พิมพ์ลิขิตเเอบรัก

บทที่ 14

เยียวยา

   ห้องพักฟื้นพิเศษยังคงอบอวลไปด้วยความรักความอบอุ่น และการเอาใจใส่จากคนพิเศษใกล้ตัว ธีร์ภพไม่ยอมปล่อยให้คนป่วยรูปร่างบอบบาง ได้อยู่คนเดียวเลยสักวินาที แม้กระทั่งตอนเข้าห้องน้ำ ชายหนุ่มยังอาสาอุ้มไปส่ง พร้อมกับอยู่หน้าห้องน้ำเพื่อรอรับกลับไปที่เตียง ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่เคยชินสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆที่มักทำอะไรด้วยตัวเองมาตลอดอย่างพิมพ์ภัทร เช่นวันนี้ก็เหมือนกัน เธอรู้สึกว่าพี่ธีร์ของเธอเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมากมาย มันมากซะจนแทบไม่มีช่องว่างระหว่างคำว่า ‘พี่น้อง’ เหมือนที่ชายหนุ่มชอบพูดตอกย้ำเสมอเวลาเธอแสดงความรักที่มีต่อเขาอย่างชัดเจนเมื่อครั้งหลังเก่าก่อน

   “พี่ธีร์ ภัทรเดินเองได้ค่ะ ไม่ต้องอุ้มแล้ว อายพยาบาลเขา”    พิมพ์ภัทรอดต่อว่าคนตัวโตอยู่กับอกอุ่นไม่ได้ เขาอุ้มเธอไปห้องน้ำเพื่อแปรงฟันล้างทุกเช้าแบบนี้ โดยไม่สนใจสายตาพยาบาลสาว ซึ่งเข้ามาวัดไข้ตามปกติทุกวันเลยสักนิด เวลาเขาเข็นรถพาเธอออกไปเดินเล่นข้างนอก พยาบาลทั้งหลายที่ได้พบเห็นมักจะยิ้มๆ บางคนก็พูดชมว่าแฟนเธอขยันดูแลเอาใจใส่จนน่ารักน่าเอ็นดูอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ถ้าหากพวกเขาเหล่านั้นได้รู้ว่าความจริงมันเป็นเช่นไร คงจะไม่พูดแบบนี้แน่นอน

   “เป็นอะไรไปครับ พี่กอดแน่นไปรึเปล่า หรือว่าเจ็บแผล หรือว่าพี่ทำแรงไป...” ธีร์ภพเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กในอ้อมกอดมีสีหน้าเศร้า ดวงตาไม่เป็นประกาย และรอยยิ้มที่มักประดับบนใบหน้าหายไป ความรู้สึกภายในอกเขามันเจ็บแปลบอย่างบอกไม่ถูก และมันไม่เคยเกิดขึ้นเมื่อเขาอยู่ต่อหน้าณธิดา ผู้หญิงที่เขาเคยคิดว่าแอบรักมาหลายปี หากตอนนี้กลับเหลือเพียงความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง ดังเช่นที่เขาเคยบอกกับพิมพ์ภัทรก่อนหน้านี้

   “เปล่าค่ะ ภัทรแค่เกรงใจพี่ธีร์ที่ต้องมาเฝ้าไข้ทุกวัน ทั้งๆที่....” พูดได้แค่นั้นน้ำตาเจ้ากรรม ก็มาเอ่อคลอรอบหน่วยตาที่เคยสดใส เธอไม่ได้ตั้งใจแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะน้อยใจเขา ทั้งที่เธอแสดงออกว่ารักและสนใจเขามาตั้งนาน เขากลับไม่เคยรู้ แล้วเขามาอยู่ใกล้ๆ มาดูแลเธอ มาทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวอีกครั้ง แถมตอนนี้ก็เจอหน้ากันที่ทำงานด้วย

