ชีวิต...KAMIKAZE...

................ต่อจากตอนที่แล้ว

''ไอ้กั้งมันเปนบ้าอะไรของมันก้ไม่รู้ไม่ฟังป้าเลยเอาแต่ร้องห่มร้องไห้แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ดาคฟ้าคอนโดบูม โบว์ช่วยป้าด้วยนะป้าไม่อยากให้มันคิดสั้นป้ามีลูกชายแค่คนเดียวนะลูก หือๆ''

''จ่ะๆป้าใจเย็นๆก่อนนะ เด่วโบว์จะไปบอกมันเองจ่ะ''

''รีบๆหน่อยนะลูก หือๆ''

''จ่ะๆ''

...............................

''ฮัลโหลบูม แกรอยู่ไหนอยู่คอนโดป้ะ''

''ป่าวๆ อยู่บ้านเอลพริล ไมอ่ะ''

''ก้ไอกั้งอะดิ มันเปนไรของมันก้ไม่รู้ตอนนี้อยู่ดาคฟ้าคอนโดแกรอ้ะ''

''จริงดิ มันขึ้นไปทำไรวะ''

''ไม่รู้ว่ะ เออๆ แต้งนะ แค่นี้แล่ะ''

''อืออ.....มีไรก้โทรบอกนะ''

ณ สมุดโน๊ตคอนโดมิเนียน

ขณะที่โบว์กำลังวิ่งขึ้นบันไดนั้น...

''โบว์!''

''เจ้โฟร์!มาทำไรที่เนี่ย''

''ชั้นต้องถามแกรรมากกว่านะโบว์''

''เออๆ เจ้ไม่มีไรนั้นไปละ''

''เห้ยย เด่วก่อนก้จะถามอยู่นี้ไง รีบไปไหนเนี่ย''

''ก้ไอ้กั้งอ่ะดิแมร่งเปนบ้าไรของมันไม่รู้ อยู่ก้ขึ้นไปดาคฟ้า''

''จริงอ่อ มีไรป่าว''

''ก้ไม่รู้ไง''โบว์ทำท่าทางรีบมากกก

''โว่ยยย ถ้ารีบงั้นก้ไปเหอะ''โฟร์พูดพร้อมกะลังจะเดินไป

''เฮ้ยเจ้เด่ว จะไปไหนอ้ะ''โบว์พูดพร้อมจับแขนดึงหันมาถาม

''ก้จะไปข้างล่างไง''

''เอ้า!แล้วไม่ไปด้วยกันอ่อ''

''ไม่อ้ะ..........มันเปนเรื่องของคนสองคน คริ คริ''

''เอ้ยยยย เจ้โฟร์มันไม่ใช่.......''

''อย่าๆ''

''เห้ยย เจ้ไม่ใช่ๆ เจ้ๆกลับมานี้เลยนะ ไอ้เจ้บ้า........โห่ว ยัยเจ้ตัวแสบเอ๊ย เห้อะ''

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!

เสียงกั้งตะโกนลั่น

''!!!!! เสียงไอ้กั้ง''เสร็จแล้วโบว์ก้รีบไปที่ดาคฟ้าาา

.........................................

''เฮ้ยยยย!!! หยุดนะไอ้กั้งจะทำบ้าไรเนี่ย''

''โบว์! อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นโดนจริงด้วยยย''

''เปนบ้าอะไรวะ''

''แนนเค้ามีคนอื่นแล้ว แนนเค้าไม่ได้รักเราแล้ว''

''อ๋ออออ แค่ผู้หญิงคนเดียวนี่ทำให้อยากตายเหรออ่อวะห้ะ''

''แค่ผู้หญิงคนเดียวอ่อ ใช่ดิก้โบว์ไม่มีใคร เลยพูดได้หนิโบว์ไม่ได้เจ็บเหมือนเรา''

''เอออใช่! ไม่มีใคร ก้เพราะไอการไม่มีใครนี่แล่ะทำให้เข้าใจความรู้สึกนายมากไง แล้วก้เข้าใจด้วยว่ามันไม่ใช่เรื่องว่ะ''

''ไม่ใช่เรื่องอ่อพูดมาได้ไงอ้ะโบว์''

''ก้พูดได้ดิ...........กั้งตั้งสติหน่อยดิวะ''

''ก้เรารักเค้ามากไงโบว์ ได้ยินมั้ยโบว์ เรารักเค้ามาก''กั้งพูดพร้อมเอามือไปเขย่าตัวโบว์

''โอ๊ยย รู้แล้ว ปล่อยนะ......บอกให้ปล่อยไง เจ็บเว้ยยย''แล้วโบว์ก้ปัดมือกั้งออก

.....เพี๊ยะ เสียงโบว์ตบหน้ากั้งอย่างแรง

''มีสติรึยัง''

''โบว์ ถึงอ้ะต้องตบหน้าเลยหรอ''

''ก้ตบให้มีสติไง อย่าเห็นแกตัวนักดิวะคิดถึงแต่ความสุข,ความรู้สึกตัวเอง แล้วไม่คิดถึงคนรอบข้างบ้างอ่อ ทั้งพ่อแม่ทั้งเพื่อน แล้วอิีกไม่กี่วันพ่อนายก้จะกลับมาด้วย นายไม่คิดถึงพ่อนายหรอก

ทุกคนรู้ก้เปนห่วงนายหมด แล้วถ้านายเปนไรไปแม่นายและก้ชั้นจะเสียใจที่สุดนะ''พอโบว์พูดเสร็จน้ำตาอันบริสุทธิ์ก้ไหลออกจากตาของเทอ

