When You Say Nothing At All (ํYaoi)
เขียนโดย 
vulpecula
วันที่ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.55 น.
แก้ไขเมื่อ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 22.02 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) When You Say Nothing At All (I)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ถ้ามีโอกาสได้สบตา...
สัญญาว่า “ จะไม่หลบ ”
“ ทำไมมาช้าจังวะ” เลม่อนทักเด็กหนุ่มหน้าตี๋ที่เพิ่งวิ่งมาถึงอัศจรรย์ข้างสนาม
ฟุตบอลกลางแจ้งขนาดใหญ่ในอ้อมแขนของเด็กหนุ่มหอบของพะรุงพะรังเต็มไปหมด เลม่อนแอบ
เห็นว่าบนกองของที่มิโนหอบหิ้วมานั้นมีขวดน้ำอยู่ด้วย
“ นั่นนายเอาขวดน้ำมาทำไมเนี่ย +__+ ” เลม่อนหยิบขวดน้ำขึ้นมาเมื่อเพื่อนตัวเล็ก
วางของทั้งหมดลงบนเก้าอี้ เห็นมันส่งสายตาเคืองๆมาให้ก่อนจะคว้าขวดน้ำคืนจากเขา
“ ไม่น่าถามเลย มิโนมันก็เอามาให้พี่ชุนน่ะสิ ฮ่าๆๆๆ ” ฮอร์นเพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
เลม่อนพูดขึ้นก่อนที่จะหันไปมองในสนามฟุตบอล
“ น่าสงสารว่ะ เตรียมขวดน้ำมาให้ทุกรอบแต่ไม่เคยจะกล้าให้พี่เขา ” เลม่อนพูดจบก็
ส่ายหน้าช้าๆเพราะเพื่อนตัวเล็กของเขาไม่สมหวังในความรักเหมือนคนอื่นๆซักที
“ กลับกันมั้ย พรุ่งนี้มีสอบ T^T ” มิโนพูดขึ้นหลังจากที่หายเหนื่อยแล้วและก็กำลังกำ
หนังสืคณิตศาสตร์เล่มหนาในมือเอาไว้แน่นเนื่องด้วยพรุ่งนี้เขากับเพื่อนๆมีสอบ แต่เย็นวันนี้กลับมี
การแข่งขันฟุตบอลรอบชิงชนะเลิศ(ที่จัดกันเอง)ระหว่างห้อง A กับ ห้อง F และเขาจะไม่มานั่งอยู่
ตรงนี้เลยหากว่าหนึ่งในนักฟุตบอลห้อง A ที่จะทำการแข่งขันในวันนี้นั้นไม่ได้เป็นคนที่เขาหลงรัก =O=
“ อ้าวเฮ้ย ไม่ได้ๆ วันนี้พี่ชุนของนายชิงชนะเลิศ อย่าคิดมากน่า พวกเราเก่งๆกันอยู่แล้ว
สอบแค่นี้ชิวๆว่ะเพื่อน” เลม่อนตบบ่ามิโนหนักๆเพื่อให้เพื่อนตัวเล็กของเขาเลิกกังวล ก็แหม มันมา
นั่งดูการแข่งขันของพี่ชิชุนทุกวัน พอเป็นวันชิงชนะเลิศแบบนี้ดันจะกลับบ้านไม่ยอมอยู่ดูแล้วมันจะ
ได้ยังไงละนั่น
“ มองพี่ชุนใหญ่เลยนะมิโน ” เลม่อนแซวเพื่อนเมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวเล็กของเขาเลิก
กังวลกับการสอบในวันพรุ่งนี้แล้วพวกเขาทั้งสามคนเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่ประถมหนึ่ง พอขึ้น
มัธยมศึกษาก็เลือกเรียนโรงเรียนเดียวกันทำให้พวกเขาทั้งสามสนิทกันมาก
“ อื้อ อย่างแกล้งดิ ” มิโนตีแขนเพื่อนอย่างเขินๆ ดูมันเดะ ฮ่าๆๆ ขนาดแค่พูดถึงชื่อพี่เขามันยังเขินขนาดนี้
เป็นเอามากจริงๆ =_______=\
โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนมัธยมชายล้วนแต่ละชั้นปีแบ่งออกเป็น 6 ห้อง จากห้อง A B
C D E ไปจนถึงห้อง F พวกเขาทั้งสามอยู่ชั้นมอห้า ส่วนรุ่นพี่ที่เจ้ามิโนมันแอบชอบนั้นอยู่มอ
หกแล้ว
ปีนี้พี่เขาก็จะจบการศึกษา....
