I'm sorry! ขอโทษครับ สามีผมโหด

Chapter 11

 

 

 

ฟาง

 

เสียงเครื่องดนตรีบรรเลงขึ้น พวกเราชาววิศวกรรมมาแล้วครับ…

 

“ฮัลโหล ๆ เทส ๆ เอาล่ะครับ เช้านี้พวกพี่จะแบ่งกลุ่มให้ก่อนนะ เริ่มจากน้องแว่นคนแรกเลย นับหนึ่งนับครับ เราจะนับกันไปเรื่อย ๆ จนถึงสี่ ฮั่นแน่… ห้ามสลับที่นั่งกันนะครับ ถ้าพี่เห็นจะให้ลุกขึ้นมาเต้นโชว์ด้านหน้า” เสียงพี่ต่างมหา’ลัยถือโทรโข่งเดินไปมาเพื่อบอกชาวค่ายให้รู้กันถ้วนหน้า ผมกำลังสะกิดไอ้ติ้วให้แลกที่กันเลย ดักทางกูซะ

 

“พี่ครับ” มีน้องคนหนึ่งยกมือขึ้น

 

“ว่าไง”

 

“ผมขอสลับที่ไม่ได้เหรอพี่ ผมขาดแฟนไม่ได้อ่า” สิ้นเสียงเด็กใจกล้า เสียงโห่แซวก็ตามมา พี่คนที่รับหน้าเป็นคนนำทีมถึงกับเหวอเกาหัวแกรก ๆ

 

“น้อง พี่ขอล่ะ กติกาเป็นกติกาครับ แล้วแฟนน้องคนไหนล่ะ?”

 

“คนนี้พี่” มันชี้คนข้างตัวที่หน้าแดงก่ำ เป็นเด็กผู้ชายหน้าตาดีผิวออกแทนแต่ไม่ถึงกับคล้ำ

 

“ไอ้บ้า! มึงหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ” ผมโคตรสงสารแฟนมันเลย ฮ่า ๆ

 

“ไม่ต้องอายครับ มันเป็นเรื่องปกติ แต่พี่คงให้ไม่ได้พะ…” พี่เขากำลังพูดไอ้เด็กที่ถามมันก็คว้าคอแฟนมันมาหอมแก้มหน้าตาเฉย ทั้งโห่ทั้งด่าแซวมาหมด เพื่อนมันก็ตบหัวคนละทีด้วยความชอบใจ

 

“ผมขาดแฟนไม่ได้จริง ๆ พี่ ถ้าพี่ไม่อยากให้แฟนผมอายไปมากกว่านี้ก็ยอมซะดี ๆ”

 

มึงด้านมาก กูยกนิ้วให้เลย

 

 “พี่ให้มันไปเหอะ!”

 

“ยอม ๆ ไปเหอะพี่ ผมสงสารแฟนมัน ฮ่า ๆ ๆ”

 

“แม่งใจชิบหาย” 

 

“โอเคครับ งั้นน้องสองคนอยู่ทีมเดียวกันนะ พี่ไหว้ล่ะ ขอแค่สองคนนี้นะครับ” พี่คนนั้นยกมือขึ้น พวกเพื่อนไอ้คนติดแฟนมันยังไม่เลิกแซว จวบจวนได้เวลาจริงจังพวกเราก็นับเลขเริ่มจากคนแรกเพื่อจับกลุ่ม

 

กำลังจะนับถึงผมมือของใครสักคนก็ฉุดผมลุกขึ้น ไอ้ติ้วมันก็ลุกตามเดินไปหาพี่ดินที่โบกธงหมายเลขหนึ่งเอาไว้ หลายคนที่รู้กลุ่มก็ต่างเดินไปหาพี่นำทีมของตัวเอง ผมเงยหน้ามองไอ้คนที่มาดึงมือผมก่อนจะเบิกตากว้าง

 

 “มึง!” ไอ้ตี๋มันเอามือมาปิดปากผมลากออกมานอกแถว แล้วดันนั่งเป็นคนหลังสุดด้วยเลยง่ายต่อการเคลื่อนย้ายโดยไม่มีใครทันสังเกตเห็น

 

“มาอยู่กับกู”

 

