Waiting for love รอเธอรัก...ควักหัวใจยัยเพื่อนซี้

       

 

บทที่ 13 ทะลึงเบเบ๊

                หลังจากเลิกเรียน เราทั้งห้าพร้อมหน้าพร้อมตาเดินออกจากโรงเรียน ตลอดทางเดิน เสียงซุบซิบนินทาเรื่องฉันก็ลอยเข้าหูมาไม่ขาดสาย นินทาได้ก็นินทาไป ตราบใดที่ยังไม่มาระรานฉันจะไม่โต้ตอบ

 พอถึงหน้าโรงเรียนเราก็หยุดใต้ร่มไม้  แล้วแยกย้ายกันเดินซื้อของกินตามทางเดินข้างที่พ่อค้าแม่ค้าต่างจับจองพื้นที่ขายของหลังเลิกเรียน. ฉันหยุดที่ร้านขายน้ำ สั่งน้ำแดงหนึ่งแก้ว. ขณะที่เดินกแล้วมา เด็กผู้หญิงคนหนึ่งก็วิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามากระชากแขนข้างที่ถือน้ำแดงอย่างแรง น้ำแดงในสาดกระเซ็นเปียกแขนแชะเสื้อผ้าฉัน สีแดงฉ่านเต็มเนื้ินักเรียนสีขาว

"อุ๊ย ขอโทษๆนะคะ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ค่ะ. หนูคิดว่าเป็นเพื่อน". เด็กคนนั้นรีบหยิบน้ำแข็งที่ตกบนพื้นขึ้นมาถูตามเสื้อฉันพยายามขอโทษพลางลูบน้ำแข็งลงบนเสื้อไปมาเหมืิอนหวังจะช่วยล้างสีแดงแต่กลับช่วยให้เสื้อฉันเปียกมากกว่าเดิม

"น้องคะ พี่ไม่เป็นไร เสื้อพี่เปียกหมดแล้ว"

"ขอโทษค่ะ พี่เจ้าฟ้า"

"รู้จักพี่ด้วย?"

"พี่ออกจะดัง หนูต้องรู้จักอยู่แล้ว"

"ดังในทางเสียหาย พี่ก็ไม่อยากดังหรอกนะ"

"หนูเข้าใจพี่  บางทีการที่เราอยู่เฉยๆ คนอื่นก็หมั่นไส้เพราะเขาอิจฉา. พี่อย่าคิดมาก พี่ไม่เป็นก็อย่าสนใจเสียงนกเสียงกาเลย หนูคนหนึ่งล่ะที่ไม่อิจฉา". เด็กคนนี้ช่างเข้าใจพูด ไม่ตัดสินคนเพียงภายนอกถ้าคนอื่นในโรงเรียนคิดแบบนี้ก็ดี ฉันเอ่ยขอบคุณเด็กหญิงตรงหน้าเบาๆก่อนที่จะถูกมือหนาคว้าเข้าที่ต้นแขนอีกข้างดึงออกห่างเด็กหญิง

"เจ้าฟ้า ทำไมแกเหมือนหมาตกถังน้ำแดงแบบนี้".มันน่าตีปากมะขามจริงๆ รู้ว่าเป็นห่วงแต่ยังไม่วายกัดจิก "ใครทำแกวะ หรือว่าแกอยากอาบน้ำแดง แล้วนี้เจ็บตรงไหนมั้ย" มันจับฉันหมุนซ้ายหมุนขวาหาร่องรอยบาดเจ็บ มันจะเจ็บได้ยังไง ฉันโดนน้ำแดงเว้ย พอจับฉันหมุนจนเสร็จมันก็เพ่งสายตามองเสื้อฉัน"นี่เลือดหรือน้ำแดงวะ" 

"น้ำแดงค่ะ" 

มะขามหันขวับไปตามเสียงบอกกล่าวทันที 

"นี่เธอ! ทำอะไรเจ้าฟ้า"