แต่...เพื่อนผมมันยังไม่เริ่มจีบพี่เขาเลยแบบนี้ไม่เรียกว่าแห้วแล้วครับ
...ต้องเรียกว่ามีกิจการสวนแห้วเป็นของตัวเองจึงจะเหมาะ
“ เลม่อนๆนั่นๆ พี่ไมล์เปล่า เฮ้ยๆโน่นพี่ชุนลงสนามแล้ว” ฮอร์นตะโกนขัดความคิด
ฟุ้งซ่านของผม
“ เห็นแล้วน่า ” มิโนอุบอิบบอกพวกผม
“ มากไปไหมคุณเพื่อน ” คราวนี้ฮอร์นมันแซะบ้างแล้วครับ ^____^
“ ก็ไม่ถึงขั้นนั้นนนนน พี่เขาแค่หล่อ จริงจริ๊งงงงง...” แล้วประโยคสุดท้ายผมจะเสียง
สูงทำไม >///< ก็เพราะมันมากกว่าขั้นนั้นไงเล่า นอกจากจะหล่อแล้วพี่เขาก็ยังหล่อ หล่อ
หล่อ อะแฮ่ม ไม่ใช่แล้ว เอาใหม่ๆ นอกจากจะหล่อแล้ว พี่เขาก็ยัง เรียนดี กีฬาเด่น ดนตรียอด สูง
ขาว แถมใจดี >o<
เวลายิ้มทีนี่ งื้อออ โลกเป็นสีชมพู O///O
แต่น่าเสียดาย เคยคุยด้วยแค่ครั้งเดียว....
แต่มีข้อมูลของพี่เขาเยอะยิ่งกว่าหนังสือเตรียมสอบ O-NET ซะอีก
อยู่ห้องไหน เลขที่อะไร บ้านอยู่ที่ไหน อาหารที่ชอบ น้ำที่ชอบ โต๊ะที่นั่งประจำกับกลุ่ม
เพื่อนๆ เพื่อนที่สนิทคือใคร เบอร์โทรศัพท์ ไอดีไลน์ ....
และข้อมูลสุดท้ายที่รู้คือ.....พี่เขามีแฟนแล้ว TOT
มิโน เลม่อน และฮอร์นนั่งดูฟุตบอลทั้งสองทีมเตะกันอยู่นานก่อนที่ทีมสีน้ำเงินห้องA จะ
ยิงนำขึ้นไปก่อนโดยพี่ชุน
“ ดูมิโนมัน ” ฮอร์นสะกิดเลม่อนให้มองไปยังเพื่อนตัวเล็กที่กำลังนั่งมองคนในสนาม
แข่งด้วยดวงตา เป็นประกายคงไม่ต้องบอกละมั้งว่าคนนั่งเชียร์จะดีใจขนาดไหน ดูหน้ามันสิ มี
ความสุขกว่าตอนได้คะแนนฟิสิกส์เต็มหนึ่งร้อยซะอีก
“ เฮ้ยมิโนไม่คิดจะจีบพี่เขาจริงๆเหรอวะ ” ฮอร์นถามขึ้นซึ่งเพื่อนตัวเล็กก็ส่ายหน้า พลาง
จ้องมองไปยังรุ่นพี่หนุ่มที่วิ่งไปยังผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งรออยู่ข้างสนาม ....แฟนพี่เขาไง =___=
เบลล์เด็กสาวจากโรงเรียนหญิงล้วนที่ใช้กำแพงเดียวกันกับโรงเรียนชายล้วนที่เขาเรียน
อยู่กำลังนั่งโบกไม้โบกมือให้รุ่นพี่ชุนที่กำลังวิ่งเข้าไปหา ผมเบือนหน้าหนีจากภาพบาดตาบาดใจ
ตรงหน้า
เสียดายเนอะ...คนที่พี่ชุนวิ่งไปหาไม่ใช่ผม TOT
