บทสุดท้ายแห่งชีวิต

                              ถ้าจะให้ย้อนกลับไปก็คงจะเป็นตอนที่พวกเขาทั้งสี่คนกลับมาถึงที่พักแล้วเซนเรียที่เป็นคนเสนอให้เขาได้เริ่มที่จะทำพิธีรับดาบวิญญาน พวกเขาทั้งสี่คนเดินออกไปจาห้องพักของแต่ล่ะคน โดยที่เซนเรียเป็นคนเดินนำเพื่อที่พาแอลไปยังห้องทำพิธี พวกเขาเดินไปหยุดที่ห้องห้องนึงดูประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกเผยให้เห็นภายในห้อง ภายในห้องดูเหมือนว่าจะเป็นห้องที่ว่างเปล่าไม่มีอะไรเลยแต่สิ่งที่แปลกก็คือกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งอยู่ภายในห้องทำให้แอลนึกสงสัยแต่ไม่กล้าที่จะถามอะไรออกไปมากมายนัก

"ถึงแล้วคะที่เนี้ยแหละห้องฝึก"

เซนเรียเดินข้าไปภายในห้องก่อนที่แอลคิลและเนลจะเดินตามไปในภายหลังสำหรับคิลและเนลคงไม่จำเป็นต้องสงสัยอะไรเพราะห้องนี้พวกเขาก็เคยมากันตั้งหลายครั้งแล้ว

"พวกเราคงต้องสัญญาอะไรกันก่อนนะคะ"

เซนเรียพูดขึ้นขณะที่แอลกำลังมองไปรอบๆห้องทำให้เขาต้องหันมามองเซนเรียอย่าง งงๆสัญญาอะไรกัน

"สัญญาอะไรเหรอครับ"

แอลถามไปด้วยความสงสัยดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้อะไรเลยว่าเซนเรียหมายความว่ายังไไง

"ถ้าเกิดคุณตายพวกเราจะไม่มีความเครียดแค้นอะไรกัน"

แอลตกใจกะับคำที่หญิงสาวเอ๋ยออกมาถึงตายเลยงั้นเหรอ แต่ว่าเขาจะมาถอยหลังตอนนี้ไม่ได้แล้วเพื่อความฝันของเขาที่จะได้แก้แค้นถึงอะไรก็จะทำ

"ผมสัญญา"

แอลเอ๋ยคำขาดเรียกรอยยิ้มน้อยๆได้จากเซนเรีย ทุกทีที่เธอเคยเห็นผู้เข้าทดสอบครั้งนี้ปกติจะกล้าๆกลัวๆในการรับคำสัญญาแต่กับผู้ชายตรงหน้าของเธอไม่ใช่ ผู้ชายตรงหน้าของเธอมีความเด็ดเดียวมากๆถ้าเกิดเป็นเขาล่ะก็คงไม่ต้องห่วงสินะ สิ้นเสียงแอลเซนเรียได้หันไปหยิบดาบโรมันที่คล้ายๆกับของตาแก่ที่เคยแทงแอลขึ้นมาและเสียบเข้าไปยังร่างกายของแลทำให้ตัวของเขาล้มลงไป ตาที่กำลังเบิกกว้างปิดสนิทและเข้าไปยังห่วงความคิดนั้น

"ว่าไง แอล แคลเดียน"

เสียงของเด็กสาวที่ดังขึ้นมาเรียกสติของแอลให้ฟื้นขึ้นมามองยังรอบๆ ตัวของเขาค่อยๆปรับโฟกัสของสายตาและมองไปยังเ็กสาวอายุพอๆกับเขาที่่กำลังนั่งอยู่บนพื้นสีดำ

"เธอเป็นใคร"

แอลถามถามเด็กสาวที่นั่งอยู่บนพื้นกับเขา รู้สึกว่าเด็กสาวตรงหน้าของเขาอันตราย เขาค่อยถอยหลังไปและมองตรงไปยังเด็กสาวก่อนที่เธอจะเอ๋ยคำๆนึงขึ้นมา