 เด็กหญิงสะดุ้งตกใจเสียงมะขาม รีบถอยกรูดออกห่างทันที

"หนูกระชากแขนพี่เค้าค่ะ แต่หนูไม่ได้ตั้งใจนะ"

"อุบัติเหตุน่ะ" ฉันรีบชิงตัดบทก่อนที่มะขามจะเข้าใจผิด และก่อนที่น้องจะกลัวไปมากกว่านี้

"แล้วไป คราวหลังก็ระวังหน่อย" 

"ค่ะ" น้องยกมือไหว้ขอโทษเราสองคน ก่อนจะยืนเอียงคอมองฉันกับมะขามเหมือนคิดอะไรอยู่แล้วยิ้มออกมาอย่างมีเลสนัย"พี่สองคนดูเหมาะกันดีนะ พี่มะขามดูเป็นห่วงพี่เจ้าฟ้ามากเลย ถ้าไม่รู้ว่าพี่สองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน คงคิดว่าเป็นแฟนกันแล้ว"

"พี่ไม่ได้เป็นเพื่อน"

ฉันกับน้องมองหน้ามะขามทันที ฉันมองเพราะกลัวเหลือเกิน่ว่ามันจะมาไม้ไหนอีก จะรับมือยังไง ส่วนน้องคงเขาใจว่ามะขามเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ ซึ่งก็เข้าใจถูกแล้ว ><

"หมายความว่ายังไงคะ!" เมื่อตั้งสติได้ น้องก็ถามออกมาอย่างสุดเสียงด้วยสีหน้าตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้ยิน 

"ตามนั้น"

"><."

"0_0"

โอ้ววว มันเล่นบอกคนอื่นแบบ0นี้ไม่อายบ้างหรือไง หลังจากฟังคำตอบของมะขามน้องก็เจอเซอร์ไพร์อีกรอบ อ้าปากค้างไปสามวิก่อนจะสรุปเองโดยเร็ว

"พี่มะขามชอบพี่ชอบเจ้าฟ้า แล้วพี่เจ้าฟ้าชอบพี่มะขามมั้ย"

0_0 ถามอะไรเนี่ย แหนะ ยังจะหันมาคาดคั้นทรงสายตาอีก ฮึ่ย! อย่าคาดคั้นช้านนน

"ฮ่าๆ ถามมากเกินไปแล้วน้อง เก็บปากน้องไว้ถามครั้งหน้าดีกว่า ตอนนี้เจ้าฟ้าอายจนแข่งขาอ่อนแล้วมั้ง"

"โห พี่ปากร้ายอ่ะ."

"คนปากร้ายมักใจดี"

"พี่ดูเป็นห่วงพี่เจ้าฟ้ามากเลย"

"แน่นอน"

"ขอเป็นแฟนสิ" 

"ขออยู่แล้ว"

สองคนนี้คุยอะไรกัน ไม่เห็นหัวฉันรึไง แล้วแต่คำที่พูดมันช่างสร้างอาการหนาวๆ ร้อนๆ บนหน้า เหลือเกิน ขอเป็นแฟนงั้นหรอ โอ๊ย~ใจเต้นเป็นจังหวะสามซ่าแล้ว

"เร็วๆนะพี่ หนูเชียร์"

"ไปได้แล้ว ไป"

"ค่า สวัสดีค่ะ" และแล้วน้องก็เดินลิ่วๆไปขึ้นรถรับส่ง ทิ้งบรรยายหนาวๆร้อนๆ ไว้ ให้ฉันเผชิญอยู่กับคนตรงหน้าที่ทำเอาใจเต้นแรง

"กลับบ้านกัน" เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับมือหนาคว้าเข้าที่ต้น่แขนรั้งให้ฉันออกเดิน 

 

 

___________________________________________

 

 