“ มิโนๆ ดูโน่นดิ๊” เลม่อนสะกิดผมแล้วพยักพเยิดให้ดูภาพบาดตาบาดใจที่ผมอุตส่าห์ละ
สายตามาเมื่อกี้ก่อนสิ่งที่ปรากฏเข้ามาในสายตาครั้งใหม่จะทำให้ผมงง ภาพของรุ่นพี่ชุนที่ยืนนิ่งอยู่
ข้างๆเบลล์และ เดี๋ยวนะ นั่นมันผู้หญิงตัดผมสั้นจากโรงเรียนหญิงล้วนที่เป็นนักวอลเล่ย์บอลมาขอ
ใช้สนามของโรงเรียนผมนี่ ยัยผู้หญิงผมสั้นนั่นกำลังจ้องหน้าของเบลล์และพี่ชุนสลับกันไปมา ก่อน
ที่ทั้งพี่ชุน(ของผม)และยัย ผู้หญิงผมสั้นจะจ้องไปยังขวดน้ำในมือของเบลล์ วินาทีระทึก เบลล์ก็
ยื่นขวดน้ำให้ผู้หญิงผมสั้น ส่วนพี่ชุนก็ เอ๋อรับประทานไปแล้ว >[]< และตอนนี้ยัยผู้หญิงผม
สั้น(เลม่อนมันสะกิดบอกผมว่ายัยนั่นเป็นทอม)ก็ลากเบลล์ไปยังสนามวอลเล่ย์บอลแล้ว
มะ...หมายความว่า พี่ชุนโดนแย่งแฟนเหรอเนี่ย O_O
“ พะ...พี่ชุนโดนแย่งแฟนโว้ยยย มิโนวววว พี่ชิชุนนายโสดแล้วโว้ยย ” ฮอร์นกับเลม่อน
ตะโกนขึ้นรวมถึงกองเชียร์ฟุตบอลทั้งสนามที่ตอนนี้กำลังโห่ดีใจกันอย่างเนืองแน่นที่พี่ชุนกำลัง
โสด =_____=
“ งื้ออออ แล้วพี่เขาจะเสียใจแมะ ” มิโนพูดจบก็ทำหน้าเศร้า เลม่อนกับฮอร์นเห็นดังนั้นก็
ถอนหายใจเฮือก
มิโนเอ๊ยนั่นเป็นโอกาสทำคะแนนของแกนะเว้ย จะกลัวพี่เขาเสียใจเพื่อ - ____ -
พี่ชุนโสด...
พี่ชุนโสดแล้วจริงๆ....
แล้วผมจะดีใจทำไมเนี่ย... T^T
“ เอ้า เอาไปให้พี่เขาสิ ” ฮอร์นยัดขวดน้ำใส่มือของมิโน มันทำปากพะงาบๆ ก่อนจะงุ้ม
ปากลงแล้วยัดขวดน้ำกลับมาให้ฮอร์น
“ นายเอาไปให้พี่เขาทีดิ นะ ^___^ ” พูดจบก็ทำตาบ๊องแบ๊วใส่ฮอร์น
“ ได้ไงวะ ทำไมต้องเป็นฉัน ”
“ ก็นายเป็นน้องรหัสพี่เขานี่ น้าาาา ” ทำหน้าเป็นลูกแมวใส่ฮอร์นมันเพื่อให้มันสงสาร
5555
“ ยุ่งจริงโว้ย ” สบถออกมาก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดไปหารุ่นพี่(ของมิโน) ซึ่งหนุ่มรุ่นพี่
ก็รับขวดน้ำไปดื่มอย่างไม่คิดอะไรเพราะเขาเป็นน้องรหัส ฮอร์นพยายามที่จะบอกว่าน้ำขวดนี้เพื่อน
ของตนเป็นคนให้ตนเอามาให้แต่ก็ช้าไปเพราะกรรมการเรียกนักกีฬาลงสนามแข่งครึ่งหลังแล้ว
“ ถ้าเป็นฉัน” มิโนมองตามสายตาของพี่ชุนก็เห็นว่ากำลังมองไปทางสนามวอลเล่ย์บอล
อยู่...
