smart heart ช่วยที! ดัมม์คนนี้ร้ายเกินห้ามใจ

กิ๊งก่องงง

เลิกเรียน

ฉันก็ยังคงเดินเรื่อยๆอย่าง(รู้จุดหมาย)เหม่อลอยไปบนท้องฟ้า

“เฮ้! นี่!” เสียงคนบางคนที่กำลังตะโกนลั่นโรงเรียนดังขึ้น ละคาดว่าจะดังขึ้นเรื่อยๆด้วย แถมวิ่งมาทางฉันด้วย เฮ้ย! วันนี้ฉันใส่สารอะไรลงบนตัวปะเนี่ย ฉันมีตัวตนหรอ คงไม่ใช่หรอกม้างงง พี่ดัมเมเยอร์โรงเรียนไม้หนึ่งอย่างพี่นะโมที่ฉันแอบปลื้มมาน้านนาน แอบมองเค้าทู้กวัน แล้ววันนี้กลับวิ่งมาหาฉัน โธ่..จะบ้ารึไง             เพ้อเจ้อสุดอ่ะ ยัยนาเนียร์ ว่าแล้วก็หันกลับมาแล้วเดินต่อซะทีสิยะ

ฉันเดินต่อไปเรื่อยๆโดยที่ไม่ได้สนใจเสียงของพี่เทียร์(ดัมม์ไม้หนึ่งนั้นแหละ)ที่กำลังดังขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่ฉันจะสะดุ้งกับมือปริศนาที่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ ซึ่งนั่นมันทำให้เสื้อบนบ่าของฉันเปียกไปด้วยนั่นเอง หายนะจะบังเกิดคอมโบที่แม่บ้านที่บ้านฉันเพิ่มออกเมื่อวานนี้ แต่พอฉันหันไปก้ต้องตกตะลึงพรึงเพิด เมื่อคนๆนั้นคือพี่เทียร์ วอท? มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่เค้าถึงตามฉัน หรือฉันหยิบกระเป่ามาผิดใบ ก็ไม่นะ หรือ... หรือ หรืออะไรดีอ่ะ คิดไม่ออก

“คะ?”

“จะมาคะอะไรล่ะ ฉันขอโทษแทนน้องสาวฉันด้วยนะ” พี่เทียร์แทบจะก้มกราบฉันเลยล่ะ แต่ป่าวหรอก พี่เค้าแค่เหนื่อยเฉยๆนั้นแหละ ก็วิ่งตามฉันมาตั้งนาน แต่ตอนนี้ท่าพี่เค้าเหมือนกำลังคารวะฉันเลย โฮะๆ แต่เดี๋ยวนะ...เค้าบอกว่าน้องสาว? น้องสาวไหนน้า (พอดีเมมเมอรี่เท่าปลาทองค่ะT^T)

“น้องสาวไหนหรอคะ พี่มีน้องสาวด้วยหรอ”ฉันถามพี่เทียร์ด้วยความสงสัยปนอยากรุ้อยากเห็นนิดนึง เอ..แต่ทำไมไม่เห็นมีใครบอกเลยว่าพี่เทียร์มีน้องด้วย ถ้านึกไปว่าวันนี้มีใครมาทำอะไรฉันบ้างตั้งแต่ออกจากบ้านก็จะมี มาม่าหมาน้อยเคี้ยวกุดที่กัดถุงเท้าฉันซะขาดเป็นรุโบ๋ แล้วก็...เหหรือจะใช่จริงๆ ว้าวๆๆๆ

“ก็ยัยหมูอ้วนอัปลักษณ์ที่แกล้งเธอตอนเข้าแถวไงล่ะ จำไม่ได้รึไง” เน้นคำว่ายัยหมูอ้วนอัปลักษณ์แรงๆ เฮ้ย! นี่พี่น้องท้องเดียวกันจริงปะเนี่ย หรือคนละแม่ คนละพ่อหรืออาจจะเป็นเด็กกำพร้า ของอันตรายไม่ดีนะ...มีดพร้าน่ะ #ไม่สวยแล้วยังเล่นมุกแป๊กอีก-*-

“...หมูอ้วน?”ฉันเอียงคอและทวนคำว่าหมุอ้วนเพื่อนให้แน่ใจอีกครั้งว่าเค้าพูดคำนี้จริง และที่เอียงคอเพราะอยากโมเอ้ในสายตาพี่เทียร์เค้าบ้าง แต่มันคงไม่ได้ผลเพราะ...

