I'm sorry! ขอโทษครับ สามีผมโหด

Chapter 1

 

 

 

ฟาง

 

 

"ฟาง! ไปซื้อน้ำปลาให้แม่หน่อยครับ" ผมละมือจากหั่นผักเดินไปล้างมือรับเงินจากคุณนายคว้าจักรยานปั่นไปร้านค้าใกล้ๆ

 

ปิ๊นๆ

 

พ่องมึงตาย

 

รถสปอร์ตหรูขับเฉี่ยวผมไปห่างกันไม่กี่เซน ถ้าไม่หักหลบมีหวังตายแหงๆ ผมสบถด่าในใจจอดจักรยานเข้าข้างทางมือเท้าสะเอวเพ่งมองทะเบียนรถ แม้จะเห็นแวบเดียวแต่สมองจำได้แม่นเลย อย่าให้เจออีกนะมึง

 

"อ้าวฟาง วันนี้มาเอาอะไรล่ะ" ผมจอดจักรยานไว้หน้าร้าน ป้าเจ้าของร้านถามผมส่งยิ้มมาให้ มาบ่อยจนจำกันได้แล้วครับ

 

"น้ำปลาขวดใหญ่ขวดนึงครับ ป้าๆเอาอันนี้ด้วย" ผมหยิบห่อขนมส่งให้ เห็นของกินไม่ได้ต้องหยิบติดไม้ติดมือกลับตลอด และนี่คือที่มาของเงินไม่เหลือทอนคุณนาย เรื่องกินเรื่องใหญ่แม่ผมก็บ่นไปงั้นแหละ ข้างกันก็มีผู้ชายหน้าตี๋เดินคุยโทรศัพท์เข้ามาในร้าน

 

"เออๆเดี๋ยวกูแวะซื้อเข้าไป เอาขนมอะไรนะ" ตี๋กวาดตามองขนมไทยเจ้าอร่อยที่ดินชอบกิน

 

"มีอยู่ กูไม่ลืมหรอกน่า สั่งจังไอ้สัส" มือหนากดวางมายืนขนาบข้างฟาง

 

"ได้แล้วฟาง ฝากขนมไปให้คุณนายด้วยนะ บอกขอบคุณมากสำหรับเงินที่ให้ยืม"

 

"เล็กน้อยครับ ป้ามีก็ค่อยเอามาคืน คุณนายแกไม่บ่นหรอก"

 

ฟางหยิบของใส่ตะกร้าหน้ารถมองดูไอ้รถเฮงซวยที่จอดขวางทาง แล้วกูจะออกยังไง เหล่มองตี๋ที่ยืนรอของจากแม่ค้า

 

"นายๆช่วยเขยิบรถให้หน่อย ออกไม่ได้" ฟางพูดสุภาพ ตี๋หันมามองตอบกลับห้วนๆ

 

"แป๊บนึง"

 

ผมยืนทำหน้าเซ็งรอมันห้านาที! ไม่รู้จะซื้อเหี้ยอะไรนักหนา ป่านนี้คุณนายบ่นตายห่าแล้วมั้ง

 

"ขาวเนอะ" มันมายืนไล่สายตามองผมทั้งตัวแถมยิ้มสยองส่งมาให้อีก บรึย กูขนลุกเว้ย

 

"ลีลา เร็วๆได้ไหมวะ"

 

"รีบ?" ไอ้ฟางอยากจะกรี๊ดขาสั่นริกๆ เดี๋ยวเท้าลั่นมึงจะหนาว

 

"เร็ว!" ผมเร่งมันใบหน้าหงิกงอ

 

ตี๋หัวเราะชอบใจอยากจะยืนแกล้งอีกสักหน่อยแต่ไอ้ดินมันคงบ่นตายห่า ตัวขาวปากเล็กๆจมูกรั้นมันน่าบีบให้หายหมันเขี้ยว

 

ผมพ่นลมหายใจร้อนยืนกัดฟันมองมันที่ค่อยๆถอยรถหลบทาง สายตาเหลือบไปเห็นทะเบียนรถที่โคตรคุ้นตา เพราะไอ้รถคันนี้มันเพิ่งมีคดีกับผมไงวะ!