“ ฉันจะเป็นฝ่ายมองหาพี่เขาและไม่มีวันให้พี่เขาต้องเป็นฝ่ายมองหาก่อนเด็ดขาด...”
....................................................................................................................
“ ชมรมนายเลิกแล้วเหรอ งั้นกลับบ้านกัน ” เลม่อนและฮอร์นชวนผมให้กลับบ้านพร้อม
กัน ผมยืนอ้ำอึ้งอยู่หลายวินาที
“ วันนี้มีชมรมอ่ะ ” ผมตอบเลม่อนเสียงแผ่วๆ ก็วันนี้เป็นวันศุกร์ และทุกๆวันศุกร์ในช่วง
บ่ายสองโมงเย็นจะเป็นเวลาของชมรม
ซึ่งพี่ชุนกับเพื่อนๆเปิดชมรมดนตรี...จึงต้องสอนน้องๆในชมรมจนถึงเย็นแต่ชมรมผม
ปล่อยให้สมาชิกในชมรมกลับบ้านกันได้แล้วซึ่งผมกับเลม่อนอยู่คนละชมรมกันครับ เลม่อนกับฮอร์
นมันอยู่ชมรมเดียวกัน ส่วนผมอยู่อีกชมรมหนึ่ง
“ งั้นฉันอยู่เป็นเพื่อน ”
“ ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวพี่เขาก็เลิกชมรมแล้ว”
.
.
.
แต่ว่า
พี่เขาคงเลิกชมรมหกโมงเย็นโน่นแหละ +_+
ระหว่างรอพี่ชิชุนทำกิจกรรมในชมรมผมก็นั่งกินนั่นนี่โน่นเพลินๆ อ่านหนังสือเคมีที่กำลัง
จะสอบพรุ่งนี้ไปด้วยT^T แล้วเสียงเพลงในห้องซ้อมแม่งก็ดังไม่เกรงอกเกรงใจคนอ่านหนังสือ
สอบอย่างผมเลย ฮ่าๆๆๆ หยุด!! อย่าเพิ่งว่าผมสิ ก็คนมันทำเพื่อความรักอ่ะ
พูดแล้วก็เขิน > / / / / < อ่านหนังสือต่อดีกว่า
จนอ่านจบไปหนึ่งรอบ เงยหน้าแล้วเพ่งมองไปยังห้องซ้อมดนตรี
O_O
ชิบหาย....
.
.
.
ทำไมไม่เหลือใครเลยวะ T^T
เฮ้ยยยยย อะไรมันจะโจ่งแจ้งไปมั้ยวะครับ คือแค่ใกล้ๆห้าโมงเองนะ ทำไมพี่เขาเลิก
ชมรมไวขนาดเน้ แล้วพวกเด็กๆในชมรมมันหายไปไหนโหมดดดแล้วให้ผมนั่งอยู่คนเดียวเนี่ยนะ
ผมรีบกลับบ้านดีกว่าก่อนที่พี่ๆในชมรมดนตรีจะมาเจอในจังหวะที่ผมกำลังจะลุกขึ้นเก็บของ เสียง
ตะโกนดังมาจากในห้องซ้อม
O_O
“ อ้าวน้องเพิ่งมาเหรอ ชมรมเลิกไปแล้วนะ ”
“ ไม่ใช่ครับพี่ ผมแค่มาหาที่นั่งอ่านหนังสือ ไม่ได้อยู่ชมรมนี้ครับ ” เชี่ยยย พี่เขาจะหาว่า
ผมตอแหลไหม มานั่งอ่านหนังสือข้างๆห้องซ้อมดนตรีเนี่ยนะ
ขอลาตาย +_+ ไม่ได้ๆ รีบตายไม่ได้ เดี๋ยวไม่ได้พี่ชุนเป็นแฟน
“ งั้นน้องรอพี่เก็บของแปบนะ เดี๋ยวเดินออกไปหน้าประตูโรงเรียนพร้อมกัน ”
“....”
