หยุดที่ฉันคนนี้ได้ไหม?

          รู้สึกเจ็บไปทั้งตัวเลยฉันพยายามยกเปลือกตาที่หนักขึ้นสิ่งแรกที่เห็นก็คือเพดานสีขาวพอมองตามร่างกายแล้วมีผ้าผันแผนที่แขนข้างสายกับสายน้ำเกลือเสื้อถูกเปลี่ยนเป็นชุดโรงพยาบาลความทรงจำครั้งสุดท้ายก่อนที่จะหมดสติไปฉันไปช่วยป๊อบคอนจากนักเลงที่จับตัวป๊อบคอนไปและเรียกฉันออกไปหาฉันต่อสู้กับพวกมันผลคือฉันแพ้ถ้าชนะก็ยอดหญิงแล้วล่ะสู้กับผู้ชายแถมยังมีกันตั้งหลายคนตอนที่หมดสติอยู่รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเขาคนนั้นแต่คงจะเป็นไปไม่ได้หรอก ฉันปรับสายตาแล้วมองไปที่หน้าตาเช้านี้อากาศดีชะมัดรู้สึกอบอุ่นเหมือนมีคนกุมมืออยู่เลยพอคิดได้อย่างนั้นฉันก็หันกลับไปดูคนที่หลับฟุบหน้าอยู่ข้างเตียงพร้อมกับกุมมือฉันแล้วเหมือนเขาจะเริ่มรู้สึกตัวฉันจึงแกล้งหลับ

“พี่ขอโทษนะ”  เสียงกระซิบข้างหูพร้อมกับความรู้สึกอุ่นๆตรงหน้าผากฉัน

“.......”

“ตื่นเถอะคนดี”เขาพูดแล้วยกมือฉันขึ้นไปสัมผัสแก้มของเขา

“.......”ฉันค่อยๆลืมตามองไปที่เขาคนนั้นดวงตาของเขามีน้ำใสๆไหลออกมาพร้อมรอยยิ้มบางๆ

     น้ำตาที่ไหลออกจากดวงตาคู่นั้นทำให้ฉันเจ็บปวดจังจนลืมเรื่องร้ายๆที่เขาทำไว้กับฉันเพียงแค่ฉันเห็นน้ำตาของเขา

“ฟื้นสักทีพี่ดีใจมากเลยนะพี่นึกว่าจะไม่ได้เจอหน้าเมลอีกเมลเจ็บตรงไหนรึป่าวเดี๋ยวพี่ตามหมอให้”เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นครือ

“........”ฉันไม่ตอบอะไรแต่เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่แก้มเขาอย่างแผ่วเบา

“เมล...”

“พี่เลโก้คนที่เมลรู้จักเขาไม่ขี้แยแบบนี้หรอกนะ”ฉันพูดพร้อมกับส่งยิ้มบางๆไปให้

“พี่ไม่ได้ขี้แยนะ ฝุ่นมันเข้าตานะ”

“จำมุกมาจากละครหรือไง แต่ก็ช่างเถอะหยิบน้ำให้หน่อยสิคอแห้ง”

“ได้ๆ รอแปปหนึ่งนะ”พี่เลโก้ลุกไปรินน้ำใส่แก้วแล้วเดินกลับมานั่งที่เดิมฉันเอื้อมมือไปรับแก้วน้ำแต่พี่เลโก้กลับยกแก้วขึ้น

“จะทำอะไร”ฉันมองหน้าพี่เลโก้ งงๆ

“คนป่วยนอนเฉยๆ เดี๋ยวพี่ป้อน”พี่เลโก้หยิบหลอดใส่แก้วน้ำแล้วจ่อตรงปากของฉัน

“ขอบใจ”

“ไม่เป็นไรพี่เต็มใจทำให้เมลทุกอย่าง แม้เมลจะเกลียดพี่อยู่ก็ตาม”ประโยคสุดท้ายเสียงพี่เลโก้แผ่วลงพร้อมกับแววตาที่เศร้าหมอง

“แล้วป๊อบคอนล่ะ”ฉันทำเป็นไม่สนใจแววตาคู่นั้นเธออย่าใจอ่อนเชียวนะคาราเมลฉันคิดเตือนตัวเองอยู่ในใจ

“กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านะ สักพักคงกลับมา”

“แล้ว....พ่อกับแม่”

“ท่านทั้งสองยังไม่รู้เรื่องนี้สบายใจได้”

“อืม”

“พี่ขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม”

“ตอนนี้นายมีสิทธินั่นด้วยหรอ.?.”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแล้วมองไปนอกหน้าต่าง

“นั่นสินะ ขอโทษล่ะกัน”แววตาของพี่เลโก้เศร้าหมองลงพร้อมกับเสียงตัดพ้อ

“เฮ้อ! พูดมาสิ”

“เมลอย่าทำแบบนั้นอีกนะพี่ไม่อยากเห็นเมลโดนทำร้ายอีกแล้ว”เขามองแผลตามตัวฉันด้วยแววตาสั่นไหว

“ฉันชินแล้วล่ะเจ็บกว่านี้ก็เจอมาแล้ว”ฉันหันกลับมาจ้องมองไปที่แววตาของเขาด้วยใบหน้าที่เฉยชา

“เมล..”