“ไม่เอา อยู่กับมึงกูคงได้ประสาทแดกตาย” ผมเอ่ยหมุนตัวจะไปนั่งที่เดิม มือหนากระชากแขนผมรั้งเอาไว้ มันเอาผ้าสีขาวที่เขียนด้วยพู่กันว่าหมายเลขหนึ่งมาผูกแขนผม มองกลับไปยังที่นั่งตัวเองก็นับเลยไปไกล

 

“ห้ามแกะออก ห้ามหายนะครับน้องฟาง” มันยิ้มพูดสุภาพใส่ มีน้องอีกคนยืนต่อหลังผมอยู่นั่นเอง

 

“ครับ”

 

ผมโคตรจะเจ็บใจแต่ทำอะไรมันไม่ได้สักอย่าง ค่ายนี้มีชั้นปีสาม ปีสอง และปีหนึ่ง รวมทั้งสิ้นก็เกือบร้อยคนครับ คนยิ่งเยอะยิ่งสนุก ถ้ามีสาว ๆ มามากกว่าแค่สิบผมคงจะนอนตายตาหลับ ที่มีอยู่ก็ถึกกันทั้งนั้น ไอ้ออมมันดูบอบบางขึ้นมาเมื่อเทียบกับคนอื่น

 

“อ้าว ฟ้าอยู่หนึ่งเหมือนกันเหรอ” ผมร้องทักเมื่อเห็นหมายเลขที่ข้อแขนมันที่เหมือนกับของผม

 

“อืม โชคดีจังได้อยู่กลุ่มเดียวกัน เราคิดว่าฟางจะไปอยู่กับเพื่อนซะอีก” เออ ไอ้ติ้วมันหายไปไหน ผมชะโงกหน้ามองหามัน เห็นหัวไว ๆ เดินไปทางป่าเคียงข้างพี่ดินไปเลย

 

หึ ผมไม่เชื่อหรอกว่าพี่ดินจะไม่วางแผนอะไร ได้นอนห้องเดียวกัน ทีมเดียวกัน ร้ายจริง ๆ

 

“มันไปนู้นแล้วแหละ แต่ก็ดีเจอนาย เราก็ไม่รู้จักใครเลย” อย่างน้อยก็มีไอ้ฟ้ามาเป็นเพื่อนคุย ผมตบบ่ามันพาดขนไปนั่งรอคนที่เหลือที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ ไอ้ตี๋มันมองผมสายตาโหด ผมยิ้มแกล้งเอียงคอไปซบไหล่ไอ้ฟ้า

 

“เฮ้ย! ฟางทำอะไร ตกใจหมดเลย” ฟ้าสะดุ้งแต่ไม่ได้ผลักหัวฟางออก ใจเต้นรัวมือบีบกันแน่น

 

“เมื่อยคอ” ผมตอบสั้น ๆ ยักคิ้วให้ไอ้ตี๋ที่เผลอรัดข้อมือน้องคนนั้นแน่นจนต้องขอโทษขอโพย

 

“รู้สึกดีจัง ซบนาน ๆ ก็ได้กำลังดี”

 

ผมรีบเด้งหัวออกนั่งตัวตรง กูลืมไปได้ยังไงว่าไอ้ฟ้ามันเจ้าเล่ห์ เห็นหน้าซื่อ ๆ มันร้ายใช่หยอก ดูจากเมื่อคืนแล้วเสียวสันหลังไม่หาย ผมไหวไหล่ทำท่าน่าขนลุก นึกถึงเรื่องที่มันกอดผมทั้งคืนอ้างว่าติดหมอนข้างแล้วขนแขนก็ตั้งชันขึ้นตรง

 

ผมรู้มันอ้าง แต่ก็ดีกว่ามันปล้ำล่ะวะ

 

“เออ ว่าจะถามอยู่ ทำมาค่ายได้อะ” ผมโพล่งถามให้หายข้องใจ ฟ้าเอียงหน้ายิ้มช้อนตามองผมก่อนจะหันกลับไปมองทางเดิม

 

“ที่มาเพราะฟางมาไง” มันตอบขำ ๆ

 

“ห้ะ เรามา?” ผมไปรู้จักมักจี่มันตอนไหนวะ ขอโทษเหอะ ผมไม่คบเพื่อนหน้าหล่อ ต้องหน้าเหี้ยแบบไอ้ติ้ว ไอ้เพเท่านั้น จุ๊ ๆ อย่าเอ็ดไป