ก็แย่ละครับ >_< ประโยคเมื่อกี้ที่พี่เขาพูดกับผมนั่น
งื้อออออออผมอยากบันทึกเสียงงงงงงงงง *O*
ในเมื่อพี่เขาอุตส่าห์พูดขนาดนั้นผมยอมนั่งรอก็ได้ ไม่ได้อะไรเลยนะ ไม่ได้อะไรเลยจริง
จริ๊งงง ผมเปิดหนังสือออกมาอ่านอีกครั้ง ทั้งๆที่ก็อ่านไม่รู้เรื่องหรอก ได้ยินเสียงพี่เขาเก็บกีต้าร์
แล้วรูดซิบกระเป๋าจนเสร็จเรียบร้อย
ในจังหวะที่เงยหน้าขึ้น พี่ชุนส่งยิ้มมาให้ผมราวกับขอบคุณที่ผมยอมนั่งรอเป็นเพื่อน
ดูพี่ชุนแดะ งื้อ น่ารักกกกกกกก > / / / / / / <
นั่นๆ ยิ้มมาให้ผมอีก
โอ๊ยยย อย่าอ่อยกันเสะ =_____=
ในที่สุดพี่เขาก็ปิดประตูห้องชมรมครับ เดี๋ยวๆๆ ผมอุตส่าห์มานั่งรอพี่เขาตั้งหลาย
ชั่วโมงเพียงเพื่อจะได้เดินไปที่หน้าประตูโรงเรียนพร้อมกันเนี่ยนะ
โคตรลงทุนเลยว่ะ
กุกกัก กุกกัก เสียงกุกๆกักๆเรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นจากที่กำลังนั่งบ่นกับหน้าหนังสือเคมี
“ ขอบใจที่รอนะ ” เสียงทุ้มๆของเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลังของ กีต้าร์ถูกวางลง
บนโต๊ะข้างๆหนังสือเคมีของผม
O_O
พี่ชุน....
จู่ๆก็มานั่งกับผม
จะทำอะไรก็ควรปรึกษาหัวใจผมก่อนมั้ย T / / / / / T
“ ค...ครับ ผมก็กำลังจะกลับแล้วละครับ ^_^ ” พี่เขาจะได้ยินเสียงหัวใจของผมมั้ย
ยย คนที่ผมชอบมาหกปีมานั่งอยู่ตรงหน้าผมเนี่ย
งื้ออออ
ก็ชอบพี่เขามาตั้งแต่ประถมหกละ พยายามอ่านหนังสือสอบเต็มที่เพื่อจะได้เข้า
โรงเรียนมัธยมที่เดียวกับพี่เขาตอนนี้ก็อยู่มอห้าแล้วยังคุยกับพี่เขาแค่ครั้งเดียวอยู่เลย
ครับยอมรับว่าแรดแต่เด็ก =___=
อย่าว่ากันเดะ >_<
“ งั้นก็กลับกันป่ะ ว่าแต่ชื่อไรอ่ะเรา ”
O_O อึ้งครับ
พี่เขาชวนกลับบ้าน…
พี่เขาถามชื่อด้วย…
พี่กำลังอ่อยผมใช่มั้ย งื้อออออ
“ คะ...ครับ มิโนครับ มอห้า ห้อง A ครับ ” เป็นไงล่ะ ได้โอกาสก็บอกชื่อบอก
ห้องเรียนให้พี่เขาครบเลย
“ พี่ชื่อชิชุนนะ เรียกพี่ชุนก็ได้ เฮ้ย พี่ก็ห้อง A เหมือนกัน ” เอ่อ ครับ แหม่ ไม่รู้ชื่อกับ
ห้องเรียนพี่นี่ผมก็โง่ละครับ
“ แล้วกลับทางไหนละ ”
บ้านผมอยู่ทางลาดพร้าว ส่วนโรงเรียนผมอยู่แถวสยาม แล้วบ้านพี่เขาก็อยู่แถวอุดมสุข
ครับ...ผมก็อ่านจากใบระเบียนประวัติพี่เขามานั่นล่ะครับ แรดกว่านี้มีอีกมั้ย >_<
ระหว่างที่กำลังระลึกชาติ(?) พี่ชุนก็พูดขึ้น
“ พี่อยู่แถวๆลาดพร้าวนะ อ้าว เงียบไปเลย ” พี่เขาบอกที่อยู่ของบ้านให้ผมรู้
ครับ แหม่ ไม่รู้ทางกลับบ้านพี่นี่ผมก็โง่ละครับ เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยวนะๆ พี่เขาว่าไงนะ
ลาดพร้าวเหรอ?