"ดาบของนายยังไงล่ะ แอล แคลเดียน"

สิ้นเสียงของเด็กสาวแอลเบิกตากว้าด้วยความตกใจ ดาบของเขางั้นเหรอเขาไม่เคยรู้เลยว่าดาบจะมีรูปร่างเป็นมนุษย์แต่เดี๋ยวไม่สิ ดาบของคิลก็มีชื่อเรียกเช่นเดียวกันนี้

"ดาบของฉันงั้นเหรอ"

แอลถามกลับไปยัเด็กสาวตรงหน้า ในสายตาเขาเด็กสาวก็เป็นเพียงเด็กหญิงที่อายุเท่าเขาก็เท่านั้นเอง

"ใช่แล้ว แต่ก็ไม่ได้ร้อย%หรอกนะ นายยังต้องผ่านการทดสอบของยมทูติทุกคนให้ได้ก่อน"

สิ้นเสียงความมืดก็กลืนกินแอลไปอีกครั้ง ปรากฎให้เหฌนห้องกว้างที่มีเด็กผู้หญิงอายุราวๆห้าหกขวบกำลังนั่งเล่นตุ๊กตาอยู่ที่ภายในห้องใหญ่อยู่คนเดียว แต่เดี๋ยวนะในมือนั้นมันไม่ใช่ตุ็กตานิแต่ว่านั้นมันหัวคน

แอลเดินถอยหลังไปนิดๆเด็กสาวตรงหน้าของเขาค่อยๆลุกขึ้นมาก่อนที่ภาพตรงหน้าจะเปลี่ยนเป็นอีกที่นึง ภาพที่แอลเห็นมันเป็นภาพของเด็กสาวคนเดิมทีดูเหมือนว่าอายุจะมากขึ้นหน้าตาของเด็กสาวคนนั้นคล้ายๆกับเด็กสาวที่เป็นดาบของเขาเลย เด็กสาวที่เขาเห็นตอนนี้เธอกำลังถือดาบเล่มยาวอยู่ในมือดาบเล่มนั้นมีสีดำดูสวยงามแต่ที่เขาเห็นอยู่ก็คือผู้ที่จับดาบเล่มนั้นที่เป็นเด็กสาวคนเดียวกับที่เขาเห็นเมื่อครู่กำลังฟาดดาบลงไปยังผู้ชายนับสิบคนที่กำลังเข้าไปรุมเด็กสาวที่กำลังถือดาบอยู่ตัวเขาที่เห็นและกำลังจะเข้าไปช่วยแต่ภาพมันก็เปลี่ยนเป็นอีกที่นึงไปเรื่อยๆภาพที่เขาเห็นแต่ล่ะที่สถาณการ์ณมันก็คล้ายๆกันคือภาพที่เด็กสาวกำลังยืนต่อสู้กับผู้ชายหรือผู้คนนับสิบคนจนมันมาหยุดอยู่ในที่สุดท้าย สิ่งที่เขาแน่ใจในตอนนี้คือเด็กสาวทีเขาเห็นมาทั้งหมดเธอคือคนเดียวกับ

'ดาบของเขา'

ภาพความทรงจำสุดท้ายที่เขาเห็นนั้นก็คือเด็กสาวกำลังดูเหมือนว่าจะถูกประหารชีวิตถ้ารวบรวมความทรงจำที่ได้เห็นทั้งหมดมาก็คงเดาได้ง่ายๆว่าเด็กสาวคงจะทำงานผิดพลาดจึงถูกจับไปโดยพวกทหารพวกนั้น เด็กสาวที่ถูกจับตะโกนสาปแช่งเหล่าทหารพวกนั้นด้วยความเคียดแค้น เสียงด่าสาปแช่งดังไปทั่วลานประหารก่อนที่คมดาบจะบั่นคอเด็กสาวและทำให้ตัวของแอลตื่นขึ้นมา