“ช่างเถอะ ฉันมีเวลามาคุยกับมนุษย์ต่างภาษากับเธอไม่มากนัก...ฉันขอโทรศัพท์เธอหน่อยสิ” พี่เทียร์ยืดตัวเต็มความสูงของเค้า มันทำให้ฉันดูเตี้ยมากเลยนะ ฉันสูงแค่ครึ่งต้นแขนเค้าเอง ฉันควรที่จะโทษเค้าหรือฉันดี เพราะฉันน่ะส่วนสูง(เกือบ)มาตรฐานหญิงไทยเชียวนะ 165เซนติเมตรถ้วนๆ (ถุยยย) และแล้วเมื่อฉันพิจารณาระยะห่างของความสูงของเราสองคนจนเป็นที่ประจักษ์ตากันเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ดึงสติแตะยื่นโทรศัพท์ไปให้พี่เทียร์

แก๊กๆๆๆ

“เธอชื่ออะไรนะ”พี่เทียร์ที่กำลังสไลด์ๆ กดๆ กับโทรศัพท์ของฉันอยู่นานสองนานก็ถามขึ้น โอ้วพระเจ้า เค้าสนใจฉันหรอเนี่ย เป็นบุญมากค่ะ ขอบคุณอากง อาม่ามากนะคะ ฮือๆ #ใช่เวลามาดราม่า?

“นาเนียร์...ค่ะ”

“เค ถ้ายัยหมูคุโรบุตะแกล้งหรือทำอะไรเธออีกก็โทร.หาหรือไลน์หาฉันก็ได้นะ...ชิ ยัยตัวก่อเรื่อง เหอะ!” คือพี่เทียร์โกรธอะไรยัยหมูคุโรบุตะ(ทำเนียนว่ารู้จักและสนิท - -)มากมั้ยเนี่ย สบถซะดังเชียว...หรือฉันหูดีเกินไปนะ และแล้วที่เทียร์ก็เดินจากไปพร้อมโบกมือไล่ให้ฉันขึ้นรถเมย์เร็วๆ(หรือเรียกว่าไล่นั้นเอง Y Y) .

ครื่น ครื่น

..เฮ้ย! พี่เค้าเอาจริงดิ นี่จากกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็โทร.มาแล้วอ่ะ แต่ยัยหมูคุโรบุตะ นางคือใคร นางมาปทุศร้ายฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนไหนและอย่างไร ฉันจำไม่ได้เลย... อ๋อ หรือว่าตอนเข้าแถวของวันนี้!  แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ขาวนะ ผอมด้วย-3- ถ้าพี่เค้าบอกว่าเป็นหมูแล้ว และฉันล่ะ?

“หนูจ้ะ จะรับโทรศัพท์มั้ย...ป้ารำคาญ”ป้าที่นั่งข้างๆฉันสะกิดให้ออกจากภวังค์ด้วยคำพูดT^T จิกมากเลยยย

ฉันรีบรับโทรศัพท์ทันทีที่รู้ตัวว่าโทรศัพท์มังดังนานแค่ไหนแล้ว แต่เฮ้ย! ฉันปิดเสียงเปิดสั่งไว้แล้วมันจะดังได้ยังไงล่ะ บ้าไปแล้วนาเนียร์ ป้าที่นั่งข้างๆก็เพ้อเจ้อ ฉันเปิดสั่น สั่นค่ะสั่น! ไม่มีเสียงนะคะคุณป้า-3-

“โมชิโมชิ” นี่คือเสียงที่ฉันใช้รับโทรศัพท์ล่ะ ยุ่นมั้ยล่ะโฮะๆ

“มาโมชงโมชิโมจิอะไร - -“ อร้ายย! เสียงพี่เทียร์ผ่านโทรศัพท์มันเหมือนเกย์จุงกระเบย เอ้ย! ไม่ได้นะยัยนาเนียร์ แกจะจับคนที่แกแอบ(ชอบ)มองมาตลอด3ปีมาเป็นเหยื่อพลังจิ้นวายของแกมิได้เด็ดขาด! ไม่งั้นได้ขึ้นคานจริงๆแน่ หน้าตายิ่งเหมือนผีอยู่อีก อย่าเชียวนะๆๆ

{อ่าว เงียบไปเลยแหะ}

“คะ?”