ข้อมูลใหม่...ใหม่มากกกกก O[]O
พี่เขาย้ายบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่?
แล้วทำไมผมไม่รู้...
ผมยืนนิ่งอยู่หลายนาที คิ้วขมวดเข้าหากันจนเป็นปม จนสัมผัสได้ถึงฝ่ามือที่ยื่นเข้ามา
ใกล้หว่างคิ้วคลึงเบาๆ
“ ฮ่าๆๆๆ ดูทำหน้าเข้า ทำไมทางกลับบ้านพี่อยู่ทางเดียวกับน้องเหรอ ”
“ อ่า ครับ ” ผมตอบรับอย่างงงๆเล็กน้อยก่อนจะต้องรีบเด้งตัวขึ้นเมื่อหนังสือเคมีเล่ม
หน้าถูกกวาดเข้าไปอยู่ในมือหนาของรุ่นพี่
“ ผมถือเองก็ได้พี่ เกรงใจอ่ะ แหะๆ ” ก็แหม รู้จักกันได้ไม่ถึงยี่สิบนาทีจะให้พี่เขามาถือ
หนังสือให้ผมแบบนี้ก็ออกจะเกรงใจหน่อยละครับ
“ เฮ้ยไม่เป็นไร แค่นี้ไม่หนักหรอก ไม่เชื่อพี่ลองอุ้มน้องยังได้ ^___^ ”
ก็แย่ละครับพี่ พูดอะไรอย่างน๊านนน หัวใจผมจะหลุดออกมากองอยู่บนพื้นแล้วคร้าบบบ
“ พี่คุ้นๆหน้าน้องว่ะ เพื่อนฮอร์นที่มานั่งเชียร์บอลเมื่อวานหรือเปล่า ”
อ่า พี่ครับ เลิกสนใจผมเถอะ กราบบบบ
“ คะ...ครับ ”
“ ศุกร์หน้าว่างไหม พอดีว่าวันศุกร์หน้าชมรมพี่จัดคอนเสิร์ตถ้าว่างก็มาฟังพี่เล่นกีต้าร์อีกนะ ”
“ *O* อ้อ ได้ครับ ถ้าผมว่างนะ ” ตอแหลครับ ถ้าเพื่อพี่ชุน มิโนคนนี้ว่างยันชาติหน้า
เลยทีเดียว
พี่คร๊าบบบ พี่กำลังให้ความหวังผมอยู่รู้ตัวไหมครับพี่....