   “ภัทร...พี่ขอโทษ อย่าร้องไห้นะคนดี พี่ผิดเอง” ธีร์ภพพาคนในอ้อมกอดกลับไปนั่งลงบนเตียง แล้วดึงเธอเขามากอดแน่น พร่ำขอโทษซ้ำๆเมื่อเห็นตาแดงๆของหญิงสาว ยิ่งเห็นน้ำตาไหลออกจากดวงตากลมโตนั้น มันยิ่งสร้างความเจ็บปวดในใจเขาขึ้นไปอีก ไม่คิดว่าการที่เขาวางตัวให้มีช่องว่างระหว่างกัน และยังไม่ได้บอกความในใจ จะทำให้คนที่แอบรักเขามานานเจ็บปวดได้ขนาดนี้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด เขาจะมองเธอด้วยหัวใจ เหมือนอย่างที่เขาเพิ่งรู้ใจตัวเองเช่นตอนนี้

   “พี่ธีร์ ฮือ.....” ส่วนพิมพ์ภัทรซบหน้าเข้าหาความอกอุ่น ที่เธอปรารถนามานานแสนนาน อดไม่ได้ที่จะปล่อยโฮออกมา เพียงแค่ได้ยินเสียงพึมพำขอโทษสั่นๆ ราวกับว่ามันออกมาจากหัวใจของเขาอย่างยากลำบาก ธีร์ภพจึงค่อยๆบรรจงจุมพิตกลางศีรษะ ลูบผมหญิงสาวเบาๆ เพื่อปลอบโยนให้คนสะอื้นสงบลงในที่สุด

   “ภัทร ฟังพี่นะ ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่จะอยู่ข้างภัทรเสมอ ระหว่างเราจะไม่มีคำว่าพี่น้องอีก” เขาคิดทบทวนมาหลายรอบแล้ว ตั้งแต่วันที่พิมพ์ภัทรเจ็บตัวเพราะปกป้องเขา บวกกับยอมรับความจริงของหัวใจตัวเอง ถึงได้มั่นใจว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา ว่าทั้งหมดของห้วงหัวใจนั้น มีเงาของผู้หญิงตัวเล็กๆซ่อนอยู่ส่วนลึกที่สุดเสมอ แม้ปากจะบอกว่ารักณธิดา หากแต่ใจเขากลับมีพิมพ์ภัทรเป็นเจ้าโดยที่เขาไม่เคยรู้ตัว เขาอยากตอบแทนความรักของเธอด้วยความรักทั้งหมดที่เขามี

   “ไม่นะ พี่ธีร์ ฮึก ทำไม่ต้องบอกเลิกภัทรด้วย ฮึก” หญิงสะอึกสะอื้นมากกว่าเดิม เมื่อได้ยินคำตัดขาดจากผู้ชายที่เธอรัก จึงหลับหูหลับตารัวกำปั้นน้อยลงบนอกแกร่งไม่ยั้ง ไม่คิดว่าเขาจะตัดช่องทางที่เธอเคยใกล้ชิดเขามานานได้

   “เดี๋ยวภัทร พี่ยังพูดไม่จบ ตอนนี้พี่อยากเป็นมากกว่าพี่น้อง!”

   “หมายความว่าไงคะ” คนตัวเล็กมองหน้าคนพูดอย่างสงสัย แล้วเขาอยากเป็นอะไรกับเธองั้นเหรอ

   “พี่รู้ใจตัวเองแล้ว ว่าคนที่แอบซ่อนอยู่ในส่วนลึกของใจพี่มาตลอด ก็คือภัทร พี่เพิ่งรู้ว่าหัวใจพี่เจ็บปวดแค่ไหน ก็ตอนที่เห็นภัทรล้มลงต่อหน้าต่อตา พี่กลัวไปหมด ทำอะไรไม่ถูก เมื่อคิดว่าคนที่อยู่ข้างพี่มาตลอดอย่างภัทรจะจากไป พี่อยากชดเชยความรักที่ภัทรมีต่อพี่ อยากปกป้อง อยากดูแล อยากกอด อยากปลอบเวลาภัทรร้องไห้ และพี่สัญญากับตัวเอง ว่าพี่จะอยู่กับภัทรจนกว่าเราจะตายจากกัน เพราะพี่รักภัทร เพราะฉะนั้นระหว่างเราจะมีแค่คำว่า‘คนรัก’ เท่านั้น” ธีร์ภพสารภาพความรู้สึกทั้งหมด ที่ตัวเองเพิ่งค้นพบเมื่อไม่นานมานี้ หากแต่ว่ามันมั่นคงจริงจังและจริงใจ และยืนยันให้คนที่ตื่นตะลึงกับคำบอกรักเขา ด้วยการแนบริมฝีปากหนาลงบนริมฝีปากบาง อย่างอ่อนโยน นุ่มนวล แต่ลึกซึ้งด้วยความรัก ที่คนทั้งสองมีให้แก่กัน พิมพ์ภัทรเองก็ไม่รอช้า ตอบสอนองด้วยการจูบกลับอย่างดูดดื่ม ราวกับว่าเธอรอคอยโอกาสนี้มาทั้งชีวิตสาวโสด

