Bad (wolf) เคี้ยวขย้ำหัวใจให้จนมุม

ฉันยังคงสบตากับหมาป่าตัวนั้น เเต่หมาป่าตัวนั้นก็เข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ สายตาของมันอบอุ่นเเละดูประกายขึ้นมา ฉันเข้าไปกอดมันเเละร้องไห้ออกมา ...ถ้าเกิดเขาไม่มาช่วยฉันคงต้องตายเเน่ๆ.

"ขอบคุณนะ วินเทอร์"

เจ้าหมาป่าตัวนั้นก็มองฉันด้วยสายตาที่อบอุ่น....ฉันได้เเต่ร้องไห้เเละพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้...

"ฉันจะช่วยนาย....ฉันจะเเก้คำสาปนี้เอง"

ฉันรู้ รู้เสมอว่าการเเก้คำสาปคือ...ต้องเเลกด้วยชีวิตคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตเขาคนนั้น เเละนั้นคือฉัน!

"ขอบคุณทุกๆอย่างที่ผ่านมานะวินเทอร์ ฮือๆ ฉันจะช่วยนายเเก้คำสาปถึงเเม้จะเเลกด้วยชีวิตก็ตาม "

ฉันหยิบคัตเตอร์ที่พกติดตัวออกมา ฉันหลับตาเเละบอกลาทุกคน...... ถ้าเกิดฉันทำได้! ฉันจะมีความสุขมากเลย ฉันเคยสัญญากับวินเทอร์เเล้วว่า...ฉันจะเเก้คำสาปให้เขาเอง

ชึก!

คัตเตอร์เเทงลงตรงหน้าท้องฉัน เจ็บเจียนตายเเต่ฉันจะกลั้นใจ....กลั้นใจตายเพื่ออนาคตของวินเทอร์

วินเทอร์ตกใจเข้ามาเลียเเผลฉันเเต่นั้นเเหละคือทางเเก้คำสาป เขาพยายามจะช่วยฉันเเละพาฉันออกไปจากที่นี้ เเต่มันก็ไม่สำเร็จ 

"อย่าพยายามเลยวินเทอร์...... นายกำลังจะรอดเเละต่อไปอย่าปิดกั้นตัวเองอีกนะ เเละที่สำคัญถ้านายไม่ได้เป็นหมาป่าเเล้ว..อย่าลืมคิดถึงฉันด้วยนะ"

เศร้าาจังงง ใหนๆครอบครัวของฉันมันก็ไม่เหลือใครเเล้ว ขอให้ฉันได้ไปอยู่กับพ่อกับเเม่เถอะนะ 

"ขอบคุณทุกๆอย่างนะ ฉัน...ฉันรักนาย"

เเละนั้นคือคำพูดสุดท้ายที่ฉันพูดออกมา เเละเเล้วฉันก็สิ้นลมหายใจไปในที่สุด........

(วินเทอร์ part)

ผมกลายร่างกลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้ง ผมวิ่งเข้าไปกอดร่างของยูทริฟเเละโกรธตัวเองที่ทำร้ายเธอตลอดมา ผมจะไม่ยกโทษตัวเองอีกเลย.....ผมรักบูทริฟมาก เธอคอยเชียร์ผมให้เป็นประธานบริษัทมาตลอด....คอยดูเเล เเละผมนี้เเหละที่คอยทำร้ายน้ำใจเธอมาตลอด ฮือๆ ผมจะไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองจริงๆ

"ขอร้องล้ะ ฟื้นขึ้นมาได้ใหม ยูทริฟ"

....

"โธ่เว้ยยยย ยูทริฟ ฟื้นสิ"

ผมกอดเธอเเละก้มหน้าซบตรงใบหน้าของเธอ......อย่างน้อยผมก็ทำความฝันเล็กๆของผู้หญิงคนหนึ่งสำเร็จนะ ยูทริฟบอกมาตลอดว่าอยากไปที่สะพานชมวิวกับคนที่รัก....ผมก็ทำให้เเล้ว........ขอให้เธอมีความสุขนะ....

"นาย"

เสียงผู้ชายดังขึ้น 

"ใครน่ะ"

"ฮึๆเจอกันจนได้นะวินเทอร์"

ผู้ชายที่ให้ทายาทหมาป่ากับฉันนี้น่าา 

"นายอีกเเล้ว"

"ตอนนี้...ยูทริฟเขาอยากบอกกับนายว่า.....เขารักเเละคิดถึงนายมาก.....ถ้าเป็นไปได้ ขอให้เราได้เกิดมาคู่กันอีก.."

ผมฟังเเค่นั้นน้ำตาผมก็ไหลรินลงมา ทำไมมันต้องเกิดเรื่องบ้านี้ด้วยนะ ......

เเละเวลาก็ผ่านไป...ผมนำร่างของยูทริฟไปจัดงานศพ.....เเละเวลานั้นมันก็ผ่านไปเร็ว เร็วเหลือเกิน

ผ่านไป1ปี................

ผมเดินผ่านโต๊ะที่ยูทริฟนั่งทำงานบ่อยๆ ผมยังเห็นเธอนั่งมองหน้าต่างบานนั้นอยู่เลย....ความทรงจำเก่าๆเเล่นมาปะทะกับสมองผม ผมได้เเต่ก้มหน้าเเละรับชะตากรรม....ตอนนี้ผมเป็นประธานบริษัทเเล้ว...ผมเป็นเจ้าของที่นี้เเล้ว

"ประธานค่ะ มีเด็กฝึกงานมาเเล้วค่ะ"

"อ๋อ! ไปกันได้เเล้ว"

ผมเดินตามพนักงานต้อนรับไปหาเด็กฝึกงานคนใหม่.....

"นี้ค่ะ ทิพ เด็กฝึกงานใหม่"

ผมหันหน้าไปมองเด็กฝึกงานใหม่....ผู้หญิงคนนั้น...ใบหน้าคล้ายยูทริฟมาก.

.. มันทำให้ผมใจสั่นเเละคิดถึงยูทริฟทันที ผมอยากกอดยูทริฟเเละบอกรักเธอ......... เพราะเธอทำให้ผมมีวันนี้ ผมรักเธอ! 

"สวัสดีค่ะ ท่านประธานดิฉันทิพ จะมาฝึกงานที่นี้"

ผมยิ้มให้เเละเดินออกไป ผมจะเป็นคนใหม่ คนที่ไม่ปิดกั้นตัวเองจากใครๆ ผมจะเป็นเหมือนที่ยูทริฟต้องการ......

พอตกค่ำผมก็ขับรถไปที่สะพานเเขวนที่ยูทริฟชอบยืนชมวิวตอนกลางคืน วิวตึกสีสันสวยงามเหมือนที่ยูทริฟเคยว่าไว้ ผมยืนยิ้มเเละคิดถึงเเต่ยูทริฟถ้าเธอยังอยู่ ฉันจะทำให้เธอมีความสุขให้มากกว่านี้......... สายตาผมยังเห็นยูทริฟยืนอยู่เเละหันมายิ้มให้ผม.....เเต่มันก็เป็นได้เเค่ภาพที่ผมคิดเอง...เเต่ผมจะไม่มีวันลืมมัน! 

(วินเทอร์ รัก ยูทริฟ)

Bad(wolf) เคี้ยวขย้ำหัวใจให้จนมุม (อวสาน)