แล้วไปๆมาๆผมกับพี่เขาก็กลับบ้านด้วยกันทุกเย็นเฉยเลย ใครเลิกเรียนก่อนก็จะมานั่งรอ
ที่โต๊ะเพื่อกลับพร้อมกัน แถมยังแลกเบอร์ แลกไลน์ โทรหากันก่อนนอนด้วย
แปลกๆเนอะ
หัวใจผมเนี่ยแหละ รู้สึกแปลกๆ >_____<
……………………………………………………………………………………………………………………………
“ เฮ้ย มิโน วันนี้ขอนั่งฟังพี่เขาเล่นดนตรีด้วยดิ” เลม่อนกับฮอร์นตะโกนมาแต่ไกลก่อน
จะวิ่งมานั่งลงข้างๆ
“ แล้วไม่รีบกลับบ้านกันเหรอ ” ผมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือฟิสิกส์
“ ไม่อ่ะ พอดีว่าไอ้ฮอร์นมัน อื้อ อ่อย อ๊ะ(ปล่อยนะ) ” ก่อนที่เลม่อนมันจะพูดจบก็โดน
ฮอร์นปิดปากเสียก่อน ผมเหล่มองพวกมันอย่างสงสัย กำลังจะทำการคาดคั้นให้เลม่อนพูดแต่
เสียงนักร้องนำของวงพี่ชุนก็ดังขึ้นเรียกความสนใจของพวกผมไว้ซะก่อน
“ ดีคร้าบบบบบ ” พี่ที่เป็นนักร้องนำของวงเอ่ยทักคนฟัง....ซึ่ง วันนี้พี่เขาโชคดีที่ได้ขึ้น
เป็นวงแรกเลยมีนักเรียนชายล้วนมารอฟังกันพรึบ
“วันนี้มือกีต้าร์ของเราจะมาโชว์เหนือครับ พี่จึงขอสละตำแหน่งนักร้องนำชั่วคราวให้กับ
พี่ชุนเขา พวกน้องๆโชคดีมากเลยนะเว้ย ที่วันนี้พี่ชุนมันจะมาร้องเพลงให้ฟัง ไปฟังกันเลยคร้าบบบ
” พี่ริทนักร้องนำเปลี่ยนไปเล่นเบสแทนแล้ว ขอบอกว่าผมเองก็ไม่เคยฟังพี่ชุนร้องเพลงเลยแม้แต่
ครั้งเดียว
แต่ครั้งนี้จะได้ฟังละนะ...
เขิน >/ / / / /<
“ มิโน พี่เขาจะร้องเพลงอะไรวะ ” ฮอร์นถาม
“ ไม่รู้ว่ะ ”
“ อ้าว นี่กลับกับพี่เขาทุกวัน พี่เขาไม่เคยบอกนายเลยเหรอ ? ” เลม่อนเริ่มซัก
“ ไม่ว่ะ ”
งื้อออ ไอ้พวกนี้มันกำลังจะทำให้ผมใจเสียละนะ
ผมคิดว่าการที่พี่เขาไปกลับด้วยทุกวันในหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมานั้นพี่เขาอาจจะมีใจให้ผมบ้าง
หรือตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา...ผมกำลังคิดไปเองฝ่ายเดียว T^T
เจ็บเนอะ T_T
“ ดีครับน้องๆ วันนี้พี่ขอเปลี่ยนตำแหน่งกับพี่ริทนิดหน่อยนะ พี่อาจจะร้องไม่เพราะนะ
ครับ แต่มันก็มาจากใจ ฮ่าๆๆๆ มาฟังกันเลยนะครับกับเพลง.... ”
“....”
