ข้าวเหนียวหมูปิ้ง...ทำไมไม่บอกรัก

          

          เวลาล่วงเลยผ่านไป ความคิดถึง ความโหยหา หรือแม้กระทั่งความรักของผม
ยังไม่เจือจางลงไปเลยสักนิดเดียว

          จนกระทั่งได้กลับมาพบกับแป้งอีกครั้ง ในโรงเรียนแห่งใหม่ ซึ่งเราทั้งสอง
ได้ผ่านการทดสอบ เข้ามาศึกษาต่อ ในระดับชั้นมัธยมต้น
          
          มันคือลมพัดหวน ที่พัดมาบางเบาเหลือเกิน ด้วยความเหินห่างกันไปถึงสามปี
จะมีก็เพียงความเก้อเขิน ที่แม้แต่การสบตากัน ก็ยังเป็นไปได้ยากเย็น

          ผมไม่กล้าเอ่ยทักเธอก่อน ส่วนเธอก็ไม่เคย เอ่ยทักผมก่อนเช่นกัน จะเป็นเพราะ
จำกันไม่ได้หรือ ? ก็ไม่น่าจะใช่

          แต่ไม่สำคัญ ว่าใครจะทักใครก่อนกัน แค่ในเวลานี้ได้อยู่ใกล้ชิดกับแป้ง
ผมก็มีความสุขมากมายแล้ว แม้จะไม่ได้พูดคุยกันอย่างเคยก็ตาม

          ลมหวนในครั้งนี้ พัดให้ผมกับแป้ง ได้มาอยู่คณะสีเดียวกัน ได้เห็นหน้ากัน
ทุกๆ ตอนเช้า ก่อนเข้าห้องเรียน ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น พอจะชดเชยได้ ในสิ่งที่ขาด
หายไปช่วงหนึ่ง

          ดอกไม้ที่เคยเหี่ยวเฉา บัดนี้กลับกลายเป็น สดชื่นขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์                    
          ตลอดระยะเวลาสามปี กับการเรียนในสถานศึกษาแห่งนี้ และได้อยู่ใกล้ชิด
กับแป้ง เป็นความรู้สึกที่ผมปลาบปลื้มในใจที่สุดเหมือนตายแล้วได้เกิดขึ้นมาใหม่

          แต่เวลามันก็ช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันสุดท้ายของการสอบไล่ ม.3 เป็นวัน
ที่ผมคิดว่า ควรจะบอกกับแป้งในสิ่งที่ค้างคาในใจเสียที

          แล้วโอกาสก็มาถึงจริงๆ ก่อนกลับบ้าน แป้งเดินเข้ามายืนใกล้ชิดผม เป็นโอกาส
ดีทีเดียว ที่ผมจะรวบรวมพลังทั้งหมดที่สะสมไว้ ระเบิดความในใจออกมาเสียที

          “ทุกสิ่งทุกอย่าง อันค้างคา ที่ผมมโนภาพเอาไว้ ว่าจะบอกกับแป้ง มันกำลัง
จะเป็นไปตามนั้นทุกอย่าง จริงๆหรือนี่ ? ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม ?” เสียงคำถามดังก้อง
อยู่ในใจของผม

          การสนทนากับแป้งเป็นครั้งแรก ในช่วงเวลาสามปี มันช่างเป็นสิ่งที่วิเศษสุดแล้ว
ณ เวลานี้ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยคำใดออกมา

          “นี่ ! เธอ...จบ ม.3 แล้วจะเรียนต่อที่ไหนเหรอ ?” แป้งเอ่ยคำถามแรกจากปาก
ของเธอ

          “ยังไม่ได้คิดเลย” คำตอบห้วนๆ ของผม ที่แฝงด้วยความรู้สึก ซาบซึ้ง ตรึงใจ
อันเปี่ยมล้น

          แป้งแสดงรอยยิ้มรับคำตอบแล้วเดินจากไป

          ความรักและคิดถึง...ยังคงค้างคาใจ โดยที่ยังไม่ได้บอกกับแป้งเหมือนเช่นเคย
อีกหรือนี่ ?...