 

"จะออกไหมวะ" ตี๋ชะโงกหน้าออกมาพูด ฟางกัดฟันกรอดข่มใจปั่นจักรยานกลับบ้าน ไปถึงคุณนายแกก็บ่นตามคาด ผมเดินตึงตังเหวี่ยงถุงขนมลงบนเตียงนอน เพราะมึงคนเดียวทำกูโดนด่า

 

สาธุ อย่าให้เจอะให้เจออีกเลยไอ้สัส

 

 

 

@มหา'ลัย

 

 

เหมือนสวรรค์จะไม่เข้าใจไอ้ฟางคนนี้ ผมเจอไอ้เหี้ยนั่นอีกแล้วครับ!

 

"หน้ากูเหมือนผัวมึงเหรอ" ผมเปิดฉากด่ามัน นั่งมองอยู่ได้กูรำคาญ ตี๋ยักคิ้วตอบกลับท่าทางสบาย

 

"หน้าอย่างมึงไม่ผ่านว่ะเตี้ย ถ้าเป็นเมีย กูจะสมยอมนอนรอนิ่งๆให้มึงออนท๊อปเลย"

 

พรูดดดด

 

ผมพ่นใส่เต็มหน้าไอ้เต้ย ทั้งผักทั้งปลาแม่งขนออกมาหมด ผมยกมือขอโทษ มันหน้ายี๋กวักมือหากระดาษทิชชู่หยอยๆ

 

"ขอโทษๆๆ กูขอโทษว่ะ" ผมดึงทิชชู่ส่งให้ เต้ยเช็ดหน้ามองผมเคืองๆ

 

"รู้จักวันแรกก็เล่นกูแล้วนะ แล้วพี่เป็นอะไรไปแกล้งมันจังวะ"

 

"กูเปล่า" ตี๋ลอยหน้าลอยตานั่งละเมียดละไมตักขนมหวานเข้าปาก ผมทั้งอายและโมโห

 

"รีบกินๆอิฟาง ผัวขากูรออยู่ข้างบนแล้ว อย่าช้าค่ะเพื่อน" แตงยุติสงครามประสาทเร่งเพื่อนยิกๆ พี่ตี๋ปีสามหล่อขาวตี๋สมชื่อ เป็นบุญแม่นางแท้มานั่งฟินกับหนุ่มๆระยะประชิด ดูจากสายตาอีกไม่นานอิฟางโดนฟันแน่ สาธุ! ปากกูดีจริง อิฟางได้ผัวสิ่งแวดล้อมแน่มึง

 

"อย่าให้เจอข้างนอกนะมึง" ผมพึมพำจ้องหน้าคู่อริเขม็ง บรรยากาศบนโต๊ะกลับมาเป็นปกติ พี่ดินเพื่อนมันเป็นเจ้ามือในครั้งนี้ครับ นิสัยดีโคตร ไม่เหมือนอีกตัวที่ยังคงหน้ากวนส้นตีนไม่เลิก

 

"พี่ดินที่จัดค่ายอาสาปลูกป่าใช่ไหมคะ ครั้งที่แล้วแตงลงทะเบียนไม่ทัน แย่จัง" ดินยิ้มอ่อนตอบ

 

"งั้นจดชื่อกับสาขาไว้นะ ครั้งหน้าพี่จะได้ลงชื่อไว้ให้ก่อน" ต้นข้าวมองหน้าเต้ยเมื่อคิดอะไรออก

 

"ลงชื่อแล้วต้องไปด้วยนะครับ อย่าเหมือนไอ้สองตัวที่ลงไว้แต่เสือกไม่ไป" อย่าว่าที่รักผม ต้นข้าวยิ้มแหยส่งให้ไอ้เหี้ยนั่น ผมเพิ่งรู้ว่าแม่งชื่อตี๋ เหมาะกับตาตี่ๆของมันดีว่ะ

 

"พี่ตี๋อ่า เต้ยผิดไปแล้วครับ" เต้ยมันจับแขนพี่ตี๋หน้าถูไถอ้อน

 

"ปลูกป่ากูไปเองก็ได้" ผมเหยียดปากมองหน้าตี๋

 

