Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ ^o^
เขียนโดย 
Rasberry
วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 22.28 น.
แก้ไขเมื่อ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 13.14 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) ตอนที่ 4
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ห้อง 402
“ขออนุญาตครับอาจารย์”
“นี่มันเริ่มเรียนมาได้ 30 นาทีแล้วนะ”
“ขอโทษครับ พอดีว่าผมรู้สึกปวดหัวนิดหน่อยนะครับ”
“สีหน้าดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ งั้นก็ไปนั่งที่ซะนะ ถ้าไม่ไหวจริงๆก็ฟุบหลับได้เลยนะ”
“ครับอาจารย์”
นี่เราเป็นอะไรกันแน่นะ ทำไมถึงรู้สึกคลื่นไส้แล้วก็เวียนหัวขนาดนี้กันนะ เพราะเราไม่ยอมกินอาหารเช้ารึเปล่านะ แต่เมื่อเช้าเราก็ยังไม่ได้กินแซนวิชทูน่ามายองเนสเลยนี่นะ ดื่มแต่น้ำอย่างเดียว อาจจะเป็นเพราะอย่างนั้นก็ได้นะ ตอนนี้ผมจะไม่คิดอะไรอย่างอื่นอีกแล้ว จดงานบนกระดานให้เสร็จก่อนล่ะกัน
“เอาล่ะนี่คือการบ้านที่ทุกคนต้องทำส่งวันพุธหน้านะ”
“ครับ/ค่ะ” ทุกคนขานรับกันเป็นอย่างดียกเว้นผมที่ได้แต่นั่งยกมือกุมหัวอย่างเดียวเลย
“นายโอเคนะ เรย์”
“อืม นายไม่ได้เป็นห่วงหรอกเคน นายไปเปลี่ยนชุดเถอะ เดี๋ยวจะตามไป”
“ได้ๆ รีบๆตามมาล่ะกัน”
“อา”
หมอนั้นไปแล้วสินะ งั้นผมก็ควรเอาชุดพละไปบ้างล่ะ ก่อนที่ใครจะมาเห็นผมนั่งอยู่ในห้องคนเดียว หลังจากที่ผมเปลี่ยนชุดเสร็จเอาเสื้อผ้ามาเก็บไว้ในล็อกเกอร์เรียบร้อย ก็รีบวิ่งไปที่สนามบาสทันทีโดยพยายามไม่สนใจว่าตัวเองกำลังปวดหัว
“ทำไมถึงมาช้า”
“ขอโทษครับ”
“อาจารย์อย่าโทษชิบุยะเลยค่ะ เห็นว่าเขาปวดหัวอยู่ด้วยนะค่ะ”
“ถ้าหัวหน้าห้องพูดขนาดนั้นก็ได้ เอาล่ะไปนั่งข้างๆเพื่อนได้แล้ว”
“ครับ”
“เอาล่ะชั่วโมงพละวันนี้ เอาเป็นวิ่งละกันนะ ครูจะให้ทุกคนวิ่งรอบสนาม 3 รอบนะ ใครครบแล้วบอกครู ครูจะได้ให้ไปหาข้อมูลเกี่ยวกับการวิ่ง โอเคนะ”
“ครับ/ค่ะ”
“นายวิ่งไหวรึเปล่าชิบุยะ”
“ไหวครับไหว”
ผมรู้ว่าผมวิ่งเร็วที่สุด แต่วันนี้ผมกลับวิ่งช้าแบบว่าทุกคนวิ่งไปรอบที่ 2 แล้วผมพึ่งวิ่งได้ 1 รอบครึ่งเอง ปวดหัวชะมัดเลยไม่ไหวแล้ว แต่ผมจะมาแสดงความอ่อนแอไม่ได้นะ
“ไหวรึเปล่าเรย์”
“ไหวนายไปเถอะ”
“แต่สภาพนายน่าจะไม่ไหวแล้วนะ”
“ก็บอกว่าไหวไง”
“ก็ได้ ฉันวิ่งรอบสุดท้ายแล้วนะ”
“อะ อืม”
ไหวเหรอ ตอนนี้ผมต้องบอกว่าไม่ไหวต่างหาก ผมเห็นเคนวิ่งออกไปไกลจากผมมากแล้ว จนทุกคนวิ่งครบหมดแล้วเหลือแต่ผมที่ยังวิ่งไม่ครบและยังไม่ถึงรอบที่ 2 เลยด้วยซ้ำ
“คนเก่งก็วิ่งช้าได้ด้วย”
“ทำเป็นเก่งที่ไหนได้อ่อนสุดๆเลย” เพื่อนผู้ชายเริ่มพูดดูถูกผมในทางที่ผิดกัน แต่ไม่มีใครคิดที่จะมาช่วยผมเลยสักคน แม้แต่อาจารย์ก็ด้วย
“เรย์”
‘เรย์’ นั้นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่ทุกสิ่งตรงหน้าผมจะมืดลงเรื่อยๆ แล้วต่อจากนั้นผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย
.