   “พี่เพิ่งรู้ว่า....ภัทรจูบเก่งมาก ไม่เหมือนเพิ่ง...” ธีร์ภพแกล้งหยอกเย้า เพราะเขาเองก็เคยแอบจุ๊บหญิงสาวทีเผลอเช่นกัน

   “ก็ภัทรฝึกมาตั้งหลายปี” พิมพ์ภัทรตอบกลับด้วยความจริงที่เธอแอบทำมานาน อดหน้าแดงระเรื่อไม่ได้ถ้าบอกให้เขารู้ความจริง

   “อะไรนะ มันเป็นใคร พี่จะฆ่ามันเดี๋ยวนี้ล่ะ” ชายหนุ่มถามด้วยอารมณ์หึงฉุนขาด ใครกล้าเอาจูบแรกของเธอไป เขาจะตามไปเอาคืนกลับมา!!!

   “ก็พี่ธร์ไงค่ะ ภัทร์แอบ...ขโมยจูบพี่ธีตอนหลับหรือไม่ก็ตอนเมาค่ะ” พิมพ์ภัทรพูดไปก็อายบิดม้วนไป ความจริงเธออยากเก็บไว้เป็นความลับไปตลอดกาล หากไม่ได้สมรักกับธีร์ภพ แต่ตอนนี้เขารักเธอแล้ว ฉะนั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังเขาอีกต่อไป ทำเอาคนฟังยิ้มกว้างผิดกับอารมณ์ร้ายเมื่อสักครู่ ราวกับคนละคนกันเลยทีเดียว

   “แต่ตอนนี้ไม่ต้องแอบแล้วนะคนดี” คนร่างสูงตอบเสียงเจ้าเล่ห์แบบมีนัย ธีร์ภพก้มหน้าลงมาบดเบียดริมฝีปากตัวเองลงบนริมฝีปากเล็กของพิมพ์ภัทรทันที ค่อยๆขบเม้มให้คนตัวเล็กเผยอเปิดรับเขากว้างขึ้น ส่วนคนในอ้อมอกก็ตอบสนองอย่างว่าง่าย เปิดรับเอาลิ้นร้อนของเขาให้มาทักทายหยอกล้อลิ้นเล็กของเธอ ชายหนุ่มสำรวจทุกซอกทุกมุมในโพลงปากหวานนุ่มละมุนลิ้นด้วยความตื่นเต้น มือหนาที่เคยโอบกอดด้านหลัง ตอนนี้เริ่มไล้วนจากบนลงล่าง ก่อนจะเลี้ยวมาสำรวจทรวงอกด้านหน้าแทน หญิงสาวเองก็สอดแขนไปคล้องลำคอหนา เมื่อรู้สึกว่ามันเกะกะจนไม่รู้ว่าจะเอาไปไว้ที่ไหน ทั้งสองยังคงแลกจูบดูดดื่มซึ่งกันและกัน โดยไม่เห็นสายตาตื่นตะลึงของคนมาเยือน ซึ่งกำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องเลยสักนิด

ปล. ไรท์ไม่ได้หายไปไหนมาค่ะ เพิ่งกลับมาจากนอนเฝ้าไข้เลือดออกของลูกชาย พอมีเวลาว่างเลยเข้ามาอัพให้ได้อ่านกันต่อสักนิด ตอนหน้าจะเเจ้งเรื่องe-book ค่า ขอให้สนุกกับการอ่านนิยายนะคะ