 ฉันออกเดินตามการฉุดรั้งอย่างไร้แรงต้านทานมาตลอดทางจนใกล้ถึงบ้าน ตลอดระยะทางกลับบ้านมะขามมองมาเป็นระยะและทุกครั้งจะรีบซ่อนรอยยิ้มที่ผุดขึ้นเสมอ เราสองคนไม่ปริปากคุยกันเลยตั้งแต่เดินจากหน้าโรงเรียน. ด้วยสภาพจิตใจที่กำลังปั่นปวน ฉันคงไม่แข็งแกร่งพอจะรับมือกับคำพูดมันได้ แต่ก่อนที่จะถึงบ้านมะขามก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะพลางส่งสายตากรุ้มกริ่ม"อีกหน่อยเป็นแฟนเจอรุกหนักกว่านี้นะ" ฉันรีบงุดหน้าหลบสายตาที่มองมาอย่างรวดเร็ว

 "หึ~ เขินฉันหรอ"

ไม่เขินก็บ้าแล้ว><

"ชินได้เแล้วมั้ง ^^".

ไม่ ไม่มีทางชินง่ายๆ 

"บอกแล้วไง ต่อไปเป็นแฟน จะเขินกว่านี้"

อ่า~  รุกเกินไปแล้ว ><  เป็นแฟนงั้นหรอ ทำไมหน้ายิ่งร้อนผ่าวขึ้น

"เวลาแกเขิน"

"..."

จะชมแล้วด่าตามหลังหรือไง

"น่ารักดี"

><  อ่าา~ เลือดฉูบฉีดวิ่งเข้าหัวใจ ใจเต้นตึกตัก มันจะรุกหนักเกินไปแล้วนะ ฉันไม่ไหวแล้ว ย้าก!!!

"ไอ้มะขาม!!!" 

ฉันออกแรงทั้งทุบทั้งตีหลังมันอย่างไม่ยั้งมือ เจ้าตัวก็รีบเอามือปัดป้องเป็นพลันวัล

ตุบตับๆ !!! 

"เฮ้ย เจ็บนะเว้ย" 

พลั้ว!!! 

 เตะเข้าข้างพับทีนึง มันเกือบหน้าคะมำลงพื้นแต่ยังยั้งตัวไว้ได้ทัน ฉันออกแรงทุบลงไปตรงไหล่อีกสองสามที

"พลังช้างพลังควายเข้าสิงแกรึไง"

"อ๊าก~ แกทำฉันสติหลุด!!!" ฟาดกระเป๋าใส่หลังไม่ยั้งมือ. ฉันเกลียดมัน ทำสติสะตังฉันหาย ความเป็นตัวเองหายไป

 ป้าบ!!!

"แต่งงานกันไป แกจะไม่ซ้อมฉันทุกวันหรอวะ"

แต่งงาน!!! งั้นหรอ !!! มันยังไม่หยุดหยอดอีก โอ๊ยยย~~~ ฉันฟาดกระเป๋าลงไปอีกไม่ยั้ง ก่อนจะเตะเข้าที่สะโพกมัน แล้วรีบวิ่งเข้าบ้าน

"โหดแบบนี้ เจอจูบที แกไปไม่รอดแน่!!!" เสียงตะโกนตังไล่หลังมาทำเอาฉันสติหลุดอีกครั้ง จูบ!!! 

"ไอ้ลามก!!!". 

"ลามกตรงไหนครับ.คนรักกัน เขาทำกัน" 

คนรักกัน! ทำกัน! อ๊าก!!! จะเว้นวรรคทำไม! ไม่ฟังๆ ปิดหูๆ เดินเข้าบ้านสิเจ้าฟ้า จะยืนเป็นหินอยู่ทำไม!!! ได้แต่ก่นด่าทอตัวเองในใจ ฉันพ่ายแพ้แก่ตัวเองอย่างหมดสภาพ มะขามจู่โจมราวกับยิ่งปืนกลใส่ไม่ยั้ง ใส่เต็มทุกแม็ก