.
.
.
.
.
.
“เรย์”
‘นั้นใครกำลังเรียกผม’
“เรย์ รู้สึกตัวสักทีสิ”
“อืม~~~~”
“เรย์”
ผมพยายามปรับแสงที่ส่องเข้ามาที่ตาให้ได้แล้วมองไปรอบๆห้องที่มันเป็นสีขาวสนิท แถมมีกลิ่นยาด้วย คงเป็นห้องพยาบาลสินะ
“เรย์นายจำฉันได้ไหม”
“เคน”
“โอเค นายยังจำได้”
“ที่นี่ที่ไหนนะ”
“โรงพยาบาลมิยาโนะนะ”
“ผมมาอยู่ที่ได้ไง”
“ก็นายหมดสติตอนที่กำลังวิ่งอยู่นะสิ อาจารย์เลยพานายไปนอนพักที่ห้องพยาบาล แต่พอเลิกเรียนฉันมาปลุกนาย แต่นายก็ไม่ยอมตื่นเลยให้อาจารย์พามาส่งที่โรงพยาบาลนี่แหละ”
“ตอนนี้กี่โมงแล้ว”
“9.00น. แล้วล่ะ นายหมดสติมา 3 วันแล้ว”
‘นี่ผมหลับนานขนาดนั้นเลยเหรอ’
หลังจากที่คุณหมอเข้ามาตรวจร่างกายก็บอกให้ผมนอนพักดูอาการไปก่อนอีก 4 วัน ซึ่งผมก็เข้าใจดีว่าผมร่างกายอ่อนแอ แต่ที่น่าตกใจกว่านั้นก็คือผมเห็นเพื่อนร่วมห้องของผมทุกคนเลย รวมทั้งอาจารย์ปฏิพัทธ์ด้วย นี่มันอะไรกันนะ
“เคน”
“หืม จะเอาน้ำใช่ไหม”
“อืม”
“ค่อยๆลุกนะ”
“ผมไม่ได้เป็นง่อยนะ”
“ฮ่าๆ รู้แล้ว นี่ น้ำ”
“ขอบคุณ”
“ไม่เป็นไร”
“แล้วพวกนั้นมาทำอะไรกันนะ”
“พวกนั้นจะมาขอโทษนายนะ หลังจากที่ได้ฟังสาเหตุจากอาจารย์ปฏิพัทธ์”
“สาเหตุ?”
“ก็ที่นายไปขอโทษอาจารย์ไง”
“อ๋อ”
“เรย์พวกเราขอโทษจริงๆนะที่มองนายผิดไป อภัยให้พวกเราได้ไหม”
“เธอคือ”
“ฉันเป็นหัวหน้าห้องชื่อ เรนะ”
“เรนะเหรอ”
“จ๊ะ อภัยให้พวกเรานะ”
“ได้อยู่แล้วล่ะ”
“ขอบคุณนะ”
“ไม่เป็นไร ผมไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว”
“ได้ไง ก็หมอบอกว่าที่นายเป็นลมก็เพราะว่าคิดอะไรบางอย่างเอาไว้ แล้วก็เอากลับมานั่งคิดคนเดียว”
“ก็มัน....”