''แต่ทำไมแนนต้องทำกับเราอย่างนี้ด้วยอ้ะ ทำไมวะ ทำไม''กั้งพูดพร้อมทุบพื้นอย่างแรง

''เฮ้ยยย ไอ้กั้งพอ ไอ้กั้งหยุดๆ เฮ้ยบอกให้หยุดไอ้กั้ง''

''ทำไมวะโบว์ ทำไม''กั้งพูดพร้อมลุกขึ้นมาพร้อมเอามือไปเขย่าตัวอีกครั้ง

''โฮ้ยยยยย อะไรของกั้งอีกเนี่ย เจ็บบบบบ''

......ปั้ก!!! โบว์พลักลงไปที่พื้นอย่างแรง

''กั้งไม่ไหวแล้วนะ เมื่อไหร่จะเข้าใจอะไรบ้างสักที ความรักมันทำให้กั้งเปนบ้าขนาดนี้เลยอ่อ แค่ผู้หญิงไม่เหนต้องแคร์เลย เค้าไม่รักก้หาคนอื่นได้หนิ กั้งก้ยังมีเพื่อน รักยังมีต่อนะ ปล่อยให้มันผ่านพัดไปเหอะ ไม่ต้องให้เค้ามาแอ๊บใส่หรอก งี่เง่า เข้าใจยากจริงเลยอ้ะ อย่าไปฟังข่าวลือที่ไม่ดีดิ

แนนเค้าเป่ลาเจ้าชู้นะเค้าแค่ไม่รักกั้งแล้ว และกั้งคงไม่ถอดใจใช่ป้ะ พอเหอะ เลิกท...........

โบว์ยังพูดไม่ทันขาดคำกั้งก้ขัดขึ้นมา

''ผู้หญิงนี่เปนอย่างนี้กันทั้งโลกเลยรวมโบว์ดิ ไม่มีเหตุผลเลย บอกเค้า เทอดีเกินไปๆอยากให้ผู้ชายเลวนักใช่ป้ะ ได้''

''เฮ้ยย กั้งจะทำไรอ้ะ เฮ้ยยๆ อย่านะออกไป ม่ายย''

กั้งเดินเข้ากอดโบว์อยากแน่นแล้วกำลังจะหอมแก้มโบว์

.......เพี๊ยะ โบว์ตบหน้ากั้งอย่างแรง

''ทำบ้าอะไรเนี่ยให้เกียรติกันบ้างดิ เราเปนผู้หญิงนะ''

''แล้วไงอ่ะ เทออยากให้เราทำไม่ใช่อ่อ''

.......เพี๊ยะ โบว์ตบหน้ากั้งอีกครั้ง

''ไอ้เพื่อนเลว ไม่เห็นเราเปนเพื่อนแล้วช้ะ ได้งั้นเราเลิกเปนเพื่อนกัน แล้วเราไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีก หือๆ''โบว์พูดเสร็จก้รีบวิ่งลงบันไดไป

''เฮ้ยยย โบว์เราขอโทด โบว์ อย่าพึ่งไป''

แล้วในขณะนั้นเอง จีโฮ,คยองเท,พิชชี่,กวัง,เควิน ก้รีบขึ้นบันไดเปนหากั้ง

''อ่าวว!!! โบว์เปนไรร้องไห้ทำไมอ้ะ......''

......โบว์ไม่สนใจรีบวิ่งไป

''มึงทำไรโบว์อ้ะ''พิชชี่ถาม

''โธ่เอ๊ยยยย!!!''

''เออช่างเหอะ ปะกั้งกลับบ้านแม่มึงรออยู่ อย่าคิดมากๆ''

''อือออ''

..............................

''แต้งนะๆ เอลพริลที่มาส่งถึงคอนโดเลยอ้ะแกรรร''

''ไม่เปนไร จะมาบ้านเราเมื่อไหร่ก้บอกน้าบูม''

''จ้าาาาาา''

''ไปๆเข้าไปได้แล้วละ''

......โบว์ก้วิ่งลงมา

''เฮ้ยยย โบว์เปนไรร้องไมวะ''บูมถาม

''เออเปนไรบอกเรามาดิ''เอลพริลถาม

''บูม หือๆๆ ไม่เอาแล้ว ไม่อยากเจอแล้ว หือ''โบว์พูดเสร็จก้เข้าไปกอดบูม

''ไม่ต้องร้องนะ วันนี้นอนคอนโดเรานะ เด่วโทรบอกแม่ให้''บูมพูดปลอบใจโบว์

''นอนด้วยน้าา''เอลพริลบอก

''แม่ให้อ่อ''บูมถาม

''อื้ม''เอลพริลพูด

''ไปๆไปนอนกัน''

วันต่อมา.....

''สวัสดีครับลุงสน(พ่อโบว์) โบว์หล่ะครับ''

''สวัสดีๆ โบว์หรอออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้วหน่ะคงไปสวนหย่อมล่ะมั้ง แต่ดูเศร้าๆนะมีเรื่องไรรึป่าว''

''ปะ....ป่าวครับ ขอบคุณนะครับ''

''อือๆ ไปเถอะ''

ณ สวนหย่อม

''โบว์ๆ''

.........................................

พอโบว์ไม่หันมาก้ทำให้ผมรู้ว่าโบว์โกรธผมมากแล้วเราก้ไม่ได้คุยกันอีกเลย....

 

 

เห้ยยๆ พิชชี่ครูมาๆ...................................

นี่แล่ะเรื่องราวที่อยากบอก รอชมตอนต่อไปน้าาา มันกว่านี้แน่ๆ