 ______________________________________________________________________________

หลังจากที่รวบรวมสติประกอบร่างเดิมได้แล้ว เก้าอี้นอนตรง่ระเบียบห้องนอนก็ถูกฉันจับจองเป็นที่พักผ่อนสมองเป็นที่พักผ่อนสมองหลังจากวันนี้ทั้งวันต้องเผชิญมรสุมเสียงซุบซิบนินทาอย่างหนาหู ใครๆก็บอกต้องปลงให้ตกกับสิ่งที่เกิดขึ้นซึ่งฉันก็เห็นด้วย แต่การจะไม่สนใจเลยก็เป็นไปได้ยาก ด้วยพื้นฐานนิสัยแล้วถึงแม้จะทำอะไรไม่ละเอียดอ่อนเหมือนผู้หญิงแต่ความรู้สึกฉันค่อนข้างละเอียดอ่อนจนกลายเป็นอ่อนไหวง่ายๆกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง 

   หลายครั้งที่พยายามทำตัวให้เข้มแข็ง ฝ่าฟันอุปสรรคด้วยตนเอง แต่ถึงอย่างนั้นระหว่างทางฉันก็ยังต้องการใครสักคนคอยเคียงข้าง คอยฉุดรั้งยามล้ม คอยเตือนยามหลงผิด เหตุการณ์วันนี้ทำเอาฉันทำตัวไม่ถูกแม้สี่หนุ่มจะคอยให้กำลังใจ บอกให้ทำตัวเหมือนเดิม ถึงกระนั้นมันกลับยากมากที่จะทำตัวให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กลับต้องคิดหนักเพิ่มอีกเรื่อง เรื่องมะขามฉันก็ยังรับมือไม่ไหว แล้วไหนจะเรื่องณดลกับบทสัมภาษณ์ที่ชวนให้เข้าใจผิดหรือเข้าใจถูกกันแน่ ถ้าหากณดลชอบฉันอย่างที่ใครๆพากันเข้าใจ แล้วมะขามยังรุกหนัก หากเป็นเรื่องอื่นฉันคงปรึกษามะขามได้แต่เรื่องนี้จะไปขอความช่วยเหลือจากใครได้ ฉันจะทำยังไงดี ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ฉันไม่อยากอยู่ท่ามกลางผู้ชายสองคน (ปกติก็อยู่ท่ามกลางสี่คนนะ)

"เจ้าฟ้า" เสียงนี้มัน ฉันเบนสายตาไปยังต้นเสียง ร่างสูงโปร่งกำลังกอดอกพิงสะโพกไว้กับพนักพิงเก้าอี้หน้าระเบียง เหอะ! คงคิดว่าเท่ล่ะสิ แต่มันก็เป็นแบบนั้น โคตรเท่ เฮ้ย!  ฉันชมมะขามอีกแล้ว ตบปากด่วน!

"มีอะไร" ถามออกไปอย่างห้วนๆ

"แกคิดมากอยู่หรอ"

"เออสิ. จะไม่คิดได้ยังไง เจอคนเกลียด หมั้นไส้เกือบทั้งโรงเรียนแล้วมั้ง"

"บอกแล้วไง ยังมีฉันอยู่  เรื่องนี้มันเล็กน้อยออก แค่คนเกลียดยังดีกว่าไม่มีคนสนใจนะ ถ้ามีเกิดอะไรขึ้นกับแกฉันไม่ปล่อยพวกนั้นไว้แน่่"  มะขามบอกด้วยน้ำเสียงที่มุ่งมัั่น. แฝงไว้ด้วยความเป็นห่วง. การยืนยันว่าจะอยู่ข้างๆ มันทำให้ฉันอุ่นใจขึ้นมา แล้วอย่างเรื่องณดลมันจะช่วยฉันได้ไหมทั้งที่ณดลอาจจะชอบฉัน และที่แย่ไปกว่านั้นอาจจะจีบ แช้วอย่างนี้มันจะทำไง

"แต่บางเรื่องแกจะช่วยฉันได้จริงๆ น่ะเหรอ" 