"ไปป่าไหนล่ะ ถ้าป่าส่วนตัว กูก็พร้อมให้มึงเข้ามาอม เอ๊ย สำรวจนะ" ตี๋พูดขำๆ ฟางหน้าบึ้งตาเขียว

 

เชี้ยยยยยยยย

 

พวกแม่งก็ฮากันทั้งโต๊ะ ใครอยากจะเข้าไปสำรวจป่ามรณะของมึงกัน ผมกระแทกจานลงบนโต๊ะเดินหัวเสียไปเก็บจาน เกลียดมัน ผมเกลียดไอ้เหี้ยตี๋

 

"ถ้าพวกมึงจะอยู่ต่อก็เชิญ แต่กูจะกลับ! รำคาญหมาเห่าหอน" ผมยืนเท้าสะเอวพูด

 

"อ้าวอินี่ ทีกูจะกลับเสือกอยู่ต่อ พอกูกำลังฟินจะกลับเสียได้" แตงบ่น

 

"ออมกลับด้วย แล้วเพ ติ้ว แตงว่าไง" ออมพูดขึ้น แต่ผมไม่สนใจใครแล้วครับ สองขาเดินดุ่มๆไปที่ลานจอดก่อนจะสอดตัวเข้าไปในรถขับไปตึกที่ต้องเรียนต่อ

 

"กลับพร้อมกันหมดนี่แหละ มีเรียนต่อนะครับอย่าลืม แยกย้ายๆ" ติ้วสรุปขับรถตามฟางไปติดๆ เพทายมองหน้าต้นข้าวก่อนยักคิ้วส่งหน้ากวนประสาทไปให้ ต้นข้าวถลึงตาดุแต่แอบอมยิ้มพอใจ

 

 

 

 

@PUB (23.00 น.)

 

ตี๋กับดินนั่งคลอเคลียสาวข้างกายมือนัวเนียร่างกายอวบอัดที่นั่งเกยอยู่บนตัก ตี๋ขย้ำก้อนเนื้อใหญ่ที่ล้นมือปากซุกไซ้เนินอกไม่ห่าง

 

"อุจาดตาว่ะ มึงว่าไหมไอ้ติ้ว" ผมถามความเห็นเพื่อนที่นั่งมึนๆข้างกาย ออมที่เป็นคนชวนออกมา ตอนนี้หายไปกับหนุ่มฝรั่งหน้าตาดียังไม่กลับเข้ามาสักที ปล่อยให้ไอ้คนไม่ค่อยแตะของมึนเมาอย่างฟางนั่งมองหนุ่มคู่อริฉุนๆ

 

"ก็ปกติ มึงดูโต๊ะนั้น แทบจะเอากันแล้ว" ติ้วชี้ให้ดู

 

"เออ ก็ปกติ" ผมตอบยกเหล้าขึ้นกระดก ติ้วเหล่มองยกคิ้วขึ้น

 

"แล้วตรงนั้นมันไม่ปกติตรงไหน มึงเกลียดอะไรพี่เขานักหนาวะ" มันกวนตีนไง เหอะ

 

"กูไม่ชอบ! แม่ง! เดี๋ยวมานะมึง" ร่างสูงโปร่งเดินไปเข้าห้องน้ำ ดินสะกิดตี๋ให้มองตาม ตี๋เห็นฟางเดินไปทางห้องน้ำยกยิ้มมุมปากก่อนจะผละจากสาวไปหาหนุ่มน้อยอีกคน

 

ตี๋ยืนดักรอฟางที่หน้าห้องน้ำรอให้คนออกจนหมด ไอ้ตัวดีก็ยังไม่ออกมาสักที มันเข้าไปหลับหรือตายวะ ตี๋เอาป้ายทำความสะอาดมาแขวนไว้กดล็อคปิดประตูเบามือ

 

ควันบุหรี่ลอยคลุ้งเหม็นอบอวลเมื่อปิดประตูไร้ที่ระบาย ห้องน้ำห้องหนึ่งยังคงปิดเอาไว้เพียงห้องเดียวจะเป็นใครไปได้นอกจากฟาง

 

แกร๊ก

 

