Pandora's Heart คำสาปรักคืนใจเจ้าชายปีศาจ

บทนำ

……………………………………………………….

ราตรีที่เงียบสงัด ดวงจันทร์ลอยเด่นอยู่กลางนภาทอแสงสีทองสาดส่องผ่านม่านหมอกกลางป่าเขาอับชื้น ร่างบางในชุดสีดำเร้นกายภายใต้เงาหมู่แมกไม้ นัยน์ตาสวยจับจ้องอยู่ที่คฤหาสน์กลางขุนเขาด้วยใจที่สงบนิ่ง

เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำย่างเท้าเข้าไปใกล้คฤหาสน์ด้วยฝีเท้าที่เงียบกริบราวสายลม เขาหันหลังชิดกำแพงทันทีเมื่อเข้าถึงตัวคฤหาสน์ สายตาสาดส่องมองซ้ายขวาอย่างระแวดระวัง ก่อนจะถีบขาส่งตัวเองขึ้นไปห้อยต่องแต่งอยู่ขอบระเบียงหน้าต่างชั้นสอง

            ร่างบางม้วนตัวเองขึ้นไปยืนอยู่บนระเบียงได้อย่างสวยงามและไร้สุ้มเสียงใดๆ เขาเดินเข้าไปใกล้หน้าต่างแล้วหยิบเอาเทปกาวขึ้นมาแปะติดกับกระจกจนเต็ม ก่อนจะกระแทกศอกใส่อย่างแรงจนแตก เขาสอดมือเข้าไปในช่องกระจกที่แตกแล้วปลดล็อกหน้าต่างอย่างง่ายดาย

            เด็กหนุ่มยกยิ้มชอบใจก่อนมองสำรวจไปทั่วบริเวณห้อง ห้องๆ นี้กว้างประมาณยี่สิบคูณสิบห้าเมตร มีหน้าต่างสี่บาน ชิดกำแพงมีตู้หนังสือขนาดใหญ่ตั้งเรียงกันสามตู้ มีโต๊ะไม้มะฮ็อกกานีหนึ่งตัวและเก้าอี้สองตัว กับรูปอัดกรอบทองที่ผนังสองรูป

            โล่งชะมัด =_=

            เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนจะเดินไปที่ประตูบานคู่ค่อยๆ แง้มออกมองซ้ายขวาก่อนจะมุดออกไปทั้งตัว เขามองหาสิ่งที่ผู้ว่าจ้างวานขอให้ขโมยออกไป มันคือภาพๆ หนึ่งที่ โทมัส ชาล์ล ศิลปินในตำนานได้วาดไว้ก่อนสินลมหายใจไปเมื่อหนึ่งร้อยปีก่อน ดูเหมือนมันจะอยู่ในชุดเดียวกันกับ ‘ชิ้นส่วนของเซฟิลอส’  ซึ่งมันก็อยู่ที่ใดที่หนึ่งในคฤหาสน์หลังนี้...

            หลังจากสำรวจไปได้สักพัก เด็กหนุ่มค่อยๆ แง้มประตูของห้องๆ หนึ่ง ด้านในกว้างขวางแต่วางเต็มไปด้วยสิ่งของ ของทุกสิ่งถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว เขาพลิกตัวเข้าไปหลังประตูก่อนจะดึงผ้าคลุมผืนหนึ่งออกเผยให้เห็นภาพวาดภาพหนึ่ง เขาลองเปิดผ้าอีกผืนดูจึงเข้าใจได้ว่าห้องนี้คงจะเป็นห้องสำหรับเก็บภาพวาดเป็นแน่

            เด็กหนุ่มเห็นดังนั้นก็ค่อยๆ ไล่เปิดดูทีละภาพจนเจอในที่สุด มันเป็นภาพหัวของมนุษย์ หัวที่อยู่ในภาพเป็นชายผมยาวสีขาว ดวงตาปิดสนิท ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าไอ้พวกคลั่งไคล้ภาพวาดชุด   ‘ชิ้นส่วนของเซฟิลอส’  มันเอาอะไรเป็นมาตรฐาน หรือเขาเองที่ไม่เข้าใจศิลปะ!

