Be mine

บทนำ

     'คีปเปอร์' กล่าวว่า ชีวิต... ก็งั้น ๆ

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

     จุดเริ่มต้นของเรื่องทุกอย่างก็ไม่มีอะไรมาก เริ่มจากความเป็นห่วงที่ไม่มีประโยชน์อะไร แถมยังไร้สาระแบบสุด ๆ ของพ่อกับแม่ของฉัน

     "พ่อกับแม่ตัดสินใจแล้วว่าจะให้ลูกออกไปอยู่คนเดียว ลูกจะได้หัดทำอะไรด้วยตัวเองสักที!"

     คุณพระคุณเจ้าช่วย นี่พวกท่านทั้งสองเห็นฉันเป็นอะไร เด็ก 10 ขวบหรือไง ปีนี้ฉันอายุ 17 แล้วนะจะบอกให้ อีกอย่างนะ... ที่ฉันตื่นตั้งแต่ตี 5 มาออกกำลังกาย พับผ้าห่ม เก็บที่นอน กวาดบ้าน ถูบ้านด้วยตัวเอง แค่นี้มันยังไม่พอใช่มั้ย แล้วเรื่องอะไร ทำไมฉันต้องย้ายออกไปด้วยล่ะ

     "เอ่อ... คีปไม่เข้าใจค่ะ ที่พ่อกับแม่บอกหมายถึงอะไรหรอคะ -_-?"

     ฉันถามหน้านิ่งเพื่อหยั่งเชิงว่าพ่อกับแม่จะตอบออกมาแบบไหน ขออย่าให้เป็นแบบที่ฉันคิดเลย แต่ดู่าสวรรค์คงไม่เข้าข้างฉันซะแล้วล่ะ -_-

     "ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ! ยังจะถามอะไรอีกนักหนานะเรา รีบไปเก็บของซะสิ แม่จะให้ลูกย้ายเย็นนี้เลย" 

     O[]o... ฉันหน้าเหวอขมวดคิ้วมองแม่อย่างไม่เข้าใจ แต่เถียงไปก็ไร้ประโยชน์เลยทำได้แค่พยักหน้ารับช้า ๆ ก่อนจะหันหลังวิ่งขึ้นไปชั้นบนเพื่อเก็บของ

     ให้ตายสิ! ช่วงนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตฉันนักหนานะเนี่ย เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนฉันก็เพิ่งถูกยัยผมแกละหน้าโง่ไหนก็ไม่รู้แย่งรุ่นพี่ที่ฉันแอบชอบมาตั้ง 2 ปีไป! 

     เหอะ... ถามว่าทนได้มั้ยน่ะหรอ

     แค่นี้เรื่องจิ๊บ ๆ แต่... ฉันชักสงสัยซะแล้วสิว่าถ้าฉันยังฝืนทนเก็บซ่อนความรู้สึกแล้วปล่อยให้ทุกอย่างหลุดมือต่อไปแบบนี้จะเป็นยังไง เห็นทีคงต้องทำอะไรสักอย่างซะแล้วสิ

     "แม่... ก่อนที่หนูจะไปขออะไรสักอย่างได้ไหมคะ?"

     "เออ จะเอาอะไรก็เอาไปเถอะ"

     แม่ตอบกลับฉันอย่างไม่ใยดีก่อนจะหันกลับไปอ่านหนังสือต่อ ฉันยิ้มหวานบาง ๆ อย่างกุลสตรีที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี แต่อย่าให้บอกเชียวนะว่าในใจตอนนี้เป็นยังไง คงเหมือนกับแม่มดร้ายที่กำลังแสยะยิ้มอยู่นั่นแหละ

     หึ... งานนี้สนุกแน่ เหมือน

     พูดว่าขออะไรสักอย่างก็จริงนะ แต่ที่ฉันหยิบมาคือ เงิน (จำนวนหนึ่ง) มีด ดาบ ปืน ระเบิด และอื่น ๆ อีก บลา ๆ ๆ ๆ ขี้เกียจบรรยาย เอาเป็นว่าของทั้งหมดที่ฉันแบกมานี่จะมีประโยชน์ในภายภาคหน้าแน่นอน 

      เพราะสิ่งแรกที่ฉันจะทำคือ... 'ฆ่า' ยัยแกละน่าโง่นั่นไงล่ะ ^w^