“ Beautiful ”
설레임에 나도 모르게
한발두발 네게 다가가
너의 곁에 남아
너의 미소에 내 마음이 녹아내려
눈이 마주쳤을땐
두근거려
“ พี่เขาร้องให้นายหรือเปล่าวะ ฮ่าๆๆๆ ” ฮอร์นพูดครับ ดูมันนะ พวกมันชอบให้ความหวัง
ผม TOT
“ พี่เขามองนายด้วย ” คราวนี้เป็นเลม่อนมันครับ
“ เออ ” ผมไม่รู้จะตอบอะไรพวกมันดีครับตอนนี้ผมรู้เพียงอย่างเดียวว่า จุดโฟกัสสายตา
ของผมอยู่ที่พี่เขาคนเดียว
ส่วนพี่เขาก็มองผมแค่คนเดียวเหมือนกัน... >_<
ถ้ามีโอกาสได้สบตา...สัญญาว่า “ จะไม่หลบ ”
oh~ 너의 봄날에 내 노래를 들려줄게
하루에도 몇번씩 생각해줘
oh~ 이렇게 너를 생각해
you`re beautiful
คอนเสิร์ตเล่นจบแล้ว เพื่อนสนิททั้งสองก็กลับบ้านไปแล้วเหมือนกัน แต่ผมยังคงนั่ง
อยู่ที่โต๊ะตัวเดิม รอผู้ชายคนหนึ่งมาชวนกลับบ้าน คนที่ผมหลงรักหมดหัวใจ >/ / / / /<
“ ป่ะมิโน กลับบ้าน ” ใบหน้าหล่อๆเดินเข้ามาใกล้และส่งยิ้มใจดีให้ผม ไม่อยากบอก
เลยว่าไอ้หน้ายิ้มๆนี่แหละที่ทำให้ผมหลงรัก
“ ครับ ” ตอบรับเบาๆ ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นมือยาวๆยื่นมาตรงหน้า “ ครับ? ”
“ ส่งหนังสือมาพี่จะถือให้ ^_^ ”
“ อ้อ....เอ่อ ” ผมก็ยังคงเกรงใจพี่เขาครับ ทำไงได้...ยิ่งพี่เขาใจดี ผมก็ยิ่งประหม่า
“ เถอะน่า ” ในที่สุดพี่เขาก็ตื้อจนผมยอมส่งหนังสือไปให้พี่ท่านถือ เราสองคนเดินไป
ด้วยกันจนถึงสถานีรถไฟฟ้า และตอนนี้ผมกับพี่ชุนก็นั่งอยู่บนรถไฟฟ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ เป็นไง เพลงเพราะไหม ” หือออ อยู่ดีๆพี่เขาก็ยิงคำถามที่ทำให้ผมเขินเวลาตอบมาให้
งื้ออออ แล้วจะให้ผมตอบว่าไง๊ =____=
“ เพราะครับ เพราะมากกกกก ^___^ ”
นั่นล่ะ..คำตอบผม อันที่จริงอยากจะชมมากกว่านี้นะ แต่แบบ เดี๋ยวพี่เขาเขินไง แต่ตอน
นี้ผมเขินกว่าครับ >_<
“ งั้นวันหลังพี่ร้องให้ฟังบ่อยๆนะ แหะๆ ” พูดจบก็เอามือมาเกาหัวจนผมยุ่ง ลักยิ้มข้าง
แก้มซ้ายบุ่มลงบ่งบอกว่าคนพูดคงกำลังเขินหรือไม่ก็กำลังมีความสุข
แล้วคนฟังอย่างผมก็นิ่งแข็งอย่างกับถูกแช่ไว้ในตู้เย็นสักสามชาติ
พี่พูดอะไร๊...แปลด้วยคร้าบบบบบบบบ TOT
ร่างสูงขาวโน้มศีรษะเข้ามาใกล้ๆกับผม กระซิบเสียงเบาๆข้างๆหู ให้คนฟังอย่างผมแทบ
หยุดหายใจ...
คำที่มีแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่ได้ยิน
“ พี่ชอบเรานะ...มิโน”
แล้วเสียงพูดคุยโหวกเหวกของคนที่กำลังลงจากรถเพื่อไปต่อสถานีอื่นก็กลบเสียงพี่เขา
จนหมด แต่คำพูดนั้นกลับดังก้องอยู่ในหัวใจ
>/ / / / / / / / <
...................................................................................................................
สวัสดีค่าาาา เป็นนัก(หัด)เขียนนิยายวายหน้าใหม่ค่ะ
ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ
โค้งงามๆ เก้าสิบองศา
ฝากติชม-ขว้างปา ก้อนหิน มาได้เลยนะคะ
ยินดีรับฟังทุกข้อคอมเม้นต์
.
.
.
ใครอยากให้มีตอนหน้า...ช่วยเม้นต์ให้กำลังใจคนแต่งได้รับรู้ว่ามีคนอยากอ่านด้วยนะคะ
ทำตาปิ้งๆ วิ้งๆ ฮ่าๆๆๆ
แล้วพบกันตอนหน้าค่าาา
ซารางเฮโยวววววววว
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
