s.o.sรักอันตรายของยัยมาเฟีย

 "เฮ้ย มันอยู่นั่นไง จัดการมัน!!"

ฉันมองไปยังชายชุดดำสี่ห้าคนที่วิ่งมาทางฉันกับฟิน

หมับบบ

"ไปเร็ว" ฟินกระชากแขนฉันให้วิ่งตามเขาทันที นี่มันอะไรกัน

"ทำไมนายต้องหนีพวกนั้นด้วย แฮ่กๆๆ"

"พวกนั้นเป็นลูกน้องของพ่อนาเนียน์"

"นายอิสรานะหรอ"

"ใช่!! มันคงตามเธอมาไม่ใช่ตามฉัน"

"ตามทำไม"ฉันถามอย่างงๆ 

"เรื่องเปเปอร์กะพี่มาร์ค ยัยติมคงจะเอาไปฟ้อง"

"อ่อ เข้าใจแล้ว" ฉันผลักฟินให้ออกห่างจากตัวฉันให้มากที่สุด ฟินหันมามองฉันนิ่งๆก่อนจะดุฉัน

"ทำบ้าอะไรของเธอ"

"ฉันไม่อยากวิ่งแล้ว เหนื่อย"

"เดี๋ยวก็โดนกระทืบตายหรอก"

"ถ้าฉันกลัวฉันคงไม่เป็นมาเฟียหรอก นายหุบปากไปซะเดี๋ยวฉันจัดการเอง" ชายชุดดำวิ่งมาล้อมหน้าล้อมหลังฉันก่อนที่หนึ่งในนั้นจะเอ่ยออกมา

"หึ ยอมให้จับแล้วหรอสาวน้อยดีแล้วจะได้ไม่เจ็บตัว"

"ใครกันแน่ที่ต้องเจ็บตัว"

"พูดแบบนี้จะลองใช่ไหม"

"Show time" ฉันพูดก่อนจะเข้าฟาดกะพวกนั้นทันที

ตุ้บ ตั้บ ผั้วะๆๆ

"ฝากไปบอกนายแกด้วยนะคิดจะล้มฉันแบบนี้มันง่ายไป เอาลูกน้องฝีมือกระจอกๆมาล้มราชสีอย่างฉันอย่างหวังเลยว่ะจะสำเร็จ และจำใส่สมองพวกแกไว้ด้วยนะเมืองนี้ซาตานคุ้มเว้ย!!!" ฉันพูดแล้วปล่อยพวกนั้นไปทันที หึ คิดจะล้มกันมันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ ว่างๆคงต้องหาเวลาไปเยี่ยมซะบ้างแล้ว

"เป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนหรือป่าว" ฟินถาม

"เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอก"

"ปากแบบนี้มันน่ากระทืบซ้ำจริงๆนะ" ฟินพูดพลางเอามือจิ้มแผลที่ปากฉันแรงๆ

"โอ๊ย!! ไอ้บ้านิเจ็บนะเว้ย"

"เจ็บจะได้จำ"

"นี่ฉันอุส่าช่วยนายนะ หัดสำนึกบุญคุณบ้างสิ"

"งั้นเดี๋ยวไปส่งที่บ้านเป็นการตอบแทน"

"นั่นมันเป็นมิ่งที่นายควรทำไม่ใช่การตอบแทนเว้ย แต่ฉันยังไม่กลับบ้านตอนนี้" ฉันบอก ฟินทำหน้าหมางงก่อนจะถามฉัน

"แล้วเธอจะไปไหน"

"บ้านนายอิสรา!!"

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ

"โธ่เว้ย!! ไอ้พวกโง่แค่ผู้หญิงคนเดียวก็ยังตัดการไม่ได้" อิสราสถบอย่างหัวเสียเมื่อลูกน้องของเขาถูกทำร้ายเสียยับเยินกลับมาแถมมีคำดูถูกจากต้นข้าวกลับมาอีก เด็กคนนี้ชักจะไม่ธรรมดาซะแล้วสิ

"มะ มันเก่งเกินเด็กแล้วครับนาย"ลูกน้องกล่าวเสียงสั่นด้วยความกลัวในใจเขาคิดว่าจะไม่ไปให้ต้นข้าวเห็นหน้าอีกเป็นครั้งที่สองแน่นอน

"พวกแกมันเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ เฮ้ย!! เอาพวกมันไปขังไม่ให้กินข้าวกินน้ำสามวัน" 

"ยะ อย่าครับนาย อย่าทำผมเลย ผมมีแม่ต้องดูและครับ อย่าๆๆ" ลูกน้อวถูกลากไปทำโทษทันทีหลังจากที่ทำงานพลาด กะอีแค่ลูกมาเฟียมันจะใจกล้าอะไรนักหนาถึงได้ท้าทายเขาเพียงนี้ ความคิดของอิสราชะงักลงทันทีที่มีวัตถุลอยเข้ามาในบ้านเขาพร้อมกับกลิ่นที่เหม็นรุนแรง

เพล้ง!!

"อุ๊ย โทษทีนะพอดีแวะมาเยี่ยมนะเลยเอาของมาฝาก" ต้นข้าวที่เดินเข้ามากับฟินโยนไผฃหปลาร้าที่มีหนอนยั้วะเยี้ยะเข้ามาในบ้านก่อนจะเดินตามเข้ามา

"กล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับฉัน" อิสราหันไปถามร่างเล็กด้วยความโกรธเคืองในใจอยากจะฉีกร่างเล็กให้เป็นชิ้นๆ

" หึ แกนี่มันสกปรกจริงๆเลยนะเป็นหมาหรือไงถึงมาลอบกัดกันแบบนี้อ่ะ"

"นี่เขาเรียกว่ามาเฟียชั้นสูง ไม่ลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับเด็กไ่ม่หัวนอนปชายเท้าแถมมารยาทก็ไม่มีอย่างเธอหรอก"

"มารยาทหรอ? ฉันจำเป็นต้องมีมารยาทกับคนอย่างแกหรอ ทีหลังจะทำอะไรก็ช่วยทำตรงๆหน่อยสิอย่าลอบกัดแบบนี้ มาเฟียเขาไม่ทำกันหรอกนะไอ้ประเภทหมาลอบกัดแบบนี้อ่ะ"

"นี่แกสอนฉันหรอ" อิสราหน้าแดงด้วยความโมโหตั้งแต่เกิดมาจะย่างเข้าสี่สิบปียังไม่มีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้เลยสักคน

"จะว่าอย่างนั้นก็ได้นะ รู้ไว้ซะไอ้ตำแหน่งมาเฟียกระจอกๆของแกกับตัวแกที่เพิ่งเดินทางเข้าสู่เส้นทางสายนรกแห่งนี้มันเพิ่งจะเริ่มต้น ยังมีอะไรที่แกยังไม่รู้อีกเยอะเกี่ยวกับซาตาน"

"หึ พ่อกะพี่เธอฉันก็ล้มมาแล้วล้มเธออีกคนก็คงไม่ยากเท่าไรหรอก ยัยเด็กสวะ!!"

"ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดูแม้ซาตานจะจากไปแต่หัวใจของซาตานก็ยังอยู่ลูกกวางน้อยอย่างพวกแกล้มราชสีอย่างพวกฉันไม่ได้หรอก ส่วนไอติมลูกสาวแกถ้าไม่อยากให้ฉันฆ่ามันล่ะก็อย่าให้มันมายุ่งกับฉันอีกไม่อย่างนั้น......" ต้นข้าวเว้นช่วงไว้ทำให้อิสราขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

"แกจะทำอะไรลูกสาวฉัน"

"ทำเหมือนที่แกทำกับพ่อฉันไง แล้วนี้ฉันให้เป็นของขวัญสำหรับแก๊งกระจอกขิงพวกแกที่ปฏิวัติพ่อฉัน ไอ้สวะ!!",ต้นข้าวพูดพร้อมโยนเงินปึกใหญ่ใส่หน้าอิสราทันทีก่อนจะเดินออกไป อิสราที่ยืนกำหมัดแน่อยู่ท่ามกลางสายตาของลูกน้องนับร้อยที่มองเขาอย่างสมเพช ทำไมกะอีแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเจ้านายของเขาถึงจัดการไม่ได้ขนาดเด็กคนนั้นเดินแค่คนเดียวต่างจากพวกเขาที่มีคนนับร้อยใจห้องนี้แต่กลับทำอะไรไม่ได้

"พวกมึงมองอะไรกัน"อิสราตวาด

"คอยดูนะต้นข้าวฉันจะล้มเธอ คอยดู!!"