"ไง ไม่ไปสูบข้างนอกวะ" ตี๋นั่งบนเคาน์เตอร์มองมาที่ฟางตาเชื่อม แม่งเมาแล้วมาหาเรื่องกูทำไมวะฟางเดินออกมาล้างมือไม่ได้สนใจจะตอบ

 

"กูถาม!" ตี๋กระชากแขนที่แข็งแรงพอกันจนร่างกายอีกคนหัน

 

"ไอ้สัส! เสือกอะไรกับกูล่ะ!!" ฟางสะบัดแขนออกผลักอกตี๋กระเด็นหลังแนบกระจก ตี๋กระโดดลงจากเคาน์เตอร์สาวเท้ามายืนประชิดฟาง ความสูงและความแข็งแรงที่ไล่เลี่ยกันต่างคนต่างไม่มีใครยอมใคร

 

"ได้ข่าวมึงจีบน้องรหัสกู ไงวะ หน้าเคะๆอย่างมึงจะเป็นผัวต้นข้าว เหอะ"

 

ดูถูกชิบหาย จะเอายังไงกับกูห้ะ!!

 

"เสือก!! มึงหาเรื่องกูจังวะไอ้เหี้ย!" ฟางกระชากคอเสื้อตี๋มากำแน่น นัยน์ตาวาวโรจน์

 

"เป็นเมียกูดิ แล้วกูจะเลิกยุ่งด้วย" ฤทธิ์แอลกฮอล์ทำคนอย่างตี๋ยิ้มเยิ้มออกมา เส้นประปสาทขาดเปรี้ยะฟางง้างหมดชกหน้าตี๋เต็มแรง กระชากคอเสื้อตี๋ขึ้นมาชกใหม่อีกรอบ ตี๋ผลักฟางออกสวนหมัดหนักกลับไป

 

"ไอ้ตี๋มึง!" ฟางเช็ดเลือดที่มุมปากลุกขึ้นเตะเข้ามี่หว่างขาที่กั้นด้วยผ้าหนาของอีกฝ่าย ตี๋ตัวงอมือกุมเป้าทรุดลงกับพื้น

 

"ไอ้เชี้ย! โอ๊ยยย ลูกกูตายเป็นล้านตัว"

 

"กูนึกว่าจะแน่ เหอะ ให้กูเป็นผัวมึงสิกูถึงจะยอม แต่สำหรับมึงกูขอฟันแล้วทิ้งนะ" ฟางเอ่ยเย้ยตบท้ายปัดมือเบาๆเดินออกจากห้องน้ำ ตี๋สร่างเมามองตามหลังฟางแค้นๆ

 

ไอ้เด็กเปรต สักวันกูต้องให้มึงมาร้องเรียกผัวๆให้ได้

 

 

 

 

ตี๋

 

 

ดินเห็นฟางเดินยิ้มออกมาคิดว่าเพื่อนเขาต้องโดนเล่นแน่ๆรีบตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำ ยังไม่ทันจะได้เข้าไปดูเสียงตี๋ดังร้องเรียกจากด้านนอก

 

"ทำไมมาสูบอยู่ตรงนี้ แล้วไอ้เด็กนั่นมึงปล่อยมันมา?" ดินนั่งยองรับบุหรี่ต่อจากเพื่อนมาคาบเอาไว้

 

"มันรอดไปได้ เจ็บใจชิบหาย"

 

"กูก็บอกแล้วว่ามันเล่นยาก..." ดินสูบก่อนพ่นควันออกมา "คืนนี้นอนห้องกูไหมวะ" ตี๋นิ่งไปนิด

 

"เงี่ยนก็บอกไม่ต้องชวนค้าง กูจะเรียกมึงเพื่อนหรือเมียดีวะดิน" 

 

"เก็บคำว่าเมียไปใช้กับคนที่มึงรักเหอะไอ้สัส เรื่องของเรามันเกิดจากความเมาและอยากผสมกัน กูไม่ถือ" ดินตบบ่าเพื่อนดึงบุหรี่ออกจากมือตี๋มาประกบปากสอดลิ้นเข้าไปดูดแรงๆ ผละออกมาสูบบุหรี่ต่อ

 

