ข้าวเหนียวหมูปิ้ง...ทำไมไม่บอกรัก

          

          นักเรียนทุกคน ผลัดกันยืนขึ้น แนะนำตัวทีละคนจนครบ
         
          “และนี่คือเพื่อนใหม่ของพวกเธอ...” ครูสุรีย์กล่าวแนะนำ
         
          ผมรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ...แต่ไม่นะ ! ไม่ได้ใจง่ายขนาดนั้น แค่ตื่นเต้นกับ
สมาชิกใหม่เท่านั้นเอง ก็คุณครูอยากเก็บเธอ เอาไว้แนะนำเป็นคนสุดท้ายนี่นะ             
          
          แป้ง...คือชื่อเล่นของเธอ เป็นธรรมดา ที่เด็กใหม่จะได้รับความสนใจจากเพื่อนๆ
เป็นพิเศษ และคงไม่แปลก ที่ผมจะให้ความสนใจกับเด็กใหม่ เช่นเดียวกับเพื่อนๆ

          เวลาได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว...กริ๊ง ! กริ๊ง ! กริ๊ง !...เสียงสัญญาณบอกเลิกเรียน
ดังขึ้น นักเรียนทุกคนคว้ากระเป๋า เตรียมตัวกลับบ้าน  ผมเดินไปที่ลานจอดรถ กระโดด
ขึ้นจักรยานคู่ใจ แล้วสายตาของผมก็ได้เหลือบไปเห็น

          นั่น ! แป้งนั่นเอง เธอเดินมาที่จักรยานสีน้ำเงิน แล้วขึ้นขี่ออกจากลานจอดอย่างช้าๆ ผมรีบเข้าไปใกล้ๆ ชวนคุย และถือโอกาสขี่ตามเธอไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงบ้านของเธอ             
          “บ้านอยู่แถวนี้เหรอ ?” แป้งถามด้วยความสงสัย
          
          “ใช่...อยู่ถัดไปห้าซอย” ผมตอบโดยไม่คิด

          “อ๋อ ! ห้าซอยเอง ไม่ไกลเลยเนอะ ?” แป้งแสดงท่าทีเข้าใจ
          
          แต่เธอคงขำอยู่ในใจ เพราะห้าซอยที่ผมพูดถึง มันคือระยะทางเกือบ สองกิโลเมตรเลยทีเดียว
          
          “กลับบ้านก่อนนะ แล้วเจอกัน” ผมกล่าวร่ำลา

          หลังเลิกเรียน ผมจะดักรอแป้ง แล้วขี่จักรยานตามไปส่งเธอแบบนี้ เป็นประจำ
ทุกวัน มันคือ ความสุขเล็กๆ ที่ผมสัมผัสได้.....

          พักเที่ยงของวันหนึ่ง ผมจับกลุ่มกับเพื่อนๆ วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน อยู่บริเวณ
ใต้ถุนอาคารเรียน ซึ่งเป็นพื้นที่โล่งๆ ไร้สิ่งกีดขวาง

          เด็กหญิงคนหนึ่งวิ่งมาอย่างร้อนรน ผมมองเธอด้วยความสงสัย...ว่าอะไร ?
ทำให้เธอต้องวิ่ง ด้วยความรีบร้อนขนาดนี้...

          เธอคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน ? คือ...แป้งนั่นเอง

          สิ่งที่ไม่คาดฝัน ได้เกิดขึ้น แป้งสะดุดขาตัวเอง ล้มไถลกระแทกพื้นอย่างจัง
ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นเงียบกริบชั่วขณะ เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ ตอนที่แป้งล้มลง

          เสียงจ้อกแจ้กจอแจ จากบรรดาไทยมุงรุ่นเล็กเริ่มขึ้น เมื่อแป้งเงยหน้าขึ้นมา
เลือดสีแดงสดไหล จากปาก น้ำตาอาบสองแก้มนวลของเธอ