“เพราะงั้นมีอะไรให้ช่วยก็บอกพวกเรามาเถอะ พวกเราเป็นเพื่อนของนายนะ เรย์”
“อื่อ”
“เรา ไอ”
“เราชื่อโย”
“เราชื่อ เน็ต”
“ผมชื่อโซฮะ”
“ผม ริว”
“อืม รู้อยู่แล้วล่ะ”
“พวกเรากลับก่อนนะ นายก็พักผ่อนเถอะจะได้หายไวๆ”
“รักษาตัวเองด้วยนะ”
ทุกคนเดินออกไปแล้ว ในห้องเหลือแค่ผม ริว แล้วก็ เคน ริวมีธุระอะไรรึเปล่านะ ทำไมถึงยังไม่ยอมกลับล่ะ
“เอ่อ ริว นายเป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่านิ ว่าแต่เอามือนายมาหน่อยสิ”
“เอาไปทำไม”
“เอามาเถอะน่า” โหดจังเลยอ่ะ เขาจะทำอะไรกับมือผมกันแน่นะ
“มีอะไรก็โทรมาล่ะกัน ส่วนเรื่องเรียนเราจะจัดการให้ จะจดเลคเชอร์มาให้ด้วยแล้วกันนะ”
“ขอบคุณมาก นะริว”
“ไม่เป็นไร งั้นขอตัวกลับก่อนล่ะ”
“ครับ”
“มีอะไรก็บอก ถ้าไม่อยากบอกคนอื่นก็บอกเรากับเคนก็ได้นะ”
“อื้อ” ริวใจดีจังเลย แต่ตอนนี้อยากหาอะไรทานจังเลย เคนไปไหนแล้วล่ะ สงสัยไปหาอะไรทานล่ะมั้ง อยู่คนเดียวมันก็น่าเบื่อเหมือนกันนร้า หนีดีไหมเนี้ย ไม่ได้ๆเอาความคิดนั้นออกไปเลย นอนพักดีกว่าเดี๋ยวไม่หาย
Kan speak
ทำไมวันนี้การบ้านเยอะจังว้า การบ้านก็เยอะซะด้วยสิปรึกษาใครได้มั้งเนี้ย วันนี้ริวก็ไม่มาโรงเรียนซะด้วยสิ แล้วแบบนี้จะปรึกษาใครดี
ครืด~~
“ 083265xxxx เบอร์ใครเนี้ย”
“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าใครครับ”
(ฉันเอง)
“ริวเหรอ”
(อืม มาเจอกันหน้าโรงเรียนหน่อยสิ)
“ได้ๆจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
(เร็วๆเลย เรย์รออยู่)
“รู้แล้ว”
ผมรีบวิ่งจากหลังโรงเรียนมาหน้าโรงเรียนอย่างไม่คิดชีวิตของตัวเองเลย พอมาถึงก็เห็นเรย์นอนหลับอยู่เบาะหลัง นี่อย่าบอกนะริวพาเรย์หนีโรงพยาบาลน่ะ
“ขึ้นมา”
“จะไปไหน” ผมถามหลังจากขึ้นมานั่งบนรถของริวมั้งนะ
“น้ำตกแก้ว”
“เรย์อยากไปเหรอ”
“ใช่ เรย์บอกว่าที่นั้นได้ยินเสียงผู้หญิงนะ”
“งั้นข่าวลือนั้นก็เป็นเรื่องจริงนะสิ”
“อาจจะใช่นะ ไปดูก่อนเถอะ”
“อืม นี่รถนายเหรอ”
“ก็นะ”
“สุดยอดไปเลย”
“เหรอ”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