"เรื่องไหนล่ะ ส่วนตัวจนถึงขั้นช่วยอาบน้ำมั้ย" มันพูดออกมาอย่างยิ้มๆ อ่ะ นี่มันจะลามกขึ้นทุกวันแล้วนะ ตั้งแตบอกชอบฉัน "เฮ้ย! นี่อย่านะ...แกคิดไปถึงไหนเนี่ย หน้าตาแกนี่หื่น ขนลุกว่ะ" ยังจะทำท่าท่างประกอบด้วยกาลูบแขนแรงๆ

"ไอ้มะขาม! แกพูดอะไรของแกหา!  ฉันไม่ได้หื่นซะหน่อย" ฉันรีบแก้ข้อกล่าวหาด้วยตวาดกลับไปจนมันสะดุ้งโหยง ฉันไม่ได้คิดอะไรเลยนะ ก็แค่หน้าอกแน่นๆ เท่านั้นเอง เอ๊? ทำไมเดี่ยวนี้ฉันคิดเรื่องทะลึ่งบ่อยจัง

"ฮ่าๆ แก้ตัวไปก็เท่านั้น...ที่ว่าจะช่วยมันก็มีขอบข่ายอยู่หรอก อย่างเรื่องจะอาบน้ำให้น่ะ ใครมันจะหื่นกามขนาดนั้นวะ เว้นแต่..." มะขามหยุดพูดก่อนมองฉันด้วยสายตากรุ้มกริ่ม"แกยอม...ยอมเป็นมากกว่าแฟน" 

"O_O"

เฮือก!!!

"เรียกว่าภรรยาหรือเปล่าน้า~~~"

"ไอ้ชั่ว ไอ้ลามก วิปริตผิดเพศ หยาบคาย หน้าหนา ไอ้บ้าาาา!!!!"

"ฮ่าๆ ฉันล้อเล่น ด่าซะฉันหมดความเป็นคนเลยนะ ฮ่าๆ" ยังมีหน้ามาหัวเราจะเป็นจะตาย. คงสนุกมากสินะ เออมันขำแต่ฉันไม่ขำ!  อายและเขินมากกกกกก //_//

"มันใช่เวลามาเล่นมั้ย!" 

"โอเค เลิกแกล้งแล้ว เขินจนหน้าแดงแบบนี้คงหายเครียดแล้วใช้มั้ย" ฉันจะเครียดอีกเพราะแกนี่ล่ะ "เจ้าฟ้า ความคิดคนเรา จะไปบังคับให้คิดอย่างที่เราต้องการไม่ได้หรอก แม้แต่ตัวเราเองยังบังคับตัวเองไม่ได้เลย. เรื่องบางเรื่องต้องปล่อยมันไปบ้าง แต่ก็ไม่ใ่ช่ให้เราไม่ใส่ใจเลย เลือกใส่ใจสิ่งที่เราไม่ดีแล้วปรับปรุงดีกว่า รับไว้ทุกอย่างก็ไม่ไหวนะ แกเป็นคนนะไม่ใช่หุ่นยนต์" แม้แต่จะควบคุมจังหวะหัวใจเวลาอยู่ใกล้แกฉันยังทำไม่ได้เลย แล้วจะไปหวังให้คนอื่นคิดกับฉันในทางที่ดีได้ยังไงจริงไหม ฉันถอนหายใจอย่างปลงตกในชีวิต

"ขอบคุณนะ"

"ช่วยทำตัวให้เป็นเจ้าฟ้าคนเดิมแทนคำขอบคุณ   ดีกว่า"

  ฉันคนเดิมน่ะหรอ นั่นสิทำไมช่วงนี้ถึงคิดมากและห่วงใย สนใจความรู้สึกคนรอบข้างมากมายขนาดนี้นะ จากเดิมฉันไม่ค่อยแคร์สายตาชาวบ้านเท่าไหร่ ตั้งแต่ที่ฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆ ใจเต้้นตึกตักๆ ขินเมื่ออยู่ใกล้มะขามก็เริ่มอ่อนไหวกับคำพูดคนมากขึ้น นี่วิญญาณหญิงไทยใจหวั่นไหว อ่อนแอ บอบบางคงไม่เข้าสิงฉันแล้วนะ! เจ้าฟ้าคนเดิมจงกลับมานะบัดนี้ เพี้ยง!!!