เขาจัดการถอดกรอบออกก่อนจะถอดเอาตะปูยึดภาพออกทีละตัวจนครบ ร่างบางถอดภาพอกมากางดูพลางยกยิ้มชอบใจก่อนจะบรรจงม้วนอย่างพิถีพิถัน ถึงเขาจะไม่เข้าใจศิลปะยังไงก็เถอะแต่มันก็เป็นของที่ต้องส่งให้ถึงมือผู้ว่าจ้างล่ะนะ!

            ตึก!

            เด็กหนุ่มหูกระดิกยิกๆ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ามาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องเก็บภาพวาด เขารีบม้วนภาพมาไว้ในมือเตรียมเผ่นเต็มที่แต่ก็ต้องใจกระตุกวาบเมื่อ...

            “นายเป็นใคร?” เสียงทุ้มนุ้มลึกดังขึ้นเบาๆ ที่ข้างหลัง เด็กหนุ่มตกใจสะดุ้งเฮือก ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยืนอยู่หน้าประตูแท้ๆ แล้วทำยังไงถึงมายืนอยู่หลังเขาได้ในชั่วพริบตาล่ะ!?

            ตั้งแต่เกิดเป็นขโมยมายังไม่เคยถูกใครจับได้ ด้วยความตกใจ ร่างบางสะบัดมือไปหวังจะชกอีกฝ่ายให้คว่ำแต่ก็ถูกหยุดไว้ด้วยมือที่แข็งแรงกว่า

            “ปล่อยนะ!!” ร่างบางว่าพลางกระชากมือกลับแต่กระชากยังไงก็กระชากไม่หลุดเหมือนมือนั้นเป็นคีมเหล็กก็ไม่ปาน

            “หึ มาขโมยของบ้านคนอื่นแล้วยังมีหน้ามาสั่งให้ปล่อยอีกนะ” ร่างสูงของเจ้าของบ้านว่าให้ร่างเล็กสะดุ้งก่อนจะแถไปอีกว่า

            “มะ ไม่ได้ขโมยสักกะหน่อยนึง!”

            “แล้วนั่นล่ะ?” ถามพลางเหลือบสายตาไปมองที่มืออีกข้างส่งให้ร่างบางย้ายมือข้างนั้นไปซ่อนไว้ด้านหลังทันที

            “ไม่ได้ขโมยว้อย!!” ว่าพลางก็กระชากมือสุดแรงข้าวต้มจึงหลุดอกมาได้ ก่อนจะวิ่งไปที่หน้าต่าง ยกมือทั้งสองข้างขึ้นกันหน้าแล้วกระโดดกระแทกหน้าต่างออกไป ร่างบางเหยียบพื้นก่อนกลิ้งตีลังกาผ่อนน้ำหนัก เขาวิ่งออกไปทันทีที่ตั้งตัวได้

            ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีหิมะหันนัยน์ตาสีฟ้าเทามองตามหัวขโมยร่างเล็กที่เร้นกายกลืนเข้าสู่ความมืดของผืนป่าไปอย่างเงียบกริบ ไร้สุ้มเสียงของฝีเท้า แม้เขาจะเงี่ยหูฟังเท่าไหร่ก็ตามที

            “องค์ชาย เกิดอะไรขึ้นพะย่ะค่ะ?” องครักษ์ร่างสูงผมหยักศกสีทองเอ่ยถามหลังจากที่ได้ยินเสียงกระจกแตก เขาก็รีบบึ่งมาที่ห้องนี้ทันที แต่กลับเห็นเพียงองค์ชายมองไปยังผืนป่าทึบนั่น

            “ไม่มีอะไร เจ้าลงไปดูลาบราดอร์ที ว่าทำไมมันไม่ยอมเห่า” ว่าเสียงเรียบก่อนจะเดินออกจากห้องไปทิ้งให้องครักษ์ทำตามหน้าที่ก่อนจะกลับขึ้นไปรายงานว่า

            “ลาบราดอร์กับกิ๊กทั้งสองตัวของมันถูกยาสลบหลับกันหมดเยพะย่ะค่ะ?”