"เป็นยังไงล่ะแอล แคลเดียน นายสามารถแบกรับความแค้นของฉันได้ไหม"

เด็กสาวพูดจบตัวของแอลยันตัวเองขึ้นและเดินตรงไปยังเด็กเด็กสาวที่ดูเหมือนวาหน้าของเธอจะเศร้าลงเล็กน้อย เมือแอลเดินไปหยุดอยู่หน้าของเด็กสาวเขาก็สวมกอดไปที่เด็กสาวก่อนที่จะพูดคำที่ทำให้เด็กสาวตรงหน้าที่เป็นดาบของเขาร้องโฮออกมา

"แน่นอนสิ ฉันน่ะได้เห็นอดีตของฌะอมาหมดแล้วดูเหมือนว่าเธอคงจะเหงาสินะที่ต้องอยู่เพียงลำพังแต่ว่าไม่ต้องห่วงหรอกความแค้นของเธอน่ะฉันจะแบกมันไปพร้อมกับของฉันเองและพวกเราจะรอมันจนกว่าที่ความแค้นพวกนี้จะถถูกปลดปล่อย ต่อไปนี้ฉันจะอยู่กับเธอเองฉันสัญญา

"ฮึก ขอบคุณนะ แอล แคลเดียน"

หญิงสาวกล่าวขอบคุณแอลด้วยน้ำตาตัวของเธอที่อยู่คนเดียวมาตลอดก่อนที่จะกลายเป็นดาบนั้นมันช่างทรมาณทั้งเสียงด่าถอและสาปแช่งเธอมันดังระงมไปทั่วจิตใจของเธอตอนนี้ได้มีคนแบกรับมันเอาไว้แล้ว แล้วตัวเธอเนี้ยแหละจะเป็นดาบของเขา

"เรียกฉันสิ แอล สัญญาก็จะสมบูรณ์"

เด็กสาวเอ๋ยให้เรียกชื่อของตัวเธอ ชื่อของเธอตอนนี้เด็กหนุ่มได้รับรู้แล้วพร้อมกับบทร่ายในการเรียกเธออกมา

".........ฝากตัวด้วยนะ"

เสียงกระซิบที่แผ่วเบา ความมืดรอบด้านเปลี่ยนเป็นแสงสว่างพร้อมกับเด็กหนุ่มที่ตื่นขึ้นมายังโลกแห่งความจริง ตอนนี้ทั้งสามสภานักเรียนตกอยู่ในความเงียบับเป็นเวลาหลายร้อยปีที่ไม่เคยมีใครผ่านการทดสอบนอกจากพวกเธอที่เป็นสภานักเรียนตอนนี้แอลได้ทำสำเร็จแล้ว และยังเป็นสถิติใหม่ที่เร็วที่สุดอีกด้วย

"ผมทำสำเร็จแล้ว ผมสามารถที่จะถูกบรรจุแล้วสินะครับ ประธานนักเรียน"

"จ๊ ยินดีตอนรับสู่การเป็นยมทูติเต็มตัว แอล แคลเดียน"

ขอ งกชื่อดาบวิญญานแอลไว้ก่อนนะครับ แต่รู้สึกตอนนี้เขียนได้ไม่ค่อยดีเลยเพราะรีบๆไปหน่อย จะยังก็ตามอาจจะมี rewrite เหมือนตอนที่แล้วนะครับ ตอนนี้ก็อ่านให้พอเข้าใจวิธีการรับดาบวิญญานไปก่อน จะให้พูดง่ายๆคือจะต้องรับอดีตของดาบวิญญานให้ได้นั้นแหละพร้อมกับแบกรับมันไปด้วยแต้แอลมันพิเศษตรงที่ว่ามันมีความแค้นของตัวเองอยู่ด้วยเลยเข้าใจกันได้ง่ายส่วยรูปร่างดาบก็มีเฉลยไปแล้วในตอน ที่เหลือขอรอคิดบทร่ายให้มันเท่ๆก่อน