"มาจูบมากๆกูจะปล้ำมึงเอาตรงนี้ไอ้สัส ร้อนแรงนะมึง" ตี๋เงยหน้ามองท้องฟ้าเลื่อนสายตามามองผู้คนที่เดินออกจากผับสภาพเมามาย บางคนก็กอดเอวกันเดินปากจูบกันไปไซ้กันมาคงไม่แคล้วจบที่เตียง

 

"คนเราแม่งก็แปลก รู้ว่าแดกแล้วเมายังจะเสือกแดกได้ทุกวัน กูว่าจะเพลาๆเรื่องเหล้ากับบุหรี่บ้างแล้วว่ะ " ดินลุกขึ้นใช้เท้าขยี้บุหรี่ ตี๋ยังคงนั่งยกขาชันกับพื้นมองคนที่เดินผ่านหน้าไปเรื่อยๆ

 

"จะเลิกมันต้องมีแรงจูงใจไม่งั้นความคิดมึงจะกลายเป็นเพ้อ กูเข้าข้างในก่อนนะ มึงก็รีบตามมา"

 

"เออ กูขอนั่งคนเดียวสักพัก" ตี๋ตอบกลับไป

 

ผมมองคนแล้วคนเล่าที่เดินผ่านหน้าไป คิดถึงตัวเองที่นั่งโง่ๆในขณะที่คนอื่นพากันกลับบ้านนอน นอกจากไอ้ดินจะมีอีกสักกี่คนวะที่ห่วงใยเขาจริง เรื่องความผิดพลาดในคืนนั้นมันรวดเร็วเกินจะตั้งรับ พอคิดจะลองคบกันจริงๆจังๆกลับรู้สึกอึดอัดว่ามันไม่ใช่ ไอ้ดินเองก็เช่นเดียวกัน สถานะของเราจึงเป็นเซ็กส์เฟรนด์

 

ชีวิตจริง ถ้าคนมันไม่ใช่ฝืนกันไปก็ไร้ค่า

 

 

 

ดินเดินกลับเข้ามาสวนกับฟางที่เดินออกไปข้างนอก เพียงสบตากันความเกลียดขี้หน้าก็ก่อขึ้นในใจของทั้งคู่ ถ้าไอ้ตี๋มันหยุดที่ไอ้เด็กนี่จริงคงปวดหัวน่าดู รอยยิ้มเยาะแย้มขึ้นทักทายอีกฝ่าย ฟางฉุนเฉียวเดาะลิ้นเดินผ่านหน้าไป

 

"มันมานั่งทำ MV อะไรคนเดียววะ" ฟางพึมพำหย่อนก้นลงบนราวเหล็กไม่ห่างจากตี๋มากนัก มองการกระทำของอีกฝ่ายเงียบๆ

 

ตี๋คอพับก้มหน้าลงซบเข่าที่ตั้งชันรับ มีกลุ่มวัยรุ่นสามคนเดินมาหยุดยืนค้ำหัวมันมองหน้ากันส่งสัญญาณอันตราย ฟางลุกขึ้นเท้าแตะพื้น

 

"มานั่งขวางทางอะไรวะไอ้ขี้เหล่" เสียงมันคนหนึ่งพูดหาเรื่อง ตี๋เงยหน้าขึ้นกวาดตามองทั้งสามคน

 

ตั้งใจมารุมกระทืบโดยเฉพาะ เห็นกูอยู่คนเดียวสินะ

 

"ทางตั้งกว้างมึงก็เดินไปสิ อย่าหาเรื่อง กูอารมณ์ไม่ดี" ตี๋พูดเสียงเรียบ แค่สามคนยังไงก็ไหวสำหรับสำหรับคนที่เรียนศิลปะป้องกันตัวมาตั้งแต่เด็ก

 

"มึงหาว่าพวกกูมาหาเรื่องเหรอวะ!" เสียงชายคนที่สองพูดต่อ ฟางรีบสาวเท้าเข้ามาใกล้มองหาอาวุธที่พอจะช่วยได้

 