 

“หึ จำกันไม่ได้เลยไงวะ ไอ้ฟางขี้แย” เริ่มคุ้นกับคำที่มันใช้เรียกผม จับหน้ามันมาลองมองดี ๆ ก็คุ้นตาอยู่แต่นึกไม่ออก

 

“เดี๋ยวนะ…ฟ้าเหรอ? ฟ้า…อืม…” ผมครุ่นคิดโน้มหน้าไปจนจมูกเราชิดกัน

 

“ถ้ามึงจะใกล้กูขนาดนี้ ใกล้มากกูจับจูบเหมือนตอนเด็กนะเว้ย” มันยิ้มหน้าหื่น

 

ชัดเจน! อ้าก!! ไอ้เหี้ยสีฟ้า ไอ้คนที่ขโมยจูบแรกของผมไป

 

“ไอ้สีฟ้า! มึงยังไม่ตายอีกเหรอวะ” ถึงจะขวัญเสียเรื่องวัยเด็กไม่หายเมื่อนึกถึงจูบของเรา แต่ผมก็อดดีใจไม่ได้ที่เจอเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ บ้านไอ้สีฟ้ามันขายพวกสีทาบ้านครับ ที่จริงบ้านมันก็อยู่ใกล้กับผมนั่นแหละ แต่ตอนป. 6 มันย้ายไปต่างจังหวัดเราเลยไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย ผมทำที่อยู่และเบอร์โทรมันหาย มันเองก็ไม่มีเบอร์ผมด้วย เจอกันทุกวันจะเอาไปทำห่าอะไร ผมคิดได้แค่นั้นนะตอนนั้น

 

“กวนตีน มึงไม่เปลี่ยนไปเลยนะ เพิ่มเติมคือความขาวและนิสัยเหี้ยขึ้น”

 

“ชมกูซะเขิน มึงมาเรียนนี่ได้ไงวะ ไหนว่าจะไปตั้งถิ่นฐานอยู่นู้นเลยจะไม่กลับมาอีก”

 

“พ่อแม่กูหย่ากันว่ะ กูเลยย้ายมาอยู่กับมี่บ้านเดิม เพิ่งย้ายมาไม่นานหรอก” ผมหน้าเศร้าขึ้น ไม่น่าถามมันเลย

 

“กูขอโทษ”

 

“ช่างมันเหอะ กูทำใจได้แล้ว หย่ากันก็ดี มึงก็รู้ว่าพ่อกูวัน ๆ กินแต่เหล้า แม่กูเจ็บมาเยอะแล้ว จบกันสักที”

 

“ไม่เอา ๆ เรามาเปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่า ไงวะ มึงมีแฟนยัง แหม ๆ เดี๋ยวนี้หล่อขึ้น เล่นซะกูจำไมได้เลยนะ”

 

“แฟนกูก็มึงไง แค่เห็นชื่อมึงมาค่ายกูก็รีบลงทันที น่าจะแกล้งมึงต่อสักหน่อยเนอะ กำลังสนุกเลย”

 

“ตลกแล้ว แมน ๆ อย่างพี่น้องอย่าหวังไปเลย แล้วไงวะ มีเพื่อนคบบ้างเปล่า”

 

ผมโยกหัวมันบ้างตบบ่ามันบ้าง เฮฮากันไป ไอ้สีฟ้ามันจำผมได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันตอนฝนตก ที่เราไม่เจอกันเพราะผมไม่ค่อยกลับบ้านด้วยครับ มันไปหาแม่ผมทุกวัน ไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวฟรีไง ผมล่ะเชื่อมันเลย

 

………………………………………………

 

ตี๋

 

ผมอยากจะกระทืบไอ้เด็กฟ้าให้ติดตีน เอามันเงยหน้ามาดูไอ้ฟางไม่ได้ไปตลอดกาล การที่ผัวมึงมานั่งเฝ้าขนาดนี้มันยังไม่ชัดพออีกเหรอวะว่าผมหวงมันขนาดไหน ไอ้เชี้ยเด็กเปรต วัน ๆ กูไม่ต้องทำอะไรก็เพราะมึงเลย

 

“หึ เป็นอะไรวะ?” ไอ้ดินมันกวนส้นตีนยักคิ้วถาม ทั้งที่มันก็รู้คำตอบอยู่ในใจ

 

“หงุดหงิด! อย่าเตะเด็ก!!”