“เอาเป็นว่าฉันจะไม่ทำให้ตัวเองต้องเจ็บตัวแบบครั้งนี้อีกแล้วก็จะไม่ทำอะไรบุมบ่ามอีก”

“ขอบคุณนะเมล”

“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ฉันทำเพื่อตัวฉันเองอยู่แล้ว”

“เมล คือว่าเรื่องระหว่างเรา”

“มันจบไปแล้วล่ะ.”

“พี่ต้องทำยังไงเมลถึงจะหายโกรธ.”

“……..”ฉันเงียบได้แต่ก้มหน้าเก็บน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากตา

“ให้โอกาสผู้ชายเลวๆคนนี้ได้แก้ตัวอีกสักครั้งได้ไหมเมล”พี่เลโก้เอื้อมมือจับปลายคางของฉันแล้วยกหน้าขึ้นมาสบตากับดวงตาที่เศร้าหมองคู่นั้น

“เมลไม่อยาก...เจ็บแบบวันนั้นอีกแล้ว”น้ำเสียงฉันสั่นเครือ

“เมลพี่ขอโทษให้พี่ทำอะไรก็ยอม”

“เมล...”

“ได้โปรดที่รัก ได้โปรดกลับมา”

“ เมลขอเชื่อหัวใจตัวเอง เมลจะให้โอกาสพี่อีกครั้ง”น้ำตาฉันที่พยายามเก็บไหลออกมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างของพี่เลโก้

“ขอบคุณนะเมล ขอบคุณจริงๆ”แล้วพี่เลโก้ก็ดึงฉันเข้าไปกอด อ้อมกอดที่ฉันคิดถึงและเฝ้ารอคอยทุกวันวันนี้ฉันได้กลับมาอีกครั้งอ้อมกอดที่อบอุ่น

“ตาบ้า! อย่ากอดแน่นนักสิ เจ็บแผล”ฉันตีลงที่ไหล่เขาเบาๆ

“ขอโทษนะ ก็คนมันดีใจนี่น่า”

“ปล่อยได้แล้ว”

“ขออีกสักพักได้ไหมคิดถึงอ่ะ ไม่ได้กอดตั้งหลายวัน”

“ตามใจ”

      ฉันปล่อยให้พี่เลโก้กอดสักพักจากนั้นก็มีเสียงค๊อกประตูพี่เลโก้จึงผละออกจากฉันแล้วเดินไปเปิดประตูพยาบาลนำอาหารมาให้พร้อมกับเปลี่ยนน้ำเกลือ

“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ”พยาบาลก็ยิ้มให้แล้วเดินออกไปหลังจากที่เปลี่ยนน้ำเกลือเสร็จ

     พี่เลโก้เดินมาปรับเตียงขึ้นและจัดท่านั่งให้ฉันจากนั้นก็เลื่อนโต๊ะอาหารมาด้านหน้า ฉันที่กำลังจะจับช้อนเพื่อกินอาหารแต่พี่เลโก้กลับดึงช้อนออกจากมือ

“จะทำอะไร? เมลจะกินข้าวเอาช้อนมา”

“เดี๋ยวพี่ป้อน”

“ไม่เป็นไร เมลกินเองได้”

“แต่พี่อยากป้อนนี่น่า ไม่ได้หรอ”พี่เลโก้ส่งสายอ้อนๆมาให้ฉันมันทำให้ฉันหัวใจเต้นแรง

“กะ..ก็ตามใจสิ”ฉันตอบน้ำเสยงติดๆขัดๆพลางหลบสายตาคู่นั้น

“งั้นเดี๋ยวเป่าให้นะ “

“อ่ะ อั้ม”

“กินเหมือนเด็กๆไปได้”พี่เลโก้เอื้อมมือเช็ดโจ๊กที่เปื้อนมุมปากฉันอย่างแผ่วเบา

“......”หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนจะทะลุออกมาจากอก ใบหน้าฉันเริ่มร้อนเหมือนจะเป็นไข้

“แต่ก็น่ารัก”พี่เลโก้ส่งยิ้มหวานละลายมาให้ฉันและเอามือทั้งสองข้างจับแก้มฉันไว้

“จะทำอะไร”ฉันมองหน้าพี่เลโก้ด้วยความตกใจที่อยู่ดีๆก็เอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากฉัน

“ขอจูบได้ป่ะ”

“บะ..บ้า”

“นะๆๆ คนสวย”

“อย่ามาอ้อน..”

“แล้วรักป่ะล่ะ”

“ไม่รัก!”

“ทำไมอ่า แต่เขารักตัวเองนะ”ฉันเขินแทบตัวจะแตกแล้ว

“ไม่รัก แล้วจะให้ไปรักใคร”ฉันพูดพร้อมกับยิ้มแก้มแดงด้วยความเขินอาย

“น่ารัก.จังแฟนผมเนี่ยต้องให้รางวัลสักหน่อยแล้ว”

“อย่าน๊า...”

“แฟนน่ารักขนาดนี้ใครจะอดใจไว้ จุ๊บ!”พี่เลโก้จูบลงที่หน้าผากฉันหลับตารับสัมผัสนั้นด้วยหัวใจที่พองโต

     ฉันจะลองเชื่อใจคนที่ฉันรักอีกครั้งคงไม่เป็นไรใช่ไหมจะลองเปิดรับความรู้สึกคนๆนี้อีกที่ของทำตามเสียงหัวใจที่มันเรียกหา.. อยากหยุดเวลาที่มีเราสองคนอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปตลอดกาลได้ไหมสัมผัสของเธอมันทำให้หัวใจฉันเต้นเป็นจังหวะรักทำนองของเราสองคน.