"เจ้าฟ้าคนเดิมจะกลับมา! เย้!!!" ฉันกำมือสองข้างไว้แน่นก่อนชูขึ้นฟ้าพร้อมกันย่างกับชุปเปอร์แมนออกบินเพื่อเรียกสติสตังกลับคืน

"แต่ความรู้สึกที่มีให้ฉัน ไม่ต้องเหมือนเดิมก็ได้^^". ฉันตวัดสายตามองมะขามอย่างคาดโทษ เหอะ!  มันนี่ล่่ะตัวดีทำฉันอ่อนไหว

"หุบปากแกไป!"

"..."

"..."

มันเงียบปากไปจริงๆ ทำให้เราสองคนตกอยู่ในความเงียบท่ามกลางกลิ่นหอมมะลิที่โชยมาตามลม. ฉันสูดกลิ่นหอมเข้าปอด หลับตาพริ้ม มโนว่าเป็นนางเอกเอ็มวี

"..."

"..."

เสียงลมพัดผ่านหน้า วูบหนึ่งปลุกฉันตื่นจากฝัน มะขามจ้องมองมาที่ฉันอย่างไม่ละสายตา. ใบหน้าหล่อคมเข้มปรากฏรอยยิ้มชวนให้หวั่นไหวก่อนเสมองไปอีกทางพลางยกมือเกาท้อยทอย

"..."

"..."

อ่า~ 

"ถามไรหน่อยสิ"

"ว่ามาเลย"

"แกกับ...ไอ้ดล..."

"ณดล...ทำไม?"

"แก...รู้สึกอะไรกับมันหรือเปล่า" 

"จะบ้าหรอ!"

"ตอบคำถามมา ไม่ใช่ให้ด่า". มันบอกเสียงเข้มพร้อมทั้งมองกดดันทางสายตา "ตอบ!" 

"ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วย! ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับณดล เขาเป็นเพื่อน แกพอใจยัง!"

"เออ! แน่ใจนะว่าไม่รู้สึก"

"เออ!" ตะคอกกลับอย่างหงุดหงิด

"แกก็ไม้ต้องคิดมากหรอก หากไอ้ดลมันจะจีบแก" ว่าแล้วก็ส่งยิ้มละมุนอย่างผู้ชายอบอุ่น 

"เขาชอบฉันจริงหรอ? " ด้วยความไม่แน่ใจและอาจคิดไปเอง เลยตัดสินใจถามมะขามเพื่อความแน่ใจ

"แกนี่โง่เหมือนเดิม. ไม่เคยพัฒนาสมอง" เสียงที่แฝงความเบื่อหน่ายพร้อมทั้งส่ายหน้าไปมาอย่างระอาให้ความโง่เขลาของฉัน ก่อนจะตวัดเสียงบอกความจริง" มันชอบแกดูไม่ออกรึไง! มันชอบหาเรื่องทำงาน่ใกล้ๆ แก ทั้งทีไม่ใช่หน้าที่ของมันด้วยซ้ำ่ หัดสังเกตบ้าง!" 

"จะด่าทำไมเนี่ย! ฉันไมได้โง่ขนาดดูไม่ออกหรอกน่า ที่ถามก็เพราะอยากแน่ใจ" 

"แถ!!! อย่างแกน่ะ ถ้าดูออกคงรู้ตั้งนานแล้วว่าฉันชอบ". //_// "ทำหน้างงแบบนี้ ใช่ แบบนี้แหละ" หา? อยู่มันก็ชี้หน้า ในช่วงที่ฉันงงและเอ๋อ "จะทันคน"

"-_-" 

"เอาเถอะ ถ้าไม่จำเป็นก็อยู่ห่างๆ มันไว้ เดี่ยวเป็นข่าวอีก" 

"อะ...อื้ม" 

ไอ้บ้ามะขาม!  อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ. อย่างกับวัยทอง ฉันได้แต่สถบด่ามันในใจก่อนเดินเข้าห้อง