 

“อ่าวพี่ ผมนั่งอยู่เฉย ๆ นะครับ” ไอ้เด็กปีสองจากที่อื่นมันเงยหน้ามองผมทันที่ที่ผมยกเท้าขึ้นพาดเก้าอี้

 

“ไม่ใช่มึงเว้ย!”

 

“พี่ชื่อตี๋ใช่ป่ะ เพื่อนผมมันชอบพี่อะ น่ะ ๆ คนนั้นพี่” น้องคนเดิมมันชี้มือไปทางเพื่อนผู้ชายหน้าตาน่ารัก ผมออกจะแมนทำไมมันคิดว่าผมต้องชอบผู้ชายด้วยวะ

 

 “เพื่อนน้องมันผู้ชายนะ”

 

“เห็นเป็นผู้หญิงรึไงครับ ผมรู้นะว่าพี่มองใครอ่า” มันส่งสายตาล้อเลียนมาให้ ผมตบหัวมันเบา ๆ เหมือนเป็นรุ่นน้องตัวเอง

 

“มองพี่ข้างหน้าไป อย่ามายุ่งเรื่องของกู”

 

“ชอบก็จีบดิพี่ ใจ ๆ หน่อย” มึงยังไม่เลิกยุ่งกับกูอีกนะ ผมยกมือขึ้นเรียกไอ้ดินที่เดินออกไปพูดข้างหน้า

 

“ดิน! น้องคนนี้ไม่ฟังมึงว่ะ” ไอ้เด็กปีหนึ่งมันมองหน้าผมปากบ่น

 

“ทำไมพี่ทำงี้วะ”

 

“กูพอใจ มีปัญหา?”

 

“น้องคนนั้นออกมายืนข้างหน้าด้วยครับ เอาล่ะ เราจะให้น้องคนนี้มาสาธิตให้ดูก็แล้วกัน” ไอ้ดินตะโกนเรียก มันอิดออดปัดฝุ่นที่ติดตามกางเกงออก

 

“เดี๋ยวพี่เจอผมเอาคืนแน่ คอยดู” ไม่วายยังขู่ก่อนจะเดินออกไปยืนข้างหน้า

 

“น้องเคยเห็นแมงมุมเวลามันเดินไหมครับ?!” ไอ้ดินมันถาม น้อง ๆ พากันตอบ มันจึงพูดต่อ

 

“พี่จะให้น้องคนนี้เป็นแมงมุม แล้วอีกคนเป็นหลังคา น้อง…” ดินหันไปหาน้องที่ยืนข้าง ๆ

 

“กิมครับ”

 

 “น้องกิมเลือกเพื่อนมาหนึ่งคนครับ ใครก็ได้” ผมรับรู้ถึงสายตาเจ้าเล่ห์ของมันที่มองฟาง อย่านะไอ้สัส กูฆ่ามึงแน่

 

“ฟางครับ!”

 

เหี้ย!!

 

ผมชี้หน้ามันให้เลือกคนอื่น ไอ้เด็กเวรมันยักคิ้วให้กวักมือเรียกฟางออกมาอีก ไอ้ดินมันยืนขำชอบใจยกนิ้วโป้งให้ไอ้เด็กกิมที่ในอนาคตมึงโดนตีนกูแน่

 

“หึ น้องฟางนอนลงแล้วน้องกิมขึ้นคร่อมครับ”

 

ฮิ้วววว~

 

‘ไอ้กิม ๆ ๆ’

 

‘แมน ๆ เขาเล่นกันครับ ฮ่า ๆ’

 

‘เสร็จเสี่ยกิมเว้ย เบา ๆ นะเพื่อน’

 

“พี่ดินครับ ให้ผมไปเป็นแมงมุมไม่ได้เหรอ?” ฟางยกมือขึ้นถามหน้าเสีย ดินส่ายหน้า

 

“น้องฟางไม่เหมาะจะขึ้น ไม่ ๆ พี่หมายถึงนอนรอนิ่ง ๆ มันไม่เหนื่อยนะครับ สบายกว่าอยู่ข้างบนเยอะ” ผมตบหน้าผากตัวเองเมื่อได้ยินไอ้ดินมันพูด ไอ้พวกเหี้ยก็พากันคิดเรื่องเวร ๆ ออกมาให้ได้ยิน