"รออะไรวะ กูว่าจัดการแม่งให้หายซ่าเลยดีกว่า" ชายคนที่สามพูดจบ ขายาวของมันเกือบฟาดโดนหน้าหล่อถ้าตี๋ไม่เอามือมากันไว้เสียก่อน ฟางจับแท่งเหล็กมั่นเดินเข้าไปอยู่หลังผู้ชายคนที่ตัวเล็กที่สุดเหวี่ยงของในมือฟาดเข้าหลังมันเต็มแรง อีกสองคนเห็นเพื่อนสลบไปหนึ่งในนั้นหันมาเล่นงานฟางแทน

 

"มีคนมาช่วยเหรอวะ วู้~ น่ารักด้วยว่ะ" ฟางถืออาวุธพร้อมลุย ถึงจะไม่ค่อยมีเรื่องแต่ยังไงผู้ชายมันก็ต้องผ่านกับการชกต่อยมาบ้าง

 

ผลั้วะ ตุบ!

 

ตี๋จัดการคู่ต่อสู้หมอบนอนแน่นิ่งกับพื้นด้วยเวลาอันรวดเร็ว กระชากคอเสื้อผู้ชายที่กำลังหาเรื่องฟางรัวหมัดต่อยจนมึนก่อนขายาวจะเตะเสยคางโยนไปทางชายอีกสองคน

 

"มึงเป็นไรไหม?" ตี๋สำรวจร่างกายฟางที่ไม่มีบาดแผลให้เห็นสักจุด ฟางยืนมือสั่นทิ้งแท่งเหล็กในมือลงเมื่อกี้น่ากลัวชิบหาย ถ้าตี๋ไม่เข้ามาช่วยเราคงยืนสั่นโดนมันสอยร่วงแน่

 

"กูโอเค แม่งน่ากลัวว่ะ ทำไมกูก็ผู้ชายแต่สู้มันไม่ได้วะ" ฟางเหมือนจะถามตัวเอง แต่ไอ้คนข้างๆดันได้ยินชัดเต็มสองหู จะหาเรื่องกวนมันก็เกิดเปลี่ยนใจมาดึงชายเสื้อมันให้เดินตาม

 

ฟางเดินตามแรงดึงหันมามองตี๋ก้มมองมือใหญ่ที่จับชายเสื้อ สะบัดตัวออกโวยวายหมุนตัวกลับย้อมไปทางประตูทางเข้าผับ ไอ้ติ้วมันอยู่คนเดียว

 

หมับ

 

"รังเกียจเหรอวะ กูแค่จะเลี้ยงข้าวต้มรอบดึกขอบคุณ" ตี๋จับแขนฟางไว้ ฟางหันมาดึงมือตี๋ออก

 

"กูแค่ผ่านมา ไม่ได้ตั้งใจจะเสือก ถ้ารู้ว่าเป็นมึงกูจะปล่อยให้มันกระทืบให้ตาย"

 

"สงบศึกชั่วคราว กูหิว ไปนั่งเป็นเพื่อนกูหน่อย"

 

"ปากมึงไม่ใช่ปากกู!' ฟางตะโกนใส่หน้าจ้ำอ้าวเดินไม่เหลียวหลัง ตี๋สั่นหัวเซ็ง ไอ้เด็กนี่มันดื้อไร้ลิมิตไม่ยอมไปด้วยกันดีๆก็ต้องรุนแรงหน่อยล่ะ

 

"กูบอกวะ...อื้อๆๆ...ไอ้เอี้ยยย" ตี๋จับท้ายท้อยแน่นกดริมฝีปากเข้าไปแน่น ฟางช็อคตาตั้งยืนตัวแข็งทื่อสติหลุดไปไกลโข

 

กูกำลังจูบกับผู้ชาย แถมมันยังเป็นคนที่กูเกลียดอีก

 

แต่ทำไม...

 

ใจกูมันถึงเต้นแรงแบบนี้วะ

 

ตี๋ปาดน้ำใสที่มุมปากบางใช้นิ้วโป้งปาดคลึงเบาๆ ไอ้เด็กปากดีมันอ้าปากค้างมองผมตาลอย ต้องรีบชิงตัวมันขึ้นรถก่อนมันจะได้สติ รู้สึกข้าวมื้อนี้จะหวานกว่าทุกวัน

 

 

 

 

 

TBC.