{ป่าว...}

“อ่อค่ะ งั้นวางนะคะ”

{ อย่าพึ่งสิ ฉันมีเรื่องจะบอกเธอนิดหน่อย}

“คะ”

{คือเพื่อนฉันน่ะ มันชอบเธอ...ฉันให้ไอดีไลน์เธอกับมันนะ}

“ห๊ะ!” ฉันตะลึกมากนะขอบอก คือยัยมนุษย์ต่างดาว ยัยผู้หญิงล่องหนคนนี้มีคนสังเกตเห็นเป็นตัวเป้นตนด้วย แถมเค้าคนนั้นมีความประทับใจในตัวฉันอีกด้วย โอ้ววว

{ว่าไง}

“ไม่เอาค่ะ ถ้าจะเอา...ให้ได้แต่เฟซบุ๊คค่ะ”

{เค งั้นขอหน่อย} ฉันบอกตามตรงเลยนะว่าเรื่องที่เราคุยกันอยู่นั้นไม่มีหัวข้อที่แน่ชัด ซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่เค้าต้องการจะสื่อเหตุอันใด - -

“อ๊ะ! แค่นี้ก่อนนะคะ” ฉันรีบวางหุโทรศัพท์โดยไม่รีรอ เพราะกระเป๋ารถเมย์เดินมาแล้ว ฉันบอกเลยว่าฉันไม่ชอบป้าตัวอ้วนรูปทรงน้ำเต้าคนนี้อย่างแรง นางใจร้ายมากอ่ะ ฉันเป็นลูกค้านางก็ทำนิสัยแย่ๆ ฉันล่ะไม่ชอบเลย แต่ถ้าเป็นคนอื่นนะ เค้าใจดี พูดก็ดี ไม่เหมือนยัยป้าคนนี้เลย (อคติเยอะจริง)

“กลับมาแล้วค่ะ อ่าว แม่ยังไม่มีหรอ” ปกติแม่จะมาก่อนนี่ แต่ช่างเถอะ ในตู้เย็นมีอะไรกินบ้าง...นะ ฉันมองบางอย่างที่เป็นสิ่งแปลกปลอมที่แปะอยู่ที่ตู้เย็น มันคือโพสต์อิทสีเหลืองที่แม่ฉันทิ้งไว้ให้ ใจความมีว่า ‘แม่ขอโทษนะที่แม่ไม่ได้บอกลูกไว้ แต่มันเร่งด่วนจริงๆ คือแม่ทำงานดีเด่นดาวรุ่งพุ่งแรงแสดงสปีริงแรงไปหน่อย บริษัทเลยให้ไปอยู่สำนักงานใหญ่ที่ญี่ปุ่นน่ะ เดี๋ยวแม่จะถ่ายรูปปูฮอกไกโดมาฝากนะจ๊ะ ถ้าแม่ว่างเดี๋ยวแม่จะแวะมาหานะ ส่วนเงินแม่โอนเข้าบัญชีลูกไว้แล้วนะ ถ้าขอเพิ่ม! มันเป็นต่อเดินนะจ๊ะ ด้วยรักจากแม่ จุ้บ’

-0-

อย่างน้อยแม่คงไม่ทิ้งไอ่หมา...

“เฮ้ย!” ไอ่หมามาม่าของแม่ไหวนะT^T ยังพูดไม่จบมาม่าก็มาโธ่ ชีวิต

----------------------------------------------------------------------------------

ทอร์คกับนักเขียนหลังไมค์ได้นะคะ รีเควสหลังไมค์ได้ วายเราก็แต่งได้นะแต่เรื่องสั้นเท่านั้นนะ รีเควสกันมาเยอะๆนะค่าาา^^