม่ที่นี่”

 

“อ้อ นายเองน่ะเหรอ เด็กใหม่”น้ำเสียงของเธอดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดและคำว่า ‘เด็กใหม่’ นั่นก็ให้ความรู้สึกที่แตกต่างจากที่เขาได้ยินจากผู้ร่วมงานหลายๆคนที่เขาเพิ่งทำความรู้จักมา ฟังดูเป็นมิตรและประสงค์ดีมากกว่า หรือบางทีอาจเป็นเพราะเสียงจริงๆของเธอแบบที่ไม่ผสมความโกรธเข้าไป ฟังดูอ่อนโยนก็ไม่รู้ “ฉันมีอานะ เมื่อกี้ฉันขอโทษที ฉันตกใจไปหน่อย”

 

“คุณทำงานบนชั้นนี้คนเดียวเลยเหรอครับ”เขาถามพลางมองไปรอบๆอย่างประหม่า

 

“งานไบโอดีไซน์ของฉันต้องใช้สมาธิน่ะ ดอกเตอร์เลยให้ฉันใช้ห้องที่เป็นส่วนตัว ฉันทำงานออกแบบสิ่งมีชีวิต ต้องตกแต่งฮิวแมนไนท์ให้เหมือนจริงมากที่สุด”มีอากล่าวพลางเก็บของบนโต๊ะให้เข้าที่เข้าทางไม่ให้เพื่อนร่วมงานคนใหม่เห็นความไม่เป็นระเบียบของเธอ

 

“เหมือนงานศิลปะเลยนะครับ”ออกัสชวนคุยต่อ

 

“ก็ไม่เชิงนะ งานฉันไม่ได้เกี่ยวกับความสวยงามหรอก แต่เกี่ยวกับความสมจริงมากกว่า ฉันต้องออกแบบผิวหนัง ผม เล็บ ลูกตาของฮิวแมนไนท์”เธอเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยด้วยรอยย้ิม

 

ออกัสยิ้มตอบอย่างเขินๆก่อนจะเดินหลบไปยืนหน้าตู้กระจกไม่ให้เกะกะการเก็บของของหญิงสาว สายตาพลันสบเข้ากับอวัยวะเทียมที่เมื่อครู่เขาเกือบจะทำมันพังไป“แล้วหัวใจนี่ละครับ”

 

“มันก็แค่ภาชนะบรรจุระบบคำสั่งพื้นฐานของฮิวแมนไนท์อยู่ ไม่ว่าหุ่นรุ่นเก่ารุ่นใหม่ก็ต้องมีระบบนี่ ฉันเลยอยากออกแบบให้มันเหมือนหัวใจมากที่สุดสมกับความสำคัญของมัน”มีอากล่าวก่อนจะเดินมาหยุดยืนมองหัวใจเทียมผลงานชิ้นเอกของเธอใกล้ๆกับที่ออกัสยืนหลบอยู่ เธอมองชิ้นงานตรงหน้าอย่างภูมิใจก่อนจะหลุบตาลง “แต่ที่จริง ฮิวแมนไนท์ไม่จำเป็นต้องมีหัวใจอยู่แล้ว”

 

“บางทีฮิวแมนไนท์อาจจะอยากมีหัวใจก็ได้นะครับ”มีอาเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนร่วมงานคนใหม่ที่พูดจาแปลกๆอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร และเธอก็ได้เพียงรอยย้ิมอบอุ่นตอบมาจากชายหนุ่มเท่านั้น