 

ผมเกลียดไอ้ท่าเวรนี่ที่สุด ยิ่งไอ้ดินสั่งให้น้องมันร้องท่อนแมงมุมขยุ้มซ้ำไปซ้ำมาก้นผมเริ่มนั่งไม่ติดเก้าอี้ ท่อนล่างไอ้ฟางมันแนบชิดไอ้เด็กปีหนึ่งแทบจะปี้กันได้อยู่แล้ว ผมไม่ได้พูดทะลึ่งแต่การกระทำมันใช่ ถ้าอีกสองนาทีมันยังไม่เลิกร้องเพลงนะ ผมจะลงไปขยุ้มไอ้เด็กปีหนึ่งกระทืบมันให้ติดตีน

 

“พอครับ พี่ว่าเราพอแค่นี้ก่อนดีกว่า เพราะใครบางคนเริ่มไม่สนุกด้วยแล้ว”

 

“โห่ กำลังสนุกเลยพี่ เอาอีก ๆ”

 

เอาตีนกูไปแดกอุดปากก่อนไหมครับ

 

“เปลี่ยน ๆ ต่อไปเป็นเกมส่งของ น้องติ้วออกมาข้างนอกครับ” ดินเรียกชื่อติ้ว เจ้าตัวเดินยิ้มกริ่มออกมายืนข้าง ผมกระดิกเท้ารอตบหัวไอ้เด็กกิมที่มันกำลังก้มหน้าขอทางเดินมาทางนี้

 

“ไงวะพี่ ขยุ้ม ๆ สมใจอยากเลย ผมว่าจะจีบฟางพี่ว่าไง?” มันถามกวนตีน ผมตบหัวมันจนหน้าทิ่ม พี่มันที่เป็นปีสามเหมือนผมหันมามอง แต่กูไม่สนเว้ย ค่ายนี้น้องผมทุกคน

 

“มึงเลิกคิดไปได้เลย มึงดูไอ้ตัวข้าง ๆ ถ้ามึงสอยมันได้กูให้จีบได้” ผมใช้ไอ้กิมให้เป็นประโยชน์ มันจีบไปก็ไม่ติดถ้าผมยังอยู่ ใช้มันกำจัดไอ้ฟ้าท่าจะดี

 

จูบเลย ๆ ๆ

 

ไม่ทันที่กิมจะได้ตอบเสียงเชียร์ของคนในค่ายก็ดังขึ้นแทรก ดินกับติ้วกำลังกัดป๊อกกี้เข้าปากทีละนิด จากแท่งยาวกลายเป็นสั้นจนเหลือแค่เพียงนิดเดียว ติ้วกัดไปช้อนตามองหน้าดินไป อีกคนก็จ้องกลับไม่มีใครยอมใคร

 

เป๊าะ

 

เสียงหักของขนมดังขึ้นพร้อมกับเสียงโห่ของคนเชียร์ ไอ้ดินมันรีบกัดหักก่อนจะได้จูบโชว์บรรดาน้องที่รู้จัก ในนี้มันไม่ได้มีแค่พวกผมไง มีไอ้เต้ย ไอ้ต้นข้าวมาอีกด้วย เรื่องนี้ยังไม่ได้บอกพวกมันเลย ยิ่งไอ้เต้ยถ้ารู้ว่าผมสอยไอ้ฟางมามันคงโวยวายหาเรื่องแกล้งผมอีก

 

“เรื่องที่พี่พูดเมื่อกี้อะ ผมคงทำให้ไม่ได้หรอก ผมมีเมียแล้วว่ะ ขี้หึงด้วย” มันตอบมาหน้าตาเฉย ผมสะกิดกับคำว่าเมียมันมากเลย มันพูดง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ?

 

“ชัดเจนจังนะมึง”

 

“แน่นอน ไม่ชัดเจนเดี๋ยวหมาคาบไปแดก พี่ก็อย่าช้านะ เพราะถึงผมจะมีเมียแต่เรื่องยุยงให้คนจีบฟางมันเรื่องง่ายนิดเดียว หึ”

 

“ไอ้กิม!”   

 

 

 

 

 TBC.