ชีวิตฉันน่ะหรอ

     "อ่า มาอีกแล้วสินะ "

เด็กสาวปริศนา นอนอยู่บนเตียงภายในห้องมือสนิท

"นี่มัน ก็กลับมาอีกครั้งแล้ว "

เขาบ่นกับตัวเอง เหมือนตัวเองผิด

"หลับซักหน่อยดีกว่า" 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เหตุการณ์เมือ 3 ปีก่อน

ฉัน ยังจำเรื่องราวได้ทั้งหมด ตอนนั้นฉันอยู่กับคุณแม่และคุณพ่อ ฉันและครอบครัวกำลังไปเที่ยวกัน มันเป็นวันที่มีความสุขแท้ๆ แต่ว่ามันดันเป็นวันที่ฉันไม่อยากเจอ เมือฉันกลับถึงบ้าน ฉันก็ได้เข้านอนปกติ ก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงทะเลาะกัน ระหว่างคุณพ่อแหละคุณแม่ ฉึก เสียงเหมือนเอามีกมาแทงท้อง

"กรี็ด!!!!"

นั้นมันเสียงคุณแม่นิ ไม่ได้ฉันต้องรีบลุกขึ้น ขะ...ขยับตัวไม่ได้

"ยะ..อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ ฉัน...." 

หลังจากคำนั้นฉันก็ รีบวิ่งไปหาที่ซ่อนตัวเพราะตอนนั้นฉันกลัวมาก 

ตึก ตึก เสียงฝีเท้า กำลังเดินมาทางห้องของฉัน 

"ไอ้เด็กนั้นอยู่ไหน"

หืมตามหาฉันงั้นหรอ หรือว่าเขาต้องการจะฆ่ายกครัว ฉันพยายามแอบมองเข้าโดยไม่ให้เขารู้

หลังจากนั้นฉันก็หลับไปและรู้ตัวอีกทีก็อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว  

"เด็กสบายดี ไม่กี่วันก็กลับได้"

เอ๋ นี่ ฉันโดนอะไรงั้นหรอ แล้วฆาตกรนั้นละ?

"หมอคะ แล้วฆาตกรคนนั้นละ"

ฉันถามหมอ แต่หมอกลับมองไปที่ตาข้างซ้ายของฉัน

"ฆาตกรคนนั้นหนีรอดไปได้"

ฉันไม่ค่อยสบายใจกลับคำพูดนัก 

"้กลับได้ยังคะ"

ฉันถามหมอเพราะว่าฉันเริ่มเบื่อกับการที่ต้องมานอนนิ่งเฉยๆ

"นอนอีกไม่กี่วันก็กลับได้แล้ว ตอนนี้รอดูอาการอยู่เลยกลับไม่ได้น่ะ"