Waiting for love รอเธอรัก...ควักหัวใจยัยเพื่อนซี้

เราเรียกแท็กซี่สองคันที่หน้าโรงเรียนเพื่อไปณดลกับฟีโน่ จากนั้นแยกย้ายกัน บ้านฟีโน่ค่อนข้างไกลจากโรงเรียนพอสมควร ฉันเหลือบมองหน้าฟีโน่ที่นั่งหลับบนเบาะหลังด้วยกัน ความสงสัยและอยากรู้เรื่องราวของณดลกับฟีโน่กระตุ้นให้ฉันสะกิดแขนเธอเบาๆ                  "อื้อ..ง่วง~"                

"ฟีโน่" กระซิบเบาๆ อย่างเกรงใจ                

"ชู่! เจ้าฟ้า! นี่แกล้งอะไรน้อง"มะขามเอี้ยวตัวจากเบาะหน้ามาถามและกล่าวหา"เล่นเป็นเด็กไปได้"                

"ฉันไม่ได้แกล้ง ก็แค่."                

"ยังจะเถียง ถอยออกห่างๆ น้องเลยนะ ยังจะช้าอีก เร็ว! ถอยออกมา"

ด้วยความน้อยใจและโมโหฉันถอยออกห่างฟีโน่จนนั่งชิดประตูรถ เป็นไปได้อยากกระโดดลงจากรถด้วยซ้ำ                        มะขามปรับแอร์ให้เปลี่ยนทิศทางไปยังน้องมากขึ้น นี่มันเป็นห่วงน้องขนาดนี้เลยหรอ ฉันร้อนจนเหงื่อออกเป็นเม็ด เห้นใจกันบ้างมั้ย                

หลังจากส่งฟีโน่เรียบร้อย ฉันนั่งชิดประตูรถเช่นเดิม ความเงียบระหว่างฉันกับมะขามเกิดขึ้นตลอดทาง ไม่มีการเอ่ยปากสักครั้ง แม้จะมองหน้ามันก็ไม่มองนี่ฉันผิดขนาดที่มันต้องโกรธเลยหรอ ก็ได้ในเมื่อไม่คุย ฉันก็ไม่สน

รถจอดเทียบหน้าบ้านปั๊บ ฉันก็รีบสาวเท้าเข้าบ้าน ปล่อยให้มะขามจ่ายค่าแท็กซี่ทั้งหมด หึ! อยากทำตัวเป็นสุภาพบุรษปกป้องน้องดีนักก็จ่ายค่ารถด้วยละกัน              

เอี๊ยด~ เติ้ง!

เสียงประตูรั่วบ้านกระทบขอบเสาทำเอาฉันตกใจกับการระบายอารมณ์ของตัวเอง                

"ของขึ้นรึไง"

ขวับ! ฉันมองไปยังต้นเสียงตาขวางก่อนสะบัดหน้าเดินเข้าบ้าน                

"จะรีบโทรหาไอ้ดลหรือไง"                 

"..."                

"คิดถึงมันมากสินะ"                

"..."                

"ชอบมันมากหรอ"                

"หุบปาก!" ฉันหมุนตัวกลับไปตะคอกใส่หน้ามันด้วยความโกรธ นี่มันจงใจจะหาเรื่องฉันที่ปลุกฟีโน่หรือไงกัน                

"ฉันคงพูดถูกสินะ แกคงเป็นห่วงมันมาก พยายามขยั้นขยอให้มันกลับด้วย หน้าบึ้งไม่พูดไม่จาตลอดทางกลับบ้านคงโกรธมากใช่มั้ยที่ฉันขัดขวางแก"  ไม่ใช่ฉันไม่ได้โกรธเลย ฉันอยากบอกแบบนั้นแต่ความน้อยใจที่มีในวันนี้ทำให้ปากกลับพูดอีกอย่าง                

"ใช่! ฉันโกรธ โกรธที่่แกขัดขวางความสุข ฉันกับณดลควรได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน แต่แกกลับลากฉันออกมาส่งฟีโน่ กล่าวหาฉัน ว่าฉันแกล้งน้อง จะอธิบายแกก็ไม่ฟัง ถ้าแกห่วงน้องมากทำไมไม่มานั่งแทนที่ฉัน ทำไมไม่ไปส่งคนเดียวเลย ให้ฉันไปด้วยทำไม!"                 

"^^"                

"ยิ้มทำไม"                

"ดีใจที่แกหึง"                

"หึง? ใครหึง"                

"แกไง"                

"ไม่ได้หึง"                

"หึง"                

"เอ๊ะ ! บอกว่าไม่ได้หึงไง!"                

"หึง"                

"ฉันไม่ได้หึง แต่น้อยใจ!"                

"..."                

"..."                

อยากตบปากตัวเองจริงๆ พยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกแต่ดันขุดหลุมให้ตัวเองเข้า มิน่าพวกสี่หนุ่มถึงว่าฉันโง่

"ที่แท้ก็น้อยใจนี่เอง จริงๆ ฉันแกล้งดุแกเล่นหรอกน่า ไม่คิดว่ามันจะทำให้แกน้อยใจ เอ๊? ที่น้อยใจเนี่ยชักยังไงๆ แล้วนะ"                 

"อะไร"                

"ไม้ไฟส่งข้อความบอกว่าส่งคุณประธานโรงเรียนถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว คุณเจ้าฟ้าไม่ต้องเป็นห่วงขนาดจะเป็นจะตายหรอกครับ" มะขามเลือกไม่ได้ตอบคำถามฉันแต่กลับบอกอีกเรื่องด้วยการใช้สรรพนามที่เปลี่ยนไปและน้ำเสียง ประชดประชัน                

"ฉันห่วงในฐานะเพื่อน ไม่ได้จะเป็นจะตายแบบคนรัก"                

"ถ้าเป็นฉัน แกคงจะเป็นจะตายสินะ"                

" >< "                

ขุดหลุมให้ตัวเองอีกแล้ว เจ้าฟ้าเอ๊ย. ><

ถ้าชอบ อีกช่องทางหนึ่งนะคะ จะลงเร็วกว่า คลิกเลยจ้า ^_^